Παρατατικό παραμύθι

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια μικρή μπλογκερού. Καλό παιδί, αλλά ολίγον τι τσουλάκι. Έπαιρνε το μόντεμάκι της, καλωδιωνόταν η μαλάκισμένη, έγραφε το ημερολογιάκι της στο ίντερνετ.
Το όνομά της ήταν Μανταλένα.

Μια μέρα, κάποιος της είπε για μια παιδική χαρά όπου έπαιζαν κι άλλα παιδάκια και η μαλακω της ιστορίας μας, πήρε το κουβαδάκι της και κίνησε κατά κει.
Τι αντίκρυσε!
Χαρές και παλαβομάρες! Ελευθερία και ελευθερία της έκφρασης! Γνώση και αυτογνωσία (άλλο πράγμα αυτή).
Αποφάσισε ότι της άρεσε.
Εκεί θα έμενε, σου λέω. (να πετάξουμε κι ένα sic κάπου εδώ)

SIC (ψιτ)

Τα άλλα παιδάκια, είχαν ήδη τις παρέες τους.
Κάποια τη σνομπάρισαν - ποια ήταν αυτή η νεοφερμένη σκουληκαντέρα;
Σκατά έτρωγε όλη μέρα κι είχε αυτό το ξινισμένο ύφος;

Η Μανταλένα όμως δεν έδινε σημασία. Κάποια παιδάκια ήταν πιο μεγάλα απ' αυτήν και την απείλησαν πως θα τη δείρουν.
Ήθελε να τους πει "τα αρχίδια μου κουνιούνται" αλλά δεν είχε τέτοια αξεσουάρ.
Ήθελε να τους πει "να πα να γαμηθούν" αλλά δεν ήξερε πώς γράφεται το γαμηθούν - με σάλιο ή χωρίς.
Ε, δεν τους είπε τίποτα και έκτοτε χαίρει άκρας εκτίμησης ως Μις Μαλάκω 2006 (ένας τίτλος που της απονεμήθη για τις άγρυπνες νύχτες και τη στεναχώρια που τράβηξε, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη ξεροκεφαλιά της που λίγο κόντεψε να την κάνει νομάδα).

Αυτά όμως ήταν παλιά. (sic, ξαναματαλέμε)
Πιο παλιά κι από το τελευταίο update του monitor όπου η αφελής σαχλαμάρω πίστεψε ότι θα την έκανε επιτέλους delete.

Τα πράγματα όμως, δεν έρχονται ποτέ όπως τα θέλουμε - κι όταν συμβαίνει αυτό ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ συνωμοτεί εναντίον μας.
Από σήμερα και στο εξής, η μια φορά κι έναν καιρό άδολη κοπελίτσα αυτής της ιστορίας για αγρίους, αποφάσισε να αρχίσει να χαμογελάει. Ειλικρινά ή με ειρωνεία.
Σε κάθε περίπτωση πανηγυρικά, αφού ούτως ή άλλως είμαστε για τα πανηγύρια.
Οέο.

Ζήτω το έθνος
ζήτω η ποίησις - ανάπτυξις στίλβωντος δονητή (μεταλλικού με ραβδώσεις)
ζήτω ζήτω το '40

ζήτω η ελλάδα
ζήτω η θρησκεία
ζήτω η νέα υπερμετρωπία

ζήτω ο στρατός
ο πατακός
και
ο βουλγαράκ-ατάκ

ζήτω ο οτε
και οι συνδέσεις του
και τέλος
ζήτω το ελληνικό τραγούδι
το μόνιτορ
και εσύ που με διαβάζεις από "άστοχο κλικ" του ποντικιού σου.

Ξέρεις ποιος είσαι.
Κι εγώ επίσης.

Ζήτω μου

Πάμε γερά.


*********

Γλυκειά Αδελαϊδα, έγκριτε Αλέξη Σταμάτη, ακριβοθώρητη Γιάννα, dear Meet the Clown, , παλιοπαρέα του Paralysis By Analysis, αινιγματικό τάγμα των Fun EL ιπποτών...

[καθώς και οποιοσδήποτε άλλος ενδιαφερόμενος]

...το tracker-άκι στο παλιό μου blog (parianos.blogspot.com) δείχνει ότι με φιλοξενείτε στα blogs σας με την παλιά μου διεύθυνση και όχι με την καινούρια
mantalena-parianos.blogspot.com.
Δεδομένου ότι προτίθεμαι να παραχωρήσω το παλιό μου blog για ιατρικά πειράματα και θα το αναλάβει ένας "ειδικός ερευνητής του διαδικτύου", κάτω από τα λιπαρά ακροδάκτυλα του οποίου στενάζουν πληκτρολόγια και οπτικά mouse, λίαν συντόμως μπορεί να μην υπάρχει πια. Δεν κάνετε ένα update στο λινκάκι σας με την κανονικιά μου - νέα - διεύθυνση;

μουτς


*το βδελυρό εναρκτήριο παραμυθάκι, αποτελεί παλαιό ποστ στο πρώην μπλογκάκι του Ελεύθερου Σκοπευτή. Έκτοτε, έχει κυλήσει πολύ νεράκι στ' αυλάκι, νεράκι το οποίο δεν ήταν απαραιτήτως και ιδιαίτερα καθαρό.

*η έκκληση για update-το-link είχε ποσταριστεί στο bloghood, σε μια εποχή που οι λέξεις δεν είχαν αρχίσει ακόμη να στέλνονται πρώτα για ανάκριση και μετά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

*από σήμερα, το μπλογκ αυτό δεν θα μπορεί να δέχεται σχόλια ανωνύμων. Θα χάσουμε βέβαια μια κάποια σχετική διασκέδαση, αλλά θα κερδίσουμε σε inner space και γαλήνη, αφού θα πρέπει να είστε registered user για να αφήσετε μια σαχλαμαρίτσα στις σαχλαμαρίτσες μου. So, go register!
:)