Aug 26, 2006

Κάλιο (νάτριο κ.λπ.) αργά, παρά ποτά


Άργησα αλλά το έψησα –τι το έψησα δηλαδή, το καβούρντισα- το tracklistάκι για το weird mix που ακούμε εδώ και μέρες.
Λίγο να βρω καμία φωτογραφιούλα (ο blogger γαμι ε ται και δεν μπορείς να ποστάρεις ούτε τελεία), λίγο να συλλέξω καμιά πληροφοριούλα από τα εξωφυλλάκια των ψδ ή το net, μου πήρε δυο μέρες.
Ξαναποστάρω και το download link για να μην του ψάχνιετ’ παρακάτου και εδώ είμαστε.

/αυτό που ακούμε - και ενδεχομένως δεν ακούγεται από το ψυχολογικό του χάλι /

Weird mix (72'42'')
58K


1. Animal Collective – The Softest Voice
2. Bic Runga – Election Night
3. Martina Topley Bird – Soul Food
4. Calexico – Hot Rail
5. Pascal Comelade – Toti al Soler
6. Jorane – Pour Gabrielle
7. Yo Yo Ma – J.S. Bach Prelude, cello suite No1
8. Latin Playboys – Lemon and Ice
9. Texas – I’ll See It Through
10. Something For Kate – Asleep at the Wheel
11. Willis – Take You High
12. Ooberman – Cities that fall
13. Martina Topley Bird – Sandpaper Kisses
14. Pascal Comelade – The Scatalan Logicofobism
15. Angelo Badalamenti – Dinner Party Poll Music
16. Ella Fitzgerald & Joe Pass – Why Don’t You Do Right?
17. Jason Carter – Pilgrimage
18. Calexico – excerpt (?) from the Hot Rail album
19. Fridge – Harmonics
20. Patti Smith – Mother Rose


Λίγα λόγια για το έργο

Animal Collective: ψευδωνυμικό indie rock ντουέτο από τη ΝΥ.


Bic Runga: (φωτ.) Η βοσκοπούλα με τη γλυκιά φωνή, είναι από τη Νέα Ζηλανδία. Ευτυχώς γι' αυτή, αντί να πάει στα γαμωριάλιτι όπως οι συνομήλικές της, έκανε ένα δισκάκι απ' όπου είχε ξεχωρίσει το Get Some Sleep (το είχα ποστάρει παλιότερα, ή όχι;)

Martina Topley Bird: (φωτ.) η άλλοτε μούσα του Tricky στη solo δουλειά της "Quixotic".

Calexico: προφέρονται "καλέχικο" και δεν χρειάζονται συστάσεις. Ακόμη βγάζω την άμμο της αμερικανικής ερήμου από πάνω μου εξαιτίας των συχνών εμφανίσεων τους στην Ελλάδα (μια φορά τους έχασα μόνο).

Pascal Comelade: Ισπανογάλλος εικονοκλάστης που παίζει με παιδικά όργανα, μουσικά πριόνια, σφυρίχτρες και πλαστικά πιανάκια και ψευτοκιθάρες τη μουσική του, δίνοντας κυριολεκτικό νόημα στη λέξη "παίζω" μουσική. Στους δίσκους του συναντάς από χιουμοριστικά tracks όπως L' Orchestre De Titanique Plays That's Amore, μέχρι σπαραξικάρδιες συμμετοχές της PJ Harvey.



Jorane: (φωτ.) μια κουκλάρα τσελίστρια από τον Καναδά που πειραματίζεται με συνηχήσεις φωνών και τσέλου. Στη χώρα της κάποια albums της χρηματοδοτούνται από τον αντίστοιχο Βουλγαράκη στο Καναδέζικο Υπουργείο Πολιτισμού...

Yo Yo Ma: Γαλλο-αμερικάνος τσελίστας από το Χονγκ Κονγκ (!), κάτι σαν τον "Bono της κλασικής μουσικής". Ικανός ερμηνευτής αλλά αφόρητα mainstream.

