Kαι εδώ είμαι...

...αλλά πίσω από το φυτό και δεν φαίνομαι.

Τελ Αβίβ vs Ιερουσαλήμ

Αν και γράφτηκε πριν καιρό, μετά την πασχαλινή σφαγή στο Τελ Αβίβ αποδεικνύεται τραγικά επίκαιρο...
Κι όσο θυμάμαι ότι ο Μανιφέστος με ρωτούσε τότε στα comments αν αναφέρομαι στην παλαιά ή τη νέα Ιερουσαλήμ...

Μανταλένα είσαι γρουσούζα αλλά θέλω να διαβάσω τη συνέχεια...

Πάσχω, Πάσχεις, Πάσχα

Φεύγω για Πάσχα. Θα με βρείτε στο κινητό.
Ή στο blogάκι μου - δεν λέει τίποτα ότι τα laptop εμποδίζουν την επικοινωνία με το Θεό, σωστά;

Μόνο για άντρες

ΟΚ, ξέρω ότι οι γυναίκες δεν τα πάμε πολύ καλά στο παρκάρισμα. Προσωπικά δεν οδηγώ αυτοκίνητο, λες γι' αυτό να μην μπόρεσα να παρκάρω αυτό το http://www.107.peugeot.co.uk/peugeot.swf

O χαμένος γιος του Χάρυ Κλυν

Και μην ξανακούσω τίποτα για "ωραίο παιδί" και λοιπές σάχλες. Για να μη σου πω ότι ο Χάρυ Κλυν ήταν ΠΟΛΥ πιο ωραίος στα νιάτα του.

Όσο νωρίτερα ξεχαστεί το προηγούμενο post μου τόσο το καλύτερο

Τι είναι ροζ και κουβαλά στην πλάτη του ένα καζίνο;
Ο Ροζ-Πάρνηθας.

Πώς λέγεται ο Τούρκος ποδοσφαιριστής;
Μεσούτ Ταβάζ.

Πως λέγεται ο Λατινοαμερικάνος ιδιοκτήτης μπαρ;
Κάρλος Εχωμπάρ.

Πώς λέγεται το ελατήριο στα Ιαπωνικά;
Τοϊοϊοϊοϊν.

Πως λέγεται ο Ιταλός ξυλουργός;
Κόβι Καδρόνι.

Πώς θα λεγόταν η Λάρισα αν είχε γύρω-γύρω θάλασσα;
Βλαχονησίδα.

Πώς λέγεται ο Οιδίποδας στ' αγγλικά;
Motherfucker (προφανές).

Τι είναι 10 εβραίοι που τραγουδάνε;
Σαπουνόπερα.

Πώς λέγεται στα Γιουγκοσλάβικα ο κάτοικος της Λάρισας;
Τύριτς.

Τι είναι ένας λευκός ανάμεσα σε 5 μαύρους;
Προπονητής μπάσκετ.

Πώς λέγεται ο Ισπανός ξυλουργός;
Σανίδες Εγκάρσια Κομμένες.

Τι ρεζίλω γυναίκα είμαι!

Έγραψα:
"Blog Party Φαινόμενο
The day After Tomorrow...
...ή αν θέλετε, στη μια το βράδυ που θα χορεύουμε τρελούς χορούς στο Barrio,
Πέμπτη 4 Μαϊου, μία ώρα, δύο λεπτά και τρία δεύτερα μετά τα μεσάνυχτα,
η ώρα και η ημερομηνία θα φαίνεται έτσι:
01:02:03 04/05/06
Αυτό δεν θα ξανασυμβεί τα επόμενα 100 χρόνια
:-)


Είμαι τόσο μαλάκας ή διακρίνομαι από ευσεβείς πόθους το πάρτι μας να είναι από αυτά που γίνονται μια στα 100 χρόνια?
Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΡΤΥ...
Όσοι το διαβάσατε, σόρυ, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις μετρήσεις - όπως και οι περισσότερες γυναίκες άλλωστε.
Αγόρια σόρυ - κορίτσια, με καταλαβαίνετε...
Σνιφ

Sexstory 1990 μ.Χ. - 2006 μ.Χ., part 6 (last)

Προηγούμενα κεφάλαια:
Μέρος Α’, Μέρος Β’, Μέρος Γ’, Μέρος Δ’, Μέρος Ε’


1988 μ.Χ. Ο προικισμένος απ’ τη φύση πορνοστάρ Τζον Χόλμς, με 2.274 ταινίες και υπερπολλαπλάσιες γυναίκες στο ενεργητικό του, πεθαίνει από ΑΙDS.
Αν πήδαγε κατά μέσο όρο δυο απ’ τις παρτενέρ του σε κάθε φιλμ… πόσο μας κάνει, ε… χμ… κάτσε να υπολογίσω… Να μην έχω δει ποτέ ταινία του, ρε παιδί μου!

1990 μ.Χ. Στη γαλλική αποικία Cap d’ Age, ο γυμνισμός είναι υποχρεωτικός. Για να διατηρήσουν το couleur local, οι αρχές προσλαμβάνουν ειδικά στυνομικά σώματα που πείθουν όσους πηγαίνουν ντυμένοι στις παραλίες να γδυθούν.
Και να φανταστείς ότι ύστερα από 15 χρόνια, στην Ελλάδα, στα βλαχοχώρια με θάλασσα, εμάς μας κυνηγούν για τον αντίθετο ακριβώς λόγο.

1992 μ.Χ. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, ανακοινώνει επισήμως πως «δεν υπάρχει σεξ στον Παράδεισο» διότι «οι εκεί κάτοικοι δεν το επιθυμούν καθώς έχουν πάρει τη μορφή αγγέλων». Στους μουσουλμάνους τουλάχιστον έχουν παρθένες να τους περιμένουν, οι χριστιανοί πώς την είδαν έτσι; Βρε μπας και είναι δάκτυλος του Μασκαριώτατου;

Τυπική διαφήμιση της νέας εποχής. Ούτε ποδήλατο δεν μπορείς να διαφημίσεις χωρίς υπόνοια πηδούκλας.

Αυτό πάλι ούτε νέο είναι ούτε σχετικό, άρα μάλλον άσχετο με το θέμα μας. Αλλά έχει πλάκα!Συνεχίζουμε;

1993 μ.Χ. Η διαβόητη Λορήνα Μπόμπιτ κόβει το πέος του 26χρονου συζύγου της, Τζον, και μετά το πετά στην αμερικανική ύπαιθρο (sic). Εκείνος το βρίσκει και του το επανασυγκολλούν ύστερα από 9 ώρες πλαστικής χειρουργικής. Τα επόμενα τρια χρόνια σταδιοδρομεί ως πορνοστάρ και ύστερα αποφασίζει να κυρήξει το λόγο του Θεού στο Λας Βέγκας.
Ωραία η αμερικανική ύπαιθρος, δεν μπορείς να πεις. Λουλουδάκια, πουλάκια…


1994 μ.Χ. Ο άλλοτε «Βασιλιάς της Pop» και νυν transformer, Μάικλ Τζάκσον, κατηγορείται ότι πλήρωσε σε 13χρονο αγόρι 26 εκατ. δολάρια προκειμένου να πλαγιάσουν μαζί. Οι αρχές ανακρίνουν άλλα πέντε αγόρια. Η υπόθεση φτάνει στα δικαστήρια αλλά ο Jacko αθωώνεται ελλείψει στοιχείων (ήταν η πρώτη φορά, έκτοτε έγινε βετεράνος των δικαστηρίων).
Παιδικό πάρτι με σφραγίδα εισαγγελέα.

