Sep 4, 2006

Date



It’s a cold day down here in hell
And it’s a long way / long way to heaven
But it’s OK
‘cause we ‘re singing with the angels/


Μ’ αρέσει που οι Άγγλοι έχουν την ίδια λέξη για την ημερομηνία και το ραντεβού: Date. Είναι σα να σου λένε ότι «μια συγκεκριμένη μέρα θα ανταμώσουμε».
Έχουν μια μανία με την ακρίβεια και όχι με τη ράθυμη σχετικότητα της μεσόγειας απερισκεψίας που με διακρίνει.

Απ’ την άλλη, μ’ αρέσει που ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά και με τις ημερομηνίες.
Αν με ρωτήσεις πότε χώρισα, δεν θα ξέρω καλά καλά να σου πω. Ούτε πόσο μείναμε μαζί. Πάντα (του) έλεγα ότι ο πιο εύκολος τρόπος να μείνεις με κάποιον για πολύ καιρό, είναι να μην μετράς το χρόνο. Να μην τον νιώθεις. Να μη βαραίνει πάνω σου.
Σήμερα, ο ίδιος αυτός χρόνος μου αυλακώνει τα μάγουλα. Δεν γιατρεύει κι ας περίμενα τόσον καιρό. Δεν κυλάει με τίποτα. Και είναι πηχτός σαν τον πουρέ που μου κόλλησε επειδή κάθε λίγο και λιγάκι τρέχω στο μπάνιο κλαίγοντας.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες (το ‘παμε, ε;). Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ είχα κάνει λάθος την ημερομηνία γέννησής μου στο profile – και με διόρθωσε η Weirdo (θυμάσαι, girl;) Έκτοτε πέρασαν 6 μήνες. Το συνειδητοποίησα σήμερα που αποφάσισα να ξανασκαλίσω το παρελθόν μου. Σε κάθε επίπεδο: ποια είμαι σήμερα και ποια ήμουν πριν από έξι μήνες;

Πριν έξι μήνες λοιπόν, I had a certain date. Ήμουν με κάποιον που τον αγαπούσα και με αγαπούσε.
When it comes to this, you have to admit πως όσο σεξουαλικό ον και αν είσαι, για να έχεις μείνει κοντά έξι χρόνια με κάποιον, σαφώς και δεν είναι μόνο επειδή αυτός ο κάποιος βάζει το χοντρό πουλί του μέσα σου και σε κάνει να τρέμεις. Ας πούμε ότι αν στην αρχή της σχέσης σας το σεξ ήταν η αφετηρία, τώρα είναι κατάληξη.
Και σήμερα, αυτό ακριβώς είναι που φαντάζει ακατόρθωτο να επαναληφθεί: αν χρειάστηκα έξι χρόνια να αποφασίσω ότι θέλω να ζήσω με κάποιον και χρειαστώ άλλα έξι με τον επόμενο, plus κάτι σεξουαλικές αναστηλώσεις της πεσμένης μου αυτοπεποίθησης στο ενδιάμεσο, στην επόμενη σοβαρή μου σχέση θα έχω την ηλικία που έχουν κάτι αβόγγητες κυρίες της μπλογκόσφαιρας.
Δεν σκοπεύω να παραμείνω τόσο ώστε να το δω αυτό.

Επειδή ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες (λοιπόοον, άντε πάλι), αν με ρωτήσεις πότε γιορτάζει η μάνα μου, ο πατέρας και η αδελφή μου, δεν θα ξέρω να σου πω. Τη δική μου τη θυμάμαι γιατί φροντίζουν οι άλλοι να μου τη θυμίζουν.
Επίσης, αν με ρωτήσεις πόσος καιρός πάει που ήμουν στο Μόνιτορ, πάλι δεν θα ξέρω – μα, σήμερα ανακάλυψα πως όλες αυτές οι εντάσεις είναι ζήτημα αν έγιναν πριν από δυο μήνες. Ιούνιο. Πώς είναι δυνατόν; Σε ποιο σύννεφο ζω; Μου φάνηκαν σαν μια ολόκληρη ζωή.


Κι όλα αυτά, επειδή δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν έχω υπομονή σε βάθος χρόνου. Ότι μέσα σε δυο μόλις μήνες στα μπλογκζ εξωφρενιάζω απέναντι σε όσα με (κατα)πιέζουν συναισθηματικά, αντί «να κάνω υπομονή», «να δω που πάει η ιστορία», «να μη χαλάω τη ζαχαρένια μου», η οποία μέσα στους ίδιους αυτούς δυο γαμημένους μήνες, έγινε πιο εύθραυστη κι από αργοκίνητο σαλιγκάρι μπροστά σε μισότυφλο δρομέα-ρινόκερο.
Τίποτε δεν με πείθει πως αν και σήμερα αισθανόμουν όπως πριν από δυο μήνες, ότι δεν θα έκανα τα ίδια στο Μόνιτορ. Και στους άλλους. Και στον εαυτό μου.

