Jul 31, 2008
Jul 30, 2008
Jul 29, 2008
Αν αργήσει να πέσει η νύχτα, ακόμη καλύτερα
Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ», είπε η Mantalena. «Απορώ στ’ αλήθεια που πιστεύεις όλες αυτές τις φάσεις με τους εκδότες και τα περιοδικά. Ότι θα γίνεις ξέρω κι εγώ ποιος, στέλνοντας κείμενα και περιμένοντας να σου τα εκδώσουν».
(Σκάσε γυναίκα, γράφω).
«Εμένα μου θυμίζουν σχολικούς διαγωνισμούς, θρανία και βλογιοκομμένους συμμαθητές που θέλουν να κοιτάξουν κάτω απ’ τη φούστα μου. Καλά τι νόμισες; Το ότι θέλεις να διακριθείς δεν σημαίνει τίποτα μωρό μου! Εδώ δεν υπάρχει αξιοκρατία, αλλά καπιταλισμός της πλάκας».
Προσπαθώ να μην της δίνω σημασία και συνεχίζω να σημειώνω στα χαρτιά μου. Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας από το λογίδριο της, δεν είμαι ο κλασικός τύπος του προφήτη που πρέπει να αναγνωριστεί απ’ όλο τον κόσμο προτού τον παραδεχτούν στον τόπο του. 30+ χρονών ρεμάλι, μάλλον άργησα να πάρω απόφαση ότι είμαι αποτυχημένος μουσικός, εραστής (με εξαίρεση τη Mantalena), συγγραφέας. Τέτοια μου λέει λοιπόν, αυτή η γυναίκα και χειρότερα:
«Δεν μιλάς ε; Δεν μιλάς γιατί ξέρεις ότι η κατάσταση επιδεινώνεται έτσι και ανοίξεις το στόμα σου. Από πότε έχεις να μου απευθύνεις κουβέντα, ρε; Όλη τη μέρα κάθεσαι ξάπλα και γράφεις τα ψυχασθενημένα σου κι εγώ έχω καταντήσει μισότρελη με σένα κι όλους τους άλλους που μου κουβαλάς για να μιλήσετε μες τα μαύρα μεσάνυχτα σα να ήσασταν η 17Ν. Αλλά τι να σου πω, που έτσι είστε όλοι οι άντρες, νομίζετε ότι έχετε όραμα. Στο μεταξύ, το παίζετε και grands seigneurs (σημ. ξέρει και γαλλικά η δικιά σου, αυτό μου άρεσε απ’ την αρχή): «όλο μου τσαμπουνάς κάτι ανώμαλα του στυλ “η ευγενική τέχνη του να αποκτάς εχθρούς” και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο Ζαμπούνης; Και τα γούστα σου είναι μακάβρια, δεν το καταλαβαίνεις; Συνεχώς διαβάζεις νεκρούς συγγραφείς και ακούς νεκρούς συνθέτες και μουσικούς».
«Αν δεν μπορείς να νιώσεις το ασήμαντο των σημαντικών πραγμάτων δεν θα καταλάβεις ποτέ τη σημασία του ασήμαντου», της απαντώ για να την τρελάνω, αλλά δεν το βάζει κάτω:
«Φτου σου, μάτια μου. Άμα καταλάβεις τι σου γίνεται, να μου το πεις κι εμένα, που αισθάνομαι σαν παρεξηγημένη πουτάνα. Σιγά μην αφήσω εσένα, τον “επιστημονικό” συγγραφέα να μου ανοίξεις το δρόμο για τη συστηματικότερη προσέγγιση της μελέτης του υπόκοσμου, απόβρασμα. Που στα τσακίδια ήσουν χτες; Φυσικά εννοώ το βράδι! Που γύριζες με τα CD παραμάσχαλα ρε κάλπικη ελίτ; Συμμετείχες πάλι σε καμία συζήτηση περί πνευματικών παρεξηγήσεων Ανατολής-Δύσης; Και το κραγιόν στο μπλουζάκι σου πως βρέθηκε ρε τσόγλανε; Σου φαίνομαι για Χαλιμά;»
[Το καλοκαίρι είναι εδώ και ο παράδεισος, γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχει].