1997 μ.Χ. Ένας άλλος βετεράνος πορνοστάρ, ο Τζον Ντόου (με περισσότερες από 800 ταινίες στο ενεργητικό του) πρωταγωνιστεί στο «Ο Πιο Τυχερός Άντρας του Κόσμου», όπου κάνει έρωτα με 101 γυναίκες.
Κάτι σαν τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, αλλά στο πιο adult.

1998 μ.Χ. Ο οργανισμός φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), επιτρέπει την κυκλοφορία του χαπιού Viagra.
Λες γι’ αυτό οι Αμερικάνοι να γαμούν όλο τον κόσμο;

1999 μ.Χ. Τα τέλη της ταραγμένης αυτής δεκαετίας βρίσκουν την πορνοστάρ Χιούστον να σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ για τους περισσότερους ερωτικούς παρτενέρ μέσα σε μια μέρα. Η φιλόπονη Χιούστον θα κοιμηθεί με 620 άντρες μέσα σε 20 ώρες, αφήνοντας κατά πολύ πίσω τα προηγούμενα ρεκόρ των Τζασμίν Σαιντ Κλαιρ (300 άντρες) και Άνναμπελ Τσονγκ (251).
Πηδάτε, σκουπιστείτε, τελειώσατε.

2000 μ.Χ. Η πορνογραφία ειναι πλέον μια από τις πιο ανθηρές βιομηχανίες στην κοινωνία των θεαμάτων. Στη Σίλικον Βάλλεϋ της Αμερικής όπου παράγεται η πλειοψηφία των ταινιών σκληρού πορνό, σε μια λωρίδα γης 30 χιλιομέτρων δραστηριοποιούνται περισσότερες από 100 εταιρίες παραγωγής. Με κόστος μόλις 20 χιλιάδων δολαρίων και μιάμισι μέρα γύρισμα για κάθε φιλμ, η παραγωγή πορνοταινιών αποφέρει ετησίως στο χώρο μικτά κέρδη που υπερβαίνουν τα 4 δισεκατομύρια δολάρια.
Ρε, μπας και κάνουμε λάθος δουλειά με τα blogs;

2006 μ.Χ. Έχοντας αποχαιρετήσει ίσως τον πιο παράδοξο σεξουαλικά αιώνα, για πρώτη φορά τα αρκτικόλεξα «μ.Χ.» θα μπορούσαν να μην σημαίνουν «μετά Χριστόν» αλλά «μη Χειρότερα»: δυο χιλιετίες και βάλε από τη γέννηση του Θεανθρώπου, μια μελέτη του MSNBC αποκαλύπτει με στοιχεία ότι το online sex στο Ίντερνετ αποτελεί σήμερα μια βιομηχανία των 20 εκατ. δολαρίων το χρόνο και ότι το cyber sex είναι το υποκατάστατο της σαρκικής μας ικανοποίησης. Το Ίντερνετ είναι ανοικτό 24 ώρες το 24ωρο, όλο το χρόνο και οποιοσδήποτε διαθέτει μοντεμ και υπολογιστή έχει πια πρόσβαση στην παγκόσμια πορνογραφία. Αν και δύσκολα δημοσιεύονται έγκυρες στατιστικές, εκτιμάται ότι χίλια και πλέον sites για ενηλίκους, αποφέρουν έσοδα 2 δισεκατομμυρίων το χρόνο.
Θα το ξαναγράψω μπας και το εμπεδώσω: Λες να κάνουμε λάθος δουλειά με τα blogs;

Bonus pic:
Πάμε σαν άλλοτε!

Τι είπαμε ότι θέλεις από μένα;

Πάλι βρέχει Παρασκευιάτικα. Ούτε Σελήνη πρωινή, ούτε εαρινή ευεξία, ούτε κι εκείνο το ραντεβού στις 11, που άρον άρον ακύρωσες.
Καθαρίζω τα παράθυρά μου - μυγοχέσματα φύγετε απ' το οπτικό μου πεδίο: η ανοιξιάτικη βροχή είναι υπέροχη αν έχεις καθαρά παράθυρα. Ή παράθυρα σκέτο.

Βάλε να ακούσουμε Νick Cave και φέρε τα χαρτομάντηλα μαζί με τα βουτήματα για το πρωινό.
Θα στίψω πορτοκάλια και το λαρύγγι σου.
Θα βάλω να βράσω ρύζι και τα κορδόνια από τα αγαπημένα μου μποτάκια. Θα καθαρίσω φακές όπως η γιαγιά μου - κι ας μην έχουν πια πέτρες όπως τότε.
Μπορεί και να τις μετρήσω μια - μια όσο θα περιμένω τα κομπρεσέρ του εγκεφάλου μου να κάνουν διάλλειμα.

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε, έγραφε ο Ελύτης, τι περιμένεις; Δεν χρειάζεται λόγος για να είσαι λυπημένος. Αν πάλι επιμένεις, άσε με να σου χαρίσω εγώ κάποιον. έχω αμέτρητους.
Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από φριχτά πράγματα. Ρώτα όποιον θες.

Ασυνάρτητη επαρχία

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσοι εγκαταλείψουν την πόλη τώρα το Πάσχα, για μια μερίδα καρβουνιασμένο αρνάκι στα χωριά τς.
To νου σας.
Ευχαριστώ τη Μελίνα που μου έστειλε αυτές (και άλλες πολλές) fotos.

Μου χρειάζεται (λέει η Βιργινία που μου το έστειλε)

Easter bunnies

Eυχαριστώ τη Weirdo που μου το έστειλε.

Δώσε κι εμένα μπάρμπα

Ευχαριστώ τη Μελίνα που μου το έστειλε!

Πανσέληνος

Σήμερα έχει Πανσέληνο;
Πρέπει να δώσω ΦΠΑ στο λογιστή μου
να πληρώσω την Cosmote
να πάρω τηλέφωνο τον Αλχημιστή μπας και παίξουμε κάνα βράδυ μουσικές
να ξυρίσω ποδαράκια και μασχάλες
και να ψωνίσω κι ένα ροζέ για την σπονδή την ώρα που ο δορυφόρος της γης θα ξεσηκώνει τα λυκόσκυλα των γειτόνων.

