Aug 25, 2006

Daze like this

Οι μέρες περνούν σαν τον πυρετό. Χωρίς να τις καταλαβαίνεις πότε έρχονται και πότε φεύγουν.
Η γαλήνη σου, είναι κι αυτή φευγαλέα - τις στιγμές που ξενερώνεις από ένα εωθινό αλκοολούχο διάλυμα ή που στεγνώνεις μουσκεμένη τα μαλλιά σου μετά το μπάνιο.
Σαν τη γλυκειά κούραση που αισθανόσουν μετά το μπάσκετ, όταν κρέμαγες τα χέρια κάτω βλέποντας τις φλέβες σου να φουσκώνουν.
Υπνηλία μετά την ένταση.


Σαν αυτό που περιγράφει ο Όμηρος στη σκηνή που ο Οδυσσέας ξυπνά στο νησί των Φαιάκων και αντικρύζει μπροστά του τη Ναυσικά - τι ωραία σκηνή:
Είναι τόσο σπαταλημένος, μόλις έχει ανοίξει τα μάτια, το στόμα του πικρό απ' την αδυσώπητη θάλασσα και το μυαλό εξίσου σκεβρωμένο από το αλάτι -των δακρύων- που κάνει τις πνευματικές κλειδώσεις να τρίζουν some days like these, που νομίζει ότι μπροστά του στέκεται μια θεά.

Ο Όμηρούλης πρέπει να ήταν σπουδαίος τύπος. Οι σύγχρονοι μελετητές και ψυχολόγοι, περιέγραψαν την κατάσταση αυτή του Οδυσσέα ως κατάσταση "ονειροφαντασίας".
Είναι η στιγμή που όλοι μας ζούμε κάθε μέρα για λίγο μόλις ξυπνάμε. Μέχρι να συνέλθουμε. Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ξύπνιοι - και ζωντανοί.

Εκείνη τη στιγμή είμαστε ανυπεράσπιστοι. Εκείνη τη στιγμή, μπορούμε να αποδεχθούμε τα πάντα - ο Οδυσσέας, πίστεψε ότι μπροστά του στεκόταν μια θεά.
Εξαίσιο.



Τελείς σε μόνιμη τέτοια κατάσταση. Μόνο που εσύ έχεις και έξτρα - μπόνους: Αναμνήσεις χειρότερες κι από το παρόν σου σε στοιχειώνουν.
Τι σε τρομάζει πιο πολύ, μικρή μου Μανταλένα; ρωτάς το είδωλό σου που καθρεφτίζεται στη σκοτεινή οθόνη του σβηστού σου υπολογιστή. Οι κώδικες; Το άδηλο; Το να αισθάνεσαι καταφρονεμένη; Αυτό πονάει;

Μαμάκα, όλα αυτά με τρομάζουν. My mama told me they 'll be DAZE like this.
Και γιατί πιστεύεις ότι το παρόν σου είναι χείριστο, μωρή; ξαναρωτάω.
Κράτα τα καλά από το χτες σου για να φτιάξεις έναν εαυτό σήμερα. Που να μην είναι ακαθόριστος. Και που να τον αγαπάς, γιατί -κοινοτυπία θα πω και άκουσέ τη- πιο πολύ ανάγκη από το να σε αγαπούν, έχεις το να αγαπάς εσύ.
Κάποιον. Κάτι.
Βρες κάτι.

Ρωτάς, ρωτάς, δεν παύεις να ρωτάς. Τι; Τι να αγαπήσω, που να μην είναι τέφρα από το παρελθόν;
-Τις νύχτες με πανσέληνο; Τις πήρε μαζί του φεύγοντας, μαζί με το τηλεσκόπιο που είχαμε αγοράσει μαζί. [Γαμώ τη MEADE]
-Το θαλασσόδεντρο στην παραλία στον Βουτάκο, που ήταν τόσο μεγάλο που μπαίναμε μέσα;
Αν ξαναπάω να μπω εκεί, δεν θα βγω ποτέ. [Τρυπάω ZODIAK]
-Το σημάδι στο πλευρό μου από τη μέρα που κάναμε έρωτα πάνω στις πευκοβελόνες; Δεν έχει φύγει πανάθεμά το. [fuck DUREX]
-Τη σπηλιά στην Τρυπητή όπου του είπα για πρώτη φορά πως είμαι ερωτευμένη; [Ζήτω το ΤΝΤ]


Το κρεμαστό ξύλινο σήμαντρο - ονειροπαγίδα το ξεκρέμασες απ' το σαλόνι;
Ναι.
Το παζλ του Ματίς απ' τον τοίχο, που πήρατε στη Βαρκελώνη;
Ναι κι αυτό.
Τη γιγάντια μεγέθυνση της φωτογραφίας του, πάνω από το τηλέφωνο;
Να 'ταν κι άλλη.
Τη λουίζα που ξέραινες τα φύλλα της για να σας φτιάχνεις αφεψηματάκια το χειμώνα;
Την πήγα στους γονείς μου.
Τη συντόμευση για τα δικά του documents από το desktop σου;
Deleted, λέμε.

