Εκδίδομαι (και μ' αρέσει)

-και κάνω και τούμπες απ' τη χαρά μου.

Όχι δεν είναι ο Μαραθιάς και όχι δεν είναι βιβλίο. Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή γιατί ακόμη τρέμω απ’ τη μούρλα.
Λαμβάνω ένα mail από τον κύριο – ας τον λέμε Β.
Είναι πολύ ευγενικό, με το ΣΣΣ… και με το SAS, τρομάζω. Θέλει λέει, να με συναντήσει για να μιλήσουμε για επαγγελματικά.
Αυτό αρκούσε στην MantalenoΠουαρώ, για να αρχίσει να μυρίζεται παγίδα. Ενέδρα. Ή στη χειρότερη, κάποια Χριστιανική Οργάνωση που θέλει να με μπουζουριάσει σε κελί εκκλησίας χωρίς ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΝΑ CD PLAYER για συντροφιά, και να με τιμωρήσει για όσα έχω γράψει κατά καιρούς για το ορθόδοξο Ελλαδιστάν.

Απαντώ δειλά και πολύ ευγενικά: ποιος είστε, τι θέλετε, με ξέρατε και χτες, δεν ευκαιρώ αυτή την ώρα ξυρίζω το μουνάκι μου, άντε γαμήσου. Έτσι.
Ο άνθρωπος όμως επιμένει: δεν ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε, σας θέλουμε για ένα καινούριο έντυπο που θα κυκλοφορήσει, μας αρέσει όπως γράφετε.
ΟΛΑ ακούγονται σαν απειλές.

Κοιτάξτε, του ξαναπαντάω, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τη γραφή – ότι κι αν σας είπαν. Μαγειρεύω υποφερτά, πλένω με επιμέλεια, γαμιέμαι στη δουλειά κυριολεκτικά - με έναν συνάδελφο, και πληρώνομαι το αμύθητο ποσό των 50 ευρώ το βράδυ για να παίζω δισκάκια σε bar – ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΜΕ ΠΕΡΑΣΑΤΕ;
Της πουτάνας έγινε.

Τι flashcardάκια μου έστελνε, τι mail σε συνέχειες, τι επέμενε να κλείσουμε ραντεβού στα γραφεία τους για να πειστώ. Τον αγνόησα.
Μου έστειλε mail πάλι, προτείνοντας ουδέτερο έδαφος, κάπου στο Χαλάδρι.
-Δεν θα έρθω μόνη μου, του είπα. Θα έρθω με κάποιον που δεν θα θέλεις να είχα έρθει έτσι και πρόκειται για παγίδα.
Συμφώνησε.
Πήγαμε.
Συναντηθήκαμε.
Πήγα να καθίσω.
Σηκώθηκε.
Κάτσε άνθρωπέ μου, του λέω. Έτσι θα το ‘πάμε;


[ Καθίσαμε και ύστερα από λίγο my protection έφυγε και με άφησε μόνη με τους δυο κυρίους (στο μεταξύ είοχε έρθει κι ένας άλλος νεότερος, καλό παιδί μου φάνηκε). ]


Λοιπόοοον.
Δυο μπίρες και μια μερίδα noodles αργότερα (πείναγα, η λυσσασμένη, τι να κάνω; Δεν βγαίνω και συχνά πια), τα είχα καταλάβει όλα.
Θέλουν να με εκδώσουν. Και θέλω κι εγώ. Μου ζήτησαν να γράφω και να στέλνω κείμενα και φωτογραφίες, όπως κάνω στο μπλογκ.
-Ότι θέλω; ρώτησα.
-Ότι θέλεις, μου είπαν.
-Και πώς ρε παιδιά. Εγώ βρίζω. Θα με βάλετε σε καλουπάκι να έρθω στα ίσα μου;
-Θα βάζουμε αστεράκια όπου βρίζεις, μαντάμ, don’t worry.
-Και αν μου τη στήσουν σε καμία γωνία; Με έχουν απειλήσει ξέρετε. Θα μπλέξετε κι εσείς...
-Δεν θα έρχεσαι απ’ το γραφείο. Θα στέλνεις μόνο κείμενα και καμιά φωτό.
-Και πώς θα με πληρώνετε μωρέ; Δια αλληλογραφίας; Αν είναι να πληρώνομαι με φωτοτυπίες χαρτονομισμάτων, λυπάμαι, αλλά δεν με ενδιαφέρει.
(ευτυχώς γέλασαν)
Τελικά το λύσαμε ΚΑΙ αυτό. Θα πληρώνομαι σε είδος (μην αναρωτιέστε: ΕΝΑ είναι το είδος και καταβάλλεται σε τραπεζικό λογαριασμό).

