Αρένα

Kι ύστερα γίνεται έτσι.
Και το σπιτάκι σου στα Εξάρχεια, στο Μπαρί Γκότικ, στο Χολαργό, στο Landbroke Grove ή στο Χαλάνδρι, γίνεται ΕΝΑ.
Είναι το ίδιο και είναι μεγάλο και δεν είναι πια σπιτάκι.
Γιατί εκεί χωράνε όλες οι αναμνήσεις. Και όλοι οι παλιοί και οι καινούριοι φίλοι.
Και όλες οι γυναίκες που πλάγιασαν μαζί σου, και όλα τα τραγούδια και οι μουσικές, και τα γάρα και τα χτυποκάρδια και οι μαξιλάρες του κόσμου χωράνε εκεί.
Και τα κορίτσια που έρχονται το βράδυ θέλουν να μάθουν τα χούγια σου. Γιατί θα πρέπει να ξέρουν. Να συλλαβίσουν μαζί σου την άστατη φύση του έρωτα με βογγητά.

Και οι πόλεις που σε είδαν να τις σεργιανάς, λάμπουν σαν παλιά καρτ ποστάλ στο φλας της λήθης. Ανεβαίνεις τις σκάλες των κτιρίων τους, κάθεσαι στις όχθες των ποταμών τους και πετάς πέτρες στις θάλασσές τους πάλι. Και βουλιάζουν. Όλα. Αλλά όχι εσύ. Όχι πια.

Γιατί ύστερα γίνεται έτσι: Ξαπλώνεις στα χορτάρια του Κεραμεικού και ο ουρανός από πάνω σου είναι εκείνος του Πάρκου Γκουέλ.
Τρέχεις στην Ακρόπολη και τα περιστέρια φτερουγίζουν τρομαγμένα στο κάστρο στο Κάλιαρι.
Τα βήματά σου στη Μπαρτσελονέτα αντηχούν στα Αναφιώτικα.
Στη Νέα Υόρκη κάποιος έχει κλείσει τραπέζι για δυο σε εκείνο το bistrot στην 9η λεωφόρο.
Σήκω.
Καινούριο φως μπαίνει από τις γρίλιες στις 8 το πρωί σα λάμα και διώχνει τα ανήσυχα όνειρα που κρύβονται μέσα στις κιθάρες.
Η ζωή περνάει. Και όλα μοιάζει να βοηθούν να ολοκληρωθεί ο τέλειος κύκλος της ατέλειας.

.