Enter church

photo by Cellina Von Mannstein

.

Δουλειά δεν έχει ο διάολος...

/\
/[]\
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
||[]||
|-||-|
(OOOO)
(OOOOO)
/¯\____(0/\/|\/\0)____/¯\
|~~~~ MANTALENOΛΥΣΕΙΣ ~~~~|
\_/¯¯¯¯¯|/¯|_/¯|¯¯¯¯¯\_/
\_/¯\\_/
(_____)
)____(
)____(
(_____)

*
*.*
˜*•. ˜*•.•*˜ .•*˜
˜*•. ˜”*°•.˜”*°•.•°*”˜.•°*”˜ .•*˜
˜*°•.˜*Macedonia belongs to Mantalena•°*”˜
.•*˜ .•°*”˜.•°*”˜”*°•.˜”*°•. ˜*•.
.•*˜ .•*˜*•. ˜*•.
-.- -.-

Sex στο metro

Aυτοκόλλητα στο μετρό του Τόκιο, που προτρέπουν για προτεραιότητα στις θέσεις καθημένων στους (κατά σειρά εμφάνισης):
Άτομο με χτυπημένο χέρι, Άτομο που κρατάει παιδί, Έγκυο γυναίκα, Άτομο με χτυπημένο πόδι...

Εγώ σκέφτομαι πολύ το σεξ γιατρέ μου, ή έχω αρχίσει να τρελαίνομαι;

.

mailed by K.

Ένα δώρο για τον ManifestoGR

Μόλις με πληροφόρησαν (11.03' μ.μ., για να δεις τι τρελοί υπάρχουν) ότι η Amy επανακυκλοφορεί το πρώτο album της -Frank- σε Super Deluxe Edition.
Η έκδοση αυτή θα περιλαμβάνει το original album καθώς και ένα δεύτερο cd που θα περιέχει 5 ακυκλοφόρητα κομμάτια, b-sides, σπάνιες ηχογραφήσεις κ.ά.

.

Εδώ γελάμε

Του Γιάννη Ιωάννου από το ¨Εθνος της Τετάρτης 16/4/08.

Όχι, δεν είναι Τούρκος πιλότος που προσγειώθηκε στην Κάλυμνο να πάρει σουβλάκια. Είναι ο Μεϊμαράκ - αττάκ, το γεράκι του Καρπενησίου, ο άρχων της Αμύνης, ο ιπτάμενος και τζέντλεμαν του Parnassos ski - center, το εξυπνοπούλι στούκας, ο Χάρυ Πότερ της καθέτου εφορμήσεως, που δοκιμάζει τα νέα μας μαχητικά.

-Στις στροφές μόνο χάνει λίγο σε ροπή, Αναστάση.

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα Νέα της Πέμπτης 17/4/08.

.

Για δυνατούς λύτες

Ερώτημα: Που βρίσκεται τελικά το αεροδρόμιο "Μέγας Αλέξανδρος";
Στα Σκόπια ή στην Καβάλα;

Tip: εκείνο της Καβάλας, ονομάστηκε έτσι το 1992. Των Σκοπίων το 2006.
Ποια ονομασία επικρατεί διεθνώς;
Υπάρχει περίπτωση π.χ. να θέλει ο J95 να πάει για διακοπές στη μαγευτική Καβάλα και να τον προσγειώσουν στα Σκόπια τον άνθρωπο;

Ήμαρτον!


Μ13: "τελικά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ο εθνικισμός των ναζιστών από τον εθνικισμό της αριστεράς".

Aπάντηση: Προφανώς!
(αν και στη δεύτερη περίπτωση, αναφερόμαστε σε "πατριωτισμό" και όχι εθνικισμό - έχει μια μικρή διαφορά, κι ας μην μπορείς να την αντιληφθείς)

:)
.

Μια ανάπηρη ιστορία (που επιτέλους μπορώ να γράψω)

Σάββατο βράδυ, λίγο μετά τις 9 μμ., 8/12/2007
Μόλις έχουμε πέσει στην κατάμεστη Βασιλίσσης Σοφίας. Πέσαμε ξεκινώντας από πλήρη στάση, σε ένα φανάρι που τη διασχίζει κάθετα. Είναι ζήτημα αν πρόλαβα να ανοίξω στα 20 χιλιόμετρα πριν γλιστρήσουμε στα λάδια. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, ώστε πέσαμε πριν καν φτάσουμε στο διαχωριστικό διάζωμα.
Παρά την σχεδόν μηδενική ταχύτητα, εγώ έσκασα με το κεφάλι. Το καινούριο μου κράνος με προστάτεψε στο σαγόνι για όσο σύρθηκα στην άσφαλτο.
Όταν σταμάτησα, 185 μηχανικά κιλά βρίσκονταν από πάνω μου. Η φίλη μου με κοίταζε μέσα στο ψιλόβροχο.
-Είσαι καλά της είπα; Κινήθηκε όπως όταν κάνουμε έρωτα και θέλουμε να αλλάξουμε στάση, περνώντας το ένα πόδι της πάνω από το άλλο. Σηκώθηκε αμέσως από κάτω.
- Καλά είμαι. Εσύ;
-Κι εγώ αλλά δεν μπορώ να βγω.
Τα αυτοκίνητα περνούσαν αργά δίπλα μας. Το ένα δίπλα στο άλλο. Η λεωφόρος ήταν μποτιλιαρισμένη και από τις δυο πλευρές. Τίποτα δεν κινιόταν. Και κανένας δεν βγήκε να δει τι τρέχει.
Δεν μπορούσα να αποδεσμευθώ. Δεν μπορούσα να σπρώξω τη μηχανή από πάνω μου.
Ένας τυπάκος με εντούρο σταμάτησε και βοήθησε τη Ν. να με ελευθερώσει.
Έστησε όρθια τη μηχανή στο διάζωμα της Β. Σοφίαςμ στο μεσαίο stand και ήρθαν να με βοηθήσουν όσο προσπαθούσα να ανασηκωθώ.
Με έπιασαν από τις μασχάλες. Προσπάθησα να πατήσω το αριστερό μου πόδι και ούρλιαξα. Ήταν αδύνατον.
-Πρέπει να το έχω σπάσει, είπα. Με κουτσό, έφτασα στη μηχανή και κάθισα πάνω της, κάτω απ΄τη βροχή.
Έτρεμα και το πόδι μου άρχιζε να πονάει έτσι κρεμασμένο όπως το είχα. Έβγαλα το κινητό και κάλεσα το 166.
-Έχουμε πέσει στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του Πύργου Αθηνών, είπα τρέμοντας στην τηλεφωνήτρια.
-Στην άνοδο ή στην κάθοδο; με ρώτησε.
-Εε, στη μέση του δρόμου είμαστε. Ακριβώς πάνω στη διάβαση, πάνω στο διάζωμα.
-Σε ποιο ύψος; Αριθμό πάνω-κάτω έχετε να μου δώσετε;
-Τι αριθμό μου λες; Αρχίσα να τα παίρνω. Σου λέω ότι είμαστε μες τη μέση του δρόμου, μια μαύρη μηχανή, δυο άνθρωποι, ακριβώς έξω από τον Πύργο Αθηνών.
Ακούγωντάς με να το λέω αυτό, ο εντουράς που μας είχε βοηθήσει και δεν είχε φύγει ακόμη από κοντά μας, φώναξε στο τηλέφωνο έναν ψεύτικο αριθμό: στο 230 είμαστε…
-Μισό λεπτό…είπε εκείνη.
Άρχισα να κλαψουρίζω απ' τα νεύρα. Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα τον πατέρα μου.

