Και που να πας αυτή τη νύχτα που όλοι κρύβονται;

Στους e.s.t.!
Βρέχει και έχεις αργήσει. Έχεις δυο εισιτήρια για το Παλλάς και τη συναυλία των e.s.t.
Πριν λίγο καιρό έγραφες γι’ αυτούς στο μπλογκάκι. Πριν λίγο καιρό, δεν θα αναρωτιόσουν καν αν θα έβρισκες κάποιον να το μοιραστείς.




Η νύχτα είναι ιδανική για πιανιστικές διαθέσεις που θα φουρφουρίσουν τις βροχοψιχάλες. Θα πήγαινες με το μετρό, αλλά σ’ αρέσει να βρέχεσαι, παίρνεις λοιπόν το μηχανάκι.



Ο Μπαμπάκης, σου είχε στείλει mail καιρό πριν, ότι οι αγαπημένοι σου Σουηδοί έρχονται στην Ελλάδα. Τον ευχαρίστησες – εννοείται πως το ήξερες. Αφού είσαι σε ανοιχτή σύνδεση με τον αλλόκοσμο της μουσικής τους, τρελή.
Απόψε όμως, φτάνοντας στο κέντρο βλέπεις ότι δεν είσαι η μόνη που αψήφησε τη Χριστουγεννιάτικη μιζεροχαζοχαρουμενίαση και να ‘σαι να στέκεσαι έξω από το Παλλάς που αστραφτοκοπά σαν διαστημόπλοιο. Μέσα είναι οι e.s.t. σου. Και έξω ένα κάρο κόσμος. Χμ, χμ και χμ. Δεν ξέρεις κανέναν. Ψάξε λίγο ακόμη. Χμ (σκέτο). Κάποιους τους ξέρεις αλλά δεν θέλεις να τους ξέρεις. Ξουτ.



Μπαίνεις σας ταύρος σε υαλοπωλείο.
Η PRιτζού σου κερνάει μια πράσινη βότκα (μα τον Μπέλενο!) ή κάτι που μοιάζει τέλος πάντων, ζούυυυπερ, λέμε. Και χικ. Πίνεις μια δυο – «δεν θα πιω άλλο απόπχε, ‘φχαριστώ», λες και κατευθύνεσαι προς την πλατεία.
Κάθεσαι στο ανακαινισμένο Παλλάς, ωραία είναι. Ζεσταίνεσαι σιγά σιγά (χικ) και βγάζεις το καπελάκι σου, το πουλοβεράκι σου, τα γαντάκια σου, το φανελάκι σου (ώπα Μάντυ, ώπααααα).



[Να πειράξω αυτό το κουμπάκι ή θα εκτοξευτούμε, γιατρέ;]
χιιι



Παλουκώσου τώρα. Τα παιδιά θα ξεκινήσουν όπου να’ ναι. Ένας πολύ ευγενικός ταξιθέτης με φακό διαρρήκτη σε πλησιάζει και σου λέει να μαζέψεις τη φωτογραφική σου μηχανούλα γιατί δεν επιτρέπονται οι φωτογραφήσεις.
Απαντάς ευγενικά: χικ.
[σιγά και τις φωτογραφιάρες που τράβηξες στο φινάλε - μα, όχι θαύμασέ τις! Πήγες σήμερα το πρωί να τις περάσεις στον υπολογιστή και έπαθες σοκ γιατί νόμιζες ότι πήρες τη φωτογραφική κανενός άλλου].



[καλά, μιλάμε, γαμάτη φωτό, ε!]

Ευτυχώς δεν είναι όλα τόσο χάλια όσο οι φωτογραφιούλες σου:
Οι e.s.t. είναι καλύτεροι απ’ ότι περίμενες.
Τους είχες ξαναδεί στο Βερολίνο, αλλά τώρα, κάτι έχει αλλάξει λέμεεε. Ο Esbjorn ο πιανίστας παίζει πολύυυ πιο φευγάτα πια. Το καθαρά αντιπιανιστικό στυλάκι του όταν σκύβει πάνω από τα πλήκτρα σχεδόν σα να πηγαίναι να τα κουτουλήσει ή να τα φάει, τον κάνει πολύ συμπαθή. Παίζει με το ένα χέρι μέσα στις χορδές και με το άλλο έξω.
Όλοι χρησιμοποιούν παραμορφώσεις ήχου και πιθανόν synths – ΚΑΙ ο drummer. Επίσης έχουν τονίσει πολύ περισσότερο τα ψυχεδελικά σημεία όπου ξεφεύγουν εντελώς και είναι σαν να ακούς Pink Floyd την εποχή του Interstellar Overdrive. Βοηθούν και τα φώτα σε αυτό, που σε σφαλιαρώνουν με tourbillons de lumiere (άλλο ένα τέτοιο και απαρνιέμαι και τον Ρεμπώ).
Φαπ.



