Inspired by

Λοιπόν, δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει, γαμώ το Χριστούγεννό μου μέσα.



Μη βρίζεις βρε τσογλάνω, μη. Μέρες που ‘ναι.



Μου έχεις σπάσει τα νευράκια με αυτά τα soundtracks που ακούμε όλη μέρα σήμερα. Σε λίγο θα νομίζω ότι είμαι η γκόμενα από το Άρωμα Γυναίκας κι εσύ ο Αλ Πατσίνο. Δεν μπορώ άλλη χαρμολύπη, λέμε.

Με κολακεύεις αν με βλέπεις ως Αλ Πατσίνο στο Άρωμα Γυναίκας.



Nαι. Κι αν συνεχίσεις, για να τον υποδυθείς πιο πειστικά είμαι ικανή να σου βγάλω και τα μάτια. Κόφτο πια! Μα, όχι χριστιανούληδες, ακούστε τι μου βάζει κι ακούω.

Ε, τι θες ν’ ακούμε δηλαδή; Τις πορδές που ποστάρισες εσύ;



Ναι. Γιατί αυτές τουλάχιστον είναι αληθινές – δεν είναι fake. Έπεσαν από έναν ανώνυμο που είχε περάσει απ’ της σιχαμάτζικας και τις ξέχασε στα σχολιάκια μας. Είναι αγνές, ανόθευτες δηλητηριασμένες πορδές από σιχαμένους ανθρώπους.

Άσε μας κάτω ρε Μανταλένα. Αν δεν σ’ αρέσει ο John Debney, να βάλουμε τίποτε άλλο.


Ναι.



Τι «ναι»;





Παρακολούθα το κραγιονάτο στοματάκι μου: «Ναι-ας-βάλουμε-τίποτε-άλλο».


Τι θα γούσταρες να ακούσεις; Λέγε τώρα που γυρίζει.



Αααα! Γυρίζει κι εσένα το κεφάλι σου; Κι εμένα, ρε Σαμάκο. Από χτες. Και σταματημό δεν έχει. Αν βάλουμε τα κεφάλια μας το ένα κόντρα στο άλλο δεν θα φρενάρουν;

Ωωωχ… Πες μωρέ τι θες ν’ ακούσουμε που εκτροχιάστηκες πάλι.





Και χτες, Σαμάκο. Και χτες εκτροχιάστηκα. Αλλά δεν έφταιγα εγώ, πρέπει να με πιστέψεις. Ήμουν inspired by.


Τι είναι πάλι αυτό;
Άκου… λέω να βάλω λίγο Μozart.


Inspired by, βρε παιδί μου, πώς το λένε… Ήμουν σε trance με την έμπνευση, χόρευα με το διάβολο, τσούγκριζα με τον Βελζεβούλ και μέθαγα με τον Βάαλ.

Τώρα με κούφανες. Και που ήταν όλοι αυτοί και δεν τους είδα; Αφού μαζί ήμασταν.




Δεν τους είδες γιατί ήταν όλοι μες το κεφάλι μου. Απορώ όμως πώς δεν τους άκουσες, έκαναν πολύ φασαρία, λέμε. Ααααχχχ… πονάω, ξαναμανταλέμε. Τι είναι αυτό που ακούμε;

Κουιντέτο του Mozart.



Αχά. Και ποιο έργο; Ποιος αριθμός; Διερωτώμαι, δηλαδή.



Nαι, σιγά και το πίστεψα ότι σε ενδιαφέρει.



Λέγε αριθμό μην τα πάρω στο κρανίο και δεν αντέχει άλλο φόρτο το καημένο.


Καλά. Περίμενε. Κάπου εδώ το ‘χω… είναι… το Κουιντέτο σε E Flat για γαλλικό κόρνο, K. 407.