Θα ουρλιάξω από την Ατλαντίδα
να ακουστώ μέχρι το συνεργείο όπου άφησα το μηχανάκι
μέχρι τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου οι παραγωγοί σαχλαμαρίζουν
μέχρι τις υπόγειες στάσεις του μετρό όπου απαγορεύεται το ζητιανεύειν
και μέχρι τα ετοιμόροπα του Ψυρρή όπου κρύβονται τα πρεζάκια όταν ο ήλιος είναι πολύ δυνατός.

Έξω. Ράους. Εκτόξευση. Lucy In The Sky With Diamonds. Πυραυλική ονειροπόληση.
Πριν επιστρέψουν οι κοσμοναύτες-άγγελοι από τους Ουρανούς,
τρομακτικοί μέσα στα ασημένια φτερά και τις προβοσκίδες-αεραγωγούς τους,
παρακαλούνται να φέρουν εκείνη την αστερόεσσα από την επιφάνεια της Σελήνης, να την ράψουμε στο σάβανο του επόμενου πλανητάρχη.
Έτσι όπως την κάρφωσε ο Άρμστρονγκ στο φεγγάρι, εδώ και μισόν αιώνα, μου κόβει τη θέα.

"Nous sommes embarques"

Aβάδιστα

Για όσους δεν πήγαν ποτέ, όχι σχολείο αλλά ούτε από τη Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, ΜΜΜ είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Κάθε μέρα που περνά, πείθει και περισσότερο ότι οι πολιτικοί μας on their way to the κοινοβούλιο δεν τα παίρνουν αυτά τα έρμα τα ΜΜΜ ούτε για την εμπειρία. Αν το έκαναν, όπως πράττουν συνάδελφοί τους σε άλλες χώρες, δεν θα ξένιζε κανέναν η εικόνα π.χ. του Γιακουμάτου. Και δεν εννοώ γενικώς, κύριε μου. Εννοώ οδικώς: να τον δεις ας πούμε, φάτσα κάρτα μέσα στο λεωφορείο. Πώς θα σου φαινόταν π.χ. να τον πετύχεις με καροτσάκι απ’ τη λαϊκή τίγκα στο πλευρώτους; Ή τον Ρουσόπουλο, που είναι και νέο παιδί, να εξηγεί σε μια ηλικιωμένη κυρία που βρίσκεται ο σταθμός των Πετραλώνων;

Μια φορά κι έναν καιρό, την μακρινή εκείνη εποχή που τα τρόλεϊ ήταν κίτρινα και όχι εμπριμέ, ο Μητσοτάκης –αν δεν με απατά η μνήμη μου που κάτι τέτοια τα παραχώνει με φτυαριές στο υποσυνείδητο– είχε μπει ένα πρωί σε ένα από δαύτα. Γενναία πράξη ομολογώ.
Όσοι έτυχε να βρίσκονται καθ’ οδόν προς τη δουλειά τους μέσα στο ηλεκτροκίνητο κονσέρβι, παραξενεύτηκαν κατ’ αρχάς από το πώς ένας έγκριτος πολιτικός τούς έκανε την τιμή και κατόπιν άρχισαν να του γκρινιάζουν. Θα ξαναμπεί ο άνθρωπος; Όχι, βέβαια. Και δεν ξαναμπήκε (αν δεν με απατά πάλι αυτή η ρουφιάνα).

Πάει καιρός, δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε, που τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν ξαμολυθεί στις λαϊκές αγορές. Που πάτε ορέ κλεφτόπουλα; (μεταφορικώς το τελευταίο). Το τι άκουσαν, δεν περιγράφεται. «Με έχεις γεράσει πρόωρα» εκστόμισε ένα γερόντιο στην Παπαδιαμαντοπούλου λες και μέχρι χτες πίναν μαζί τσάι στις Βρυξέλλες.
«Σας είδαμε κι εσάς τους σοσιαλιστές» έλεγε κάποιος άλλος, χρησιμοποιώντας τη λέξη «σοσιαλιστές» σαν να μιλούσε για πράκτορες των κολομβιανών καρτέλ.
«Αλλού αυτά, κύριε! Τι κάνατε τόσα χρόνια;» ρώτησε -ρητορικώς υποθέτω- ένας ευπροσήγορος κύριος τον Πρωτόπαππα. Τι λες να έκαναν, άνθρωπέ μου; Ότι θα κάνουν όλοι πολιτικοί μας ανεξαιρέτως ΚΑΙ στο μέλλον: θα στέλνουν άλλους να τους ψωνίσουν (εξαιρείται εκείνος ο φιλόπονος νοικοκυραίος, ο Κίμων Κουλούρης) και θα κινούνται με limo.

Το κόλπο κατά τη γνώμη μου, είναι να μην τους δίνεις σημασία. Θα δεις ας πούμε τον πολιτικό που ψήφισες στο μετρό και θα του ζητήσεις τα ρέστα; Μεταξύ μας, πιο πολλές πιθανότητες έχεις να σου ζητήσει εκείνος ψιλά, για να μην μπαίνει και στον κόπο να στα παίρνει με έμμεσους φόρους. Μη δίνεις σημασία λοιπόν. Δεν πα να φτάσει να ρωτάει όπως οι επαίτες «μπορώ να έχω την προσοχή σας παρακαλώ;» -τίποτα εσύ. Αδιαφόρησε. Κάνε πως διαβάζεις την εφημερίδα του διπλανού σου (στην ανάγκη, πάρτη του απ’ τα χέρια). Κάνε πως κοιτάς απ’ το παράθυρο. Πες τίποτε σαλεμένο του στυλ «εγώ το θέλω καλοψημένο» μπας και σε αφήσει ήσυχο.

Αν αδιαφορήσουμε όλοι μαζί, έχουμε βάσιμες πιθανότητες λίαν συντόμως να μην τους βλέπουμε στα δελτία στην τηλεόραση. Μοναδική εξαίρεση είναι εκείνη η εκπομπή με τις κρυφές κάμερες, αλλά κι αυτός ο χριστιανός, πόσες από δαύτες να έχει κρυμμένες; Πολλές, φοβάμαι. Για την ακρίβεια, πρέπει να έχει τόσες κάμερες στο μανίκι, ώστε απορώ πώς δεν τον προσέλαβε ποτέ o άλλοτε “camera man” της κυβέρνησης, ο Βουλγαράκης, που τόσο κοβόταν για την τηλε-ασφάλειά μας.

Και μια που έγραψα «ασφάλεια», εκείνο το Ζέπελιν τι έχει απογίνει; Είναι κάπου ξεφούσκωτο ή το πήρε ο άνεμος γι’ άλλη γη κι άλλα μέρη; Αν πάντως το ’χουμε ακόμα σε κανένα υπόγειο ολυμπιακών προδιαγραφών, προτείνω να φουσκωθεί πάραυτα με αέρα κοπανιστό και να διατεθεί στους βουλευτές. Στη Βουλή δεν λένε ποτέ όχι στις έξτρα παροχές. Ας κινούνται, λοιπόν, με αυτό οι πολιτικοί μας. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Κι ας μας βλέπουν αφ’ υψηλού.