[Κι άλλη συνταρακτική φωτό, αυτή τη φορά ΧΩΡΙΣ τους e.s.t. Καλλιτεχνικιά.]


Παίζουν δυο ώρες γεμάτες – μαζί με τα δυο encore.
Θυμώνεις πάντως στο τέλος – σιγά μη δεν θύμωνες, μουρλέγκω. Πρέπει να είναι παγκόσμιο φαινόμενο στην αλλοπρόσαλλη αυτή χώρα, να βγαίνει ο καλλιτέχνης για το πρώτο encore και να υπάρχει κόσμος που φεύγει. Ευτυχώς που έσβησαν τα φώτα για να μην τους δουν οι μουσικοί – όπως μας είπαν, ήταν η τελευταία συναυλία της φετινής τους περιοδείας, θα ήταν κρίμα να την τελειώσουν βλέποντας ένα τσούρμο κωλοέλληνες να τους περιφρονούν τη στιγμή που εκείνοι βγαίνουν στην σκηνή για το «κάτι περισσότερο» ή για να σε ευχαριστήσουν βρε αδελφέ.
Αυτό το νόημα έχει το encore… Όσο κι αν έχει καθιερωθεί, είναι «εκτός προγράμματος».
Κι αν ήθελες να φύγεις, παλιομαλάκα, δημοσιοσχετίστα, κωλόγερε και κωλόγρια, που ήρθες επειδή σου έδωσαν πρόσκληση ή είσαι συνάδελφος από τη διαφημιστική – να περιμένεις να τελειώσει το track σιχαμάτζικοβλακεία και μετά να φύγεις. Να τελειώσει το track, θλιβερό ανθρωπάκι, που δυστυχώς για σένα μπορεί και να διαρκεί 15 λεπτουδάκια και όχι τρία όπως τα σκυλάδικα που ακούς στο βλακοspace σου.
Αααχ. Τα 'πα και ξεθύμανα.



Βγαίνοντας έξω, η Αθήνα έχει ανάψει από τη βροχή. Γυαλοκοπάει στους προβολείς μου. Καιρός ήταν να μπει γερά ο Δεκέμβρης.
Πάλι θα βραχώ αλλά δεν πειράζει. Αγόρασα ένα παλιότερο παραδοσιακής jazz δισκάκι τους όπου παίζουν Thelonius Monk -μα τι όμορφα που έχουν κάνει το ‘Round Midnight με strings! Θα το ποστάρω προσεχώς- και μέσα στη σουρωμένη έκστασή μου, πρόλαβα να τραβήξω και τις θλιβερές φωτογραφιούλες που ποστάρω σήμερις.

[Πάντως, μια μικρή ιδέα από το τι παίχτηκε, μπορείς να πάρει κανείς σε αυτό το παλαιότερο βίδεό τους που είναι και από τα ελάχιστα που βρήκα στο web].



Οι e.s.t. είναι παιδιά της σύγχρονης τέχνης.
Που δεν γνωρίζει φραγμούς στην ιδεολογία του στυλ.
Που μπορεί να ξεχαρμανιάζει με ένα τσιριδομπηχτικό σολάρισμα αλλά και να τεντώνεται μουδιασμένη από την πιο χαμηλή ως την πιο ψηλή πιανιστική οκτάβα, σαν γάτα που τεστάρει τη suspension της.
Η σύγχρονη τέχνη είναι πολύ ελαστική, λέμε. Στρίβει, λυγίζει, διπλώνει, αυτομαχαιρώνεται και χοροπηδάει σα λυσσασμένη ακρίδα. Και η μεγάλη τέχνη, όπως αυτή των τριών Σουηδών, μπορεί να είναι τόσο ελαστικά αδιάφορη για τα υπόλοιπα μουσικά δόγματα ώστε να είναι γραψαρχιδίστικα υπερενδιαφέρουσα: jazz, dance ρυθμοί, minimal θέματα, αυτοσχεδιασμός (χε!), λύσσα, ενόραση, γουστάρω.
Tags: και γαμώ.


Υστερόγραφάκι
Σήμερα το πρωί βρέχει πάλι. Η jazz ταιριάζει με οτιδήποτε στάζει. Λέω να στάξω ένα λεμόνι στην πορτοκαλαδίτσα μου (πάω να το κόπθω απ' της θείας μου τον κήπο).

καλημέρεζ