Το τελευταίο μου άρθρο στο *Άρθρο*

"Καμάρι ιέχουν τα πρόβατα, καμάρι ιέχουν τα γίδια
καμάρι ιέχει κι ου τσέλιγκας, πο 'χει μιγάλα @@"

(σκωπτικόν της Ρούμελης)

H μαμά μου έλεγε πάντα ότι ακούω μόνο αυτό που θέλω να ακούσω. Δεν ισχύει φυσικά. Γιατί όλη τη μέρα ακούω μ#$$%&ες.

Ειδικά μια μέρα σαν κι αυτή που όλοι ακούνε κλαρίνα, μπουζούκια και σκυλάδικα και η ατμόσφαιρα μυρίζει όπως τότε που είχε πιάσει φωτιά το κρεοπωλείο του κύριου Νικολάκη στον από πάνω δρόμο, και μέχρι να έρθει η πυροσβεστική κάλεσαν πρώτα τις υπηρεσίες του Δήμου να μαζέψουν τα αδέσποτα που είχαν μαζευτεί να κολατσίσουν με δελτίο.

Η γειτονιά μου πλήττει θανάσιμα κάθε τέτοια εποχή. Κυριακή της Ανάστασης, του τεράστιου αυτού Βιετνάμ των αρνιών, και αρχίζουν τα σούρτα-φέρτα.
Η κυρά Λέλα θα πεταχτεί μέχρι των Αλταμόπουλων να τους τρατάρει από το άθλιο κοκορέτσι της και επειδή θα πάει με το αυτοκίνητο, μετά θα της γκρινιάζει ο άντρας της ότι το τιμόνι του τζιπ και τα καθίσματα έχουν γεμίσει λίπη.
-Μα χρυσέ μου, που να το ακουμπούσα το ταψάκι; Θα του λέει αυτή και θα έχει και δίκιο η γυναίκα εδώ που τα λέμε.


Εγώ αυτή την μέρα ξηγιέμαι πολύ instrumental: ακούω μουσική από τα ακουστικά μου και δεν βγάζω μιλιά. Δεν κουνιέμαι, δεν λυγιέμαι, δεν σουβλίζω, λέμε.
Βάζω στη διαπασών διάφορα μη χριστιανικά, από φανκιές G-Love & The Special Sauce μέχρι ethnic, αφρικάνικα και παγανιστικά και δεν σκάει το χειλάκι μου χαμόγελο ούτε για οδοντογλυφίδα. Αγαπημένο ποτό: βυσινάδα (όλοι το βλέπουν και νομίζουν ότι πίνω κρασί και ότι συμμετέχω στους εορτασμούς).

Δεν συμμετέχω όμως. Και δεν είναι επειδή συμπάσχω με τα αμνοερίφια που τα σιχαίνομαι και καλά τους κάνουν και τα μαγειρεύουν με όλους αυτούς τους φριχτούς τρόπους και τους κάνουν και τα άντερα κουβάρι ψητό.
Είναι που δεν τα τρώω εγώ κάτι τέτοια. Δεν μασάω. Δεν τα χάβω εγώ αυτά τα ζώα με τις οπλές γιατί μυρίζουν άσχημα και έχουν πολύ χοληστερίνη.
Η χειρότερή μου, είναι όταν ο μπαμπάς μου περιμένει ο άνθρωπος πώς και πώς να συμμετάσχουμε η αδελφή μου κι εγώ στο αναστάσιμο πανηγύρι. Έχω φορέσει λοιπόν, ότι πιο παλιόρουχο έχω, γιατί σιχαίνομαι τα ρούχα μου να μυρίζουν μετά σαν καπνιστό και με απρόθυμο ύφος και τα ακουστικά πάντα στ’ αυτιά, τσουγκρίζω το ποτήρι μου με το δικό του ουρλιάζοντας «Χριστός Ανέστη, daddy» γιατί από την ένταση που ακούω το The Mob Rules με τον Dio εκείνη την ώρα, τα τύμπανα των αυτιών μου πάλλονται σε allegro moderato.
Όλα καλά. Ο πατέρας συνήθως απαντά κάτι που αδυνατώ να καταλάβω αφού το μόνο που βλέπω είναι τα χείλη του να κουνιούνται. Μετά φιλιόμαστε.


Εκτός από ποτήρια, αυτή τη μέρα, οι άνθρωποι τσουγκρίζουν και αυγά που τα έχουν βάψει κόκκινα – αν και τα τελευταία χρόνια το έθιμο έχει ατονήσει και συναντάς αυγά σε διάφορα χρώματα και καλλιτεχνικές αποχρώσεις, από το κυλοτί ροζ μέχρι το μπλε ελεκτρίκ ντεγκραντέ.
Μάλιστα, το έθιμο αυτό έχει δεχτεί πλέον τόσες μεταλλάξεις και έχει εξελιχθεί τόσο σημαντικά πάρα πολύ, ώστε πέρυσι θυμάμαι, καταλήξαμε σε αυγοπόλεμο γιατί τα παιδάκια της αδελφής μου είναι πολύ ατίθασα και δεν καταλαβαίνουν από χριστιανικά έθιμα. Α, σ’ αυτό ταιριάζουμε: εκείνων τους αρέσει να πετάνε πράγματα κι σε εμένα να τα πιάνω και να τα πετάω πίσω όπως με τα δακρυγόνα.
Εννοείται πως πριν αρχίσουμε να πετάμε βρασμένα αυγά ο ένας στον άλλον, τα έχουμε καθαρίσει πρώτα, μη χτυπήσει και κανείς.
Φέτος πάντως βγάλαμε και σλόγκαν: «αυτό το αυγό τα σπάει» λέμε για ένα συγκεκριμένο που το έχει φυλάξει ο μπαμπάς και το έχει περάσει ένα αστάρι, ντουκόχρωμα και δυο βερνίκια θαλάσσης για να σκληρύνει.