Στη λίγη ώρα που μεσολάβησε κι ενώ είχαμε μείνει μόνοι εκείνη κι εγώ μισοκαθισμένος στη μηχανή – να στηρίζομαι στην αγκαλιά της ενώ έχανα σιγά σιγά τις αισθήσεις μου, ένα νοσοκομειακό φάνηκε στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Η Ν. έκανε κινήσεις με τα χέρια όπως οι ναυαγοί για να μας δουν, αφού δεν μπορούσε να με αφήσει γιατί κατέρρεα και ούρλιαζε κάτι σαν «εδώ είμαστε, ελάτε γρήγορα». Και θα πρέπει να φώναζε πολύ γιατί για μια στιγμή συνήλθα απλώς και μόνο από τις φωνές της στο αυτί μου.
-Τι φωνάζεις; της είπα προσπαθώντας να κάνω πλάκα, δεν είμαι κουφός.

Ύστερα από αρκετή προσπάθεια να κάνει αναστροφή μια που κανένα από τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα δεν παραχωρούσε προτεραιότητα στο νοσοκομειακό για να μας προσεγγίσει στο διάζωμα, ο οδηγός του το οδήγησε μέχρι τη διασταύρωση Κηφισίας και Αλεξάνδρας για να κάνει εκεί επιτόπια και να επιστρέψει στην κάθοδο της Βασιλίσσης Σοφίας, κοντά μας.
Πονούσα φριχτά όταν με φόρτωσαν στο νοσοκομειακό και κατεβήκαμε μέχρι τα εξωτερικά ιατρεία του Ευαγγελισμού, που εκείνο το βράδυ εφημέρευε. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόσο σπουδαίο κοινωνικό αγαθό είναι η καλή άσφαλτος – ακόμη και στη Β. Σοφίας που θεωρείται καλός δρόμος από άποψη οδοστρώματος, σε κάθε λακουβίτσα ή σαμαράκι, μούγκριζα απ’ τον πόνο και έβριζα θεούς και δαίμονες.
Άσε το μποτιλιάρισμα. Ούτε ξέρω πόση ώρα χρειάστηκε για να φτάσουμε στο νοσοκομείο. Η περιπέτεια τώρα ξεκινούσε.


Εξωτερικά ιατρεία, Ευαγγελισμός, 10.20 μ.μ.
Είμαστε εδώ και λίγη ώρα όλοι οι τραυματίες ξαπλωμένοι σε φορεία, ο ένας δίπλα στον άλλον. Υποτίθεται πως δεν επιτρέπεται να μπαίνουν οι γνωστοί και συγγενείς μας μέσα, με εξαίρεση έναν «συνοδό» όπως λέγεται. Η Ν. με ειδοποιεί πως ήρθαν οι γονείς μου και ότι ειδοποίησε στο μπαράκι πως πάθαμε ατύχημα και πως απόψε δεν θα παίξω dj. Η μητέρα μου έρχεται να με δει, αλλά τη βγάζουν έξω. Μια γιατρός την οποία ο διπλανός μου φλερτάρει από ανασφάλεια, σε μια προσπάθεια να αισθανθεί «φυσιολογικός» ή συμφιλιωμένος με τη νέα πραγματικότητα, μου κάνει μια ένεση.
Μου ξαναπαίρνουν τα στοιχεία και μου αφήνουν στο φορείο έναν φάκελο ένταξης ασθενούς.
Ένας ευγενέστατος μαυρούλης γιατρός και ένας παιδαράς γιατρός του ορθοπεδικού με τον οποίο έχουμε το ίδιο όνομα, με πλησιάζουν. Ο μαυρούλης κρατάει ένα ψαλίδι και αρχίζει να μου κόβει το αγαπημένο μου παντελόνι στο αριστερό πόδι που είναι αναίσθητο.
-Γιατρέ θα γίνω καλά; ρωτάω ζαλισμένα (θα φταίει η ένεση). Ο «ψηλός» όπως φωνάζουν τον ομορφάντρα ορθοπεδικό –το μπράτσο του είναι σαν το πόδι μου- μόλις βλέπει ότι φοράω μπότες Βέρμαχτ, μου λέει φιλικά: αντέχεις να δοκιμάσω να στην τραβήξω τη μπότα; Να μην τις κόψουμε και είναι κρίμα…
-Δώστου, του λέω.
Το πόδι μου είναι σαν του Σαρλώ. Αρχίζει σιγά σιγά να κινεί τη μπότα πότε πάνω πότε κάτω, στο κου ντε πιέ. «Μόλις πονέσεις πές μου».
"Δεν θα σου πω, θα τσιρίξω", απαντάω.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πονάω ακριβώς. Κάπου στην κνήμη μόνο, αισθάνομαι ένα τσούξιμο εσωτερικό.
-Σε καλό δρόμο είσαι,, ξαναλέω.

Οι μπότες τελικά βγαίνουν και τοποθετούνται σε ένα ράφι που υπάρχει κάτω από το φορείο μου. Ο μαυρούλης γιατρός, μου τυλίγει το πόδι με νάρθηκα και χοντρές γάζες και μου λέει ότι θα πάω για ακτινογραφίες. Τώρα αρχίζει να πονάει.
Κάνει τόσο κρύο που τρέμω. Επιπλέον, είμαι ψηλός για το φορείο και για να μην εξέχουν τα πόδια –ένα απειροελάχιστο σκούντημα στο χτυπημένο μου πόδι, μπορεί να με κάνει να πεταχτώ- έχω τραβηχτεί προς τα πάνω και το κεφάλι μου βρίσκει στο σίδερο. Έχω τα χέρια μου πίσω απ’ το κεφάλι απ’ την ώρα πιυ ήρθαμε και έχω μουδιάσει. Κρυώνω, πονάω και τρέμω. Και διψάω. Η Ν. με σκεπάζει με ένα μπουφάν.

Κοιτάζω τριγύρω. Αριστερά μου, βρίσκονται δυο αιμόφυρτοι Ιρακινοί, από κάποιο καυγά. Ο ένας έχει ράματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, τα ρούχα του είναι μέσα στα ξεραμένα αίματα και του έχουν φορέσει και μάσκα οξυγόνου. Έχει κλειστά τα μάτια. Ο άλλος ψιλοκινείται, αλλά είναι μέσα στις γάζες και τους ορούς.
Τους πλησιάζουν δυο χοντροί Έλληνες. Μπάτσοι με πολιτικά οι οποίοι προσπαθούν να τους πάρουν κατάθεση. Σε αυτή την κατάσταση! Ποιος ξέρει, ίσως να είναι ζωτικής σημασίας αν αναζητούν τους δράστες ή τίποτα τέτοιο. Από τα συμφραζόμενα, καταλαβαίνω ότι έπεσαν πιστολιές.
Ο πυροβολημένος ιρακινός μιλάει στη γλώσσα του, κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν, μέχρι που έρχονται πέντε έξι άτομα, φίλοι των θυμάτων προφανώς, οι οποίοι μιλούν σπαστά ελληνικά και προσπαθούν να συννενοηθούν με τους μπάτσους.

Στο βάθος δεξιά, είναι ένας Νιγηριανός. Από άλλο καυγά. Αυτός πρέπει να είναι πολύ χάλια, γιατί τον έχουν σε ένα χώρισμα όπου το παραβάν κλείνει κάθε τρεις και λίγο – δυσκολεύεσαι να δεις μέσα.
Δεξιά μου, είναι ένα παλικάρι με μπανταρισμένο πόδι, που κάθεται στο φορείο.
-Από μηχανή κι εσύ; του απευθύνω τη μέγιστη κοινοτυπία του κόσμου.
Χαμογελάει. Όχι ρε φίλε. Δε θα το πιστέψεις… Ετοιμαζόμουν να μπω για μπάνιο, είχα ανοίξει το νερό να γεμίσει η μπανιέρα και ήμουν σε κάποιο άλλο δωμάτιο, όταν άκουσα ένα κρας απ’ το μπάνιο. Τρέχω να δω τι έσπασε –έχω γάτα βλέπεις, και πάτησα ξυπόλητος πάνω σε αυτά τα χοντρά χαλάκια μπάνιου, ξέρεις, που ήταν γεμάτο σπασμένα γυαλιά…
Άουτς!

