Where are you from?

"Γουέρ αρ γιου φρομ;"
Η ερώτηση του Ιταλού είναι τόσο κλισέ όσο και η αγάπη.
Από πού θες να 'μαι ρε φίλε, σκέφτομαι. Από 'δω κι από 'κει είμαι.
-Απ' την Ατλαντίδα, του απαντάω η -πιστή στο profile μου- μπλόγκερ.
-Α χα, λέει ο μωρός. Και που είναι αυτό; Κοντά στη Μύκονο;
Ανοίγει ένα χάρτη των Κυκλάδων.

Βάζω τα γέλια και ξαναγυρνάω στο booth μου. Να μάθω άλλη φορά να κατεβαίνω για ξεμούδιασμα μέχρι το μπαρ. Να μάθω να μη ζητάω να μου φέρουν ένα ποτό αλλά να πηγαίνω να στήνω τον ηλιοκαμένο πισινό μου στα καρέκλια για μια Corona.

Πιο μετά θα του την πω:
"Έκανα για δυο χρόνια ιταλικά. Τι χώρα είσαστε εσείς που την κεφαλιά στο ποδόσφαιρο τη λέτε "colpo di testa"; Και το τακουνάκι "colpo di tacco"; Χα χαααα".
-Και η πρωθυπουργία στην Ιταλία ένα μεγάλο κόλπο είναι, μου απαντάει γελώντας το τυπάκι.
Καλός φαίνεται. Έχει πλάκα. Και δεν ψήφισε και τον μαλάκα. Γελάμε.

Τον λένε Damiano και δεν έχει μια. Ευρώ ούτε για δείγμα.
"Ήπιε ένα ούζο με πορτοκαλάδα και θέλει να γαμήσει κιόλας" μου λέει ενοχλημένος ένας φίλος από δίπλα. ΟΚ, ΟΚ. Τον παρατάω σε κάτι βλαχούλες από τη Βέροια να συνεχίσει το ψηστήρι.
You see the trouble with me?, του λέω επιστρέφοντας στα cd μου, με επίτηδες φρικτή προφορά. If yes, then you see the trouble with YOU.
Δεν γελάει πια.

Φωλιά σπουργίτη στη συκιά πίσω απ' το σπίτι. Όλα τα ζώα ζευγαρώνουν εκτός από αυτά στα οποία την πέφτω εγώ.


φι-ρου-λί, φι-ρου-λά


Χαράματα, πάμε με το γιο του αφεντικού (sic) για πρωινό μπάνιο. Είναι 16 χρονών. Μαζί μας έχουν έρθει και οι δυο Βεροιώτισσες (τον Ιταλό τον ξεφορτωθήκαμε λέγοντάς του ότι πάμε για ύπνο) αλλά είναι πολύ βλαχαδερά για να βουτήξουν γυμνές ή να σκεφτούν ότι η θάλασσα μπορεί και να μην είναι κρύα.
Φυσικά και ΔΕΝ είναι κρύα. Καύσωνα είχε όλη μέρα σήμερα.
Πλατς, λέμε. Πλουτς.

Βγαίνοντας καθόμαστε στις έρημες ξαπλώστρες ενώ ο ήλιος σηκώνεται πίσω απ' την πλάτη μας. Νυστάζουμε σα διάολοι που χόρευαν πόνγκο όλη νύχτα. Συμπεριφερόμαστε και ανάλογα: βάζουμε στο σημάδι κάτι ποτήρια που έχουν μείνει έξω από το beach bar, πετώντας τους βότσαλα.
Σε χρόνο dt τα ποτήρια αποκεφαλίζονται, θρύψαλλα πετάγονται παντού στην άμμο, κάποιος πρέπει να σκουπίσει και να αφήσει και κανένα ευρώ έτσι που τα κάναμε, για τα βότσαλα και τις πέτρες που σχηματίζουν σωρό κάτω από την ομπρέλα που χρησιμοποιήσαμε για πεδίο βολής, ούτε λόγος.

