Πίσω απ’ τη βελανιδιά (θα βρεις τα dexx μου)

Οδηγαώ γρήγορα μέσα στη νύχτα. Τρεις φορές τη βδομάδα, τη μία, Σάββατο.
Η απόσταση είναι 30 χιλιόμετρα να πάω, 30 να έρθω. Βρέξει, χιονίσει, πάω με 90 - 100 – 110 την ώρα. Όταν γυρίζω, μου παίρνει 35 λεπτά περίπου να βρεθώ από τα dexx στο ζεστό μου κρεβατάκι στα Εξάρχεια.
Το μπαράκι είναι σχετικά έξω απ’ την πόλη, αν και η πόλη πλέον τείνει να είναι παντού. Κοντεύει να ενωθεί με τη Χαλκίδα.
Είναι κάτι βράδια όμως, που φυσάει πιο απαλά απ’ ότι άλλες φορές και στις στροφές ελαττώνω όχι για να μην αγκαλιάσω τα δέντρα κάτω απ’ το γεφυράκι, αλλά γιατί μυρίζει δέντρο και φύση, σε κάποιες στιγμές μυρίζει μούστος και κρασί, όπως μύριζαν παλιά τα Μεσόγεια με το που έφτανες στο Λιόπεσι.
Εμένα η μυρωδιά αυτή που λατρεύω μου θυμίζει το πατητήρι στην Πάρο.
Και τον παππού μου.


Είναι μια μυρωδιά στο μέτρο ανθρώπινη, λίγο βρώμικα δυσάρεστη και φρεσκαδούρα – υπάρχει μάλιστα μια συγκεκριμένη στροφή που –αν και δεν ξέρω τι ελλοχεύει σιωπηλό εκεί πίσω από τα ψηλά εκείνα δέντρα που μοιάζουν με ευκάλυπτους, η μάγισσα του Blair Witch Project;- μυρίζει πιο έντονα απ’ ότι άλλού. Ίσως κανένα αποστακτήριο;
Κάθε φορά που φτάνω στο σημείο εκείνο του δρόμου, συνήθως σηκώνω τη ζελατίνα από το κράνος για να μυρίσω και ελαττώνω κοιτώντας δεξιά κι αριστερά σαν περιπολικό αρωμάτων. Σνιφφφ σιφφφφ λέμε. Μμμμ. Εντάξει, την πήραμε τη τζούρα μας, κρακ (η ζελατίνα ξανακατεβαίνει), βρουμμμ βρουμμμ (η ταχύτητα ξανανεβαίνει). Φτάνω σε λίγο.



Χικ.
Τις προάλλες, με το που έχω φτάσει, λέω στην Π. «ρε συ, τον θυμάσαι εκείνον τον τύπο που καθόταν στη γωνία εκεί (της δείχνω) και μύριζε;»
«Α, τον Χ. λες».
«Τον ξέρεις;!»
«Ε, ναι. Είναι θαμώνας».
«Αυτός λοιπόν… ξέρεις που τον είδα;» της λέω. «Στις 3.30 το πρωί που έφευγα προς τα πάνω για να βγω στη λεωφόρο, καμιά 10ιά χιλιόμετρα από δω, το είχε κόψει με το πόδι κανονικότατα μέσα στη νύχτα. Τον είδα σε εκείνη τη στροφή, εε… ξέρεις, μια στροφή που μυρίζει πολύ έντονα μούστο και έχει ένα φτώριο πιο πέρα…»
«Α, κατάλαβα».
«Μακριά ε; Έρχεται πίνει τα ποτηράκια του εδώ και μετά το κόβει τέτοια απόσταση;» τη ρωτάω.
«Ε, εκεί μένει μωρέ».
«Που ‘εκεί’;»
«Ώχου περίεργη που είσαι! Εκεί. Πίσω απ’ τη βελανιδιά».


Note 2 self: να θυμηθώ την επόμενη φορά να ξεκαταχωνιάσω το Songs From The Wood των Jethro Tull, να γίνει του βουκόλου ο γάμος.

.