Σε λίγο έρχεται η νοσοκόμα που φλέρταρε ο πρώην διπλανός μου –που πήγε ο έρωτάς σου; τη ρωτάω.
-Ο νέος μου έρωτας είσαι εσύ τώρα, μου λέει. Έβρεχε όταν πέσατε;
-Ναι. Γλιστρήσαμε σε λάδια.
-Θα ‘χουμε πολλή δουλειά απόψε, απαντάει με το ύφος ρουτίνας που έχουν οι γιατροί στην τηλεοπτική σειρά «Στην εντατική». Αυτό το ύφος έχουν οι άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Θα ξαναδώ αυτό το ύφος πολλές φορές στη διάρκεια της νοσηλείας μου και με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα είναι πάντα καθησυχαστικό, ότι αυτός που έχω απέναντί μου, ξέρει τι κάνει.

Με στέλνει για ακτινογραφίες.
Επώδυνες είναι γιατί πρέπει να κρατάω το στραβωμένο πόδι μου στον αέρα, δεξιά, αριστερά, πάνω κάτω και πλαγίως, για να μου βγάλουν πλάκα.
Όταν με ξαναβγάζουν στα εξωτερικά ιατρεία (πάλι;), το σκηνικό έχει αλλάξει εντελώς. Τώρα στην αίθουσα, βρίσκεται και μια παρέα από emo – δυο απ’ αυτά ποζάρουν καθισμένα στο ίδιο φορείο. Είναι ένα αγόρι και ένα κορίτσι απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, με σκισμένα παντελόνια στα γόνατα και τους γονείς τους εκατέρωθεν.
Περνώντας από μπροστά τους, λέω στον τραυματιοφορέα κοιτώντας τα, «θέλω κι εγώ τη μαμά μου και τον μπαμπά μου, ειδεμή, θα τα σπάσω όλα».
Τα emo με κοιτούν με γουρλωμένα μάτια.
«I’ll be back motherfathers» τους λέω και τους χάνω απ’ το οπτικό μου πεδίο.

Θα περιμένω ώρες ακόμη, στη διάρκεια των οποίων η Ν. θα μου φέρει νερό, θα με πληροφορήσουν ότι η μηχανή μου που έστειλα να την πάρουν, ΔΕΝ βρίσκεται πια εκεί και ο πόνος θα αυξάνεται όσο περνάει η επήρεια της ένεσης.
Κατά τις 2 το βράδυ, θα με μετακομίσουν σε κάποιο θάλαμο – έξι ατόμων, όπου θα γνωρίσω ορισμένους εξωφρενικούς χαρακτήρες της ανθρώπινης γεωγραφίας.


Θάλαμος
Είμαι έξω φρενών. Τις επόμενες μέρες μαθαίνω ότι η μηχανή μου δεν εκλάπη, αλλά την πήρε λέει ο γερανός της τροχαίας για παράνομη στάθμευση. Την επόμενη κιόλας μέρα; ρωτάω. Από Σάββατοβράδυ σε Κυριακή πρωί;
Ναι, μου απαντάνε. Ακούνε (υποκλέπτουν;) τα σήματα του 166 και πάνε και «σηκώνουν» αυτοκίνητα και μηχανές από τα ατυχήματα, εν μια νυκτί. Τις μεταφέρουν σε ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ μάντρες εδώ κι εκεί (η δική μου π.χ., από την Κηφισίας, είχε πάει στον Ταύρο!) με φύλακτρα 12 ευρώ τη μέρα, οποτε αν μείνεις για ένα ελαφρύ ατύχημα κάνα δεκαήμερο στο νοσοκομείο, δεν σου φτάνει ο πόνος σου, έχεις να πληρώσεις και κάνα 150άρι ευρώ στους πούστηδες. Και ΑΝ βρεις τη μηχανή σου στην κατάσταση που τη θυμάσαι, έτσι; Γιατί κάλλιστα μπορούν να σου πουν –αν λείπει π.χ. κανας καθρέφτης ή κανα καπάκι, ότι έσπασε στο ατύχημα ή ότι «δεν βρήκαν» κάτι τέτοιο επάνω.
Εμένα επιπλέον, μου έχουν αφαιρέσει τις πινακίδες λόγω παράνομης στάθμευσης και δεν μπορώ να τις πάρω παρά μόνο μετά από δέκα μέρες, συνεπώς όπως και να ‘χει η μηχανή μου θα μείνει 10 μέρες στη μάντρα πριν μπορέσει να τη μετακινήσει κανείς. Έξοδα γερανού; Τα πληρώνω επίσης εγώ (+70 ευρώ, + την κλήση +τις πινακίδες). ΑΛΗΤΕΣ.
Απορώ γιατί κανένας Ευαγγελάτος ή άλλος δημοσιογράφος ή πολιτικό κόμμα, δεν έχει θίξει ποτέ αυτό το ζήτημα στη Βουλή ή στα ΜΜΕ. Μιλάμε ότι πρόκειται για τεράστια σπέκουλα κράτους – ιδιωτών πάνω στην ανημπόρια των ανθρώπων.
Ο διπλανός μου στο θάλαμο, που σώθηκε από του χάρου τα δόντια (όπου «χάρος», βλέπε: πλουσιόπαιδο με την αμαξάρα του μπαμπά που βγήκε από χωματόδρομο/SΤΟP με υπερβολική ταχύτητα και τον πέταξε 30 μέτρα), μου λέει ότι η μηχανή του έχει καταστραφεί τόσο ώστε δεν πρόκειται να πληρώσει όχι φύλακτρα, αλλά ούτε τις κλήσεις. ΑΛΗΤΕΣ.

Ο διπλανός μου… Κατ’ αρχάς, στη μια βδομάδα πάνω κάτω που έμεινα στον Ευαγγελισμό, οι δυο στους έξι στο θάλαμό μου – και οι δυο διπλανοί μου, ήταν Αλβανικής καταγωγής. Ο Ίλια που άλλαξε το όνομά του σε Ηλίας για να μην έχει προβλήματα και ο Α., ένας τρελαμένος κάγκουρας πιτσιρικάς, από τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες από τα αθηναϊκά γκέτο της δυτικής Αττικής. «Στα συγκροτήματα αυτών των πολυκατοικιών μέναμε οικογένειες κάθε εθνικότητας. Τα βράδυα βγαίναμε στους ακάλυπτους και κάναμε πηγαδάκια, ομάδες και συζητούσαμε. Ή στις πλατείες. Μέχρι το πρωί. Και όταν έσκαγαν οι κλούβες, από τα στενά –γιατί; Έτσι. Χωρίς λόγο- μας μάζευαν όλους, ανεξαιρέτως. Ήμασταν παιδιά και αν έβλεπες πώς μεγαλώσαμε, αν έβλεπες τις κλούβες, θα νόμιζες ότι βλέπεις σχολικό από τα παιδάκια που ήταν μαζεμένα μέσα. Μας κρατούσαν ένα βράδυ και μετά μας άφηναν».
Ο πατέρας του Α. ήταν ο πιο στρογγυλοπρόσωπος, γλυκήτατος και συμπαθής χαζομπαμπάς που είχα δει. Πρόσεχε πάντα μη χτυπήσει το πόδι μου όπως περνούσε στο χώρισμα ανάμεσα στα κρεβάτια του γιού του και εμένα και είχε πάντα ένα προβληματισμένο ύφος –ο γιος του βλέπεις ήταν η δεύτερη φορά που έπεφτε με μηχανή.
Ομορφόπαιδο, καστανόξανθος με γαλανά μάτια, ο Α. είχε οδηγήσει σχεδόν κάθε είδους δίτροχο παρά τα 23 του χρόνια – τι άλλο όνειρο να έχει ένα «ξενάκι» φτωχόπαιδο των προαστίων, με καλή ψυχή και κακές παρέες; Μια γκόμενα. Α! Η γκόμενα του A. ήταν A-class. Ελληνίδα δημόσια υπάλληλος που ερχόταν κάθε μέρα, και ερωτοτροπούσαν πίσω από το κλειστό παραβάν. Έδειχνε να τον λατρεύει, μετά τον έκανε μπάνιο, και καθόντουσαν σιωπηλοί ώρες ατέλειωτες αγκαλιά, κι ας είχε τελειώσει το επισκεπτήριο.