Βέβαια, για το χρηματικό ποσό δεν μιλήσαμε, αλλά δεν φοβάμαι ότι θα τα χαλάσουμε εκεί. Πιο μεγάλη έγνοια έχω για το τι θα γράφω, παρά για κάτι άλλο.
Κι ούτε ξέρω πότε θα πρέπει να ξεκινήσω να στέλνω mail με υλικό.
Φαντάζομαι θα μου πουν, όπως μου είπαν και τι έντυπο θα είναι αυτό και -ας μην υπερβάλλω, κολακευμένη από το ότι με διάλεξαν- δέχτηκα.
Το αν έκανα καλά ή όχι, καθώς και το αν θα έχει μέλλον αυτή η συνεργασία, θα το δείξει ο καιρός και ο λογαριασμός μου στην τράπεζα.

Κάποια κείμενάκια μου θα «ανεβαίνουν» πρώτα εκεί και αφού κυκλοφορεί το έντυπο, θα τα ανεβάζω και εδώ.


Σκέφτηκα: δεν ξέρω πόσο με έχουν παρακολουθήσει, αλλά υποψιάζομαι με ένα ρίγος που με κάνει μούσκεμα (από κρύο ιδρώτα, ντε), ότι θα βρεθούν προ δυσάρεστης έκπληξης.
Τους είπα: Πολύ καλά.

Σκέφτηκαν: Θα εκμεταλλευτούμε την άνοδο των Ελλήνων bloggers, το Ίντερνετ φθηναίνει, η γκόμενα είναι μουρλή, μας κάνει ό,τι πρέπει.
Μου είπαν: Ευχαριστούμε, θα σε ειδοποιήσουμε.

ΔΕΝ τους είπα: ότι το έντυπό τους δεν θα περιλαμβάνει my world famous μύξες, που γίνονται ανάρπαστες στο βου-βου-βου μου.
ΔΕΝ μου είπαν: ότι τους άρεσε ο κόλος μου - τον κοίταζαν συνέχεια (θα τους το φυλάω αυτό, γιατί το είχα ανάγκη ένα κομπλιμεντάκι με την απογευματινή μου μπιρίτσα. Χικ).

Τώρα...


Ελπίζω.


ΥΓ.
Λυσσάξτε. Ξέρετε ποιες και ποιοι. Οι φίλοι μου θα χαρούν.


OlalaMix
*κλικ*
(αφιερωμένο μια φορά σ' αυτή την πουτάνα τη Μantalena / μην απορήσετε με το μυξ, η μυξαδόρα είναι επιεικώς τρελή σήμερα και νομίζει ότι όλα τα τραγούδια μιλούν γι' αυτή)

The Zutons - How Does It Feel
Δημήτρης Παναγόπουλος - Αύρα
Αγγελάκας - Σιγά Μην Κλάψω
Rufus Wainwright - Everybody Knows
Katie Mehlua - On the Road Again
Christina Aguilera - Ι Got Trouble
Frank Sinatra - My Way
Perla Battalla, Nick Cave & Julie Christensen - Suzanne (Μαρκησάκιιιιι, άκου)
Spinto Band - Oh Mandy (ακόμη ένα για μένα; χικ)
Christina Aguilera - Save Me From Myself
Teddy Thompson - The Future (L. Cohen cover)

48:03'