Στο γυρισμό, μου σκάει το λάστιχο από το τρικάβαλο. Σκάω κι εγώ, απ' το κακό μου και απ' τη ζέστη -έχει ξημερώσει-, νυστάζωωω λέμε, είναι Κυριακή πρωί και σιγά μην ανοίξει κανένα βουλκανιζατέρ, ούτε τα βενζινάδικα δεν έχουν ανοίξει ακόμη να πάρω ένα fast η ανώφελη.
Μπαίνω σε ένα Internet cafe, ρωτάω που στα @^&$*(^&() θα αλλάξω σαμπρέλα, μου λένε ότι θα ανοίξει ένα βουλκανιζατέρ στον περιφερειακό μετά τις 10.
Είναι 7 και κάτι. Αποφασίζω να πάρω πρωινό και να σερφάρω. Κοιμάμαι πάνω στο πληκτρολόγιο.

Με ξυπνάει το κινητό. Είναι ο μπαμπάς μου που θέλει να μάθει αν είμαι καλά.
-Σούπερ, του λέω.
-Ντούπερ, μου λέει. Πάρε μας ένα τηλέφωνο μωρή τσούχτρα, ότι θα αργήσεις. Μας κοψοχόλιασες πάλι. Νομίσαμε ότι μπορεί να έπαθες καμιά ταχυπαλμία σαν την περασμένη βδομάδα.
Γαμώτο, δίκιο έχει ο άνθρωπος. Του εξηγώ.

Εγώ: "Οέο. Δεν το ήξερα ότι είσαι στο νησί".
Ο Summertime: "Δεν είμαι. Ιδέα σου είναι".
Ξανά εγώ, που να μην έσωνα να μείνω από λάστιχο: "Θα με πετάξεις κάπου;"
Το κάθαρμα: "Εννοείται. Με την πρώτη ευκαιρία".



Κυριακή απόγευμα. Την ώρα που ο ήλιος πέφτει πίσω απ' το Δήλιο, ξυπνάμεεε λέμε. Άντε να κάνεις ντους, να χαζέψεις, να πιεις και κανένα γκαϊφεδάκο στην ταράτσα, με mellow jazz στο παιδικό cd player της ανιψιάς, που μόνο που ακούει Cassandra Wilson βγάζει δόντια για τρίτη (;) φορά: τρομάζει από τη μπάσα φωνή. "Show me a love / τα ρα - τα -τα τα ρα τάααα ρα".



Το σπίτι των ονείρων μου είναι δυστυχώς ΑΕΚ και το έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του μέσα στην Παροικιά.



Το βράδυ, γυρίζοντας στο σπίτι, μια γιγαντιαία νυχτοπεταλούδα έχει στηθεί στη σίτα κάτω απ' το φως και θέλει να φωτογραφηθεί. No problemo.
Φώτα, κάμερα, πάμε!



Με φακό (και ουχί τηλεφακό).


Με φλας.

Χωρίς φλας.


Τα καλλιτεχνικά ψηφιδωτά της Αγγέλικας στα τραπέζια του Magaya. Να θυμηθώ να της ζητήσω να μου κάνει κι εμένα καμιά τσαχπινιά για το σπιτάκι. Αλλιώς δεν το 'χω σε τίποτε να μάθω να κάνω μόνη μου (που πάλι, η Αγγέλικα θα μου δείξει, αλλά λέμε τώρα...)

Βίδεο από την πορεία των εργασιών του Μανταλενόσπιτου εις το βουνό ψηλά εκεί. Όχι ταρκοφσκικό αυτή τη φορά, μάλλον σε ντοκιμαντέρ του BBC μου βγήκε, live footage με κουνημένο κάδρο και πρώτο πλάνο την τρυπάρα - φεγγίτη (ο θεός να τον κάνει) που ζήτησα στον ξάδελφο για να ξυπνάω στην κάμαρά μου και να παίρνω επί τόπου ένα μάτι για το τι συμβαίνει εις το καθιστικό και το μπαλκόνι.

"Σατανάς είσαι", μου λέει ο άνθρωπος μόλις ακούει την καινούρια μου αιτιολογία.
"Helloooo!" του λέω, "θα έπρεπε να το ξέρεις. Όλοι όσοι με ξέρουν, αυτό λένε στα μέρη μας. Where are you from?"

ΥΓ. Kάτσε να αλλάξω και μουσική, γαμώ την επιστροφή μου. Σε αυτό το blog όλα πρέπει να αλλάζουν άμα τη εμφανίσει (άσε νονς, δεν χρειάζονται πια υπογεγραμμένες - βάλτες στο δικό σου μπλογκ).