Με τον άλλο Αλβανό της παρέας, είχαμε την ίδια ηλικία πάνω κάτω, μόνο που εκείνος έδειχνε σαν να ήταν 50 χρονών. Βασανισμένος άνθρωπος, δουλευταράς, παντρεμένος με δυο παιδιά και αμέτρητους φίλους – θα πρέπει να ήταν πολύ αγαπητός σε όλους, αφού έρχονταν κάθε μέρα τουλάχιστον 10 άνθρωποι να τον επισκεφτούν. Και με αυτόν κάναμε καλή παρέα. Οι βλάβες που είχε στο σώμα του από το τρακάρισμα με το πλουσιόπαιδο, ήταν απίστευτα πολλές και δύσκολα ιάσιμες.
Μια μέρα, θυμάμαι, τον επισκέφτηκε και ένας βλοσυρός Έλληνας, μόνος του. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του και μιλούσαν χαμηλόφωνα.
-Τι ήταν αυτός ρε Ίλια; τον ρώτησα μετά. (τον φώναζα ‘Ίλια και όχι Ηλία, γιατί το όνομά του κάθε άλλο παρά χριστιανικό ήταν, προερχόμενο από το «Ιλλυριός»).
Μου εξήγησε ότι αυτός ήταν ο πατέρας του παιδιού που τον είχε τρακάρει προξενώντας του όλο αυτό το κακό.
«Ό,τι θέλεις από μένα, Ηλία» του είπε.
«Ο,τι θέλω;» Του είχε απαντήσει εκείνος. «Ό,τι πουν τα δικαστήρια, θέλω».
Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν είχα μπροστά μου αυτόν που θα με είχε σακατέψει για ένα ανόητο καπρίτσιο, αλλά ο Ίλια, είπε: «τον συμπαθώ πάρα πολύ αυτόν τον πατέρα. Ο γιός του όμως δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καλό παιδί…»
Αν υπήρχε θεός, δεν θα έπρεπε να υποφέρει ένας τέτοιος άνθρωπος.

Όλοι οι υπόλοιποι στο θάλαμο, μοιάζαμε με το πλοίο των τρελών. Μια ομάδα από αλλόκοτους ανθρώπους – ο καθένας για τους λόγους του, με τα δικά του τραύματα ανεπούλωτα ή όχι, εσωτερικά και μη.
Η φίλη μου μου στάθηκε ανέλπιστα σημαντικά, για τη διάρκεια της σχέσης μας. Ακριβώς απέναντί *μας*, ήταν ένας πρώην μπάτσος με σπασμένη λεκάνη, που η γυναίκα του τον καταδυνάστευε με φρικτό τρόπο. Μέσα στη γενική παραίσθηση των κοδεϊνούχων που ζητιανεύαμε όλοι από τις πύρκαυλες νοσοκόμες (μερικές ήταν πραγματικά γαμώ τα γκομενάκια), ένα βράδι που φιλιόμασταν αγκαλιασμένοι, τόσο ο Α. με τη φίλη του όσο κι εγώ με τη δική μου, ο μπάτσος ξύπνησε και μέσα στο μισοσκοταδο, μονολόγησε: «ταινία γυρίζουν;»

Κλαίγαμε απ’ τα γέλια. Η γυναίκα του που τον άκουσε, το επικαλούταν αρκετές μέρες μετά για να πει στους γιατρούς ότι ο άντρας της είναι διαταρραγμένος και ότι πρέπει να τον κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική. Φριχτή γυναίκα που ούθτε στον χειρότερο εχθρό μας δεν θα πρέπει να ευχόμαστε. Στο τα΄πελος καταλήξαμε να τον λυπόμαστε τον μπάτσο, που ούτε τα παιδιά του δεν έρχονταν να τον δουν – ποιος ξέρει τι κρίματα θα κουβαλούσε κι αυτός στην πλάτη του.
Το ακόμη πιο ψυχεδελικό, ήταν ότι ακριβώς δίπλα στον μπάτσο, νοσηλευόταν ένας φυλακόβιος! Από τους παλιούς, καλούς φυλακόβιους, με το σώμα γεμάτο τατουάζ (κάτι φριχτά με γυναίκες και αριθμούς, θολά και κακοχτυπημένα), με μακρύ άσπρο-κίτρινο μαλλί, γυαλιά πρεσβυωπίας και πολύ καλοδιατηρημένο σώμα παρά την ηλικία του. Στα νιάτα του θα πρέπει να ήταν γόης και μεγάλη αλήτρα.
Αν και δεν είχα πολλές κουβέντες με αυτόν – ήταν περισσότερες από τον μπάτσο, στον οποίο έριχνα μόνο ξεδιάντροπα βλέμματα για να του δείξω ότι δεν φοβάμαι την έπαρση και την αποδοκιμασία του.
Ο φυλακόβιος λοιπόν, είχε κι αυτός σπασμένη μέση από καυγά – μάλιστα ήταν Αλβανοί αυτοί που τον είχαν στείλει στο νοσοκομείο – μια ακόμη οξύμωρη λεπτομέρεια της εθνοτικής και επαγγελματικής σύνθεσης των μελών του θαλάμου μας, είχε γίνει κολλητός με τον μπάτσο.
Από αυτόν έκανε τράκα τσιγάρο (κρυφά απ’ τη γυναίκα του εννοείται) ο μπατσάκος, με αυτόν επικοινωνούσε και με κανέναν άλλον στο θάλαμο, είχαν φτάσει μάλιστα να συνεννοούνται με τα μάτια.
Όσο για μας, τους «απέναντι», τον Α. τον Ίλια και εμένα, η μόνη πράξη συμπάθειας που επιδείξαμε στον βλαχόμπατσο ήταν μετά την εγχείρησή του όταν ο ορθοπεδικός επέμενε με φωνές να τον κάνει να υπερβεί τον εαυτό του για να σταθεί όρθιος στο «Π» του νοσοκομείου, που τον ξεφτίλισε φραστικά τόσο πολύ ώστε ο καημένος ο ασθενής, δεν φτάνει που είχε τους πόνους του, αλλά ίσως και μην αντέχοντας πλέον τις συνεχείς προσβολές όχι μόνο από τη γυναίκα του αλλά πλέον και από τον γιατρό, λιποθύμησε κρεμασμένος από τις μασχάλες στο όργανο που υποτίθεται πως θα τον βοηθούσε να σταθεί στα πόδια του.
«Εεε γιατρέ! Ο άνθρωπος λιποθύμησε ρεεεε», του φωνάξαμε οι «απέναντι». Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να ήταν απλώς μια πράξη αλληλεγγύης, όπως θα μου δινόταν η ευκαιρία να μάθω τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν την εγχείρησή μου, οι ορθοπεδικοί συμπεριφέρονται σε όλους σαν χασάπηδες, βάζοντας τις φωνές «σήκω», «δεν ντρέπεσαι» κ.ο.κ., είτε απευθύνονται σε γιαγιούλες είτε σε παλικαρόπουλα, γιατί είναι μεγάλο το αποθεμα δύναμης που πρέπει να βρεις μέσα σου για να ξαναβαδίσεις ύστερα από μήνες ενταφιασμού σε κάποιο από τα κρεβάτια αυτού που αποκαλούν «ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία των Βαλκανίων».