Σταματάω να γράφω και της λέω με θράσος:
«Λοιπόν; Θα προσπαθήσεις να με κάνεις ευτυχισμένο; Γιατί δεν έχω καθόλου καιρό για χάσιμο».
«Έχω δοκιμάσει τα πάντα μαζί σου», την πιάνει το παράπονο. «Θυμάσαι, που είχαμε ορκιστεί να τα λέμε όλα ο ένας στον άλλο όταν σε γνώρισα στην Πάντειο σ’ εκείνη την οργάνωση, πως τη έλεγαν να δεις...»
«Έλα που δεν θυμάσαι...»
«...»
«Μ.Ο.Υ.Ν.Ι.».
«Α, ναι, ρε κωλόπαιδο... Μαχητική Οργάνωση Υπεράσπισης Νέων Ιδεών. Μετά βέβαια, άλλαξες. Το ‘ριξες στη διανόηση, στον Peter Hammill, στον David Bowie και τους Cure, ανώμαλε απαισιόδοξε. Τα καλύτερά μου χρόνια έχασα μαζί σου να προσπαθώ να κάνω σεξ με το “παρακαμπτήριο ζευγάρωμα των Κινέζων”, διεστραμμένε. Και τι κατάλαβες; Νομίζεις ότι το σεξ θα σε γλιτώσει απ’ την ψυχασθένεια;» (τα παίρνει στο κρανίο πάλι).
«Κοίτα να δεις, όπως και να ‘χει, δεν υπάρχουν και πολλά που να μπορώ να κάνω για να σώσω τη σχέση μας. Το αντίτιμο τού να ζει κανείς μαζί σου είναι η αναλγησία κι εγώ δεν έχω άλλες αντοχές. Ένα θα σου πω μόνο: Πρόσεξε λιγάκι γιατί σε βλέπω κανένα βράδυ με ανοιγμένο το κεφάλι να αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά με τα δημοσιοσχετίστικα ρεπορτάζ σου. Παράτα τα. Βρες μια δουλειά σαν όλο τον κόσμο. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, στο ξαναλέω: βαδίζεις στα τυφλά, στην ανοησία των interviews και στη χυδαιότητα των επαγγελματικών συναντήσεων, ηλίθιε. Πως την έχεις δει; Ότι επειδή θα στείλεις ένα άρθρο σε κάποια που σε πήδηξε, θα μπεις και στην κλίκα; Επειδή σου έδωσαν ένα deadline, νομίζεις ότι σε προσλάβανε κιόλας; Έχεις ένα μήνα να... να μου πεις μια λέξη, να γράψεις μια νότα ή ένα γαμημένο κατάλογο για τα ψώνια και μου θρονιάστηκες τώρα στο χαλί με τον Mahler στη διαπασών να μουτζουρώνεις παλιόχαρτα; Κόφτο που σου μιλάω!»
[Καμιά φορά, νομίζει ότι τσακωνόμαστε για τις ιδέες μας και όχι για τις εμμονές μας - αυτή η ιδέα, μου έχει γίνει εμμονή].
«Πάμε βόλτα;», της λέω.
«Που;» (το ‘ξερα ότι θα το πει αυτό, όλες τα ίδια λένε).
«Στο φως της παιδικής μας ηλικίας».
«…»
«Πάμε στη θάλασσα. Θα ανέβουμε στη μηχανή, θα μισοκλείσεις τα μάτια και θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε roller-coaster που κάνει ταξίδι στο χρόνο: σε εποχές που η Πειραϊκή ήταν ακόμη πολύ καθαρή για να τσαλαβουτάς σ’ αυτήν τα ποδαράκια σου ή ακόμα παλιότερα, όταν μπορούσες να μπαρκάρεις σε μια οκτάκωπη τριήρη και να βρεθείς στην Ατλαντίδα».
«Ξέφυγες πάλι, γκόμενε. Έλα στο κρεβάτι και πιο βράδυ πάμε σε κανένα club».
«Ναι, αλλά στη Δήλο».
«Η Δήλος δεν έχε clubs, αγεωγράφητε».
«Δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε εμείς το δικό μας με πέτρες, ξύλα και καλάμια. Θα χωράει ακριβώς δυο άτομα και θα παίζει Montepulciano και acid jazz για να ξυπνήσουμε τους νεκρούς».
«Γιατί δεν προσπαθείς μια φορά να μιλήσεις λογικά μαζί μου; Γιατί θα πρέπει πάντα να αποκρυπτογραφώ τα μυαλοστιψίματά σου, γαμώτο; Τι είναι αυτά που μου τσαμπουνάς;»
[Η λογική δίνει στον άνθρωπο αυτό που χρειάζεται. Η μαγεία, του δίνει αυτό που θέλει].
«Τι σημείωσες πάλι εκεί πέρα;», μου λέει επειδή δεν της απάντησα.
«ΟΚ» της λέω. «Βγαίνουμε πιο βράδυ σε κανένα club. Τι λες για το ”Hook” στη Βαρκελώνη; Ο Fabio φτιάχνει την καλύτερη marguerita που έχεις πιει ποτέ».
«Μου έχεις σπάσει τα νεύρα. Δεν είσαι ικανός να αρθρώσεις μια κουβέντα της προκοπής. Σοβαρέψου! Πως θα πάμε στη Βαρκελώνη, ρε αλλόφρονα;»
«Απ’ την Αττική οδό. Σε πάει παντού. Και την πληρώσαμε και μια περιουσία».
«Καλά. Εγώ θα πεταχτώ μέχρι το ”Blues” στην Πανόρμου, για μια sangria, εσύ αν θες, πήγαινε όπου γουστάρεις».
«Είδες τι κάνεις τώρα; Ύστερα, θα παραπονιέσαι που γνώρισα κάποια άλλη».
«Κόφτο».
[Γιατί ερωτεύονται οι άνθρωποι; Έχει να κάνει με ένα βέλος, αλλά απ’ όσο ξέρω, μετά δεν είναι τόσο οδυνηρό].
Περνούν λίγα λεπτά βαλτώδους σιωπής. Διαβάζει την κυριακάτικη, ξαπλωμένη. Σε μια στιγμή, ανασηκώνεται και μου πετάει: «Η καλοσύνη είναι το καλύτερο αφροδισιακό». Άντε πάλι. Βαριέμαι να της πω ότι ξέρει πως την λατρεύω. Ότι ξέρει πως ούτε κι εκείνη θα φύγει από μένα ποτέ.
Της λέω μόνο «έρωτας είναι όταν ο άλλος σε κάνει έξω φρενών κι εσύ δεν βάζεις τις φωνές, για να μην τον κάνεις να κλάψει» και μου απαντάει ότι εκείνη έχει ξεπεράσει προ πολλού αυτή τη φάση. Ότι τώρα πια δεν είναι απλώς ερωτευμένη, ότι τώρα πια «αγαπάει».
«Η αγάπη δεν ζητά τίποτα», της απαντάω. «Η αγάπη είναι μια υπέροχη, παράλογη αφοσίωση. Σαν αυτή ενός σκύλου που σου γλύφει το πρόσωπο, παρόλο που τον είχες αφήσει μόνο του όλη μέρα».
Βάζει τα κλάματα.
«Αγάπη είναι να δοκιμάζω τον καφέ πριν στον δώσω», μου λέει με αναφιλητά. «Αγάπη είναι να ξυπνάς με γλυκόλογα, να κάνεις έρωτα το απόγευμα σε σκεπάσματα γεμάτα εφημερίδες και περιοδικά και να μη θέλεις να νυχτώσει με τίποτα».
Όπως στέκεται όρθια, της κάνω μια τάε κβον ντο λαβή που μου έμαθε ο Γιάννης την τελευταία φορά που μας ξυλοφορτώσανε κάτι τσογλάνια, και τη ρίχνω στο κρεβάτι.
«Όταν αγαπάς, καλό είναι να αποφεύγεις να φιλάς τον άλλο όσο είναι ντυμένος...», της ψιθυρίζω και της βγάζω το αγαπημένο της καλοκαιρινό μου πουκάμισο, «...τουλάχιστον όχι για περισσότερο από λίγες ώρες».
Χασκογελάει αμήχανα, δακρυσμένη.
