Ατλαντίδα

To να περπατάς τυφλωμένη από τον ήλιο μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγάκι με το να κολυμπάς. Στα βαθειά, αισθάνεσαι μεταίωρη.
Ζαλίζεσαι λοιπόν.

To να περπατάς τυφλωμένη από τον ήλιο μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγάκι με το να κολυμπάς.
Όπως μετά το μπάνιο: είσαι ιδρωμένη, από το περπάτημα - η γραμμή της σπονδυλικής στήλης νοτίζει από την υγρασία της κίνησης ανάμεσα σε αγνώστους. Μην ανησυχείς... στο πρώτο φύσημα του αέρα, θα νιώσεις καλύτερα. Πολύ καλύτερα.
Σε λούζει κρύος ιδρώτας λοιπόν.

To να περπατάς τυφλωμένη από τον ήλιο μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγάκι με το να κολυμπάς.
Σαν να σκουντουφλάς στον πρώτο ύφαλο που συνάντησες βγαίνοντας απ' τη θάλασσα - σκοντάφτεις πάνω σε γρανιτένιους αγνώστους.
Χαμογελάς αμήχανα λοιπόν.

To να περπατάς τυφλωμένη από τον ήλιο μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγάκι με το να κολυμπάς.
Δεν κοιτάς ποτέ τον βυθό. Δεν κοιτάς ποτέ κάτω - εκεί που πέταξες το δαχτυλίδι σου φεύγοντας.
Κολύμπα πάλι μακριά, λοιπόν.

To να περπατάς τυφλωμένη από τον ήλιο μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγάκι με το να κολυμπάς.
Μια σταγόνα θαλασινό νερό που μπορεί να στάξει από τα μαλλιά στα βλέφαρά σου και το τσούξιμο να σε κάνει να δακρύσεις.
Δακρύζεις λοιπόν.

Στη θάλασσα των ανθρώπων.