Latin Playboys: που πάτε ορέ κλεφτόπουλα με τέτοιο όνομα. Πώς αλλιώς, όταν δυο από τα μέλη τους είναι από τους Los Lobos... (ποστάρισα τέτοιο πράγμα;)

Texas: Τέξας από τη Σκωτία. Ζούπερρρ - ότι ερωτικό σαχλοτράγουδο και να τραγουδήσει η Sharleen (φωτ.) είναι σαν να γλύφει το μαχαίρι και να στο μπήζει στο στήθος.


Something For Kate: Το ανεκδιήγητο αυτό indie group από την Αυστραλία με το ε-μπο-ρι-κό-τα-το όνομα (αστειεύομαι πάντως, γιατί στη χώρα τους είναι πολύ δημοφιλείς), στο αγαπημένο μου track σε αυτό το μιξάκι. (μούμπλε μούμπλε) να δούμε και κάνα στίχο;

Αsleep at the wheel

Some highway at night
When I'm out driving the car
I drift among the headlights
My mind somewhere else now
I drive off the end of the earth
And every light on your street
Comes back to me
In a few more days
I won't let them get away

Cause this is how we come and go
With ghosts for memories
And memories for ghosts
But no one sees anything

I drive under the billboards
A sight to make my eyes sore
And wooden birds fly over
Every bright blue corner
Yeah, they're going nowhere
In a few more days
I'll be out of your way

Cause this is how I come and go
With ghosts for memories
And memories for ghosts
But no one says anything

Willis: Κάποια Hayley Willis που δεν βρίσκεις να διαβάσεις γι’ αυτή ούτε στο Amazon ούτε στο AllMusic. Εγώ βρήκα μια κριτική (μπλιαξ) στο Avopolis. Εικάζω ότι τα παιδιά εκεί πρέπει να αγόρασαν το ένα από το δυο αντίτυπα που πούλησε η τύπισσα στην Ελλάδα (το άλλο το πήρα εγώ).

Ooberman: U.K. indie pop group, σπιτικών προδιαγραφών (αδελφάκια, home studio κ.λπ). Κομματάρα.

Angelo Badalamenti: Μην τα ξαναλέμε. Ο συνθέτης των soundtracks στις ταινίες του David Lynch. Ανάθεμα κι αν θυμάμαι από ποια ταινία είναι αυτό (sorry αλλά βαριέμαι να ψάξω άλλο). Πιθανολογώ από το Mullholand Drive.
Ella Fitzgerald & Joe Pass: Δυο σπουδαίοι τύποι σε ένα κομμάτι που τραγουδούσε και η Τζέσικα Ράμπιτ στο «Ποιος Παγίδεψε τον Ροτζερ Ράμπιτ». Το βρήκα σε ένα βινύλιο του πατέρα μιας φίλης μου, το έγραψα σε cd αλλά η βελόνα πήδηξε κάπου στη μέση.

Jason Carter: Έθνικ γερόντιο που παίζει κιθάρα και ευτυχώς δεν ακούγεται «τουριστικά».

Fridge: Σαλεμένοι Γερμανοί, τόσο πειραματικοί που δεν ακούγονται, με εξαίρεση αυτό το κομμάτι και ένα άλλο που το βρήκα πολύ ευχάριστο γιατί τσιμπάνε κάτι μωρά που τα έχουν βάλει να κλαίνε.

Patti Smith: από το τελευταίο της studio cd “Τrampin’” του 2004.


29 comments:

candyblue said...

Αυτή την στιγμή ακούω το παρακάτω κομμάτι,όπως κάθε χρόνο που ο Αύγουστος αδειάζει την αιώρα του θέρους
Πανέμορφοι στίχοι από τον αγαπημένο σουρεαλιστή Γάλλο Πρεβέρ.
Σου το αφιερώνω...το ξέρεις φαντάζομαι
Αν όχι θα στο στείλω με mail



AUTUMN LEAVES/LES FEUILLES MORTES
Kosma, Prevert, Mercer
Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.
C'est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie
Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets
Et la chanson que tu chantais
Toujours, toujours je l'entendrai!
English Version
The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold.
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hands, I used to hold
Since you went away, the days grow long
And soon I'll hear ol' winter's song.
But I miss you most of all my darling,
When autumn leaves start to fall.
Since you went away, the days grow long
And soon I'll hear ol' winter's song.
But I miss you most of all my darling,
When autumn leaves start to fall.

Juliette Gréco | Les feuilles morte

Mantalena Parianos said...