«Η αγάπη είναι σαν κι εσένα», συνεχίζω, λύνοντάς της τα μαλλιά. «Είναι υπέροχη, αλλά η μοίρα της είναι να γαμηθεί κάποτε».
"Εδώ, το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα και οι διευθύνσεις"
(ή κάπως έτσι)
(Σκάσε γυναίκα, γράφω).
«Εμένα μου θυμίζουν σχολικούς διαγωνισμούς, θρανία και βλογιοκομμένους συμμαθητές που θέλουν να κοιτάξουν κάτω απ’ τη φούστα μου. Καλά τι νόμισες; Το ότι θέλεις να διακριθείς δεν σημαίνει τίποτα μωρό μου! Εδώ δεν υπάρχει αξιοκρατία, αλλά καπιταλισμός της πλάκας».
Προσπαθώ να μην της δίνω σημασία και συνεχίζω να σημειώνω στα χαρτιά μου. Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας από το λογίδριο της, δεν είμαι ο κλασικός τύπος του προφήτη που πρέπει να αναγνωριστεί απ’ όλο τον κόσμο προτού τον παραδεχτούν στον τόπο του. 30+ χρονών ρεμάλι, μάλλον άργησα να πάρω απόφαση ότι είμαι αποτυχημένος μουσικός, εραστής (με εξαίρεση τη Mantalena), συγγραφέας. Τέτοια μου λέει λοιπόν, αυτή η γυναίκα και χειρότερα:
«Δεν μιλάς ε; Δεν μιλάς γιατί ξέρεις ότι η κατάσταση επιδεινώνεται έτσι και ανοίξεις το στόμα σου. Από πότε έχεις να μου απευθύνεις κουβέντα, ρε; Όλη τη μέρα κάθεσαι ξάπλα και γράφεις τα ψυχασθενημένα σου κι εγώ έχω καταντήσει μισότρελη με σένα κι όλους τους άλλους που μου κουβαλάς για να μιλήσετε μες τα μαύρα μεσάνυχτα σα να ήσασταν η 17Ν. Αλλά τι να σου πω, που έτσι είστε όλοι οι άντρες, νομίζετε ότι έχετε όραμα. Στο μεταξύ, το παίζετε και grands seigneurs (σημ. ξέρει και γαλλικά η δικιά σου, αυτό μου άρεσε απ’ την αρχή): «όλο μου τσαμπουνάς κάτι ανώμαλα του στυλ “η ευγενική τέχνη του να αποκτάς εχθρούς” και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο Ζαμπούνης; Και τα γούστα σου είναι μακάβρια, δεν το καταλαβαίνεις; Συνεχώς διαβάζεις νεκρούς συγγραφείς και ακούς νεκρούς συνθέτες και μουσικούς».
«Αν δεν μπορείς να νιώσεις το ασήμαντο των σημαντικών πραγμάτων δεν θα καταλάβεις ποτέ τη σημασία του ασήμαντου», της απαντώ για να την τρελάνω, αλλά δεν το βάζει κάτω:
«Φτου σου, μάτια μου. Άμα καταλάβεις τι σου γίνεται, να μου το πεις κι εμένα, που αισθάνομαι σαν παρεξηγημένη πουτάνα. Σιγά μην αφήσω εσένα, τον “επιστημονικό” συγγραφέα να μου ανοίξεις το δρόμο για τη συστηματικότερη προσέγγιση της μελέτης του υπόκοσμου, απόβρασμα. Που στα τσακίδια ήσουν χτες; Φυσικά εννοώ το βράδι! Που γύριζες με τα CD παραμάσχαλα ρε κάλπικη ελίτ; Συμμετείχες πάλι σε καμία συζήτηση περί πνευματικών παρεξηγήσεων Ανατολής-Δύσης; Και το κραγιόν στο μπλουζάκι σου πως βρέθηκε ρε τσόγλανε; Σου φαίνομαι για Χαλιμά;»
[Το καλοκαίρι είναι εδώ και ο παράδεισος, γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχει].
Σταματάω να γράφω και της λέω με θράσος:
«Λοιπόν; Θα προσπαθήσεις να με κάνεις ευτυχισμένο; Γιατί δεν έχω καθόλου καιρό για χάσιμο».