Blog Party

Μεγάλη μέρα η Μεγάλη Τετάρτη, ε; Το πρώτο bloggers party της Αθήνας έρχεται στις 19 Απριλίου στο club Barrio (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο).
Δες εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.


Αν το μάθαινα νωρίτερα, θα είχα αυτοπροταθεί για DJ!
ΥΓ. Θα παίξει και Bloc Party στο Blog Party;
:-)

Αφίσα made from the iBlog Team.

Βιλπέν, ta gueule!

Σπάσε, κάψε, φώναξε, κάτι θα βγει...
Αποσύρεται το επίμαχο άρθρο του νόμου για το CPE!
Αλόνζ ανφάν ντε λα πατρίιιε, λε ζουρ ντε γκλουάρ ετ αριβέεε.

"Πάμε στη θάλασσα";

«Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ», είπε εκείνος. «Απορώ στ’ αλήθεια που πιστεύεις όλες αυτές τις φάσεις με τους εκδότες και τα περιοδικά. Ότι θα γίνεις ξέρω κι εγώ ποια, στέλνοντας κείμενα και περιμένοντας να σου τα εκδώσουν». (Σκάσε γκόμενε, γράφω). «Εμένα μου θυμίζουν σχολικούς διαγωνισμούς, θρανία και βλογιοκομμένους συμμαθητές που θέλουν να κοιτάξουν κάτω απ’ τη φούστα σου. Καλά τι νόμισες; Το ότι θέλεις να διακριθείς δεν σημαίνει τίποτα μωρό μου! Εδώ δεν υπάρχει αξιοκρατία, αλλά καπιταλισμός της πλάκας».

Προσπαθώ να μην του δίνω σημασία και συνεχίζω να σημειώνω στα χαρτιά μου. Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας από το λογίδριο του, δεν είμαι ο κλασικός τύπος του προφήτη που πρέπει να αναγνωριστεί απ’ όλο τον κόσμο προτού τον παραδεχτούν στον τόπο του. 25 χρονών ρεμάλι, μάλλον άργησα να πάρω απόφαση ότι είμαι αποτυχημένη μουσικός, ερωμένη (με εξαίρεση τον συγκεκριμένο τύπο), συγγραφέας. Τέτοια μου λέει λοιπόν, αυτός ο άντρας και χειρότερα:
«Δεν μιλάς ε; Δεν μιλάς γιατί ξέρεις ότι η κατάσταση επιδεινώνεται έτσι και ανοίξεις το στόμα σου. Από πότε έχεις να μου απευθύνεις κουβέντα, ρε; Όλη τη μέρα κάθεσαι ξάπλα και γράφεις τα ψυχασθενημένα σου κι εγώ έχω καταντήσει μισότρελος με σένα κι όλους τους άλλους που μου κουβαλάς για να μιλήσετε μες τα μαύρα μεσάνυχτα σα να ήσασταν η 17Ν. Αλλά τι να σου πω, που έτσι είστε όλες οι γκόμενες, νομίζετε ότι έχετε όραμα. Στο μεταξύ, το παίζετε και grands seigneurs (σημ. ξέρει και γαλλικά ο δικός σου, αυτό μου άρεσε απ’ την αρχή): «όλο μου τσαμπουνάς κάτι ανώμαλα του στυλ “η ευγενική τέχνη του να αποκτάς εχθρούς” και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Ποια νομίζεις ότι είσαι; Ο Ζαμπούνης; Και τα γούστα σου είναι μακάβρια, δεν το καταλαβαίνεις; Συνεχώς διαβάζεις νεκρούς συγγραφείς και ακούς νεκρούς συνθέτες και μουσικούς».

«Αν δεν μπορείς να νιώσεις το ασήμαντο των σημαντικών πραγμάτων δεν θα καταλάβεις ποτέ τη σημασία του ασήμαντου», του απαντάω για να τον τρελάνω, αλλά δεν το βάζει κάτω:
«Φτου σου, μάτια μου. Άμα καταλάβεις τι σου γίνεται, να μου το πεις κι εμένα, που αισθάνομαι σαν παρεξηγημένος κερατάς. Σιγά μην αφήσω εσένα, την “επιστημονική συγγραφέα” να μου ανοίξεις το δρόμο για τη συστηματικότερη προσέγγιση της μελέτης του υπόκοσμου, απόβρασμα. Που στα τσακίδια ήσουν χτες; Φυσικά εννοώ το βράδι! Που γύριζες με τα CD παραμάσχαλα ρε κάλπικη ελίτ; Συμμετείχες πάλι σε καμία συζήτηση περί πνευματικών παρεξηγήσεων Ανατολής-Δύσης; Και που το ξέχασες το μπλουζάκι σου ρε; Mε περνάς για μαλάκα;»

[Η Άνοιξη είναι εδώ και ο παράδεισος, γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχει].
Σταματάω να γράφω και του λέω με θράσος:
«Λοιπόν; Θα προσπαθήσεις να με κάνεις ευτυχισμένη; Γιατί δεν έχω καθόλου καιρό για χάσιμο».
«Έχω δοκιμάσει τα πάντα μαζί σου», τον πιάνει το παράπονο. «Θυμάσαι, που είχαμε ορκιστεί να τα λέμε όλα μεταξύ μας όταν σε γνώρισα στην Πάντειο σ’ εκείνη την οργάνωση, πως τη έλεγαν να δεις...»
«Έλα που δεν θυμάσαι...»
«...»
«Μ.Ο.Υ.Ν.Ι.».
«Α, ναι, ρε κωλόπαιδο... Μαχητική Οργάνωση Υπεράσπισης Νέων Ιδεών. Μετά βέβαια, άλλαξες. Το ‘ριξες στη διανόηση, στον Peter Hammill, στον David Bowie και τους Cure, ανώμαλη απαισιόδοξη. Τα καλύτερά μου χρόνια έχασα μαζί σου να προσπαθώ να κάνω σεξ με το “παρακαμπτήριο ζευγάρωμα των Κινέζων”, διεστραμμένη. Και τι κατάλαβες; Νομίζεις ότι το σεξ θα σε γλιτώσει απ’ την ψυχασθένεια;» (τα παίρνει στο κρανίο πάλι).

«Κοίτα να δεις, όπως και να ‘χει, δεν υπάρχουν και πολλά που να μπορώ να κάνω για να σώσω τη σχέση μας. Το αντίτιμο τού να ζει κανείς μαζί σου είναι η αναλγησία κι εγώ δεν έχω άλλες αντοχές. Ένα θα σου πω μόνο: Πρόσεξε λιγάκι γιατί σε βλέπω κανένα βράδυ με ανοιγμένο το κεφάλι να αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά με τα δημοσιοσχετίστικα ρεπορτάζ σου. Παράτα τα. Βρες μια δουλειά σαν όλο τον κόσμο. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, στο ξαναλέω: βαδίζεις στα τυφλά, στην ανοησία των interviews και στη χυδαιότητα των επαγγελματικών συναντήσεων, ηλίθια. Πως την έχεις δει; Ότι επειδή θα στείλεις ένα άρθρο σε κάποιον που σε πήδηξε, θα μπεις και στην κλίκα; Επειδή σου έδωσαν ένα deadline, νομίζεις ότι σε προσλάβανε κιόλας; Έχεις ένα μήνα να... να μου πεις μια λέξη, να γράψεις μια νότα ή ένα γαμημένο κατάλογο για τα ψώνια και μου θρονιάστηκες τώρα στο χαλί με τον Mahler στη διαπασών να μουτζουρώνεις παλιόχαρτα; Κόφτο που σου μιλάω!»