ZAXAΡΩTO ΜΠΛΕ>>
Αυτό βρε είναι φθινοπωρινό άσμα!
Το ξέρω, ναι. Η μαμά μου το είχε σε δισκάκι 45άρι από τον Yves Montant (τον αγαπούσε πολύ).
Το έχουν διασκευάσει και πολλοί τζαζίστες (χωρίς λόγια, ευτυχώς!)

candyblue said...

Μα φθινοπωριάζει όπου να ναι..για αυτο το ακούω.

ΧΜΜ οι στίχοι είναι οτι πρέπει όμως..

Από Juliette Gréco,μόνο.
Πες την μαμα σου πως θα έρθω την ώρα που κοιμάται και θα το βουτήξω και ας μην το γουστάρω απο τον Yves Montant.

Mantalena Parianos said...

CANDY BLUE>>
Χάρη θα της κάνεις να της το βρεις. Ούτε ξέρει που βρίσκεται πια.
Σε κάποιο πατάρι ίσως, μαζί με κάτι άλλα δισκάκια με ρώσικες μπαλαλάικες, τη Συννεφιασμένη Κυριακή, κάτι Jeux Interdits, το Δάφνης και Χλόη, και ορισμένα του Presley. Τα έχω ακούσει όλα είναι η πλάκα!
Ξέρεις σε κάτι '60ς χρωματιστές θήκες που έπαιρναν πολλά, καμιά 50αριά 45άρια...

candyblue said...

Πες κι άλλα και θα δεις για πότε θα κάνω την χάρη στη μαμα σου να της τα ξαναθυμίσω, βρίσκοντας τα και πάλι
σλουρπ μαντάμ μαναταλένα με την σούπερ μαμά

Της δικιάς μου της μαμάς οι θήκες καταβροχθίσθηκαν από την μουσική μου μαθησιακή και ηχητική βουλιμία προ αμνημόνευτων χρόνων,όταν ήμουνα πολύ πιο νέα και όλα μου φαινόντουσαν σαν μέσα από ματιά λούνα παρκ

Mantalena Parianos said...

KANTY MPLOY>>
Χα! Δεν σου είπα ακόμη για ΟΛΟΥΣ τους δίσκους του Πάριου που έχουν... (ντροπήηηη) Κάτι σεβεντίλες , χούντα εντελώς. Και τα έχουν δίπλα δίπλα με τη Μαρίζα Κωχ και το Μεγάλο μας Τσίρκο και τον Ξυλούρη. Εδώ θα πρέπει να σου πω ότι οι γονείς μου ακόμη ακούνε δίσκους.
Καμιά φορά τους γράφω κανένα σιντι Χατζιδάκι και κάνουν σαν τρελοί απ' τη χαρά τους. Μετά πολύ απλά, με παίρνουν τηλέφωνο να με ρωτήσουν από ποια πλευρά θα το βάλουν να παίξει.
:)

candyblue said...

Χα χαχχχαχαχ
Απίστευτα άτομα...να τους έχεις στα όπα-όπα.
Όσο για την σεβεντίλα, άστο,να μην το σχολιάσω.
Ευτυχώς που δεν την κολλήσαμε.

Anonymous said...

σ'ευχαριστουμε μανταλενα, χαρη σενα
μαθαινουμε μουσικη.Πω πω ποσα αγνοουσαμε τελικα.Δεν ξερουμε κανενα απο αυτα που εβαλες.Σ'ευχαριστουμε ξανα.Ευτυχως που υπαρχουν bloggers σαν και σενα που δεν ασχολουνται με μαλλιοτραβηγματα και ανεβαζουν σοβαρα ποστ.

..και επισης η candyblue τι ωραιο blog που εχει, την αγνοουσα παντελως μιλαμε.Οσο για την σεβεντιλα που λεει ποσο δικιο εχει, μα ποσο ..σιγα τωρα τα σεβεντις, κατι συγκροτηματακια απο
led zeppelin μεχρι sex pistols ειχε.
Χαιρομαι που βρισκω ατομα με τετοιες ιδεες και με τοση ποιητικοτητα στο λογο τους.Αυτο το "...που ο Αύγουστος αδειάζει την αιώρα του θέρους" με τσακισε.Ηταν μεγαλοφυες.Συγκινηθηκα

Anonymous said...