Δεν πήρες backup;
Να μη σε νοιάζει.

Τις σκόρπιες φωτογραφίες/σελιδοδείκτες στα βιβλία;
Ελπίζω, ναι.
Τον "Μικρό Νικόλα" που διαβάζατε μαζί πριν κοιμηθείτε;
Το χάρισα στην αδελφή μου.


-Μανταλένα, πότε θα έρθει ο Μ; με ρώτησε η 4χρονη ανιψιά μου, την τελευταία φορά στο πατρικό μας σπίτι στην Πάρο. Τον αγαπούσε πολύ.
-Δεν θα ξανάρθει, της είπα ψύχραιμη (πώς το 'παθα). Χωρίσαμε. Δεν είμαστε πια μαζί.
-Η Βιργινία το ξέρει; (σημ. η αδελφή μου).
-Ναι, Μαρία. Όλοι το ξέρουν.
-Και ο Βασίλης και η Μαντώ; (οι γονείς μου)
-Ναι.
-Θα τους το πω.
-Δεν χρειάζεται, Μαρία, σου λέω, τους το έχω πει.
-Και που είναι τώρα ο Μ;
-Σε ένα άλλο νησί.
-Και δεν θα ξανάρθει; Ούτε στην Αθήνα;
-Όχι. Είπαμε να μην κάνουμε παρέα.
-Και δεν θα είστε φίλοι;
-Ε... θα είμαστε, αλλά δεν θα κάνουμε παρέα.
Έβαλε τα κλάματα. Στο 4χρονο μυαλό της δεν υπήρχε καν η ιδέα του πώς μπορεί να γίνει αυτό και η ιδέα την τρόμαξε.
Την αγκάλιασα αλλά - τι παράξενο, δεν έκλαιγα πια.

Την επόμενη έβγαζα εισιτήριο για Ηρακλειά.
Για ένα άλλο νησί κι εγώ.
Ήθελα να ναυαγήσω μόνη.
Σε μόνιμη ονειροφαντασία και χωρίς κανένα βραβείο μετά τον εφιάλτη.



Weird mix (72'42'')
58K

αυτό που ακούμε

Δεξί κλικάκι - σέηβ ταργκετάκι αζ λέμε
/tracklistάκι μόλις συνέλθω λιγάκι γιατί σήμερις οι δαίμονες έχουν στρογγυλοκαθήσει στα έπιπλα και τους κυνηγάω με εξαντλημένες αχτίδες μελλοντικού φωτός/

19 comments:

Anonymous said...

Τί έγινε τώρα? Έβγαλες το μαύρο φόντο από το blog και το έβαλες στη ψυχή?

Μη με κάνεις να γράφω cheering up λόγια σα να είμαστε συνυφάδες!

Καλή(να την κάνουμε όμως, ε?)μέρα

Unknown said...

έλα σύνελθε λέμε!

πι ες, μαλακία σου με το μικρό, δε τα λέμε αυτά ρε συ, το ξέρεις.

The Motorcycle boy said...

Οι αναμνήσεις σχέσεων που έχουν τελειώσει (για ξαναδιάβασέ το -που έχουν τελειώσει είπα) κάνουν καλό στον λογοτεχνικό οίστρο (εξ ου και ξηγήθηκες σένιο ποστάκι) αλλά κάνουν κακό στο κυλοφοριακό (εννοώ πως μιζεριάζεις και δεν κυκλοφορείς να χτυπήσεις τίποτα καινούργιο). Ντάξει;

Mari-R1 said...

..tha symfwnisw me to megisto mboy apo panw..vges kai mazepse hliaxtides gia na antimetwpiseis pio apotelesmatika toys daimones soy. :) <-- take a smile na ksekinisei kala, kai dont worry pada ta kalytera perimenoyn stin epomeni gwnia- na xereis padws oti oloi mas se exoyme sympathisei, kai olo ayto kati shmainei etsi? Exeis poly omorfia mesa soy kai pistepse me yparxoyn polloi poy tha thelan na ti doyn alla pio poly prepei na ti syneiditopoiiseis esy..sorry for the sentono-commnet
:P

diki said...