[Καμιά φορά, νομίζει ότι τσακωνόμαστε για τις ιδέες μας και όχι για τις εμμονές μας - αυτή η ιδέα, μου έχει γίνει εμμονή].
«Πάμε βόλτα;», του λέω.
«Που;» (το ‘ξερα ότι θα το πει αυτό, όλοι τα ίδια λένε).
«Στο φως της παιδικής μας ηλικίας».
«…»
«Πάμε στη θάλασσα. Θα ανέβουμε στη μηχανή, θα μισοκλείσεις τα μάτια και θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε roller-coaster που κάνει ταξίδι στο χρόνο: σε εποχές που η Πειραϊκή ήταν ακόμη πολύ καθαρή για να τσαλαβουτάς σ’ αυτήν τα ποδαράκια σου ή ακόμα παλιότερα, όταν μπορούσες να μπαρκάρεις σε μια οκτάκωπη τριήρη και να βρεθείς στην Ατλαντίδα».
«Ξέφυγες πάλι, γκόμενα. Έλα στο κρεβάτι και πιο βράδυ πάμε σε κανένα club».
«Ναι, αλλά στη Δήλο».
«Η Δήλος δεν έχε clubs. Είσαι τελείως αγεωγράφητη».
«Δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε εμείς το δικό μας με πέτρες, ξύλα και καλάμια. Θα χωράει ακριβώς δυο άτομα και θα παίζει Montepulciano και acid jazz για να ξυπνήσουμε τους νεκρούς».
«Γιατί δεν προσπαθείς μια φορά να μιλήσεις λογικά μαζί μου; Γιατί θα πρέπει πάντα να αποκρυπτογραφώ τα μυαλοστιψίματά σου, γαμώτο; Τι είναι αυτά που μου τσαμπουνάς;»

[Η λογική δίνει στον άνθρωπο αυτό που χρειάζεται. Η μαγεία, του δίνει αυτό που θέλει].
«Τι σημείωσες πάλι εκεί πέρα;», μου λέει επειδή δεν του απάντησα.
«ΟΚ» του λέω. «Βγαίνουμε πιο βράδυ σε κανένα club. Τι λες για το ”Hook” στη Βαρκελώνη; Ο Fabio φτιάχνει την καλύτερη marguerita που έχεις πιει ποτέ».
«Μου έχεις σπάσει τα νεύρα. Δεν είσαι ικανή να αρθρώσεις μια κουβέντα της προκοπής. Σοβαρέψου! Πως θα πάμε στη Βαρκελώνη, μωρή τρελή;»
«Απ’ την Αττική οδό. Σε πάει παντού. Και την πληρώσαμε και μια περιουσία».
«Καλά. Εγώ θα πεταχτώ μέχρι το ”Blues” στην Πανόρμου, για μια sangria, εσύ αν θες, πήγαινε όπου γουστάρεις».
«Είδες τι κάνεις τώρα; Ύστερα, θα παραπονιέσαι που γνώρισα κάποιον άλλο».
«Κόφτο».


[Γιατί ερωτεύονται οι άνθρωποι; Έχει να κάνει με ένα βέλος, αλλά απ’ όσο ξέρω, μετά δεν είναι τόσο οδυνηρό].
Περνούν λίγα λεπτά βαλτώδους σιωπής. Εκείνος διαβάζει μια κυριακάτικη, ξαπλωμένος. Σε μια στιγμή, ανασηκώνεται και μου πετάει: «Η καλοσύνη είναι το καλύτερο αφροδισιακό». Άντε πάλι.
Βαριέμαι να του πω ότι ξέρει πως τον λατρεύω. Ότι ξέρει πως ούτε κι εκείνος θα φύγει από μένα ποτέ.
Του λέω μόνο «έρωτας είναι όταν ο άλλος σε κάνει έξω φρενών κι εσύ δεν βάζεις τις φωνές, για να μην τον κάνεις να κλάψει» και μου απαντάει ότι εκείνος έχει ξεπεράσει προ πολλού αυτή τη φάση. Ότι τώρα πια δεν είναι απλώς ερωτευμένος, ότι τώρα πια «αγαπάει».
«Η αγάπη δεν ζητά τίποτα», του απαντάω. «Εσύ ζητάς. Η αγάπη είναι μια υπέροχη, παράλογη αφοσίωση. Δεν έχεις να περιμένεις τίποτα απ’ την αγάπη».
Βάζω τα κλάματα.
«Αγάπη είναι να δοκιμάζω τον καφέ πριν στον δώσω», μου λέει κι αυτός δακρυσμένος. «Αγάπη είναι να ξυπνάς με γλυκόλογα, να κάνεις έρωτα το απόγευμα σε σκεπάσματα γεμάτα εφημερίδες και περιοδικά και να μη θέλεις να νυχτώσει με τίποτα».
Όπως στέκεται όρθιος, του κάνω μια τάε κβον ντο λαβή που μου έμαθε ο Γιάννης την τελευταία φορά που τον ξυλοφορτώσανε κάτι τσογλάνια (boys!), και τον ξαναρίχνω ρίχνω στο κρεβάτι.
«Όταν αγαπάς, καλό είναι να αποφεύγεις να φιλάς τον άλλο όσο είναι ντυμένος...», του ψιθυρίζω και του βγάζω το αγαπημένο μου καλοκαιρινό του πουκάμισο, «...τουλάχιστον όχι για περισσότερο από λίγες ώρες».
Χασκογελάει αμήχανα, δακρυσμένος.
«Η αγάπη είναι σαν κι εσένα», συνεχίζω, λύνοντάς του τα μαλλιά. «Είναι υπέροχη, αλλά η μοίρα της είναι να γαμηθεί κάποτε».

The Future Now

Όχι τότε που το τσίριζε ο Hammill, αλλά τώρα.
Ποιο Minority Report και σαχλαμάρες...

Ιπτάμενοι Ναζί

Δες πράγματα.
Τα 'λεγε ο Λιακόπουλος και δεν τον άκουγε κανείς...
(το έλλειμα του κύριου Φώλιου από την μπλογκόσφαιρα είναι εμφανές, έτσι;)

Συνήθεις Εραστές

Δεν έχει.
Δεν θέλει.
Δεν χρειάζεται.
Ομορφιά.

Η ομορφιά υπάρχει αλλού.
Εκεί.
Στο μυαλό.
Ιδέα σου.
Είναι ιδέα σου.