Έι! Και εγώ ξέρω την Hayley Willis. Εντάξει δεν έχω το άλμπουμ αλλά έχω 2-3 κομμάτια ,όχι το single της που postαρες αλλά το November που είναι εξαιρετικό.

Πολύ καλό το mix!

Mantalena Parianos said...

CANDY BLUE>>
Απιστευτα όντως. Μερικές φορές.. με κουφαίνουν και με στραγγαλίζουν με υπερπροστατευτικότητα. Κάνω ότι μπορώ να τους έχω στα ώπα ώπα. Την ίδια στιγμή που μπορεί να μην τους αντέχω . Ξέρεις πώς είναι αυτά...
Όσο για τη σεβεντίλα, θα συμφωνήσω με τον Αρτ παρακάτω. Υπήρξαν ωραία πράγματα βέβαια! Εγώ αναφερόμουν στη σεβεντίλα ως αισθητική: ξέρεις, στενά παντελόνια με κανπάνα κάτω και τις κωλότσεπες ψηλά, στενά μπλουζάκια με ψυχεδελικά χρώματα, μεγάλα γυαλιά ηλίου, λελούδι στα δόντια ("πάρε κι εσύ αδελφέ ένα λελούδι"), όλο αυτό το χίπι στάιλ που ήταν πολύ ωραίο στον Robert Plant αλλά στους γονείς μας και στη μεταπολίτευση, αντικατοπτριζόταν μόνο στο φορητό πικάπ που είχαν (το καπάκι του ήταν το ηχείο!) και το έπαιρναν μαζί τους στις εκδρομές. Περιττό να σου πω πως όταν ήμουν μικρή το διέλυσα για να το κάνω βαλιτσα να βάζω μέσα τις κούκλες μου - κάτι που εννοείται πως έχω μετανιώσει σήμερα, γιατί επρόκειτο για κανονικότατο κειμήλιο.

ΑΡΤ ATTACK>>
Δεν έχω καμία διδακτική διάθεση! Ποστάρω πραγματάκια που πιστεύω ότι αξίζει να ακουστούν για να τα μοιραστώ με όποιους νιώθουν ή καταλαβαίνουν...
Ποτέ δεν έπαψε να γράφεται καλή μουσική και η μουσική βιομηχανία δεν πάσχει από την πειρατεία άλλά από τη μαλακία. Των εταιριών που δεν προβάλλουν τίποτε άλλο εκτός από τη μαζική αισθητική με το χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Φαντάσου τώρα πόσο διογκώνεται αυτό στην Ελλάδα με τα σκυλάδικα και τους κύπριους σταρς... (ουπς, ξέφυγα)

ΈΓΡΑΨΕΣ: "bloggers σαν και σενα που δεν ασχολουνται με μαλλιοτραβηγματα"

- Έχεις χάσει επεισόδια... "Trouble" is my middle name. Αν δεν με μπλέξουν, μπλέκω μόνη μου. Έχω απίστευτο ταλέντο σε αυτό. Και το ζήτημα είναι και ότι μου κοστίζει και δεν μπορώ να ξε-μπλέξω εύκολα μετά.
Τρια πρόσφατα παραδείγματα:

http://vrypan.net/weblog/2006/08/23/2471/
(κλασικά εικονογραφημένα)


http://bloghood-gr.blogspot.com/2006/08/blog-post_115629075484374391.html
(παραφέρθηκα)

http://blog.dontkissthefrog.net/2006/08/25/fair-use/
(τώρα είμαι ΚΑΙ φασίστρια)

Ax.

ΎΓ. Σε έχω στα links μου από καταβολής blog, αλλά έχω να δω post σου αιώνες. Δεν ποστάρεις κάτι τις; ¨Ενα σημείο στίξης έστω;
:)

Η Candy Blue είναι από τα πιο "τρυφερητά" (λέξη δική μου - που χρησιμοποιώ σπάνια πλέον: σημαίνει κάποιον που σου προκαλεί αίσθημα τρυφερότητας) κορίτσια της μπλογκόσφαιρας.

Mantalena Parianos said...