Ρε μαλακισμένο με συγκίνησες. Πραγματικά. Θα σου πουν πολλοί μην τα σκέφτεσαι και προχώρα μπροστά. Αλλά τα "σημάδια από τις πευκοβελόνες" θα σε αφήσουν;

bereniki said...

axxxxxx... poses fores na anastena3a arage?
den exw kati na pw...
*****

Mantalena Parianos said...

ARGYRH>>
Καλημέρα και σε σένα - έστω και με καθυστέρηση. Μην ανησυχείς, είναι απλώς One of those days, που καπνίζω νευρικά και δαγκώνω τα δάχτυλά μου.
Χτες έκλαιγα με το Μια Θάλασσα Μικρή του Σαββόπουλου (μα που στο δαίμονα πήγαν και το βρήκαν - τα ραδιόφωνα υποτίθεται ότι δεν παίζουν πια τέτοια).

ΤΟΜ ΒΟΥ>>
Με την ανιψιά μου, έχουμε σχέση παράξενη. Επειδή δεν της φέρομαι ποτέ όπως στα μικρά παιδιά, με αγαπάει πολύ. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν π.χ. πέφτει και χτυπάει το πόδι της - ξέρεις, τα μικρά παιδιά βάζουν τα κλάματα για να τα προσέξουν γενικώς - εγώ γελάω αμέσως με αποτέλεσμα να γελάει κι εκείνη και να μην κλαίει παρά σπανίως μαζί μου (γι' αυτό και σοκαρίστηκα που τα έμπηξε αυτή τη φορά, ήταν αναπάντεχο).
Μαζί μου είναι κομμάντο.

ΜΟΤΟΣΑΚΕ ΜΠΟΫ>>
Δεν κυκλοφορώ γιατί έχω τρομάξει. Και είμαι και τόσο πονεμένη ακόμη που δεν λειτουργώ ούτε μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού μου, θα λειτουργήσω έξω;
Θα μου πάρει ένα χειμώνα, φοβάμαι.

ΜΑΡΙ-Ρ1>>
Αυτό το λες "σεντονοκόμμεντ"; Τι να πουν άλλα;
:)
Έχεις δίκιο, αλλά οι προσταγές της καρδιάς σκίζουν το μυαλό μου στα δυο. Εκεί κάπου τα μπερδεύω, όταν η λογική μπλέκει τα μπούτια της με την συναίσθημα και εγώ κάνω τον διαιτητή.
Δεν σου συμβαίνει εσένα ποτέ;
...

DIKI>>
Τα σημάδια απ' τις πευκοβελόνες είναι κάτι μικρές ασπρίλες στο πίσω μέρος του πλευρού χαμηλά, σαν παλιά τραύματα (γδαρσίματα). Φεύγουν αλλά θέλουν χρόνο, όπως όλα τα πράγματα. Είχε και μια φίλη μου - από τη μοκέτα της!

ΒΕΡΕΝΙΚΗ>>
...
σου μαύρισα την ψυχή...

Mantalena Parianos said...

Και το tracklisting του Weird mix...
Θα το ποστάρω και ξεχωριστά με κανένα στιχάκι έξτρα...

1. Animal Collective – The Softest Voice
2. Bic Runga – Election Night
3. Martina Topley Bird – Soul Food
4. Calexico – Hot Rail
5. Pascal Comelade – Toti al Soler
6. Jorane – Pour Gabrielle
7. Yo Yo Ma – J.S. Bach Prelude, cello suite No1
8. Latin Playboys – Lemon and Ice
9. Texas – I’ll See It Through
10. Something For Kate – Asleep at the Wheel
11. Willis – Take You High
12. Ooberman – Cities that fall
13. Martina Topley Bird – Sandpaper Kisses
14. Pascal Comelade – The Scatalan Logicofobism
15. Angelo Badalamenti – Dinner Party Poll Music
16. Ella Fitzgerald & Joe Pass – Why Don’t You Do Right?
17. Jason Carter – Pilgrimage
18. Calexico – excerpt (?) from the Hot Rail album
19. Fridge – Harmonics
20. Patti Smith – Mother Rose

bereniki said...

oxi mantalena...dustuxws se prolabe allos :)
m'aresoun polu ta mix pou ftiaxneis...don't u ever stop!
makia

pwlina said...
This comment has been removed by a blog administrator.
pwlina said...