ΥΓ1.
Λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι ο Ζαχόπουλος νοσηλευόταν σε κάποια πτέρυγα και ότι και αυτός επίσης είχε το ίδιο πράγμα με εμένα –αλλά σε πολύ πιο βαριάς μορφής κακώσεις όπως είναι φυσικό- στο κορμί του: εξωσκελετική οστεοδομή λέγεται και believe me, πονάει πολύ.

ΥΓ2.
Πριν λίγες μέρες, ύστερα από τέσσερις μήνες και βάλε, έβγαλα και τα τελευταία σίδερα από το κορμί μου. Κινούμαι ακόμη με πατερίτσα για υποβοήθηση, έχω ακόμη πρηξιματάκια εδώ κι εκεί, αλλά το feeling του να έχεις επιβιώσει από ο,τιδήποτε, δύσκολα περιγράφεται. Στο τελευταίο ραντεβού που μου αφαίρεσε τα σιδερικά (με πένσα, τανάλια και κατσαβίδια) ο γιατρός, φοβόμουν εννοείται πολύ. Πριν μπούμε όμως πίσω από το παραβάν, του είπα: «Θα χυθεί αίμα, γιατρέ;»
«Ε, ναι. Αφού θα τα βγάλουμε».
«Ναι... Για πόσα Όσκαρ πάμε;»
(Πάντα χιουμορίστας αυτό το παιδί).

Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι του και είπε: ξάπλωσε, χαλάρωσε και παίρνε βαθειές ανάσες. Αλλά όχι πολλές μαζί ούτε πολύ γρήγορες γιατί θα ζαλιστείς.

Κάπως σαν τη ζωή, φαντάζομαι.

.

Γαβ

Η πρόσφατη ιστορία του καλλιτέχνη που έδεσε στην γκαλερί του έναν αδέσποτο σκύλο αφήνοντάς τον να πεθάνει από πείνα και δίψα - ή και χρησιμοποιώντας τον ακριβώς για να διαμαρτυρηθεί για το ότι αυτός ο σκύλος πέθαινε από πείνα και δίψα, καταγγέλωντας έτσι την υποκρισία των φιλότεχνων αστών, έγινε ζήτημα σε πολλά φιλότεχνα και μη, blogs.

Το ζήτημα του τι είναι τέχνη και τι όχι πάντως, είναι η πιο παλιά συζήτηση του κόσμου.

Προσωπικά, απλώς θα μου έθετα ορισμένα κριτήρια (που είναι διαφορετικά για τον καθένα μας) και θα ξεμπέρδευα με τις συμβατικότητες, θεωρώντας ότι το τι είναι τέχνη και το όχι, είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό που έχει να κάνει εν πολλοίς με το αν αυτό που παρακολουθείς, μυρίζεις, βλέπεις, ακούς κ.λπ. (και αναφέρομαι σαφώς στο αισθησιακό ερέθισμα πρωτίστως, κυρία αμπράμοβίτς μου), σου προκαλεί κάτι συναισθηματικά.
Κατόπιν θα εξέταζα κατά πόσον έχει επιτευχθεί κάποιου είδους "μετουσίωση" όπως αναφέρει ο Urfurslaag, κάτι στο οποίο συμφωνώ.

Από εκεί και πέρα, νόμοι, έννοιες, απαγορεύσεις κ.λπ. είναι κουβέντα να γίνεται.

"Πιστεύω στα πάντα - τα πάντα είναι ιερά / δεν πιστεύω σε τίποτα - τίποτε δεν είναι ιερό"
έλεγε ο Τομ ρόμπινς και μπορούν να ισχύουν και τα δυο ταυτόχρονα.

Σκέφτηκα εν τέλει, ότι -ανεξάρτητα από το τι θα μου απαντήσουν απ' την PETA όπου έστειλα mail προχθές αναμένοντας μια απάντηση για το γεγονός, (που τι άλλο θα μπορούσαν να μου απαντήσουν δηλαδή; Τι μπορεί να περιμένω;) το περιστατικό με το σκύλο δεν είναι του γούστου μου
αφού

1.
με προσβάλλει ως άνθρωπο που θέλει να διαφοροποιείται από την ασχήμια της κοινής πρακτικής
(αν ο artist ήθελε να απευθυνθεί μόνο στους φιλότεχνους και την αναισθησία των αστών, ας πήγαινε σε επιλεγμένους στόχους να εκθέσει ή ας προειδοποιούσε με κάποιον τρόπο, διαφορετικά αισθάνομαι ότι με συμπεριλαμβάνει κι εμένα στους αποδέκτες και αυτό με εξοργίζει)
και

2.
με φορτίζει αρνητικά, κάτι που ελάχιστα έχω ανάγκη, από τη στιγμή που δεν μου δίνεται στο πλαίσιο της performance η δυνατότητα να του εκφράσω με τη σειρά μου τη διαφωνία μου για το έργο του, αντιμετωπίζοντάς τον, πιθανόν -τι λέω; ΣΙΓΟΥΡΑ- με αντίστοιχα συμβολικό τρόπο.

.

Η Mantalena στο Δεύτερο πρόγραμμα!

Πριν λίγα λεπτά, στη ραδιοφωνική εκπομπή της Μαργαρίτας Μυτιληναίου (wiki_κλικ) στο Δεύτερο Πρόγραμμα ακούστηκε μικρό σποτάκι παρουσίασης για το blog του Ελεύθερου Σκοπευτή!

Παρουσιάστηκε στον αέρα το MantalenoΠροφίλ και μια περιγραφή του κοινωνικού έργου που επιτελούμε εδώ και δυο χρόνια σε αυτό το ελάχιστα προβεβλημένο στα media, μπλογκ.
Τα λόγια ήταν κολακευτικά για μας και γι' αυτό, τολμώ να πω, πολύ πολύ σωστά και ακριβοδίκαια και τα αναφέρω - διαφορετικά, θα σφύριζα δήθεν αδιάφορα σαν έξυπνη βόμβα.

Αγαπητή Μαργαρίτα (ή όποιος άλλος είναι υπεύθυνος γι' αυτό), θεωρώ σημαντικό ότι τα καλά αυτά λόγια ακούστηκαν στη συγκεκριμένη εκπομπή και σας ευχαριστώ!
Απ' τη χαρά μου, μάλιστα, είμαι έτοιμη να κυκλοφορήσω με το εικονιζόμενο νέο ραδιο-φονικό συνολάκι μου, που παρουσίασε στην κολεξιόν του 2007/2008 ο σπουδαίος Βρετανός σχεδιαστής Jeremy Scott.

Absolut stupidity

Dedicated to mr Daniel Fried (and friends)

An Absolut Vodka's advertisment shows Mexico with its pre-war borders.
Americans get very excited and ask the company to remove the ad. They say they'll boycott Absolut if they won't.
Maybe Kondolisa and Bush Jr should reply what they have already said about the issue between Greece and FYROM: "Who cares about history?"
We do and as a matter of fact, you seem too.

In the meantime, your "Macedonia" is about to fall to pieces. Soon it will be nothing but history. Now, don't you fuckn-tell me that you 'll suddenly start to "care about history"...
__________________

Το λυνκ για το uk.Youtube με το απόσπασμα του CNN, άφησε Ανώνυμος σχολιαστής σε αυτό το post -καθώς και το παρακάτω σχόλιο- και τον ευχαριστώ.

