Πλημμυρίδα

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα (μωρό μου), θα πάρω μιααα ψαααρόβαααρκα.

Να εξηγούμαστε: ψαρόβαρκα θα πάρω μόνο αν βρω καμιά ξύλινη. Δεν θέλω πλαστική – που είναι και πιο ανθεκτική εδώ που τα λέμε. Το πλαστικό είναι παράγωγο του πετρελαίου και δεν θα ‘θελα με τίποτε να ρίχνω τις βουτιές μου από ένα βαρκάκι που στο DNA του θα έχει το όνομα του Μπους και του Σαντάμ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα ξύλινα βαρκάκια, καΐκια, κ.ο.κ. εδώ και χρόνια έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση. Καρνάγια και παππούδες που καλαφατίζουν συναντάς πια μόνο στις καρτ ποστάλ: είναι πιο ακριβοθώρητα κι από το Ροδάνθη.

Ναι, αλλά ξύλο δεν έχουμε πολύ (ε, ρε ξύλο που θέλουμε). Ούτε για ψαρόβαρκα. Τα κάψανε όλα. Πρώτα οι εμπρηστές και μετά οι χλιδάτοι στα τζάκια τους, στις επαύλεις που έχτισαν εκεί που έκαψαν οι εμπρηστές. Δεν μας έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Σκέψου μόνο ότι σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε ικανοί ούτε σπίρτα να φτιάξουμε, τα εισάγουμε από το Πακιστάν και την Ινδία. Άσχετο: αυτοί δεν έχουν να κάψουν τους νεκρούς τους στο Γάγγη, κάνουν και εξαγωγές;

Και θα μου πεις, τι να την κάνεις την ψαρόβαρκα ρε φιλενάδα; Το καλοκαίρι αργεί ακόμη. Κοίτα να ξεχρεώσεις το αμάξι, το δάνειο, τις πιστωτικές και το καθαριστήριο - που τους έχεις αφήσει αμανάτι τα ρούχα σου των ανθρώπων από την τελευταία φορά που πήρες αύξηση. Ψαρόβαρκα αγοράζεις και του χρόνου αφού σου αρέσει να κάνεις κουπί. Αυτό τον χειμώνα έχεις άλλο κουπί να τραβήξεις.

Σκέψου όμως, αντιπαρέρχομαι εγώ, πώς θα κυκλοφορείς χειμωνιάτικα στις πλημμύρες; Μια βροχούλα να ρίξει και η πόλη γίνεται Νεκρά Θάλασσα. Μια σκούνα θα τη χρειαστείς. Ένα τρεχαντήρι. Ένα εξωλέμβιο. Κάτι. Θα θες ας πούμε να πας από τη γάργαρη Γλυφάδα στο λιμνώδες Κορωπί (όποιος δεν έχει φάει ψαράκι απ’ το Κορωπί, δεν ξέρει τι θα πει ψάρι). Θα θέλει ο άντρας σου να πεταχτεί στο σούπερ μάρκετ για φρυγανιές. Ο γιος σου να παρκάρει έξω από κάποιο κλαμπ στην παραλιακή. Με τι θα πας; Κάλλιο με τρεχαντήρι (και γιο καραβοκύρη).

Χτύπα ξύλο (αν βρεις) που θα 'χουμε και άλλες πλημμύρες.
-Σιγά μη δεν έχουμε. Στην Ελλάδα παίζει πάντα η ίδια ταινία: Είχαμε φέτος πυρκαγιές; Είχαμε. Είχαμε πλοία-φαντάσματα στο Αιγαίο, που απέπλεαν την Άνοιξη από τον Πειραιά και έφταναν π.χ. στην Ψέριμο μέσα Αυγούστου; Είχαμε. Και μη μου πεις ότι έφταιξε το νοθευμένο πετρέλαιο που πάθαιναν βλάβες. Νοθεία υπάρχει παντού. Νοθευμένα ποτά πίναμε κι εμείς όλο το καλοκαίρι, τεκίλα με γεύση βαλβολίνης, ντακίρι με παγάκια αμόλυβδη, μαρτίνι με άρωμα αεροζόλ και ουίσκι θέρμανσης. Είδες κανέναν μας να μην πάει στη δουλειά του στην ώρα του; (Χικ).

Απ’ την άλλη, πολλοί τζετ σέτερς, κατοικούν σε ιδιόκτητα γιωτ. Αν ο Αλογοσκούφης και η παρέα του μου αφήσουν κανένα ευρώ να αγοράσω λιγάκι πιο μεγάλο καΐκι, μπορεί και να μετακομίσω μια και καλή εκεί, με τον γκόμενο και το σκύλο. Στην Ολλανδία, τη Γαλλία και το Λονδίνο δηλαδή πώς μένουν μέσα σε βάρκες στα κανάλια; Ε, αυτό θα κάνω κι εγώ. Και να σκεφτείς ότι εκεί δεν έχουν ΦΠΑ στα ακίνητα. Ακίνητα είπα; Σιγά μην αφήσω εγώ το καΐκι μου «ακίνητο». Αεικίνητο θα το κάνω.
Θα πρέπει βέβαια να βρω γκόμενο που να μην τον πιάνει η θάλασσα, αλλά δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτώ. Στις μέρες μας είναι εκπαιδευμένοι οι μουρλοκακομοίρηδες - έχουν ολόκληρη θητεία στα κότερα των Τζίμηδων που τους προσκαλούν κάθε λίγο και λιγάκι στη Μύκονο. Αυτός που δεν θα έχει προϋπηρεσία είναι ο σκύλος μου, που ξαφνικά, από κατοικίδιο του ακάλυπτου θα πρέπει να γίνει κατοικίδιο καταστρώματος. Ξέρω όμως έναν ειδικό εκπαιδευτή που σε δυο τρεις βδομάδες θα μου τον κάνει Κουστώ τον Αζώρ.

ΥΓ. Η παραπάνω φωτογραφιούλα δεν είναι από την πλατεία Κάνιγγος, αλλά από τη Νέα Ορλεάνη. Εννοείται, απ' το βάλτο.