Oct 8, 2007

Ευκατάστατος γραψαρχίδης

Αγαπητή Μανταλένα

Τον τελευταίο καιρό το αγόρι μου αισθάνομαι πως με παραμελεί. Βασικά αυτό ξεκίνησε από το καλοκαίρι που είχαμε πάει διακοπές στη Ρόδο. Δεδομένου ότι είναι οικονομικά ευκατάστατος και με πολύ αθλητικό σώμα, περνούσαμε όλη τη μέρα στην παραλία και στα beach bars γιατί εκεί ξόδευε απίστευτα ποσά σε στοιχήματα, φαγητά και ποτά. Τα στοιχήματα τα βάζανε με τους φίλους του με τους οποίους έπαιζαν όλη τη μέρα μπιτς βόλει. Μιλάμε για ώρες ολόκληρες και εμείς οι κλώσες, που τώρα καταλαβαίνω τι μαλακισμένες ήμασταν Καθόμασταν και τους παρακολουθούσαμε βγάζοντας φωνούλες τύπου εεε, ουάο, μπράβο και τέτοια.
Σπάσιμο; Ο δικός μου, ας τον λέμε Άρη, ούτε που γύρναγε να με κοιτάξει ακόμη κι όταν πετύχαινε κανέναν πόντο και τον επευφημούσαμε. Όλο κάτι άλλες γκόμενες κοζάριζε. Στην αρχή ζήλεψα, μετά κατάλαβα ότι είναι κάτι που όλη οι άντρες το έχουν ανάγκη καιτο βούλωσα. Μη σου πω ότι κάβλωνα κιόλας μερικές φορές η μαλακισμένη γιατί σκεφτόμουνα ότι μπορεί να γουστάρουν πολλές τον γκόμενό μου αλλά μόνο εγώ τον πηδάω. Και μιλάμε ότι κάναμε σπουδαίο σεξ – 9 στα 10. Το θέμα είναι ότι διαπίστωσα πως το ίδιο καβλωνε κι εκείνος με τις άλλες που τον επευφημούσανε. Τον έπιασα κιόλας με τα ίδια μου τα χέρια στα αποδυτήρια να κάνει γλυφομούνι σε μια. Επειδή ήταν φίλη, τους συγχώρεσα, ε συμμετείχα κι εγώ λίγο για να κρατήσω τον φίλο μου και να μην μου τον φάει αυτή, καταλαβαίνεις.
Από τότε που γυρίσαμε όμως στην Αθήνα, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Ενώ δεν είμαστε ούτε έξι μήνες μαζί (τα φτιάξαμε λίγο πριν το καλοκαίρι) ο Άρης έχει αρχίσει να δείχνει φανερά σημάδια κόπωσης από τη σχέσι μας. Πότε βαριέται να βγούμε, πότε βαριέται να δούμε dvd, πότε δεν θέλει ούτε να κάνουμε σεξ και γενικά όλα όσα κάνουν δυο άνθρωποι μόνοι τους, ένα αγαπημένο ζευγάρι εννοώ, δεν του ‘ρχεται καθόλου στη βόλτα.
Το αποκορύφωμα είναι ότι την τελευταία φορά που πήγαμε σινεμά, με παράτησε μόνη μου και εξαφανίστηκε. Βγήκε στο διάλειμμα για τσιγάρο και δεν τον ξανάδα παρά όταν πήγα σπίτι να ροχαλίζει του καλού καιρού. Έγινα έξω φρενών! Μου έδωσε όμως μια εξήγηση, η αλήθεια είναι ότι πάντα μου δίνει πολύ πειστικές εξηγήσεις με αποτέλεσμα να τον πιστεύω, ότι λέει ξεχάστηκε και έφυγε νομίζωντας πως είχε πάει μόνος του στον κινηματογράφο. Ε, μετά ότι βαρέθηκε το έργο, βγήκε να πάρει ποπ κορν, το καλοσκέφτηκε που το έργο ήταν μούφα και έφυγε. Δεν με σκέφτηκε λέει παρά όταν έφτασε σπίτι και δεν με βρήκε εκεί… Και με έπαιρνε λέει και στο κινητό και το είχα κλειστό! Που αλήθεια είναι και αυτό, αφού το είχα κλείσει στη διάρκεια της ταινίας… Έχει δίκιο πάλι. Τι να κάνω;

Απελπισμένη Νεφέλη



Απάντηση:

Απελπισμένη νεφέλη, ευτυχώς που σε ξέχασε σε κινηματογράφο, φαντάζεσαι να σε ξεχνούσε σε κανένα αεροδρόμιο και να 'φευγε; Είσαι τυχερή πάντως – τα πλεονεκτήματα της γυναικείας μοναξιάς είναι περισσότερα από το να έχεις έναν τόσο μαλάκα τύπο όπως είναι ο δικός σου να σου τα ζαλίζει. Ό,τι κι αν κάνεις πάντως –αν τον κερατώσεις εννοώ με έναν, δυο ή ογδονταεπτά άλλους- παντρέψου τον. Τέτοια καλοβαλμένα κελεπούρια είναι δυσεύρετα τη σήμερον.
Και προς θεού, ΜΗΝ αφήσεις ποτέ το κινητό σου ανοικτό μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, από φόβο μη δεν σε βρει. Έτσι και πέσεις σε καμία τρελή σαν κι εμένα και χτυπήσει το κινητό σου την ώρα της ταινίας, θα σου βγάλω το μαλλί με το τσιμπιδάκι των φρυδιών μου επί τόπου και στα σκοτεινά.

