Aβάδιστα

Για όσους δεν πήγαν ποτέ, όχι σχολείο αλλά ούτε από τη Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, ΜΜΜ είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Κάθε μέρα που περνά, πείθει και περισσότερο ότι οι πολιτικοί μας on their way to the κοινοβούλιο δεν τα παίρνουν αυτά τα έρμα τα ΜΜΜ ούτε για την εμπειρία. Αν το έκαναν, όπως πράττουν συνάδελφοί τους σε άλλες χώρες, δεν θα ξένιζε κανέναν η εικόνα π.χ. του Γιακουμάτου. Και δεν εννοώ γενικώς, κύριε μου. Εννοώ οδικώς: να τον δεις ας πούμε, φάτσα κάρτα μέσα στο λεωφορείο. Πώς θα σου φαινόταν π.χ. να τον πετύχεις με καροτσάκι απ’ τη λαϊκή τίγκα στο πλευρώτους; Ή τον Ρουσόπουλο, που είναι και νέο παιδί, να εξηγεί σε μια ηλικιωμένη κυρία που βρίσκεται ο σταθμός των Πετραλώνων;

Μια φορά κι έναν καιρό, την μακρινή εκείνη εποχή που τα τρόλεϊ ήταν κίτρινα και όχι εμπριμέ, ο Μητσοτάκης –αν δεν με απατά η μνήμη μου που κάτι τέτοια τα παραχώνει με φτυαριές στο υποσυνείδητο– είχε μπει ένα πρωί σε ένα από δαύτα. Γενναία πράξη ομολογώ.
Όσοι έτυχε να βρίσκονται καθ’ οδόν προς τη δουλειά τους μέσα στο ηλεκτροκίνητο κονσέρβι, παραξενεύτηκαν κατ’ αρχάς από το πώς ένας έγκριτος πολιτικός τούς έκανε την τιμή και κατόπιν άρχισαν να του γκρινιάζουν. Θα ξαναμπεί ο άνθρωπος; Όχι, βέβαια. Και δεν ξαναμπήκε (αν δεν με απατά πάλι αυτή η ρουφιάνα).

Πάει καιρός, δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε, που τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν ξαμολυθεί στις λαϊκές αγορές. Που πάτε ορέ κλεφτόπουλα; (μεταφορικώς το τελευταίο). Το τι άκουσαν, δεν περιγράφεται. «Με έχεις γεράσει πρόωρα» εκστόμισε ένα γερόντιο στην Παπαδιαμαντοπούλου λες και μέχρι χτες πίναν μαζί τσάι στις Βρυξέλλες.
«Σας είδαμε κι εσάς τους σοσιαλιστές» έλεγε κάποιος άλλος, χρησιμοποιώντας τη λέξη «σοσιαλιστές» σαν να μιλούσε για πράκτορες των κολομβιανών καρτέλ.
«Αλλού αυτά, κύριε! Τι κάνατε τόσα χρόνια;» ρώτησε -ρητορικώς υποθέτω- ένας ευπροσήγορος κύριος τον Πρωτόπαππα. Τι λες να έκαναν, άνθρωπέ μου; Ότι θα κάνουν όλοι πολιτικοί μας ανεξαιρέτως ΚΑΙ στο μέλλον: θα στέλνουν άλλους να τους ψωνίσουν (εξαιρείται εκείνος ο φιλόπονος νοικοκυραίος, ο Κίμων Κουλούρης) και θα κινούνται με limo.

Το κόλπο κατά τη γνώμη μου, είναι να μην τους δίνεις σημασία. Θα δεις ας πούμε τον πολιτικό που ψήφισες στο μετρό και θα του ζητήσεις τα ρέστα; Μεταξύ μας, πιο πολλές πιθανότητες έχεις να σου ζητήσει εκείνος ψιλά, για να μην μπαίνει και στον κόπο να στα παίρνει με έμμεσους φόρους. Μη δίνεις σημασία λοιπόν. Δεν πα να φτάσει να ρωτάει όπως οι επαίτες «μπορώ να έχω την προσοχή σας παρακαλώ;» -τίποτα εσύ. Αδιαφόρησε. Κάνε πως διαβάζεις την εφημερίδα του διπλανού σου (στην ανάγκη, πάρτη του απ’ τα χέρια). Κάνε πως κοιτάς απ’ το παράθυρο. Πες τίποτε σαλεμένο του στυλ «εγώ το θέλω καλοψημένο» μπας και σε αφήσει ήσυχο.

Αν αδιαφορήσουμε όλοι μαζί, έχουμε βάσιμες πιθανότητες λίαν συντόμως να μην τους βλέπουμε στα δελτία στην τηλεόραση. Μοναδική εξαίρεση είναι εκείνη η εκπομπή με τις κρυφές κάμερες, αλλά κι αυτός ο χριστιανός, πόσες από δαύτες να έχει κρυμμένες; Πολλές, φοβάμαι. Για την ακρίβεια, πρέπει να έχει τόσες κάμερες στο μανίκι, ώστε απορώ πώς δεν τον προσέλαβε ποτέ o άλλοτε “camera man” της κυβέρνησης, ο Βουλγαράκης, που τόσο κοβόταν για την τηλε-ασφάλειά μας.

Και μια που έγραψα «ασφάλεια», εκείνο το Ζέπελιν τι έχει απογίνει; Είναι κάπου ξεφούσκωτο ή το πήρε ο άνεμος γι’ άλλη γη κι άλλα μέρη; Αν πάντως το ’χουμε ακόμα σε κανένα υπόγειο ολυμπιακών προδιαγραφών, προτείνω να φουσκωθεί πάραυτα με αέρα κοπανιστό και να διατεθεί στους βουλευτές. Στη Βουλή δεν λένε ποτέ όχι στις έξτρα παροχές. Ας κινούνται, λοιπόν, με αυτό οι πολιτικοί μας. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Κι ας μας βλέπουν αφ’ υψηλού.