ΜΠ83>>
Δεν στέλνεις / ποστάρεις το November?
Εγώ είχα αγοράσει το δίσκο, αλλά ανάθεμα κι αν ξέρω που είναι (δεν τους κρατάω όλους όσους έχω "έξω", δεν ξέρω που να τους βάλω)
:)

Annabooklover said...

Μπράβο Μανταλένα, ωραία μουσική. Κι αυτά που λες για τους γονείς και τη μουσική μια απ'τα ίδια εδώ. Αλλά εμείς είχαμε και μια περίεργη μίξη από Ανδριόπουλο και Richard Clayderman.

candyblue said...

Νομίζω οτι με κάνεις και νιώθω αμήχανα με αυτό το "τρυφερητά"
Σε ευχαριστώ σενιορίτα μου.
Αμοιβαία τα αισθήματα
Ξέρε το.

bidibis said...

"Φαντάσου τώρα πόσο διογκώνεται αυτό στην Ελλάδα με τα σκυλάδικα και τους κύπριους σταρς... (ουπς, ξέφυγα)"


Αν και μου έχει απαγορευθεί να κάνω την οποιαδήποτε ανφορά στην νησο Κ... σήμερα δεν αντέχω και σπάω τη σιωπή μου. Αυτά τα είχα γράψει σε ένα μπλογκ με θέμα τη γιουροβίζιον.


Δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν, η χώρα, στην οποία μεγαλούργησαν ο Θειός Απόλλωνας, ο -πρώτος ράπερ της ιστορίας- Όμηρος, ο Ρωμανός ο Μελωδός, ο Σκαλκώτας, ο Χατζηδάκις και ο Γιώργος Κινούσης, να εκπροσωπείται στον απόλυτο θεσμό ανάδειξης ταλέντων, που ανοίγει δρόμους για μια παγκόσμια καριέρα, τη eurovision, από μια κυπριοτοπούλα, η χώρα της οποίας δεν έχει καμία μουσική παράδοση πέρα από το ότι εκεί εφευρέθηκε ένα μουσικό όργανο, το οποίο μοιάζει με κλαρίνο, παίζεται με πέντε δάκτυλα και ονομάζεται σεφτοπεντοζαλιά.

Έχετε αναρωτηθεί πόσες θέσεςι εργασίας μας κλέβουν οι Κυπριοι; Πόσα νυχτοκάματα παίρνουν από τους τραγουδιστές μας; Γιατί δε διαμαρτύρεται κανείς για αυτούς και ρίχνουμε όλα τα αναθέματα στους αλβανούς; ε; Μας εκμεταλλεύονται μια ζωή και δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Αντί να αναθέσουμε την αποστολή στη βυζαρού την ανέτ, για να δουν και οι ξένοι τα προσόντα μας και να ανεβάσουμε τον τουρισμό μας, στείλαμε την ξένη τη Bρύσση. Η ξενομανία θα μας φάει!

Περιμένω από το memento ανταπόκριση από το bbc για τα σχόλια του terry wogan!

Του χρόνου θα εκπροσωπηθεί, για πρώτη φορά, και το έθνος, στο οποίο έχω την τιμή να είμαι μέλος. Η επιλογή του τραγουδιστή έγινε με την ελληνικής έμπνευσης, επιστημονική μέθοδο της απευθείας ανάθεσης. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει κανείς καλύτερος από τον ομοεθνή μας Γιάννη Φλωρινιώτη και το μπαλέτο του για ένα τόσο σοβαρό θεσμό. Είναι σίγουρο ότι για μια ακόμη φορά θα μας κάνει περήφανους ο Γιάννάκης. Στη σκηνή πάνω θα είναι και η λεχώνα Αννούλα.





Καλή τύχη στο Μπουζουκιστάν εύχομαι!

%%%%%%%%
Κι αυτό είχα γράψει για τη Βισση

. Γιατί ειρωνεύεσαι τη Βίσση; Δεν κάνει διεθνή καριέρα; Προερχόμενη από μια χώρα που είναι σαν κουτσουλιά στο χάρτι, το να κάνει καριέρα στην Ελλάδα του Όμηρου και της Ανίτας Πάνια, λίγο το έχεις εσύ; Άρα η Βίσση είναι διεθνής και σας υπόσχομαι ότι σε λίγα χρόνια θα είναι διαπλανητική. Interstellar Vissi will rule the universe!