Παράξενο, πράγμα παράξενο, γιατί η δουλειά μου έχει να κάνει με deadlines. Οι διακοπές που δεν έκανα είχαν κι αυτές προθεσμία. Η σχέση μου. Η ζωή μου. Η αντοχές και η υπομονή μου, όλα έχουν deadline. Η ίδια η ζωή. Τα πάντα έχουν πάντα ένα όριο – για το οποίο πάντα αδιαφορούσα.
Όλα θα γίνουν, έλεγα. Έχεις δει ποτέ καμία από τις δουλειές, τις σχέσεις ή τις διακοπές σου, μικρή ανόητη, να μην τελειώνουν επειδή κάποιος καθυστέρησε κάτι - μια εργασία, ένα «σ’ αγαπώ» ή να βγάλει εισιτήριο; Όχι, μου απαντούσα κοιτώντας με στους καθρέφτες. Τι σκοτίζεσαι τότε;

Πριν έξι μήνες, άρχισα να γράφω ένα άλλο μπλογκ, σε μια άλλη διεύθυνση, θεωρώντας μάλιστα ότι είχα καθυστερήσει να το δοκιμάσω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Διάβαζα άλλα μπλογκς πριν αρχίσω. Μου άρεσε αυτή η ιδέα του να μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα – ήταν κάτι που ακόμη και η μουσική που τόσο αγαπώ δεν μου είχε προσφέρει μέχρι τότε τόσο απλόχερα: πάντα χρειαζόταν να πείσεις κάποιον όταν ήσουν στη σκηνή. Πάντα χρειαζόταν να παίξεις λιγάκι πιο uptempo μουσική ως dj, όταν ήταν μπροστά ο μαγαζάτορας. Μόνο στα μπλογκζ μπόρεσα να γράψω Μανταλενοποιήματα. Μανταλενοσάχλες, Μανταλενομίξ και να προξενήσω Μανταλενοκαβγάδες.

Έξι μήνες. Μέσα στους οποίους άλλαξα διεύθυνση – στα μπλογκζ και στη ζωή, μάλωσα – στα μπλογκζ και στη ζωή, ξαγρύπνησα – στα μπλογκζ και στη ζωή, στην αρχή από τη στεναχώρια μετά από τα νεύρα, είχα δίκιο είχα και άδικο – στα μπλογκζ και στη ζωή, πλήγωσα ανθρώπους, τους οποίους και να τους έβλεπα δίπλα μου ούτε που θα έμπαινα στον κόπο να τους μιλήσω – στα μπλογκζ και στη ζωή, φοβήθηκα ότι έμεινα μόνη – στα μπλογκζ και στη ζωή, βρέθηκα μες τη μέση του χαμού επειδή πήγαινα και έβαζα το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα, με αποτέλεσμα να παρεξηγούμαι αφού αυτό έκανε τους πάντες να σκεφτούν ότι δεν θα το έκανα αν δεν είχα κάποιο όφελος – στα μπλογκζ και στη ζωή.

Ούτε με τις ημερομηνίες τα πάω καλά, ούτε με τα dates, ούτε με τους ανθρώπους όπως φαίνεται.
Και τώρα τι;
Η ζωές των ανθρώπων είναι φτιαγμένες από την ύλη των ονείρων, έγραφε ο Σέξπιρ. Έτσι νιώθω. Φτιαγμένη από μια αέρινη πηχτή μάζα, εκτοπλασματική. Δεν μπορώ να πλύνω ούτε τη μούρη μου λέμε. Το νερό κυλάει και γίνομαι σύννεφο. Σε ένα πρόσφατο όνειρό μου, είδα ότι ήμουν σαν τον βιολιστή στη στέγη, μόνο που αντί για βιολί είχα μια heavy metal κιθάρα και έπαιζα μπλουζιές. Αυτό. Όλα και τίποτα. Κανένα στυλ ζωής. Κανένα lifestyle, πώς το λένε; Φτερό στον άνεμο που μπορεί με την ίδια ευκολία να ερωτευτεί και να αγαπήσει έναν δολοφόνο ή έναν βουδιστή, αλλά δύσκολα τον εαυτό του. Τρέχω μακριά στο δρόμο της προσωπικής μου μυθολογίας (hand made) σαν τον Φόρεστ Γκαμπ της παράνοιας.