όλα ξεπερνιούνται...όλα...και στο λέω εγώ που έχω δει πολλά....όσο κοινότυπο κι αν είναι...ο χρόνος τα γιατρεύει όλα...ακόμα και τις πιο περίεργες ιστορίες...κάποια μέρα ξυπνάς...κι απλά δεν πονάς πια...κάνε λίγη υπομονή...αλλά όχι με κακοκεφιές....βγες έξω με αυτοπεποίθηση και κυρίευσε τον κόσμο!Έλα τώρα!!!το πιο εύκολο πράγμα σου ζητάω!
;)

Mantalena Parianos said...

ΒΕΡΕΝΙΚΗ>>
Μη με κάνεις και κοκκινίζω. Έτσι όπως έχω μαυρίσει κιόλας, θα μοιάζω με την Ποκαχόντας.
μουτς

ΠΩΛΙΝΑ>>
Είμαι έτοιμη, with an army of me που έλεγε κι η Bjork να κατακτήσω αυτόν τον κόσμο τον τρελό , τον χιλιομπαλωμένο - που έλεγε ο Ξυλούρης.
Λίγο ανεφάρμοστο μου φαίνεται...
Τι να την κάνω εγώ την παγκόσμια κυριαρχία; Ούτε την ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ μου δεν μπορώ να επιτύχω.
:)

Παράξενος said...

Mantalena,
Σε διαβάζω (και εδώ και στα σχόλιά σου αλλού) και είπα να σου πω ένα "γεια" ΄-)

candyblue said...

Ο πόνος σε δυναμώνει σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...Τον πόνο πρέπει να τον κουβαλάμε μαζί μας σαν φορητή συσκευή επικοινωνίας.
κάποτε θα κουραστείς να θυμάσαι,να πονάς για αυτό που σου άφησε τα σημάδια του βαθύτερα από το πλευρό σου.
Κάποτε θα γίνεις και συ ένας επερχόμενος Οδυσσέας,θα ξυπνήσεις σε ένα νησί και μόλις ανοίξεις τα μάτια και δεις θα ξεκινήσει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου

Πολύ ειλικρινές ποστ

Mantalena Parianos said...

ΠΑΡΑΞΕΝΕ>>
Καλημέρα , ξενύχτη! Τα σχόλια μου "αλλού" με έχουν κάνει κουρέλι.

ΜΠΛΕ ΖΑΧΑΡΩΤΟ>>
"Τον πόνο πρέπει να τον κουβαλάμε μαζί μας σαν φορητή συσκευή επικοινωνίας"
Έγραψες...
Αλλάζω παυσίπονα συνεχώς.
:)

kaita7katsikakia said...

O πόνος σε δυναμώνει μόνο όταν έχεις καταλάβει γιατί σε βρήκε...μάλλον γιατί ήλκυσες την εμπειρία που τον περιείχε.

Τιποτε δεν "πρέπει". Σβύσε αυτή τη λέξη δια παντός. δια παντός.-

να είσαι καλά. θα είσαι καλά! δεν έχεις άλλη επιλογή!

Mantalena Parianos said...

kaita7katsikakia>>

O πόνος θέλει έναγερό χέρι ξύλο στα κωλοπετσωμένα του πισινά, να πάει από 'κει που 'ρθε.

Μετά το μακροβούτι θα βγω να αναπνεύσω.
Για την ώρα, διοκιμάζω ακόμη τις αντοχές μου, μόνο που το μακροβούτι μου μερικές φορές πάει τόσο βαθειά και μένω τόσο πολύ εκεί κάτω στο βυθό, που αισθάνομαι σα φάλαινα.
:)

kaita7katsikakia said...

ο πόνος ακριβώς αυτό που ΔΕΝ θέλει είναι ένα γερό χέρι ξύλο.
Ακριβώς αυτό είπα πιο πάνω, δίνοντάς σου έναν κωδικό.

Φαίνεται, είναι ο καιρός που δεν έχεις "αυτιά"!
:)

Mantalena Parianos said...

KaiTa7katsikakia>>
Αυτάκια έχω δυο και αρκετά μεγάλα - οι φίλοι μου με πειράζουν "μάτια πλάνα αυτιά αεροπλάνα". Ωστόσο, ΤΩΡΑ αντιλήφθηκα τι εννοείς!
Δεν ξέρω όμως... αν πρέπει η δεν πρέπει να κουβαλάμε τον πόνο μας μεταφέροντάς τον παντού.
Γενικά, νομίζω ότι ΔΕΝ πρέπει. Αλλά, αυτό που έλεγε η Candy Blue ισχύει: γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ η ζωή που ζήσαμε και αυτό είναι το διαβατήριό μας απέναντι στους άλλους. Έτσι μας αναγνωρίζουν (να και η συσκευή επικοινωνίας). Και αυτό εμπεριέχει και όσα μας πόνεσαν.