Είναι το αυγό- champion, το αυγό των αυγών, το αυγό του Κολόμβου και το αυγό του φιδιού, όλα μαζί σε ένα. Και είναι κρίμα που δεν γίνεται κανένας παγκόσμιος χριστιανικός διαγωνισμός σπασίματος αυγών για να το στείλουμε να βγει πρωταθλητής.

Συνήθως δεν κάθομαι να υπολογίσω πόσες ώρες μουσική πρέπει να φορτώσω στο i-pod για να αποφύγω να ακούσω έστω και μια νότα από την εορταστική μουσική της μέρας αυτής: εκτός του ηχομονωμένου κόσμου μου, ακούγονται τα διαχρονικά classic hits «Έλα Να Με Τελειώσεις», «Παπάκι που Πάει στην Ποταμιά» και «Όπως Θα Παίρνω τις Στροφές».
Σε συνδυασμό με το ιιικ ιιιικ που κάνει το μοτεράκι που στριφογυρίζει το σφάγιο στη θράκα, δεν αντέχεται.
Πόνος, σάρκα και κάψα. Φωτιές, καπνοί και ιδρωμένοι ψήστες σε εντεταλμένη υπηρεσία (το ψήσιμο είναι το άλφα και το ωμέγα στο αρνάκι) μέσα σε δακρυγόνους καπνούς λαδορίγανης. Αυτό δεν είναι γιορτή, είναι το Νταχάου των προβατακίων.


Η Φύση λουφάζει τρομαγμένη συνήθως μια τέτοια μέρα.
Οι μυγούλες, αυτές οι σιχαμένες εντόμισσες που κοιμούνται όλον αυτόν τον καιρό και τώρα σιγά σιγά ξυπνάνε μαζί με τα μπαμπούρια και κάτι άλλα μαύρα χοντρουλά σιχαμενάκια που δεν ξέρω πώς τα λένε κι ούτε με νοιάζει, φυσιολογικά θα έπρεπε να μαλώνουν ποιο θα την πρωτοπέσει στα άνθη της πασχαλιάς. Ε, δεν θα δεις τέτοια ζωύφια αυτή τη μέρα γιατί οι καπνοί τα διώχνουν.
Μια τέτοια μέρα, τα ζουζούνια και τα πτηνά, πάνε και κρύβονται στα εξωτικά δάση της Πεντέλης και του Υμηττού (έχουν μείνει δυο στρέμματα αλλά δε σας λέω που).

Μόνο αργά το απόγευμα, όταν οι Πασχαλιστές πέσουν για ύπνο πιτσικαρισμένοι απ’ το φαγητό σαν αρκούδες σε χειμέρια νάρκη, η γειτονιά θα ησυχάσει.
Οι μύγες θα ξεμυτίσουν από τα λουλούδια που κρύβονταν τρομαγμένες, αγκαλιασμένες με τις σφήγκες.
Τα πουλιά θα αρχίσουν να κυκλοφορούν και πάλι, τιτιβίζοντας μέχρι το σούρουπο. Θα βγάλω με ανακούφιση τις μουσικές μου ωτοασπίδες.
Θα ανάψω ένα αρωματικό stick (μη σου πω και δυο και τρία) στο σπίτι των γονιών μου μπας και διώξει τις μυρωδιές των ψητών. Η μαμά θα γκρινιάξει ότι της κάνω το σπίτι «πολύ rock» και θα πάει να βάλει να ακούσουμε Χατζιδάκι για να αποκαταστήσει την ισορροπία. Το Χαμόγελο. Θα μας ψήσω δυο γαλήνια, μικρά, ελληνικά καφεδάκια με ολίγη, που θα τα πιούμε στο σαλόνι, με σβηστά τα φώτα και ανοιχτά τα παράθυρα. Το σκοτάδι θα πυκνώσει.

___________________________________________________

Το τελευταίο μου άρθρο στο "Άρθρο", πολύ απλά... δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.
Διερωτώμαι γιατί: αφού το εισαγωγικό ασματάκιο, ΔΕΝ το είχα συμπεριλάβει - όσο κι αν με ενέπνεε η εποχή.
Ευχαριστώ πάντως, όσους άμεσα ή έμμεσα βοήθησαν τη στήλη της Μανταλένας όλον αυτόν τον καιρό.

Μανταλενομούτς, λέμε