Ο πιο όμορφος γκόμενος είναι εκείνος που μοιάζει με αυτόν που έχεις μέσα στο μυαλό σου.
Και μανεκέν να είναι, αν δεν συναντάει τον "εικονικό" του εαυτό στις σιώπές σου, δεν θα αξιωθεί ποτέ να σε δει αγουροξυπνημένη, με τη μάσκαρα να σβήνει κάτω απ' το βλέφαρο σαν μαύρο κύμα στην ακροθαλασσιά.
Δεν θα χαϊδέψει ποτέ την ξεχτένιστη υψηλότητά σου.
Δεν θα ανοίξει ποτέ το παράθυρο για να βρει τα ρούχα του μέσα στο πρωινό φως.
Δεν θα ψάξει ποτέ το δαχτυλίδι του στο κομοδίνο σου ("μη με πληγώνεις").
Δεν θα ξυπνήσει ποτέ στο πλάι σου.
Πλάι σου θα κοιμηθεί, ίσως.
Τον ύπνο του δικαίου.

Δεν έχει.
Δεν θέλει.
Δεν χρειάζεται.
Γκόμενο.

Έχει - αυτόv που θέλει - και χρειάζεται.
Αλλού.

Υπάρχει. Αλήθεια λέω. Τον είδα.



PS. Η φωτογραφία είναι από την ταινία Aimants Reguliers (Συνήθεις Εραστές) που προβάλλεται αυτή την εποχή στους κινηματογράφους.

Τζιμπριαγκόν μπλογκ

Ευχαριστώ τη Μελίνα που μου το έστειλε.
Το εν λόγω post μάλιστα, εκίνησε μου το ενδιαφέρον.
Enjoy.

ΤVλέπεις τώρα;

Η πραγματικότητα είναι ένα συγκινησιακό φράκταλ.


Με τον τηλεοπτικό πυρετό να κυριαρχεί στα προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης, πολλοί το έχουν γυρίσει στα ντοκυμαντέρ.
Τριανταφυλλόπουλος εναντίον Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κακαουνάκης εναντίον θαλάσσιων ελεφάντων και εκλογολογίες εναντίον big bang, δίνουν το στίγμα μιας άτυπης τηλεοπτικής αναμέτρησης. Δεν πρόκειται για κάτι νέο. Εδώ και καιρό, τα ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης είχαν κερδίσει ένα μεγάλο μερίδιο τηλεθέασης, με ποσοστά που τα ελληνικά κόμματα θα πετύχαιναν μόνο αν κατάφερναν να βάλουν τις διαφημίσεις τους πάνω στις λιβελλούλες και τα σαλιγκάρια.

Aπό τον μικρόκοσμο ως στον μακρόκοσμο και από τη γη ως την άκρη του γαλαξία, το τηλεοπτικό κοινό αναζητούσε πάντα τη γνώση (και τη φυγή, και τη φυγή), είτε για ενημερωτικούς είτε και για υπαρξιακούς λόγους – κάτι που φαίνεται ότι οι σπουδαγμένοι καναλάρχες και οι μάνατζερς με μάστερ εις τας Ευρώπας, το ξεχνάνε (καμιά φορά, αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται όταν κάτι φαινόμενα τύπου Πάνια, Μαστοράκης κ.ο.κ. που οι ίδιοι εξέθρεψαν, έρχονται και τους λένε «ή μου σκας τόσα ή του δίνω απ’ το κανάλι»).
Τι γράφω τώρα...

Ωστόσο η συνεχώς αυξανόμενη αυτή επιτυχία των ντοκιμαντέρ, ιστορικών, ταξιδιωτικών ή άλλων, δεν μπορεί να οφείλεται μοναχά σε λόγους εσωτερικής αναζήτησης, ούτε στην ανακάλυψη των εφημερίδων που ακούει στο όνομα Super Video CD.
Το δυσοίωνο τηλεοπτικό τοπίο των δελτίων ειδήσεων, η ρουτίνα των reality και η κραυγαλέα αισθητική των πρωινάδικων και των trash εκπομπών, έκαναν ένα κοινό που έως χτες ήθελε αλλά δεν μπορούσε, αν όχι να εγκαταλείψει τα σεσημασμένα αυτά προγράμματα της TV, τουλάχιστον να στραφεί σε κάτι διαφορετικό: στα ντοκυμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης περισσότερο και λιγότερο σε εκείνα της συνδρομητικής, τα οποία καλύπτουν μια ευρύτατη γκάμα, από τη γαστριμαργία μέχρι την ιστορική αναζήτηση.

Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα της ΑGB (ξέρω, ξέρω), αν υπάρχει κάποιο στοιχείο που διαφοροποιεί την τηλεθέαση, πέρα από την ηλικία και το φύλο (οι γυναίκες και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρακολουθούν περισσότερο), αυτό είναι η μόρφωση, ο καλύτερος διαθέσιμος μετρήσιμος δείκτης για την δραστηριότητα κάθε ατόμου. Πανεπιστημιακή μόρφωση, σημαίνει κατά κανόνα καλύτερη δουλειά, ευκολότερη επαφή με άλλες μορφές πολιτισμού, επιπλέον δραστηριότητες και ενδιαφέροντα, ενώ, σύμφωνα πάντα με τις μετρήσεις, η διάρκεια της τηλεθέασης μειώνεται όσο αυξάνει το μορφωτικό επίπεδο (μήπως χτυπάει κανένα καμπανάκι στο τσερβέλο σας διαφημισταράδες;)

Το κοινό αυτό που σύμφωνα με τις μετρήσεις χαρακτηρίζεται από μεσαίο έως ανώτερο δείκτη μόρφωσης και η ηλικία του κυμαίνεται από τον μαθητή Λυκείου της διπλανής πόρτας έως την executive manager του διπλανού μας γραφείου, απέδειξε ότι η εκ του ασφαλούς αναισθησία (μπροστά στην τηλεόραση) δεν είναι πια και τόσο ενδιαφέρουσα. Πόσο μάλλον, όταν η λειτουργία των εξαιρετικών αυτών προγραμμάτων που φέρουν την σφραγίδα ποιότητας μεγάλων ξένων τηλεοπτικών δικτύων όπως το BBC, το Discovery, το National Geographic ή το History Channel, είναι κατά κύριο λόγο ανθρωποκεντρική. Γιατί;

Μα, επειδή ακόμη κι όταν παρακολουθείς δυο φάλαινες να ζευγαρώνουν, δεν μπορείς να μη συνειδητοποιήσεις ότι
α) αυτό δεν το έμαθες ποτέ στο σχολείο (ίσως γιατί θα έπρεπε να σου πουν ότι ως θηλαστικά έχουν και αυτές γενετήσια όργανα και ορμές)
β) ότι παρακολουθείς κάτι που δεν θα είχες ποτέ την ευκαιρία να δεις στη ζωή σου, μη όντας επαγγελματίας δύτης και
γ) ότι η πραγματική ζωή είναι κάπου αλλού, γύρω μας οπωσδήποτε αλλά και έτη φωτός μακριά από τον τηλεοπτικό πολιτισμό των «ακούστε τι έμαθα και θα σας πω»-δελτίων ειδήσεων.