Mantalena Parianos said...

AnnABookLover>>
"μια περίεργη μίξη από Ανδριόπουλο και Richard Clayderman"

Ωχ! Δεν ξέρω κανέναν απ' τους δυο...

ΚΑΝΤΥ ΜΠΛΟΥ>>
:)

BADLY DRAWN BOY>>
Για όσα γράφεις υπάρχει εξήγηση. Η ελλάδα τρώει τα παιδιά της και μετά εισάγει άλλα, από τη μικρότερη showbiz του κόσμου (a.k.a. Κύπρος). Και αυτό που λέω, με άλλα λόγια το "ουδείς προφήτης εις τον τόπο του" θα στο αποδείξω αμέσως:

Απόλλωνας
-έχασε απ' τον Ορφέα στο αρχαίο Fame Story, σωστά;

Ο -πρώτος ράπερ- Όμηρος
Έλα τώρα μωρέ. Ο άνθρωπος ήταν τυφλός, τίποτα δεν είδε με τα ίδια του τα μάτια. Είναι δυνατόν να ακούς την κλαγγή των όπλων (κλανκ, κρας άουτς κ.λπ) και να γράψεις την Ιλιάδα; Όχι, είναι; Αλλουνού είναι η Ιλιάς.

Η απαξίωση συνεχίζεται.

Ρωμανός ο Μελωδός
-Σιγά τον "μελωδό" ρε συ. Πόσα Νο1 έχει κάνει, όχι πές μου. Εδώ κάτι τύποι σαν τον συνθέτη Ρόκκο έχουν καμιά 'κοσαριά.

Σκαλκώτας
-έπρεπε να πεθάνει για να τον ανακαλύψουν; όσο έπαιζε βιολί στην κρατική ορχήστρα ντρεπόταν και να ΔΕΙΞΕΙ τις συνθέσεις του στους άλλους...

Χατζιδάκις
-ο άνθρωπος ήταν τόσο έξω από την αισθητική της εποχής του (καλό είναι αυτό) που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ.

Γιώργος Κινούσης
-Αμήν. Τι να λέμε τώρα. Αυτός με τη γιγάντια τσουκνιδοφαβορίτα δεν ήταν;
(βόηθα λίγο, να στον κάνω εγώ τσουκνιδόπιτα)

"Αντί να αναθέσουμε την αποστολή στη βυζαρού την ανέτ"
-Κύπρια δεν είναι κι αυτή η μοσχαναθρεμμένη;

"η Βίσση είναι διεθνής"
-Σοβαρά τώρα. Πιτσαρία δεν έχει; Η πίτσα είναι πλέον διεθνής γεύση.

bidibis said...

-Σιγά τον "μελωδό" ρε συ. Πόσα Νο1 έχει κάνει, όχι πές μου.


*********

Συγγνώμη, αλλά το "Ἡ Παρθένος σήμερον / τὸν ὑπερούσιον τίκτει / καὶ ἡ γῆ τὸ σπήλαιον / τῷ ἀπροσίτω προσάγει..." δεν είναι σούπερ χιτάκι? Ούτε ο Cliff Richard σεν έχει κάνει τόσα πολλά Νο 1 τα Χριστούγεννα. Ο Ρωμανός βεβαίως είναι κρυπτοεβραίος, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Από τα βυζαντινά Charts τον έμαθε ο κόσμος!

Mantalena Parianos said...

BADLY DRAWN BOY>>

Πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να το συγκρίνω με το "έννοια μου καραμελένια μου". ΑΥΤΟ είναι χιτ.
Για να μη σου πω ότι ακόμη και οι επαγγελματίες που τραγουδάνε Ρωμανό Μελωδό στο πρόγραμμά τους κάθε χριστούγεννο, μετά με Ρόκκο διασκεδάζουν, ή έστω το σιγοσφυρίζουν στο μπάνιο τους την ώρα που το τεκνό γδύνεται και διπλώνει τα άμφια τους στην καρέκλα του κελλιού.

vromogato said...