Οι ΗΠΑ, τα Σκόπια και η διαφήμιση της Absolut

Μπορεί οι Αμερικανοί να είναι… άνετοι με τα άλλα έθνη και να μην… καταλαβαίνουν γιατί έχουμε πρόβλημα να αυτοπροσδιορίζονται οι Σκοπιανοί ως «Μακεδόνες» χαρακτηρίζοντας δια στόματος Ράις το όλο θέμα ως «αρχαία ιστορία», αλλά όταν θίγονται τα δικά τους εθνικά κεκτημένα τότε εξεγείρονται!

Μπροστά, λοιπόν, στις οργισμένες φωνές Αμερικανών καταναλωτών για μποϊκοτάζ της βότκας Absolut, η σουηδική παρασκευάστρια εταιρεία απολογήθηκε δημοσίως και απέσυρε με συνοπτικές διαδικασίες διαφημιστική εκστρατεία που παρουσιάζει τις νοτιοδυτικές ΗΠΑ ως τμήμα του Μεξικού υπό το σλόγκαν «Σε έναν τέλειο κόσμο» («In an Absolut World»)...
Η διαφημιστική εκστρατεία της Absolut, απεικονίζει έναν χάρτη της εποχής του 1830 όταν στο Μεξικό ανήκε η Καλιφόρνια, το Τέξας και άλλες νοτιοδυτικές πολιτείες της Αμερικής. Στο Μεξικό διατηρείται έως σήμερα η πίκρα για την απώλεια των περιοχών αυτών στον πόλεμο του 1848 με την Αμερική. Όμως οι διαφημίσεις, που έκαναν την εμφάνισή τους μόνο στο Μεξικό, ήταν κάθε άλλο από ιδανικές για τους Αμερικανούς που χτίζουν φράκτες και βρίσκονται σε μία διαρκή «θερμή» συζήτηση σχετικά με την παράνομη μετανάστευση από το νότιο γείτονά τους.
Οι διαφημίσεις προκάλεσαν ενόχληση στην κοινή γνώμη που εκφράστηκε κυρίως μέσω δικτυακών τόπων στο Internet και blogs, με αποτέλεσμα η Absolut να αναγκαστεί να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για τη διαφημιστική εκστρατεία και να την αποσύρει άμεσα...

.

Οι θηλυκές ορμόνες σύμφωνα με ένα επιστημονικό spam mail

Τις προάλλες καθόμασταν με μια παρέα σε ένα τραπέζι και κάποιος ισχυρίστηκε ότι η μπίρα περιέχει γυναικείες ορμόνες.
Αρχικά γελάσαμε αλλά σαν επιστήμονες που είμαστε είπαμε να το ερευνήσουμε το θέμα. Ήπιαμε ο καθένας από 10 μπίρες (καθαρά για επιστημονικούς λόγους).


Μετά το τέλος του πειράματος καταλήξαμε στα παρακάτω συμπεράσματα:


1. είχαμε παχύνει
2. μιλούσαμε ακατάπαυστα χωρίς να λέμε τίποτα
3. αντιμετωπίσαμε προβλήματα στην οδήγηση και στο παρκάρισμα
4. ήταν αδύνατο να κάνουμε λογικές σκέψεις
5. μας ήταν αδύνατο να παραδεχτούμε ότι είχαμε άδικο, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχαμε δίκιο
6. κάθε ένας μας θεωρούσε ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος
7. είχαμε πονοκέφαλο και δεν είχαμε διάθεση για σεξ
8. και το αποκορύφωμα: έπρεπε να πηγαίνουμε κάθε 10 λεπτά στην τουαλέτα και μάλιστα όλοι μαζί.

.

Hot chicks

Θα ανεβάσει είπανε θερμοκρασίες Απριλιάτικα η Ελλάδα.
Ποιος το είπε; Η ΕΜΥ. Γι' αυτό σήμερα έβρεχε - όπως τον παλιό καλό καιρό που ήξερες: έλεγε η ΕΜΥ ότι θα έχει καλό καιρό; Έβγαινες με ομπρέλα και αντιολισθητικές αλυσίδες μπας και το γυρίσει σε χιονάκι.

Βρέξει - χιονίσει, πάντως, μην ανησυχείτε. Τον Μάιο θα ρίχνει κατσαβίδια σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς Mantalenoπροβλέψεις, ώστε
α) να μην αυξηθούν τα τιμολόγια της εταιρίας ύδρευσης
β) να πεισθείτε ελέω νέου Αρχιεπισκόπου -που πολύ λάσκα σας έχει αφήσει εδώ που τα λέμε- ότι ναι, υπάρχει θεός
και
γ) να δικαιωθεί και το ρητό που λέει ότι "στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει".

Κάποιοι άλλοι λαοί όμως δεν έχουν ήλιο όπως εμείς.
Και τα κορίτσια τους είτε τσουρουφλίζονται σαν τις φρυγανιές στην τοστιέρα είτε αφήνουν τους άντρες τους να δουλεύουν στις κατασκευαστικές της Ολλανδίας και στα ψαροχώρια των φιορδ και έρχονται εδώ τα καλοκαίρια να τις πηδήξουν οι δικοί μας Ζορμπάδες.
Γι' αυτές έχει σχεδιαστεί και το ακόλουθο flash παιχνιδάκι.

Άουτς
(click to aouch)

Στην οθόνη κάτω αριστερά επιλέγετε σε τι ήχο θα βογγάνε οι ειμαρμένες
και στο σκρολάκι κάτω δεξιά το κομμάτι που θέλετε να ερμηνεύσουν με τα τσουρουφλιστικά αναστεναγματάκια τους.
Οι Δρόμοι της Φωτιάς του παγκόσμιου Έλληνα Vangelis είναι απλώς το opening track.


.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ΠΑΟΚτζής

Μπορεί να μαθαίνουν λάθος ιστορία οι Σκοπιανοί κι εμείς όμως δεν πάμε πίσω.
(click 2 read)

.

Blog - the sequel

1000 (και άλλος ένας) λόγοι για να μπλογκάρει
ένας Ελεύθερος Σκοπευτής.

***

Τώρα τι να γράψω; Ντρέπομαι τόσο πολύ. Να γράψω πως είχα σκοπό να σταματήσω να γράφω; Πάλι θα το 'χω γράψει. Άσε δηλαδή, που το έγραψα στο προπροηγούμενο post. Να γράψω ότι θα άααρχιζα να γράφω στους τοίχους του δωματίου μου;
Λίγο έλειψε μετά το τελευταίο μου ατύχημα με τη μηχανή, αλλά όχι.
Μπαίνω λοιπόν, αμέσως στο ψητό και το χαρχαλεύω με το περίστροφο.

Κοιτάχτε να δείτε. Είχα όντως σκοπό να σταματήσω να γράφω – και πρέπει να είχα πολύ πειστικά επιχειρήματα, γιατί κατάφερα να το πιστέψω στο τέλος όχι μόνo εγώ, αλλά και ο Αρτουά, που στοιχημάτισε όλη του την περιουσία στο ότι δεν θα ξαναγυρίσω και τώρα που θα τα χάσει όλα, θα πρέπει να ζήσει σαν τα πουλιά του ουρανού, φορώντας μόνο ένα string (ή έστω, φτερά και πούπουλα) και να μου φέρνει το πρωινό στην πισίνα.

Ρεκόρ επισκέψεων τον περασμένο μήνα,
με 194 unique βύζιτορζ σε μία ώρα.
(Ούτε ο Καψαμπέλης τέτοια χαρά).

Τhe thing is: τα mail που έλαβα ήταν τόσα πολλά και τόσο χαρακτηριστικά - «μην τολμήσεις να σταματήσεις, θα σου στείλουμε φαντομάδες στο σπίτι», «θα το πληρώσεις μικρή τσούλα», «θα σε απαγάγω - αλυσοδέσω γυμνή - αναγκάσω να μπλογκάρεις σε λάπτοπ όλη μέρα» (σημ. σιχαίνομαι τα λάπτοπ), ώστε σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δέχθηκα να το κξανασκεφτώ.

