May 12, 2006

She rocks


Η αδελφή μου πέρασε σήμερα το πρωί για καφέ.
Έχει δυο παιδιά, ένα κοριτσάκι τριών -τη Μαρία και ένα αγοράκι ενός έτους - τον Βασιλάκη. Μένουν σε ένα σπίτι στα Γλυκά Νερά, με κήπο, στέρνα με νούφαρα και χρυσόψαρα, πηγάδι, δυο σκυλιά, κούνια, πορτοκαλιές, μανταρινιές, φυστικιές, λεμονιές και ένα λωτό! (Ένα παλιό περιβόλι του παππού μας)
-Τελικά, βρε παιδί μου, μου λέει, είναι απίστευτα τα παιδιά μου. Ό,τι παιχνίδια, λαμπερά, πρωτότυπα, έξυπνα και να τους πάρεις... αυτά θα παίξουν με τις πέτρες, τις λάσπες και τα χώματα.
-Και τα καλάμια, της λέω. Δεν μας θυμάσαι εμάς μικρές στην Πάρο; Ολόκληρες λασποπολιτείες χτίζαμε.
-Τώρα που το λες, συνεχίζει, τις προάλλες, η Μαρία είχε κουβαλήσει κάτι πέτρες, κοτρώνες μιλάμε, κοντά στην είσοδο του περιβολιού και τις είχε βάλει τη μία πάνω στην άλλη, σωρό κανονικό.
-Και; ρωτάω.
-Ε, πόσην ώρα νομίζεις ότι έπαιζαν εκεί με τον αδελφό της; Μιλάμε για ώρες!
-Και με τι έπαιζαν; Με τις πέτρες;
-Με τις πέτρες, ένα πλαστικό μπουκάλι και ένα σπασμένο γλαστράκι! Και όταν ο Δημήτρης (ο άντρας της) της είπε "Μαρία, μην τις αφήνετε εδώ αυτές τις πέτρες γιατί από δω περνάω τη μηχανή" (βλ. ένα tenere), ξέρεις τι απάντησε;
-Τι;
-"Και που θα βάλω εγώ το κάστρο μου;"


Στη φωτό, η Μαρία - για τους φίλους "Μαγία" (δεν μπορεί να πει το "ρο")

15 comments:

weirdo said...

Μαγεία, η Μαγία..!

Anonymous said...

Σωστή η Μαγία...
Πραγματικά, σαν την λάσπη, το γρασίδι και τη θάλασσα δεν έχει.
Και δυστυχώς, αυτά δεν μπαίνουν σε λαμπάδες.
:)

Μαρκησία του Ο. said...

Να χαίρεσαι τα ανιψάκια σου :)

η Μαγία έχει δίκιο.
τίποτα δεν έχει τόσο φαν όσο οι λάσπες!

ΧΧ

Mantalena Parianos said...

Όπως λέει και ένας φίλος (ψυχαναλυτής, αν αυτό έχει κάποια σημασία): "ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".
καλημέρες σε όλους :-)

dgalanis said...

ε μα δεν είχε δίκιο?

Mantalena Parianos said...

Αν είχε λέει... (που το κατάλαβες όμως, ότι "είχε" και δεν γράφεις "έχει"? - η αλήθεια είναι ότι τον επισκέφθηκα ουκ ολίγες φορές...)

weirdo said...

Ουπς! Μεγάλη η ομοιότης με την ανηψιά σας! (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, φυσικά, ότι σας 'ρίχνει στα αυτιά'!! - σκόρδα!)

Μαρκησία του Ο. said...

Αυτό που λένε "Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια", ισχύει...

ΧΧ

Mantalena Parianos said...

Weirdo,
όντως μοιάζουμε, μόνο που εκείνη είναι πιο μελαχρινή.

Anonymous said...

τα παιδιά είναι σοφά, καλή μου Μανταλένα. εμείς όμως δεν το βλέπουμε και λυσσάμε να τα βάλουμε στα δικά μας σκατοαστικά καλούπια, βλέπε -αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο, κολυμβητήριο, κομπιούτερ, κιθάρα, μαμά τρελαίνομαι!

Mantalena Parianos said...

Πόσο δίκιο έχεις Μελίνα... έτσι αισθάνομαι κι εγώ για την παιδική μου ηλικία. Lost (and found).
Πάω να ποστάρω τα κουλά που μου έστειλες!

Epicuros said...

Αυτό το κάστρο! Πάντα αυτό ψάχναμε παιδιά κι αυτό αναζητούμε και ως ενήλικες... Το νοιώθω πολύ καλά αυτό! Κι υπάρχει και το (κάπως έτσι): "A man's home is his castle" (δεν ξέρω γιατί εξαιρούν τις γυναίκες...)

Ελπίδα said...

Κάτι μου λέει ότι θα γίνουμε φίλες.
Δεν υπάρχει καλύτερο απ' το να ζούμε κοντά στη φύση. Μεγάλοι και παιδιά. Άλλη ψυχολογία, άλλη διάθεση, άλλη ζωή. Αρκεί να το μπορείς, γιατί κατάντησε πολυτέλεια.

Mantalena Parianos said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Mantalena Parianos said...

Επίκουρε
Εννούν το man με την έννοια του ανθρώπου, βρε man! Bλέπε: Moυσείο του Ανθρώπου (Museum of the Man) Ανθρωπότητα (Manhood) κ.ο.κ.
Ωραίο "είδος" αυτό πάντως.