Αλήθεια, τι ταινία είδες; Ήταν καλή;
Μανταλενομούτς


Στείλε κι εσύ το mail με το πρόβλημα, τις σκέψεις ή τους προβληματισμούς σου εδώ:
mantalena.parianos (παπάκι) gmail.com

.

2 comments:

Χαμένο κορμί said...

πφφφφφμχφρστ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ναι είμαι ένα κάθαρμα που γελά με τον ανθρωπινό πόνο αλλα...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ούτε βαλτή να ήταν...
(ναι, είμαι ένα χαμένο κορμί και πασχόζω να το αποδείξω)

Anonymous said...

Αγαπητή Manταλένα,

Με λένε Ταξία (Ταξιαρχούλα με γράψαν στην ταυτότητα) και είμαι 42 χρόνων. Μένω στο Παγκράτι, είμαι παντρεμένη και έχω 3 παιδιά, τον Νικόλα, τη Κλαίρη και τη μικρή Σοφούλα μας. Σου γράφω από ανάγκη, γιατί τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα και από ντροπή δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω.

Όλα άρχισαν όταν ο Νικόλας μου που πέρασε στο ΤΕΙ ΟΙΝΟΛΟΓΙΑΣ & ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΤΩΝ ζήτησε έναν καινούργιο υπολογιστή το παιδί και εμείς, για να μη του χαλάσουμε το χατήρι, του αγοράσαμε αυτόν που μας ζήτησε. Το παιδί άφησε τον παλιό στο σπίτι και εκεί είναι που ξεκίνησε το δικό μου δράμα.

Στην αρχή το μυαλό μου δεν πήγε στο κακό, όταν ο άντρας μου που είναι συνταξιούχος και όλη μέρα είναι μέσα στα πόδια μου μου είπε να τον βάλει μπροστά για να διαβάζει την εφημερίδα του από το ιντερνέτ και να μη πετάγομαι κάθε τρεις και λίγο στην περιπτερού να του παίρνω το Έθνος.

Ελα όμως που ο Θεός αγαπάει και τον νοικοκύρη που λένε και μια μέρα εκεί που πήγα να καθαρίσω τον κομπιούτερ με το βετέξ, γιατί μαζεύει πολύ σκόνη απάνω στο γραφείο του παιδιού, τον βρήκα ανοιχτό, ε είπα κι εγώ η έρμη να ρίξω μια ματιά από περιέργεια, να δω τι διαβάζει κάθε μέρα με τις ώρες ο χριστιανός, και έμεινα με το στόμα ανοιχτό!

Επεσα απ'τα σύννεφα η γυναίκα, μιας κα δεν ήμουν μαθημένη από τέτοια. Ο Αναστάσης μου έγραφε με το όνομα Μπάμπης για το πασόκ σε κάτι βρωμοσελίδες που διάφοροι -να μη πω τώρα- τον βρίζανε και του σούρνανε πράματα που δε λέγονται, σαν να μη τρέχει τίποτα.

Τη μανία με τα πολιτικά την είχε χρόνια τώρα και το'ξερα ότι φωνάζανε και λέγανε κουβέντες στα καφενεία που πήγαινε, αλλά τούτο παραπήγαινε. Τι να κάνω και γω, για να μην ανακατέψω τα παιδιά και μιας και η αδερφή μου δε σκαμπάζει απ'αυτά, πήρα τηλέφωνο τον κουμπάρο μας τον Τέλη που ξέρει και του είπα απ'έξω-απ'έξω, για να μου δείξει πέντε πράματα, χωρίς να του εξηγήσω και γίνω ρεζίλι, μπας και καταλάβω τίποτα. Με τι μια και με την άλλη, κάτι έμαθα, αλλά αντί να καταλάβω, χειρότερα μπερδεμένη έγινα.

Αγαπητή μου Manταλένα, δεν ξέρω από που να πιαστώ και τι να υποθέσω, γιατί ο άντρας μου που δε μας έχει δώσει κανένα δικαίωμα τόσα χρόνια να κάνει κάτι τέτοιο τώρα, για αστείο; για λεφτά πάντως δε νομίζω, γιατί η σύνταξη που παίρνει φτάνει, παράπονο δεν έχουμε, τα βγάζουμε πέρα. Και τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που βρίζουνε έτσι, χωρίς να λεν τα ονόματά τους; μήπως όλα αυτά κρύβουν κάτι άλλο; μήπως ο άντρας μου κλείνει ραντεβούδια με αυτές τις ανώμαλες σαν τη άλλη την -να μη πω τώρα- τη Χειλουδάκη που βγαίνει στα παράθυρα; πέσμου, τι να κάνω, δεν του έχω πει κουβέντα ακόμα από φόβο μήπως και κάνω λάθος; μήπως είμαι υπερβολική και δεν θα πρέπει τελικά να ανησυχώ; Θα περιμένω με αγωνία τη συμβουλή σου.

Με εκτίμηση,

Ταξία από Παγκράτι