Να βάλω το Dolce Gabbana φουλάρι μου ή τη μπαντάνα των 12 ευρώ από την Πάρο; Να ντυθώ μιλιτέρ ή σέξι απόψε για να κατέβω στο μπαράκι; Να ξαναπεράσω από την Ψαρών και να σπάσω το αυτοκίνητο του γέρου που με τράκαρε και μόλις έβγαλα το κράνος και είδε ότι είμαι κορίτσι χαμογέλασε αδιόρατα;
Ό,τι απ’ αυτά και να κάνω, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ το παραμικρό. Ούτε γιατί το κάνω. Χε. Θέλει ένα ταλέντο κι αυτό.
Κι αν πρέπει να βρω κάποιους να με αγαπήσουν, αυτοί δεν θα πρέπει να το κάνουν από συμπόνοια – γιατί τότε μπορώ και μόνη μου. Aπόψε έχω ραντεβού, I have a date, λέμε. Με τη μοναξιά.

Θα 'θελα να /


22 comments:

Μαρκησία του Ο. said...

Εμείς θα πιούμε μπύρες and that's a date ;-)

XXX

Little_Pat said...

Sounds good.
Κάτι σαν...αχμ... αυτοσυμμαζέματα.
Καληνύχτες.

Mantalena Parianos said...

ΜΑΡΚΗΣΙΑ>>
It's a deal, it's a date / it's a fucking promise!
:)

Skatopsixos>>
Τι σημαίνει "σκατοψιξος";

Mantalena Parianos said...

MIKRH PATT>>
Εσωτερική ανακαίνιση, καλύτερα. ΄
Επίσης.

dimitris said...

"Time, time, time, see what's become of me,
While I looked around,
For my possibilities;
I was so hard to please"
Paul Simon

Έλα μη σε πιάνουν καταθλίψεις τώρα...!
Smile! ή τουλάχιστον προσπάθησε :-)

Λύσιππος said...

Σκέψου απλά ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σε μια περιοχή όπου το τροπικό καλοκαίρι τεντώνει το λάστιχο του Χρόνου σε 365 μέρες - δεν υπάρχει τρόπος να θυμάσαι τίποτα.

Καλό ξημέρωμα.

Anonymous said...

Ο κόσμος είναι σκατά. Μη σκιάζεσαι και κοίτα να "απολαύσεις" τη καταθλιψάρα σου. Ενδεχομένως να βγουν κι αλήθειες απ'αυτό ;)

vromogato said...

ε όχι και μιλιτερρρ!!!!!!!
:)

neropistolero said...

Πολύ μου άρεσε αυτό το ποστ Μανταλένα.
Παρεπιπτώντως, αν και είχες ζητήσει το αντίθετο, έχω ταράξει στις μύγες την αράχνη σου.Έχω εθιστεί ρε παιδί μου να πατάω το more...

diki said...

Μανταλενάκι πολύ σε αγαπάω όταν είσαι έσυ. Είσαι το πιο ευαίσθητο κωλόπαιδο που ξέρω. :-\

Alkman said...

Γεννιεσαι και πεθαινεις μονος, που λει και το κλισε.

Mantalena Parianos said...

DIMITRIS>>
Look around. It's a hazy shade of winter.
;)

ΛΥΣΙΠΠΕ>>
Σπουδαία. Να πάω στην Νορβηγία, λοιπόν, που είναι δροσερά, να ζήσω με τις φώκιες και να αφήσω ήσυχες τις άλλες φώκιες εδώ. Ε, όχι.

ΑΝΟΝΥΜΟUS>>
Είσαι τυχερός που δεν έσβησα το κόμμεντ σου αυτή τη φορά. Τελώ υπό εξουθενωτική αϋπνία.

ΣΚΑΤΟΨΥΞΕ>>
Τι να σου πω βρε. Εγώ νόμιζα ότι είσαι ο γνωστός "σκατόψυχος" που κρύβουμε όλοι μέσα μας.


ΒΡΟΜΟΓΑΤΟ>>
Μιλιτέρ όπως νεσεσέρ, κλασέρ, ντοκιμαντέρ, απολλινέρ (ή μήπως ήταν με "αι"; Νοοοοοοονς, φέρε το λεξικό σου, χρυσέ μου)

Είναι κι αυτή μια πολύ έυκολη, άνετη και τρέντικη μοδίτσα για τις Λάρα Κροφτ αυτού του κόσμου.


ΝΕΡΟΠΙΣΤΟΛΕΡΟ>>
ΊΣα ίσα, είχα ζητήσει να τον ταϊζετε που και που, τον Αnonymous Spider γιατί εγώ τον έχω γράψει εκεί πυο δεν βλέπει ο ήλιος και φοβάμαι μη μου ψοφήσει σε καμιά μπλογκογωνιά και τρέχω να σφουγγαρίζω.
Αυτό που δεν είχα γράψει όμως, είναι ότι και οι μυγούλες είναι Αnonymous, τόσο Anonymous μάλιστα, που δεν τις λένε ΟΥΤΕ έτσι.
Μην τις λυπάσαι λοιπόν. Ρίχτου.