Ενημερωτικά, εκπαιδευτικά, ψυχαγωγικά, απίστευτα-κι-όμως-αληθινά, βιογραφικά, υποβρύχια, αρχαιολογικά, γαστρονομικά, ταξιδιωτικά, κινηματογραφικά, τα ντοκιμαντέρ που εισέβαλλαν στη ζωή του μέσου έλληνα πολίτη από το τηλεοπτικό γυαλί, μπορούν και πάλι να τον αφήσουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην οθόνη. Μόνο που αυτή τη φορά, ίσως είναι για καλό. Δικό του.

«Το μόνο που επιτρέπεται στο θεατή είναι να αγνοεί τα πάντα, να μην αξίζει τίποτα. Εκείνος που πάντα κοιτάζει προκειμένου να μάθει τι πρόκειται να συμβεί, δεν θα αντιδράσει ποτέ».
-Γκυ Ντεμπόρ (Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος)

FAQ για νέους bloggers

Τεχνικός: -Τι είδους υπολογιστή έχετε;
Γυναίκα πελάτης: - Έναν άσπρο…

Πελάτης:- Ναι, γεια σας, δεν μπορώ να βγάλω τη δισκέτα από τον υπολογιστή μου. Τεχνικός:- Δοκιμάσατε να πατήσετε το κουμπί;
Πελάτης:- Ναι, ναι, αλλά φαίνεται ότι έχει κολλήσει.
Τεχνικός:- Περίεργο αυτό. Θα σας στείλω κάποιον να το δει.
Πελάτης:- Αχ, όχι…περιμένετε…Δεν την έχω βάλει τη δισκέτα τελικά μέσα, είναι πάνω στο γραφείο μου…συγγνώμη.

Τεχνικός:- Πατήστε στο εικονίδιο “ο υπολογιστής μου” που βρίσκεται αριστερά στην Οθόνη.
Πελάτης:- Αριστερά όπως το βλέπετε εσείς ή εγώ;

Τεχνικός:- Καλημέρα σας. Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
Πελάτης:- Ναι, δεν μπορώ να τυπώσω.
Τεχνικός:- Λοιπόν, κάντε κλικ στο “Έναρξη” και…
Πελάτης:- Άκου φίλε, μη μου αρχίζεις την τεχνική ορολογία! Δεν είμαι κι ο Μπιλ Γκέιτς.

Πελάτης:- Ναι, γεια σας, με λένε Μάρθα, δεν μπορώ να τυπώσω. Κάθε φορά μου βγάζει ένα μήνυμα “can’t find printer”. Πήρα τον εκτυπωτή και τον έβαλα ακριβώς μπροστά στην οθόνη, αλλά ακόμα μου λέει ότι δεν μπορεί να τον βρει…

Πελάτης:- Ναι, το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να τυπώσω το κόκκινο χρώμα. Τεχνικός:- Ο εκτυπωτής σας είναι έγχρωμος;
Πελάτης:- Εεεεεεε……ευχαριστώ.

Τεχνικός:- Τι υπάρχει στην οθόνη σας τώρα κυρία μου;
Πελάτης:- Ένα αρκουδάκι που μου πήρε ο φίλος μου από το σούπερ μάρκετ.

Πελάτης:- Το πληκτρολόγιό μου δεν δουλεύει.
Τεχνικός:- Είστε σίγουρος ότι είναι συνδεδεμένο στο πίσω μέρος του υπολογιστή;
Πελάτης:- Όχι, δεν μπορώ να δω από πίσω.
Τεχνικός:- Πάρτε το πληκτρολόγιο και κάντε 10 βήματα προς τα πίσω.
Πελάτης:- Οk.
Τεχνικός:- Το πληκτρολόγιο έρχεται μαζί σας;
Πελάτης:- Ναι.
Τεχνικός:- Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι συνδεδεμένο. Κοιτάξτε εκεί γύρω. Υπάρχει κανένα άλλο πληκτρολόγιο;
Πελάτης:- Ναι, βλέπω ένα άλλο στο γραφείο…Α! Αυτό δουλεύει!

Τεχνικός:- Το password σας είναι ένα μικρό γράμμα μ όπως λέμε “μήλο”, ένα κεφαλαίο Σ όπως λέμε “σκύλος”, και ο αριθμός 7.
Πελάτης:- Το 7 μικρό ή κεφαλαίο;

Πελάτης:- Δεν μπορώ να μπω στο internet.
Τεχνικός:- Το password είναι σίγουρα σωστό;
Πελάτης:- Ναι, είδα τον συνάδελφό μου που το έγραφε.
Τεχνικός:- Και ποιο είναι το password;
Πελάτης:- Πέντε αστεράκια.

Τεχνικός:- Ποιο antivirus πρόγραμμα χρησιμοποιείτε;
Πελάτης:- Το Netscape.
Τεχνικός:- Αυτό δεν είναι antivirus.
Πελάτης:- Αχ, συγγνώμη, το Internet Explorer.

Πελάτης:- Ναι, γεια σας, έχω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Ένας φίλος μου έβαλε ένα screensaver στον υπολογιστή μου, αλλά κάθε φορά που κουνάω το ποντίκι χάνεται…

Πελάτης:- Γεια σας, γράφω το πρώτο μου e-mail.
Τεχνικός:- Και ποιο είναι το πρόβλημά σας;
Πελάτης:- Έγραψα το “a” στην διεύθυνση, αλλά πώς θα βάλω το κυκλάκι γύρω του;

Ευχαριστώ τη Βιργινία που μου τα έστειλε. Γέλασα πολύ και το ίδιο ελπίζω κι εσείς (εκτός αν είστε νέος blogger...)

O Θεός παίζει ζάρια

To δημοσιεύω όπως μου ήρθε. Ετεροχρονισμένα...

Get ready to go crazy wen u read this, especially the last part...

1) New York City has 11 letters
2) Afghanistan has 11 letters
3) Ramsin Yuseb (The terrorist who threatened to destroy the Twin Towers in 1993) has 11 letters
4) George W Bush has 11 letters. This could be a mere coincidence, but this gets more interesting...

1) New York is the 11th state

2) The first plane crashing against the Twin Towers was flight number 11

3) Flight 11 was carrying 92 passengers. 9 + 2 = 11

4) Flight 77 which also hit Twin Towers, was carrying 65 passengers. 6+5 = 11

5) The tragedy was on September 11, or 9/11 as it is now known. 9 + 1+ 1 = 11

6) The date is equal to the US emergency services telephone number 911. 9 + 1 + 1 = 11.

Sheer coincidence..?! Read on and make up your own mind...


1) The total number of victims inside all the hi-jacked planes was 254. 2 + 5 + 4 = 11.

2) September 11 is day number 254 of the calendar year. Again 2 + 5 + 4 = 11.

3) The Madrid bombing took place on 3/11/2004. 3 + 1 + 1 + 2 + 4 = 11.