«Έχω δοκιμάσει τα πάντα μαζί σου», την πιάνει το παράπονο. «Θυμάσαι, που είχαμε ορκιστεί να τα λέμε όλα ο ένας στον άλλο όταν σε γνώρισα στην Πάντειο σ’ εκείνη την οργάνωση, πως τη έλεγαν να δεις...»
«Έλα που δεν θυμάσαι...»
«...»
«Μ.Ο.Υ.Ν.Ι.».
«Α, ναι, ρε κωλόπαιδο... Μαχητική Οργάνωση Υπεράσπισης Νέων Ιδεών. Μετά βέβαια, άλλαξες. Το ‘ριξες στη διανόηση, στον Peter Hammill, στον David Bowie και τους Cure, ανώμαλε απαισιόδοξε. Τα καλύτερά μου χρόνια έχασα μαζί σου να προσπαθώ να κάνω σεξ με το “παρακαμπτήριο ζευγάρωμα των Κινέζων”, διεστραμμένε. Και τι κατάλαβες; Νομίζεις ότι το σεξ θα σε γλιτώσει απ’ την ψυχασθένεια;» (τα παίρνει στο κρανίο πάλι).
«Κοίτα να δεις, όπως και να ‘χει, δεν υπάρχουν και πολλά που να μπορώ να κάνω για να σώσω τη σχέση μας. Το αντίτιμο τού να ζει κανείς μαζί σου είναι η αναλγησία κι εγώ δεν έχω άλλες αντοχές. Ένα θα σου πω μόνο: Πρόσεξε λιγάκι γιατί σε βλέπω κανένα βράδυ με ανοιγμένο το κεφάλι να αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά με τα δημοσιοσχετίστικα ρεπορτάζ σου. Παράτα τα. Βρες μια δουλειά σαν όλο τον κόσμο. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, στο ξαναλέω: βαδίζεις στα τυφλά, στην ανοησία των interviews και στη χυδαιότητα των επαγγελματικών συναντήσεων, ηλίθιε. Πως την έχεις δει; Ότι επειδή θα στείλεις ένα άρθρο σε κάποια που σε πήδηξε, θα μπεις και στην κλίκα; Επειδή σου έδωσαν ένα deadline, νομίζεις ότι σε προσλάβανε κιόλας; Έχεις ένα μήνα να... να μου πεις μια λέξη, να γράψεις μια νότα ή ένα γαμημένο κατάλογο για τα ψώνια και μου θρονιάστηκες τώρα στο χαλί με τον Mahler στη διαπασών να μουτζουρώνεις παλιόχαρτα; Κόφτο που σου μιλάω!»
[Καμιά φορά, νομίζει ότι τσακωνόμαστε για τις ιδέες μας και όχι για τις εμμονές μας - αυτή η ιδέα, μου έχει γίνει εμμονή].
«Πάμε βόλτα;», της λέω.
«Που;» (το ‘ξερα ότι θα το πει αυτό, όλες τα ίδια λένε).
«Στο φως της παιδικής μας ηλικίας».
«…»
«Πάμε στη θάλασσα. Θα ανέβουμε στη μηχανή, θα μισοκλείσεις τα μάτια και θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε roller-coaster που κάνει ταξίδι στο χρόνο: σε εποχές που η Πειραϊκή ήταν ακόμη πολύ καθαρή για να τσαλαβουτάς σ’ αυτήν τα ποδαράκια σου ή ακόμα παλιότερα, όταν μπορούσες να μπαρκάρεις σε μια οκτάκωπη τριήρη και να βρεθείς στην Ατλαντίδα».
«Ξέφυγες πάλι, γκόμενε. Έλα στο κρεβάτι και πιο βράδυ πάμε σε κανένα club».
«Ναι, αλλά στη Δήλο».
«Η Δήλος δεν έχε clubs, αγεωγράφητε».
«Δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε εμείς το δικό μας με πέτρες, ξύλα και καλάμια. Θα χωράει ακριβώς δυο άτομα και θα παίζει Montepulciano και acid jazz για να ξυπνήσουμε τους νεκρούς».