βουλγαρ...ααααααχχχχχαχχααχααααα
πως τον είπες??/ χχχχχαααααααααχχχχαααααχχαααααα
τι ν τούτος? τινος παιδί?/??? ααχχχχαααααααααααα
υπουργός τίνος υποργείου ...χχχχχχχχααααααγγγγγγκκρρρρχχχχθθθθσττττττ
σορυ για το ξερατό....μου ξέφυγεεγρχθτ

vromogato said...

comelade kai carter?
ευγε ντιτζέισα

Mantalena Parianos said...

Vromogato>>
Κι εσείς με τα πολιτιστικά θα ασχολείστε για να του έχετε τόση εκτίμηση στο Βουλγαράκι, ε;

Ξέρεις τον Comelade; Σε εκτιμώ πολύ κύριε μουσικέ!
Του Carter μόνο ένα δίσκο έχω, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει. (του Comelade έχω 3-4 όμως!)
Μου απάντησες σε εκείνο που σε ρωτούσα στο blog σου; Πάω να δω!

vromogato said...

ναι ο (άν)θρωπος έχει τόση σχέση με τα πολιτιστικά όσο το γιαούρτι με το ποδήλατο

vromogato said...

carter respect στους παππούδες :)

Mantalena Parianos said...

Vromogato>>
"έχει τόση σχέση με τα πολιτιστικά όσο το γιαούρτι με το ποδήλατο"

Μα... γενικά νομίζω όλοι σε αυτή την κυβέρνηση έχουν σχέσεις άσπονδης φιλίας με τον πολιτισμό.
Διαβάζουν βιβλία (γράφουν κιόλας), πάνε στο θέατρο, στη Γιουροβίζιον (θυμήσου ότι ήταν καραούλι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της μπανανίας μας, για να απονείμει το πρώτο βραβείο), στα καλλιστεία δεν ξέρω αν πάνε μόνο.

Ο κύριος Carter θα πρέπει να προσέχει το κάρτερ της μηχανής του σε αυτή την ηλικία που είναι.
:)

vromogato said...

μ αρέσουν τα παππούδια (κυρίως στα καφενεία...άσχετο)
θα μου μείνει αξέχαστος ο j.l.hooker 2 μήνες πριν πεθάνει (θα ταν γύρω στα 90)

vromogato said...

χου δε φακ ιζ γιαουρτοβίζιον...

Π said...

Γειά σου Mανταλένα. Ψηφίζω 2 και 13 και ευχαριστώ που μου τις γνώρισες.

O Badalamenti είναι όντως από το Mullholand Drive, με τους Calexico όμως τα έχεις μπλέξει: κανένα από τα δύο δεν είναι από το Hot Rail (ούτε από τα Black Light ή Feast of Fire που επίσης έχω).

Sleeper in Metropolis said...

Πολύ ωραία συλλογή.
Μία μέρα όταν ήμουν 13 (πολύυυ καιρό πριν) ξύπνησα και είχα στο μυαλό μου κολλημένο το όνομα Angelo Badalamenti. Ρωτούσα τους πάντες αν τον ήξεραν. Μου έλεγαν ότι, όχι, το έχω βγάλει το όνομα απ' το μυαλό μου...
Ώσπου μια μέρα ξαναβρήκα το τεύχος του Ποπ και Ροκ όπου είχα πρωτοδιαβάσει γι' αυτόν. Δικαίωση. ;)
Patti rules, btw.

Mantalena Parianos said...

BRVMOGATO>>
Τα παπούδια είναι μνήμη. Εμένα με κάνουν να κλαίω με την τρυφερότητά τους.

Γιαουρτοβίζιον s the right word, oh Lord(i).

3,14>>
Βc Runga και Willis. Φαν της ποπ είσαι φαντάζομαι, ε;

Muse>>
Το soundtrack του για το Mullholland Drive ΓΑΜΟΥΣΕ. (χτύπα και κανένα Amazon να δεις τι κυκλοφορεί)
:)
Patti is THE MAN!

Π said...

Mantalena: όχι Willis - το Sandpaper Kisses της Martina έλεγα! Kαι ελπίζω το «φαν της ποπ» να είναι χιούμορ - δες το προφίλ μου.

(Tο 3,14 μου αρέσει πολύ, αλλά ατυχώς το Π δεν είναι παρά το ταπεινό αρχικό του ταπεινού ονόματός μου.)