«Βλέποντας τη σκιά μου να καθρεφτίζεται στο πιο όμορφο πάτωμα του κόσμου»

Έτσι το είχε γράψει ο Γκρέγκορυ Κόρσο για την Ακρόπολη.
Στη χθεσινή ηλιόλουστη παραφορά μου όμως, είχε να κάνει με την είσοδο της πόλης.
Την αρχαία είσοδο. Εκεί όπου όπως σε πληροφορεί το φυλλάδιο της αρχαιολογικής, χάρη στην ανασκαφή «βαδίζεις στο αρχαίο επίπεδο», φτάνεις στο δίπυλο και σαν ταξιδιώτης που μόλις σταμάτησε να ξεπεζέψει μπαίνεις να ξεδιψάσεις στην αρχαία κρήνη. Τη φαντάζεσαι βεβαίως – πλέον σώζονται μονάχα τα γλυμένα απ’ το νερό μάρμαρά της, σαν ξασπρισμένα κόκαλα δίπλα στο αρχαίο ποτάμι, τον Ηριδανό.


Γύρνα να κοιτάξεις προς τα πάνω στην ταφική οδό. Όχι τα μνήματα των επιφανών (αυτοί, όπως έλεγε κι ο ποιητής, θα βρίσκονται πάντα ένα σκαλοπάτι κάτω απ’ τους θεούς), αλλά την Ακρόπολη.
Εκεί όπου "το πιο όμορφο πάτωμα του κόσμου" σε περιμένει -πόσο να ‘ναι; Μισή ώρα δρόμος;- να σύρεις το λαχανιασμένο βήμα σου, κάτω απ’ τον ήλιο που το δέρνει με στροβίλους φωτός.