«Γιατί δεν προσπαθείς μια φορά να μιλήσεις λογικά μαζί μου; Γιατί θα πρέπει πάντα να αποκρυπτογραφώ τα μυαλοστιψίματά σου, γαμώτο; Τι είναι αυτά που μου τσαμπουνάς;»
[Η λογική δίνει στον άνθρωπο αυτό που χρειάζεται. Η μαγεία, του δίνει αυτό που θέλει].
«Τι σημείωσες πάλι εκεί πέρα;», μου λέει επειδή δεν της απάντησα.
«ΟΚ» της λέω. «Βγαίνουμε πιο βράδυ σε κανένα club. Τι λες για το ”Hook” στη Βαρκελώνη; Ο Fabio φτιάχνει την καλύτερη marguerita που έχεις πιει ποτέ».
«Μου έχεις σπάσει τα νεύρα. Δεν είσαι ικανός να αρθρώσεις μια κουβέντα της προκοπής. Σοβαρέψου! Πως θα πάμε στη Βαρκελώνη, ρε αλλόφρονα;»
«Απ’ την Αττική οδό. Σε πάει παντού. Και την πληρώσαμε και μια περιουσία».
«Καλά. Εγώ θα πεταχτώ μέχρι το ”Blues” στην Πανόρμου, για μια sangria, εσύ αν θες, πήγαινε όπου γουστάρεις».
«Είδες τι κάνεις τώρα; Ύστερα, θα παραπονιέσαι που γνώρισα κάποια άλλη».
«Κόφτο».
[Γιατί ερωτεύονται οι άνθρωποι; Έχει να κάνει με ένα βέλος, αλλά απ’ όσο ξέρω, μετά δεν είναι τόσο οδυνηρό].
Περνούν λίγα λεπτά βαλτώδους σιωπής. Διαβάζει την κυριακάτικη, ξαπλωμένη. Σε μια στιγμή, ανασηκώνεται και μου πετάει: «Η καλοσύνη είναι το καλύτερο αφροδισιακό». Άντε πάλι. Βαριέμαι να της πω ότι ξέρει πως την λατρεύω. Ότι ξέρει πως ούτε κι εκείνη θα φύγει από μένα ποτέ.
Της λέω μόνο «έρωτας είναι όταν ο άλλος σε κάνει έξω φρενών κι εσύ δεν βάζεις τις φωνές, για να μην τον κάνεις να κλάψει» και μου απαντάει ότι εκείνη έχει ξεπεράσει προ πολλού αυτή τη φάση. Ότι τώρα πια δεν είναι απλώς ερωτευμένη, ότι τώρα πια «αγαπάει».
«Η αγάπη δεν ζητά τίποτα», της απαντάω. «Η αγάπη είναι μια υπέροχη, παράλογη αφοσίωση. Σαν αυτή ενός σκύλου που σου γλύφει το πρόσωπο, παρόλο που τον είχες αφήσει μόνο του όλη μέρα».
Βάζει τα κλάματα.
«Αγάπη είναι να δοκιμάζω τον καφέ πριν στον δώσω», μου λέει με αναφιλητά. «Αγάπη είναι να ξυπνάς με γλυκόλογα, να κάνεις έρωτα το απόγευμα σε σκεπάσματα γεμάτα εφημερίδες και περιοδικά και να μη θέλεις να νυχτώσει με τίποτα».
Όπως στέκεται όρθια, της κάνω μια τάε κβον ντο λαβή που μου έμαθε ο Γιάννης την τελευταία φορά που μας ξυλοφορτώσανε κάτι τσογλάνια, και τη ρίχνω στο κρεβάτι.
«Όταν αγαπάς, καλό είναι να αποφεύγεις να φιλάς τον άλλο όσο είναι ντυμένος...», της ψιθυρίζω και της βγάζω το αγαπημένο της καλοκαιρινό μου πουκάμισο, «...τουλάχιστον όχι για περισσότερο από λίγες ώρες».
Χασκογελάει αμήχανα, δακρυσμένη.
«Η αγάπη είναι σαν κι εσένα», συνεχίζω, λύνοντάς της τα μαλλιά. «Είναι υπέροχη, αλλά η μοίρα της είναι να γαμηθεί κάποτε».