Sam, τι είναι κόρνο;



Μουσικό όργανο είναι, χαζοβιόλα. Τι νόμισες;




Νόμισα προς στιγμή ότι είναι τίποτις πρωτοποριακό – ξέρεις σαν εκείνες τις μουσικές στα θεατρικά που ανεβάζουν οι φίλοι μας, όπου η Κ. παίζει βιολί με πεταλιέρα κιθάρας και ο Νικ ρόδα ποδηλάτου με flanger. Και απόρησα: τόσο προχώ ήταν ο ο Βόλφανγκ; Αααχχχ… πονάω, λέμε.

Έπρεπε να το καταλάβω. Με τις βλακείες που σκέφτεσαι, το κεφάλι σου έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται.


Μα όχι σου λέω. Φταίει η μουσική που μου βαλες. Το κόρνο αυτό μες το κεφάλι μου ακούγεται σαν κόρνα από Zastava. Δεν το βγάζεις, πληηηηζ; Και μην το πετάξεις, μπορεί να το χρειαστούμε καμιά μέρα, αν τύχει να πλημμυρίσουμε και πρέπει να ειδοποιήσουμε την πυροσβεστική με ήχους οξείς και παρατεταμένους, όπως στα πλοία. Αϊιιι, το κεφαλάκι μου… Άι αμ ινσπάιρεντ μπάι, επιμένω.

Ορίστε το έβγαλα. Και τι θα ακούσουμε τώρα;



Τον αέρα έξω. Άκου τι καθαρά μελωδικός που είναι. Φφφφ… φφφ…



Δεν ακούω τίποτα...



Σοβαρολογείς; Πόσον καιρό σου συμβαίνει αυτό; Να πάμε σε ένα γιατρό!



Εννοώ τώρα, γυναίκα. Τώρα δεν ακούω τον αέρα που λες, όχι γενικώς.



Κακώς, Σαμάκο. Πρέπει να αρχίσεις να ακούς. Δοκίμασε για αρχή να ακούς τι σου λέω. Θα δεις ότι σιγά σιγά, θα αρχίσεις να ακούς και τι λένε οι άλλοι, δεν θα είσαι τόσο απόλυτος, θα αναπτύξεις την ικανότητά σου για αποδοχή, θα γίνεις ένας συνεργάσιμος, φιλικός άνθρωπος, καλός ακροατής…

Γκρρρ.



…καταδεκτικός και πρόσχαρος στις παρέες…



Γκρρρρ…



Χμ, χμ και χμ. Το να μουγκρίζεις δεν είναι αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. Μπορείς να ακούς και χωρίς να μουγκρίζεις. Συμβαίνει κάτι; Γιατί βοάς;


Μου σπας τα νεύρα.



Μα, γιατί; Διερωτώμαι, δηλαδή.







Γιατί δεν είσαι ικανή να κάνεις μια συζήτηση της προκοπής.



Χμ.



Χμ και ξερός.





Είναι που με πονάει το κεφαλάκι μου. Ομορφαίνει κάθε Χριστούγεννα και δεν αντέχεται λέμε το να ομορφαίνεις απότομα. Έχουν μεγαλώσει πάλι και τα μαλλιά μου και τα πιάνω κότσο ψηλά με εκείνο το λαστιχάκι που σου περίσσεψε όταν έφτιαξες το καζανάκι - μεγάλωσαν βλέπεις αλλά είναι αρκετά κοντά ακόμη για να τα κοτσιδιάζω με στυλό και πινέλα όπως παλιότερα.

Γιατί όποτε δοκιμάσω να συζητήσω μαζί σου, με πιάνει πονοκέφαλος;



Let me guess.



Α, όχι. Όχι! Δεν θέλω κουβέντα. Θα αρχίσεις να σολάρεις πάλι.



Καλά ντε. Μη φωνάζεις.



Φώναξα εγώ; Με συγχωρείς. Είναι που μου σπας τα νεύρα.




Το ξανάπες αυτό. Αν συνεχίσεις να το λες, θα είσαι κι εσύ inspired by. Και τότε μπορεί, ΜΠΟΡΕΙ λέμε, να σε πιστέψω ότι σου σπάω τα νεύρα.