Τα «ανοιχτά θέματα» εξάλλου που δεν είχα προλάβει να επιλύσω ήταν πολλά και ακανθώδη:

1) Το «μακεδονικό ζήτημα» αποζητά έναν νέο Παύλο Μελά και μου έχουν πει ότι μου πάνε πολύ τα κολάν και οι κοντές φουστανελίτσες



2) Ένας αρσιβαρίστας και χαμένο κορμί (εντελώς πλέον, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από τη φωτογραφία του) με τον οποίο είχα πρόσφατα μια σύντομη σχέση που με γέμιζε ευτυχία και ecstasy, είναι πολύ σοβαρός λόγος για να αναζητήσω κάποια υπάλληλο ονόματι Τσου Λι στην μακρινή ΑναΤο-Λή και να τη μπολιάσω με αγνή βαλκανική πρεζόφουντα, μέχρι να αλλάξει χρώμα και από κίτρινη να γίνει Ομπαμόχρωμη.



>> Δεξιά, η Τσου σε μια προσπάθεια να μου στείλει mail. Επειδή το Internet απαγορεύεται στην Κίνα, τα γράμματα τα στέλνουν με Σαμουράι μέχρι το ταχυδρομείο και από εκεί τα παίρνει ο υπερσιβηρικός, μια φορά το μήνα.



3) Ο Ζαχόπουλος απολογείται! Το παιντί μίλησε και εγώ θα λείπω από το πάρτι;

4) Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν μπήκαν ακόμη στη Βουλή (I’m working on it)

5) Έρχεται η Συντέλεια του κόσμου (Petefris speaking)

6) Οι Rolling Stones κυκλοφορούν καινούριο album και ο Mick τραγουδάει με την Aguilera (έρχεται η συντέλεια του κόσμου -τόπαμε;- και θα βρέξει καρύδες)

7) Ο ANemos εκδήλωσε συμπάθεια προς τον Ελεύθερο Σκοπευτή (έρχεται η συντέλεια με την υποθαλάσσια, σου λέω)

8) έλαβα εκατοντάδες mail που μου ζητούσαν να μη σταματήσω να γράφω και από το να τους απαντήσω ένα-ένα, αποφάσισα να συνεχίσω να ανεβάζω ποστάκια για να τους ξεφορτωθώ απαντώντας τους μια και καλή.
Πολύ πολύ πολύ σοβαρά, σας ευχαριστώ όλους, ειδικά τους πιο αναπάντεχους από σας, που με ταρακουνήσατε. Δεν περίμενα ή ήθελα συμπαράσταση σε κάτι (δεν συντρέχει λόγος εξάλλου) και εξακολουθώ να μοιράζομαι την απογοήτευση που τόσο γλαφυρά κατέγραψε σε αυτό το post του ο Dark Angel, περισσότερο ως πικρή διαπίστωση παρά ως δυσπιστία προς το "χώρο". Δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να γράφω, αλλά με κάνατε να αλλάξω γνώμη.

Αυτά.
Ε, είναι κι άλλα, αλλά αυτά για την ώρα.

Lust but not least…
…όλα αυτά θα ήταν σχεδόν χωρίς αντίκρυσμα (αντίο Macedoine, αντίο κοντές φουστανελίτσες) αν η πλάστιγγα δεν έγερνε υπέρ του να παραμείνω στις επάλξεις της Μπλογκολάνδης, χάρη σε ένα e-mail από έναν κύριο στην Αγγλία, το οποίο με ξάφνιασε ευχάριστα και με έκανε να σκεφτώ ότι και μόνο για εκείνον και την πολυεθνική του παρέα αν θα έπρεπε να γράφω σε αυτό το blog, θα το έκανα ευχαρίστως.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη –προσεχής- ιστορία.


.

Sounds familiar, mr Daniel Fried?

+ Time to go home, Eddy. +

- Psit, Mr. Fried. Why won't you ask someone in St. Department to translate this for you?
In "Macedonian language" of course - though as you said, they teach this language there!


- Comic strip by Gary Larson (copyright 1993 FarWorks, Inc. and Distrubuted by Creators Syndicate).
- Published in comics magazine "9" and "Eleftherotypia" newspaper, March 26, 2008.
- Found in a pile of old newspapers that -as proved, I had done well not to recycle yet.


PS.
I'm back you motherfathers. New post will follow ASAP.

Mr. fried, don't go away. I got more comin' up for you. From CNN this time.

Mantalenomouts

.

Alone again or

.

Ψήφισμα για τη Μακεδονία / Online petition for Greek Macedonia

Vardarska, not Macedonia.

Few people know what is going on in the Balkans at this moment.

The history is about to be changed by some bureaucrats for the sake of stability in BALKANS. But stability can not be achieved if we let the Slavish state of Skopje call itself MACEDONIA.

Macedonia was the home of Alexander the Great, and the Macedonian tribe, like the Spartan, the Athenian and other Hellenic tribes, who all have an over 3.000 year history, composed Hellas, the country you all know as Greece.
In times of Alexander, the Macedonian kingdom, throughout many wars and fights expanded and reached even the Middle East and Northern Africa. In the modern times, Greece has been restricted to its actual territory after long negotiations and treaties aiming at stability in the area.

Yes, the actual Skopian state occupies a small part of the ancient Macedonian territory.
And yes, in the southern part of Skopje you can find Macedonian exhibits.

Greece could claim those territories and the few Alexander's descendants that have remained in the area. Greece could demand any ancient Macedonian territory's annexation. BUT WE DON'T.
We don't threaten anyone, we don't claim anything. We just protect our rights!


Sign the petition here please
(click)

_______________________________________


Αν γνωρίζετε ιστορία και αν αντιτίθεστε σε οποιαδήποτε διαστροφή της ιστορίας -απ' όπου κι αν προέρχεται- υπογράψτε τη διαμαρτυρία που θα αποσταλλεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με την ένταξη των Σκοπίων στην Ευρώπη με το όνομα "Μακεδονία".

Αν χτυπήσεις τη λέξη Skopje ή Macedonia στο Google, τα 11 στα 10 λήμματα έχουν να κάνουν με τους καλούς μας γείτονες και όχι με την ιστορική Μακεδονία, των Φιλίππων, της Πέλλας και της θεσσαλονίκης.
Μήπως θα πρέπει σιγά σιγά να περάσουμε στην αντεπίθεση και να ενεργοποιηθούμε;
Για να σοβαρευόμαστε σιγά σιγά, γαμώ τον Σκορτσέζε μου μέσα.


Sign the petition here please
(click)

_______________________________________



"We are not related to the northern Greeks who produced leaders like Philip and Alexander the Great. We are a Slav people and our language is closely related to Bulgarian."
[FYROM's Ambassador to Canada, Gyordan Veselinov in an interview with the Ottawa Citizen, 24 February 1999]


"We are Slavs who came to this area in the sixth century... we are not descendants of the ancient Macedonians."
[FYROM'S President Mr. Kiro Gligorov, Foreign Information Service Daily Report, Eastern Europe, February 26, 1992, p. 35.]


"We do not claim to be descendants of Alexander the Great. We are Slavs and we speak a Slav language."
[FYROM'S Ambassador in Washington, Mrs. Ljubica Acevshka, 22 January 1999]

The drugs don't work (gia tin Ellada re gamoto)

The Drugs Don't Work

(They just make you worse, but I know I'll see your face again)

.

Nazis, Skopje salute you

Remember the 1940s?

Fake "Macedonians" welcome Nazi military forces
in Skopje of former Jugoslavia.

You used fake photos of Greece Prime minister as a nazi, you used stupid propaganda from your leaders lips about your so-called-macedonian-identity, you used Greek flag or our ancestor Alexander the Great, for your dark purposes.