4) The tragedy of Madrid happened 911 days after the Twin Towers incident.


Now this is where things get totally eerie...

The most recognised symbol for the US, after the Stars & Stripes, is the Eagle.
The following verse is taken from the Quran, the Islamic holy book:
"For it is written that a son of Arabia would awaken a fearsome Eagle. The wrath of the Eagle would be felt throughout the lands of Allah and lo, while some of the people trembled in despair still more rejoiced: for the wrath of the Eagle cleansed the lands of Allah and there was peace."
That verse is number 9.11 of the Quran.

Still uncovinced about all of this..?! Try this and see... Make sure u do this..
Open Microsoft Word and do the following:
1. Type in capitals Q33 NY. (This is the flight number of the first plane to hit one of the Twin Towers).
2. Highlight the Q33 NY.
3. Change the font size to 48.
4. Change the actual font to the WINGDINGS
What do you think now?

Έκλειψη (αποκλειστικό)

Παρακολουθήστε την αρχική φάση της Σελήνης
να καλύπτει τον Ήλιο...

Sexstory 1960 μ.Χ. – 1987 μ.Χ. (part 5)

Προηγούμενα κεφάλαια:
Α', Β', Γ', Δ'


1960 μ.Χ. Ο οργανισμός φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) εγκρίνει την κυκλοφορία του αντισυλληπτικού χαπιού εν μέσω συντηρητικών διαμαρτυριών, διαβλέποντας τις εμπορικές δυνατότητες του προϊόντος και δικαιώνεται: μέσα σε δυο χρόνια, το χρησιμοποιούν εκατομμύρια γυναίκες.
Χαπάκωμα με την άδεια της μαμάς. Και με συνταγή γιατρού.


1965 μ.Χ. Στα μεσα των ‘60s ξεκινά στην Αμερική η σεξουαλική επανάσταση και από εκεί ταξιδεύει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Το αχαλίνωτο σεξ θεοποιείται σε συνδυασμό ή όχι με παραισθησιογόνες ουσίες.
Και κάτι «παιδιά των λουλουδιών» σαν τον Μπιλ Κλιντον και τον Τόνι Μπλερ, που στο μέλλον θα κυβερνήσουν τον κόσμο, ζουν τα δικά τους ξέγνοιαστα χρόνια.

1967 μ.Χ. Η ομοφυλοφιλία παύει για πρώτη φορά και επισήμως να θεωρείται αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση. Που; Στη μεγάλη Βρετανία.
Που αλλού;

1968 μ.X. Η αμερικανική τηλεόραση προβάλλει για πρώτη φορά μια σκηνή όπου ένας λευκός άντρας φιλά μια μαύρη γυναίκα. Το συμβάν διαδραματίζεται σε ένα επεισόδιο του Star Trek με τίτλο «Plato’s Stepchildren», όπου ο Κάπταιν Κερκ φιλά την Υποσμηναγό Νιότα Ουχούρα. Το άλλοθι; Σύμφωνα με το σενάριο, οι δυο γήινοι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τους εξωγήινους.
Εξωγήινο mix - γήινη υποκρισία. Ποια από σας δεν αισθάνεται λίγο εξωγήινη, κορίτσια;

1972 μ.Χ. Η θρυλική πορνοταινία «Βαθύ Λαρύγγι» είναι η πρώτη ταινία του είδους που προβάλλεται σε κινηματογράφους των ΗΠΑ. Αυτό που είναι ελάχιστα γνωστό, είναι η πρωτότυπη υπόθεση σύμφωνα με την οποία η πρωταγωνίστρια, Λίντα Λάβλεης, λατρεύει το σεξ αλλά δεν μπορεί να φτάσει σε οργασμό, ώσπου ο γιατρός της της αποκαλύπτει πως πολύ απλά η κλειτορίδα της βρίσκεται στο φάρυγγα...
Weird. Και όχι πολύ πρακτικό εδώ που τα λέμε.


1977 μ.Χ. Ανοίγει το «Studio 54». Το τι γίνεται εκεί είναι λίγο πολύ γνωστό. Το τι συμβαίνει όμως στο υπόγειό του, θα το γνωρίσουν μόνο ο Άντυ Γουόρχολ, η Μπιάνκα Τζάγκερ, ο Κάλβιν Κλάιν , η Λάιζα Μινέλι, η Γκρέης Τζόουνς, ο Ντέηβιντ Μπάουι, ο Μικ Τζάγκερ και ο Τρούμαν Καπότε.
Άντε και κάμποσες συλφίδες από τον Παράδεισο.

1980 μ.Χ. Η 15χρονη «κουκλιτσα της Νέας Ορλεάνης» Μπρουκ Σήλντς, πρωταγωνιστεί στη διαφήμιση των Calvin Klein Jeans, με την ατάκα «τίποτε δεν με χωρίζει από τα jeans μου».
Παιδική πορνογραφία – τι είναι αυτό;

1986 μ.Χ. Οι πρώτες δημοσιογραφικές έρευνες που αναφέρουν ότι ο ιός του AIDS δημιουργήθηκε στα εργαστήρια της CIA ως χημικό όπλο, βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Στην Ελλάδα, πότε αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον ιό; Μετά το ’89;

1987 μ.Χ. Τα μεγάλα αμερικανικά ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα ABC, NBC και CBS, συνεχίζουν να απαγορεύουν την προβολή διαφημίσεων για προφυλακτικά.
Για να πουλάν τα αντισυλληπτικά, βρε κουτά.

ΥΓ. Έχοντας αποφύγει τεχνηέντως τη μαζικοποιημένη σάχλα της Πρωταπριλιάς (ω, μα δείτε τι έξυπνη που είμαι, σας την έφερα με τα αστειάκια μου - και έχω και χιούμορ, ε;), επανέρχομαι στα postάκια.
To SexStory θα ολοκληρωθεί στο επόμενο, έκτο και τελευταίο μέρος. Δώστε μου λίγο χρόνο, πρέπει και να τα ζούμε όχι μόνο να τα γράφουμε!)

ΥΓ. 2 Το εξώφυλλο (πρώτη φωτογραφία) είναι από το soundtrack της ταινίας Bαθύ Λαρύγγι και κυκλοφόρησε ύστερα από πολλά χρόνια (στη χώρα μας διανέμεται από την Hitch-Hyke), μια και η CIA και το FBI το είχαν απαγορέψει -όπως και την ταινία- ήδη από την εποχή του Νίξον. Οι συντελεστές του (η μουσική είναι μια γλυκερή '70s soul με πορνηρούς στίχους τύπου "she's got to have it in the morning" κ.ο.κ. που ακούγεται συγκινητικά αθώα σήμερα), υπέστησαν φοβερές διώξεις, με αποτέλεσμα, στη νέα έκδοση του CD, να στάθηκε ΑΔΥΝΑΤΟΝ να βρουν ποιοι είναι οι μουσικοί που παίζουν για να τους προσθέσουν στα credits του album!

YΓ. 3 Καλό μήνα (έχω καθυστέρηση...)