Daze like this

Οι μέρες περνούν σαν τον πυρετό. Χωρίς να τις καταλαβαίνεις πότε έρχονται και πότε φεύγουν.
Η γαλήνη σου, είναι κι αυτή φευγαλέα - τις στιγμές που ξενερώνεις από ένα εωθινό αλκοολούχο διάλυμα ή που στεγνώνεις μουσκεμένη τα μαλλιά σου μετά το μπάνιο.
Σαν τη γλυκειά κούραση που αισθανόσουν μετά το μπάσκετ, όταν κρέμαγες τα χέρια κάτω βλέποντας τις φλέβες σου να φουσκώνουν.
Υπνηλία μετά την ένταση.


Σαν αυτό που περιγράφει ο Όμηρος στη σκηνή που ο Οδυσσέας ξυπνά στο νησί των Φαιάκων και αντικρύζει μπροστά του τη Ναυσικά - τι ωραία σκηνή:
Είναι τόσο σπαταλημένος, μόλις έχει ανοίξει τα μάτια, το στόμα του πικρό απ' την αδυσώπητη θάλασσα και το μυαλό εξίσου σκεβρωμένο από το αλάτι -των δακρύων- που κάνει τις πνευματικές κλειδώσεις να τρίζουν some days like these, που νομίζει ότι μπροστά του στέκεται μια θεά.
Ο Όμηρούλης πρέπει να ήταν σπουδαίος τύπος. Οι σύγχρονοι μελετητές και ψυχολόγοι, περιέγραψαν την κατάσταση αυτή του Οδυσσέα ως κατάσταση "ονειροφαντασίας".
Είναι η στιγμή που όλοι μας ζούμε κάθε μέρα για λίγο μόλις ξυπνάμε. Μέχρι να συνέλθουμε. Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ξύπνιοι - και ζωντανοί.
Εκείνη τη στιγμή είμαστε ανυπεράσπιστοι. Εκείνη τη στιγμή, μπορούμε να αποδεχθούμε τα πάντα - ο Οδυσσέας, πίστεψε ότι μπροστά του στεκόταν μια θεά.
Εξαίσιο.


Τελείς σε μόνιμη τέτοια κατάσταση. Μόνο που εσύ έχεις και έξτρα - μπόνους: Αναμνήσεις χειρότερες κι από το παρόν σου σε στοιχειώνουν.
Τι σε τρομάζει πιο πολύ, μικρή μου Μανταλένα; ρωτάς το είδωλό σου που καθρεφτίζεται στη σκοτεινή οθόνη του σβηστού σου υπολογιστή. Οι κώδικες; Το άδηλο; Το να αισθάνεσαι καταφρονεμένη; Αυτό πονάει;

Μαμάκα, όλα αυτά με τρομάζουν. My mama told me they 'll be DAZE like this.
Και γιατί πιστεύεις ότι το παρόν σου είναι χείριστο, μωρή; ξαναρωτάω.
Κράτα τα καλά από το χτες σου για να φτιάξεις έναν εαυτό σήμερα. Που να μην είναι ακαθόριστος. Και που να τον αγαπάς, γιατί -κοινοτυπία θα πω και άκουσέ τη- πιο πολύ ανάγκη από το να σε αγαπούν, έχεις το να αγαπάς εσύ.
Κάποιον. Κάτι.
Βρες κάτι.

Ρωτάς, ρωτάς, δεν παύεις να ρωτάς. Τι; Τι να αγαπήσω, που να μην είναι τέφρα από το παρελθόν;
-Τις νύχτες με πανσέληνο; Τις πήρε μαζί του φεύγοντας, μαζί με το τηλεσκόπιο που είχαμε αγοράσει μαζί. [Γαμώ τη MEADE]
-Το θαλασσόδεντρο στην παραλία στον Βουτάκο, που ήταν τόσο μεγάλο που μπαίναμε μέσα;
Αν ξαναπάω να μπω εκεί, δεν θα βγω ποτέ. [Τρυπάω ZODIAK]
-Το σημάδι στο πλευρό μου από τη μέρα που κάναμε έρωτα πάνω στις πευκοβελόνες; Δεν έχει φύγει πανάθεμά το. [fuck DUREX]
-Τη σπηλιά στην Τρυπητή όπου του είπα για πρώτη φορά πως είμαι ερωτευμένη; [Ζήτω το ΤΝΤ]


Το κρεμαστό ξύλινο σήμαντρο - ονειροπαγίδα το ξεκρέμασες απ' το σαλόνι;
Ναι.
Το παζλ του Ματίς απ' τον τοίχο, που πήρατε στη Βαρκελώνη;
Ναι κι αυτό.
Τη γιγάντια μεγέθυνση της φωτογραφίας του, πάνω από το τηλέφωνο;
Να 'ταν κι άλλη.
Τη λουίζα που ξέραινες τα φύλλα της για να σας φτιάχνεις αφεψηματάκια το χειμώνα;
Την πήγα στους γονείς μου.
Τη συντόμευση για τα δικά του documents από το desktop σου;
Deleted, λέμε.
Δεν πήρες backup;
Να μη σε νοιάζει.
Τις σκόρπιες φωτογραφίες/σελιδοδείκτες στα βιβλία;
Ελπίζω, ναι.
Τον "Μικρό Νικόλα" που διαβάζατε μαζί πριν κοιμηθείτε;
Το χάρισα στην αδελφή μου.


-Μανταλένα, πότε θα έρθει ο Μ; με ρώτησε η 4χρονη ανιψιά μου, την τελευταία φορά στο πατρικό μας σπίτι στην Πάρο. Τον αγαπούσε πολύ.
-Δεν θα ξανάρθει, της είπα ψύχραιμη (πώς το 'παθα). Χωρίσαμε. Δεν είμαστε πια μαζί.
-Η Βιργινία το ξέρει; (σημ. η αδελφή μου).
-Ναι, Μαρία. Όλοι το ξέρουν.
-Και ο Βασίλης και η Μαντώ; (οι γονείς μου)
-Ναι.
-Θα τους το πω.
-Δεν χρειάζεται, Μαρία, σου λέω, τους το έχω πει.
-Και που είναι τώρα ο Μ;
-Σε ένα άλλο νησί.
-Και δεν θα ξανάρθει; Ούτε στην Αθήνα;
-Όχι. Είπαμε να μην κάνουμε παρέα.
-Και δεν θα είστε φίλοι;
-Ε... θα είμαστε, αλλά δεν θα κάνουμε παρέα.
Έβαλε τα κλάματα. Στο 4χρονο μυαλό της δεν υπήρχε καν η ιδέα του πώς μπορεί να γίνει αυτό και η ιδέα την τρόμαξε.
Την αγκάλιασα αλλά - τι παράξενο, δεν έκλαιγα πια.

Την επόμενη έβγαζα εισιτήριο για Ηρακλειά.
Για ένα άλλο νησί κι εγώ.
Ήθελα να ναυαγήσω μόνη.
Σε μόνιμη ονειροφαντασία και χωρίς κανένα βραβείο μετά τον εφιάλτη.



Weird mix (72'42'')
58K

αυτό που ακούμε

Δεξί κλικάκι - σέηβ ταργκετάκι αζ λέμε
/tracklistάκι μόλις συνέλθω λιγάκι γιατί σήμερις οι δαίμονες έχουν στρογγυλοκαθήσει στα έπιπλα και τους κυνηγάω με εξαντλημένες αχτίδες μελλοντικού φωτός/