Φρούτα εποχής

Όταν οι ντομάτες σαπίζουν στα λιμάνια και όχι στο χωράφι, κάτι ύποπτο συμβαίνει. Και αυτή τη φορά δεν φταίει η ΕΕ, αλλά ένας Υπουργός Ναυτιλίας που έχει τόση σχέση με τη θάλασσα όση και ο Πρωθυπουργός μας με το προ ανασχηματισμού αξίωμά του, εκείνο του Υπουργού Πολιτισμού. Και βέβαια, την ίδια στιγμή, υπάρχει και η αντιπολίτευση, που έχει τόση σχέση με το κοινό αίσθημα όση και εσείς που με διαβάζετε με την εκτροφή γυμνοσάλιαγκα.

Το ζήτημα είναι ότι εσάς κανείς δεν θα σας κατηγορήσει για τους γυμνοσάλιαγκες που δεν θα εκθρέψετε, οι κυβερνώντες και οι αντικυβερνώντες όμως, έχουν ευθύνη. Γιατί εκείνοι έφεραν την κατάσταση στο απροχώρητο. Θα μου πείτε, ρε φιλενάδα, δε μας λες τίποτε καινούριο - οι ναυτεργάτες απέργησαν ζητώντας 5 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να μην πεθάνουν σε ψάθα (θαλάσσης).
Την ίδια μέρα, όμως, εξαγγέλθηκαν οι επιχορηγήσεις των πολιτικών κομμάτων για το 2006, συνολικού κόστους 52 εκατομμυρίων ευρώ – μια είδηση που πέρασε στα ψιλά. Αν «το κόστος της δημοκρατίας είναι υψηλό» όπως είπε επιφανής δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό κανάλι, υποβαθμίζωντας τους φάλτσους κυβερνητικούς χειρισμούς σε επίπεδο λανθασμένης «επικοινωνιακής πολιτικής», θέλοντας έτσι να δικαιολογήσει ότι ναι, θα πρέπει να πληρώνουμε ετησίως αυτά τα χρήματα στα πολιτικά κόμματα, συμφωνούμε. Το κόστος της δημοκρατίας είναι υψηλό. Πρέπει να είναι για όλους όμως. Δώστε λοιπόν τα χρήματα (τους) στους ναυτεργάτες και ας αγοράσει φέτος λιγότερα σημαιάκια και χάμπουργκερ για την περιοδεία του πολιτικού του αρχηγού το ΛΑΟΣ, το ΠαΣοκ, η ΝΔ και όποιος άλλος διατείνεται ότι ενδιαφέρεται για το καλό αυτού του τόπου.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να πολιτικολογήσω σχετικά με το αν έγιναν λάθος χειρισμοί, από ποιους, ποιοι φταίνε κ.λπ. Οι δημοσκοπήσεις μετρούν από μόνες τους ότι είμαστε η χώρα με την υψηλότερη διαφθορά στην Ευρώπη και ότι στην πρόθεση ψήφου προηγείται σταθερά η νυν κυβέρνηση. Στο κάτω κάτω, οι περισσότεροι που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή, έχετε ψηφίσει ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα. Το ζήτημα είναι: μήπως θέλουμε λίγο καλύτερη διαχείριση;
Μήπως επιθυμούμε, λόγου χάρη, οι πακτωλοί χρημάτων που πληρώνουμε για την εθνική μας άμυνα, να επενδύονται σε ελικόπτερα και όχι σε παγωτίνια;
Τα διόδια στην εθνική να γίνονται άσφαλτος, καλή, μελετημένη και ασφαλής;
Να έχουν ταμείο ανεργίας και περίθαλψη οι άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους στις αμμοβολές και στα νταμάρια; Γιατί, αν ναι, τότε, ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί μας (από όλα τα κόμματα!) έχουν στείλει τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, ψηφίζουν ομόφωνα όταν πρόκειται να εγκρίνουν αυξήσεις στις βουλευτικές τους αποζημιώσεις ή να προμηθευτούν νέο tax free αυτοκίνητο και αν εκλεγούν δυο τετραετίες, μπορούν να πάρουν σύνταξη που εσείς κι εγώ δεν θα τολμούσαμε να δούμε τα μηδενικά τους ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.
Θυμηθείτε τις τελευταίες εκλογές: χαζές ήταν οι good looking συνομήλικες μου να μην κατέβουν υποψήφιες; Μπαίνοντας στη Βουλή λύνεις το πρόβλημα της ζωής σου – μη σου πω και των παιδιών σου. Και σε ότι αφορά το περίφημο «ασυμβίβαστο» των βουλευτών, είναι απολύτως κατανοητό το να μην τους επιτρέπεται να κάνουν και δεύτερη δουλειά: το βουλευτιλίκι είναι επάγγελμα σωστό.

Από αυτή την άποψη, να είστε βέβαιοι ότι οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι θα κάνουν ο,τιδήποτε για να διασφαλίσουν τα κεκτημένα τους. Ακόμη κι αν χρειαστεί να σας στείλουν τα ΜΑΤ να σας κάνουν τις ντομάτες μπλε μαρέν απ’ το ξύλο. Ακόμη και αν χρειαστεί να ρίξουν χημικά και μπούφλες στα γεροντάκια που διαδηλώνουν για καλύτερες συντάξεις. Ακόμη κι αν αναγκαστούν να ποτίσουν με ζάχαρη το ρεζερβουάρ του τρακτέρ σας (για να μην ξεχνάμε και το παρελθόν). Με επιστρατεύσεις απεργών, αστυνομικούς μηχανισμούς καταστολής, κιχ για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων, προμήθειες και άλλα τέτοια ωραία που κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του έχει θε-σμο-θε-τή-σει για προστατεύεται από την διεκδικητική μανία όσων ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει τίποτε γι’ αυτούς στην άκρη του ουράνιου τόξου. Μην αισθάνεστε λοιπόν καμία τύψη που κάποια στιγμή χρειάζεται να προστατεύσετε κι εσείς τα κεκτημένα σας, κύριέ μου. Βγείτε στο δρόμο, φωνάξτε, αλαλλάξτε και φάτε και καμιά ξεγυρισμένη. Είστε απολύτως σύμφωνος με την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων: ο θάνατός σου - η ζωή μου.

Αν ήταν διαφορετικά, βεβαίως, να το συζητούσαμε. Αλλά όταν ο Αλογοσκούφης λέει ότι «δεν συνομιλεί με απεργούς», υπάρχει έστω και η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις του; Αν αύριο απεργήσετε επειδή ο εργοδότης σας αποφάσισε να σας περικόψουν μισθό και σύνταξη, να είστε βέβαιος ότι πάλι θα υπάρξει κάποιος άλλος υπουργός κάποιας άλλης ελληνικής κυβέρνησης, που θα αρνηθεί «να συνομιλήσει με απεργούς».
Και μη μου ξεθάψετε από το χρονοντούλαπο τίποτε «χαρισματικούς ηγέτες» που «έχουν όραμα», «βλέπουν μπροστά» ή «ενεργούν με ευρωπαϊκή προοπτική». Το πιθανότερο είναι ότι όσοι απ’ αυτούς σας έπεισαν κάποτε με αυτούς τους ισχυρισμούς, παντρεύονται (ή νοσηλεύονται) στο εξωτερικό και το πιθανότερο και όταν εσάς δεν σας περισσεύει ευρώ για να πάτε το καλοκαίρι διακοπές, εκείνοι πίνουν το μαρτίνι τους σε κάποιο θέρετρο όπου ο ήλιος δύει προς τη βίλα του Σπίλμπεργκ.