Εε! Τι είναι αυτό το φχχχ φφφφ που ακούγεται; Άφησες ανοιχτά το γκάζι;



Χιιι



Τι είναι μωρή, λέγε γιατί θα σε σκοτώσω και θα αυτοκτονήσω μετά.



Ο αέρας είναι Σαμ. Ο αέρας που λέγαμε. Τώρα είσαι κι εσύ inspired by.



Inspired by who, βρε καβλοράπανο; Ε;



Inspired by Christmas, Σαμάκο.



Να γαμήσω…





Ε, όχι κακές κουβέντες. Έλα δώσε μου ένα φιλί.



Μμμμ… και μετά θα μπορώ να βάλω ότι μουσική θέλω;



Ναι.




Ακόμη και soundtracks;





Ναι. Τα πάντα εκτός από τον Πόλεμο των Άστρων και τα Σαγόνια του Καρχαρία.


Όχι, τα Σαγόνια του Καρχαρία; Γιατί; Θα μου πάρεις πίπα;
Χααααχα χα...


Επ’ ουδενί, ξεπεσμένε playboy. Απλώς είναι τρομαχτικό. Και πριν με ρωτήσεις και για τον Πόλεμο των Άστρων, μάθε ότι αν συνεχίσεις θα σου σκάσω μια κουτουλιά με το πονεμένο μου κεφάλι, που θα δεις τον ουρανό με τ’ άστρα και τον νεογέννητο Χριστούλη με στολή παραλλαγής.

Καλά, μωρέ γκρινιάρα. Είχα μια γκόμενα που της άρεσε να το κάνουμε ακούγοντας τα Σαγόνια του Καρχαρία.


Χμ. Δεν θέλω να ξέρω. Τι θα γίνει με εκείνο το Χριστουγεννιάτικο φιλάκι; Διερωτώμαι, δηλαδή.


Ουφ…



Όχι "ούφ". Μουτς, λέμε.






InspiredMix
43.5 MB / 63:21’

1. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – An Argument (2:14’)
2. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Prelude (0:58’)
3. Stephen Warbeck – Hope (2:32’)
4. Bruce Cockburn – Jerusalem Poker (5:34’)
5. John Debney – Manny’s Story (3:39’)
6. Stephen Warbeck – Line by Line (7:51’)
7. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – La Lambarita (4:08’)
8. John Debney – Popsicles (2:59’)
9. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Lola and the whale (1:54’)
10. John Debney – Dreamer Theme (2:19’)
11. Stephen Warbeck – Proof Theme (4:11’)
12. John Debney – Sporador In Harness (1:54’)
13. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Main Title Theme (3:02’)
14. Jason Mraz – Song for A Friend (8:12’)
15. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – La Lambarita 1934 (2 :15’)
16. Sexteto Mayor – Celos (3:59’)
17. Bruce Cockburn – Nude Descending a Staircase (4:25’)
18. Bruce Cockburn – Slow Down Fast (3:41’)

Σημειώσης τοις μυξαδόρου:
Κατ’ αρχάς, κατάφερα να εισχωρύσω εις τω μυξ κε μερικά απολυτίκια που δεν είναι καινεματογραφικά: ένα ωκτάλεπτο του Jason Mraz, ένα των Sexteto Mayor που πολύ αρέζουν εις την Χνουδένια ύπαρξις και δυώ-τροία απώ τον τελεφταίω δίσκω του αγαπημένιου μου Bruce Cockburn. Όχι τίποτις άλλω, αλλά για να οιδεί και ο κάθε Σαμερτάιντ ότι ακούμε και άλλα εκτός από σάουντ τραξ, λέμε.

Summertime says...
Τα κομμάτια των Andres Goldstein και Daniel Tarrab είναι για την ταινία "La Puta y La Ballena", του John Debney από το "Dreamer" και του Stephen Warbeck aπό το "Proof".

Όποιος επιθυμεί το link του MantalenoΜίξ, ας στείλει mail στην τρελή.


Λοιπόν, δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει, γαμώ το Χριστούγεννό μου μέσα, αλλά σε αυτό εδώ το blog, η λέξη μύξ, γράφεται με ύπσηλον.