DIKI>>΄
Έχε χάρη που σου έχω solid as metal αδυναμία.
:)

ΑΛΚΜΑΝ>>
Τα κλισέ είναι για να τα καταρρίπτουμε. Εγώ γεννήθηκα με κόσμο (μαιευτήρας, μαμά, μπαμπάς, νοσοκόμες, θείες και ξαδέλφες κ.ο.κ.) και ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΕ ΚΟΣΜΟ.
Κατά προτίμηση σε μια ληστεία τράπεζας ή μια τρομοκρατική ενέργεια που θα συμμετέχω ενεργά.
:)

Calamity Jane said...

Πάντως εδώ στα μέρη μας, όταν λένε dating εννοούν κάτι σαν ελεύθερη σχέση...Φρόντισε οπότε τώρα που κάνεις dating με την μοναξιά, να κάνεις και με καναν άλλον...

φιλιά

Anonymous said...

Από ότι κατάλαβα έχει περάσει αρκετός -δεν είδα και το blog γρηγορα- καιρός από τότε..
Αν το σκέφτεσαι ακόμα θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να μην το σκέφτεσαι...
Σκέψου: "Η ζωή συνεχίζεται"...
Θα υπάρξουν πολλές καλές και γιατί όχι καλύτερες στιγμές στην ζωή σου,φτάνει μόνο να το επιδιώξεις...

Κουράγιο...

Ελπίζω να βοήθησα...

weirdo said...

Α ρε, κορίτσι..
Τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα, βρε συ.. Στο δρόμο είναι, λίγη υπομονή..

καλημέρα
μουτς

Mantalena Parianos said...

ΚΑΛΑΜΙΤΥ ΜΟΥ>>
Όλες μου οι σχέσεις διαπνέονται από ελευθερία, darling. Τόση που μερικές φορές δεν αντέχεται!
:)
Με αυτό δεν εννοώ ότι όλοι πλαγιάζουν με όλους, έτσι; Υποτίθεται ότι για να είσαι με κάποιον πρέπει να συμβαίνει κάτι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ - και όχι να κάνεις αυτό που κάνουν "όλοι"...

ΧΡΗΣΤΕ>>
Έχουν περάσει "μόλις" δυο μήνες. Είναι φορές που μου φαίνεται σαν χτες και άλλες φορές που μου μοιάζει σαν αρχαία ιστορία.
Αλλά τα έχει αυτά η ψυχασθένεια, δεν τα έχει;
:)

WEIRDO>>
Τα "καλύτερα" είναι κάτι σαν "best of"; Για αν είναι, νομίζω τα έχω ζήσει, λατρέψει και έχω όλη τη σχετική δισκογραφία.

Uncle Aris said...

Εγώ πάλι θα σου προτείνω να το διεκδικήσεις ξανά αν ακόμα σε ενδιαφέρει η περίπτωση πραγματικά. Αν όχι κάτσε και σκέψου γιατί παρ'όλο που δεν σε ενδιαφέρει ακόμα το σκεύτεσαι. Απλώς μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα αφήνουμε να φύγουνε απο την ζωή μας τόσο εύκολα, αλλά να τα διεκδικούμε εκ νέου ακόμα κι αν τα έχουμε χάσει. Άλλωστε και μόνο η διεκδίκηση δικαιώνει την αξία που του έχουμε εμείς δώσει, έτσι δεν είναι;

drskafidas said...

simfono me ton uncle aris, an kai iraklis..!

Anonymous said...

Κάτι μου λέει οτι το αποψινό σου ραντεβού θα αποδειχτεί ενδιαφέρον.
Μπορεί να το είχες ανάγκη.
Καλή μοναξιά.
:-)

Mantalena Parianos said...

ΘΕΙΕ ARH>>
Αυτό είναι που μου τη σπάει πιο πολύ. Ότι δεν τον θέλω πίσω και ότι δεν μπορώ να το ξεπεράσω.

ΔΡ. ΣΚΑΦΙΔΑ>>
ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩ λέμε.

ΑΛΖΑΠ>>
Μερσί. Λύσσαξα πια ολομόναχη σε αυτή την ερημιά.

Anonymous said...

Kleise tin trypa tis psyxis sou kai move on.

Uncle Aris said...

Αυτό είναι που μου τη σπάει πιο πολύ. Ότι δεν τον θέλω πίσω και ότι δεν μπορώ να το ξεπεράσω.

Αυτά μόνο εσείς οι γυναίκες μπορείτε να τα κάνετε! :Ρ