But this is the real thing, not fake photos or photoshoped images, so the world will know (even if he does not want to understand like your American 'friends') that historically, you're nothing but a bunch of traitors and liars.

Now, do the civilised world a favour and go fuck yourselves.


.

Photos found in troktiko's blog

Η επιστροφή του Κλατς / Λαπούτα

Τι τα γράφεις ρε καημένε και τα σβήνεις μετά;
Αυτό είναι το θάρρος της γνώμης σου; Ούτε η φίλη σου η σιχαμάτζικα δεν έχει "εκκαθαρίσει" τόσα υβριστικά ποστ και σχόλια όσα εσύ. Αλλά ξέχασα. Εσύ έχεις εκκαθαρίσει και όλόκληρο blog. Κλατς!
Μ' αρέσει που κάποιοι σε έχουν ακόμη στα λυνξ τους και κάποιοι άλλοι σε συγκαταλέγουν στα "σοβαρά ιστολόγια"...
Θλιβερέ, που όταν δεν έχεις δουλειά τα βάζεις με τους πάντες.
Get a life. ΄Ή get a lifo. Ή get the hell out of here anyway.

.

*Ο μέγας Μπους αγωνίζεται για τη Μακεδονία*

[πρωτοσέλιδο Σκοπιανής εφημερίδας σήμερα]

Ο μέγας Μπους;
χα χααααα χαααα

Οι σκοπιανές εφημερίδες που διθυραμβολογούσαν προκαταβολικά, αναγκάστηκαν να βγάλουν δεύτερη έκδοση διάψευσης της μαλακισμένης αυτοπεποίθησής τους.

Geia soy Sarkosy
...
...καρντάση!
(salut, sarkosy, ami de Salonique)

Αλβανοσκοπιανοί, κλάστε μας τ' αρχίδια τώρα, αμερικανόδουλοι.
Μετά τους Αλβανούς του Μουσολίνι το '40, είσαστε οι νέοι λεκέδες της ιστορίας.

ΥΓ.
Και δυο αυγά Τουρκίας, bien sure.

.

Το press-gr ξαναχτύπησε!

I'm gay / and an Internet celebrity

Το "ελεύθερο βήμα" του "επιδραστικού press-gr" στο κατά Τσαγκαρουσιάνο ευαγγέλιο, είναι κατά και της κοινωνικής συμβίωσης των ομοφυλοφίλων.

Όχι πως περιμέναμε και κάτι καλύτερο ή διαφορετικό από ό,τι μαρτυρούσαν τα αποτελέσματα εκείνης της έρευνας αναγνωστών του (λυνκ), αλλά μήπως πρέπει να "φοβόμαστε" περισσότερο τους λύκους με προβιές προβάτων και όχι τη Χρυσή Αυγή της Wordpress; Λέω τώρα...

Ακολουθεί το κείμενο - απαύγασμα μισαλοδοξίας, στρεητομαλακίας και χριστιανοφασισμού που αναρτήθηκε στο εν λόγω "επιδραστικό" (δεν θα πάψω να το λέω, αβαντάροντας τον καλό δημοσιογράφο) site-blog.
Καψαμπέλη και σία, δεν παίζεστε!

+++++++++++++++++++++++++++

Για το γάμο των ομοφυλόφιλων... .

Του Θωμά Ακρωτηριανάκη

,

Στα πλαίσια του δήθεν προχωρήματος της προοδευτικής αστικής αντιφεουδαρχικής ανεκτικότητας,το "θέμα" του "γάμου" των ομοφυλόφιλων το προωθεί ο ιμπεριαλισμός, για να ενισχύσει την ομοφυλοφιλία, που δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ετεροφυλοφιλία στην προσωπική ευτυχία, διότι αυτή προϋποθέτει, σχεδόν καθημερινά, ολοκληρωμένους ετεροφυλικούς οργασμούς, και στη βάση συναισθημάτων και τρυφερότητας.

Ειδικά δε στην Ελλάδα προωθείται και για να χτυπηθούν τα πιο φιλικά τμήματα της Εκκλησίας της Ελλάδος προς την ομόδοξη Ρωσσία και να πληγούν οι καλές σχέσεις των τμημάτων αυτών με τους καραμανλικούς της ΝΔ, αλλά και τους παπανδρεϊκούς-βενιζελικούς του ΠΑΣΟΚ.
Πρέπει να βοηθάμε τους ομοφυλόφιλους και τις ομοφυλόφιλες να πάψουν να είναι τέτοιοι, και τέτοιες, αλλά με γλυκό ανθρώπινο τρόπο (το ίδιο και για τους αποκλειστικά ή κυρίως αυτοερωτικούς). Δεν τους βοηθάει η θεσμοθέτηση του "γάμου" τους, που καλύτερα να μην υπάρξει.


Πρέπει όμως να τροποποιηθεί νομικά ο γάμος (που πρέπει να είναι μόνο ανάμεσα σε ετερόφυλους), θρησκευτικός τε και πολιτικός, ώστε να δίνεται η δυνατότητα σύναψης προσυμφώνου γάμου, που μπορεί να συμπεριλάβει την ευχέρεια για ακαριαίο μονομερές, χωρίς κανένα όρο και καμμιά υποχρέωση, ακόμα και έναντι των παιδιών, διαζύγιο, ή ο,τι άλλο ορίσει το προσύμφωνο (και φυσικά το ζεύγος να μπορεί να μην κάνει καθόλου προσύμφωνο, αν έτσι προτιμάει).
Επίσης, να τροποποιηθεί το κληρονομικό δίκαιο, ώστε να κληροδοτούνται οι συντάξεις σε ένα πρόσωπο του αυτού ή διαφορετικού φύλου, ή επιμεριστικά,με καθορισθησόμενα από τον κληροδοτούντα ποσοστά, σε πολλά πρόσωπα, ανεξαρτήτως φύλου.
Παρομοίως, να τροποποιηθεί ο νόμος που ορίζει τα περί φορολογικών, οικονομικών ελαφρύνσεων και μισθολογικών αυξήσεων, ώστε να μπορείς να δηλώσεις ένα ή περισσότερα πρόσωπα, ανεξαρτήτως φύλου ή κατάστασης γάμου, με τα οποία να έχεις, να επιμερίσεις,όπως θέλεις τις ελαφρύνσεις-αυξήσεις, ώστε τελικά αθροιστικά να έχεις τις ελαφρύνσεις-αυξήσεις που τώρα έχουν ανά άτομο οι έγγαμοι, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.

_____ΤΙ ΠΙΝΕΤΕ ΡΕ?__________ΜΟΙΑΖΕΙ ΚΑΛΟ________



Το λυνκ εδώ
Τα σχολιάκια σας για τούτο το εξαίσιο πόνημα από κάτω.

.

Pure Kills

Did you get the real good ones? Did you get the good ones?
.

Emo διαδηλώσεις συγκλονίζουν την πόλη του Μεξικό (δεν παίζομαι) - διαδώστε το

And now, something completely different...


Τα emo του Μεξικού διαδηλώνουν ενάντια στην anti-emo βία που είναι αναγκασμένα να υποστούν, από όσους τα δέρνουν και τα ταλαιπωρούν.
Pelicculla surrealista!

Wired λυνκ

.

Πρωταπριλιά!

EU - Skopje - NATO Allies

Translation: lol

:)

.

Τρώνε μπουγάτσα στα Σκόπια;

Δεν είναι ΠΛΑΚΑ. (μοιάζει όμως)

H Μακεδονία είναι ελληνική. Ας την προσαρτήσουμε.

Product: fake country
Name: Macedonia
Quantity: 1

Add to basket

.

Payback time

You do not have exclusive rights on the name Macedonia.

That's why you will lose this irrational fight.

Συλλεκτικός χάρτης