8/9/200Χ
"Εδώ, το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα και οι διευθύνσεις"
(ή κάπως έτσι)
Προς ματαίωση το 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ
Όπως επί Πασόκ, όταν άνευ λόγου και αιτίας έπαυσε το Διεθνές Τζαζ Φεστιβάλ της Πάτρας (έλλειψη κονδυλίων είναι συνήθως η επίσημη δικαιολογία - όχι ΑΙΤΙΟλογία, σε αυτή τη χώρα που τα τριχίλιαρα ευρίσκονται εν μια νυκτί και οι μίζες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας),
έτσι και τώρα, οδεύει ολοταχώς προς ματαίωση το 13ο Φεστιβάλ Κόμικς που διοργανώνει στην Τεχνόπολη κάθε χρόνο το περιοδικό Βαβέλ.
Το Φεστιβαλάκι αυτό που κατέληξε ύστερα από τόσα χρόνια να είναι διεθνές και αναγνωρίσιμο, με προσκεκλημένους και συναυλίες, μάλλον θα μας αποχαιρετήσει οριστικά.
Όσο κι αν ρωτάει ο Περικλής Κοροβέσης...
Με τα χρήματα που διαθέτει ο κάθε αλογοσκούφης για τον πολιτισμό, όχι να δημιουργήσεις νέους θεσμούς δεν γίνεται, αλλά ούτε να συντηρήσεις του υπάρχοντες.
Βέβαια, θα μου πεις, τι σχέση έχουν ο Καραμανλής, ο Βουλγαράκης, ο Λιάπης και οι λοιποί Υπ.Πο. με τον πολιτισμό...
Σωστό κι αυτό.
Οι Mantalenoφωτογραφίες είναι από το περασμένο φεστιβάλ στον Τεχνοχώρο.
Και εδώ, μια συζητήσιμη ένσταση από τον Σπύρο Δερβενιώτη.
.
Jul 26, 2008
Ένας σκύλος που τον έλεγαν Leo
Το video από εδώ
Update και τηλέφωνα από το Patsiouri
Όπως έγραψε και ο Αθήναιος, συγχαρητήρια στη δημουργό του βίντεο που κάλυψε με “συννεφάκι” τα πληγωμένα μέρη του σώματος του ζώου.
Ένα παλιότερο post με τίτλο Aδέσποτη Τύχη
Για τη Μπόρα, το σκυλί που χαμογελούσε
.
Jul 25, 2008
Κατουρώντας στην Μπουγατσαδούπολη
Πού; Θεσσαλονίκη.
Γίνε πιο συγκεκριμένος: Εμπορικό Κέντρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Λίγο ακόμα πιο συγκεκριμένος: Καφετέρια "LES AMIS".
Θέλεις να ξαποστάσεις...
Να πιεις έναν καλοφτιαγμένο freddo...
Κάτω απ' τον όμορφο ήλιο της Μάνας Σαλονίκης... Της Νύφης του Βορρά...
Ωραία.
Μα τί συμβαίνει; Σου ήρθε να πας για πιπί σου;
Θυμήσου να αποστηθίσεις τον... ΚΩΔΙΚΟ!
Ναι, φίλοι μου. Πάνω στην ταμειακή απόδειξη - περίπου στο κέντρο της - αναγράφεται ο WC CODE!
..
.
.
Πας στην πόρτα της τουαλέτας,
τον πληκτρολογείς, και ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΕΣΑΙ.
.
.
.
.
.
Τώρα βέβαια, αν την απόδειξη την πάρει ο αέρας,
αν βραχεί με νερό και δεν διαβάζεται,
αν είσαι περαστικός και κατουριέσαι... καλύτερα άστο... μην το παλεύεις...
αμόλα τα.
Ανακάλυψη της Pastaflora
.
Jul 19, 2008
Η μαλακία της ημέρας
"Το Κ.Κ.Ε όταν χρειάστηκε βγήκε στο βουνό και θα βγει και πάλι όταν το απαιτήσουν οι καιροί."
-Kαλά. Μόνο μην πάτε μακριά γιατί δεν θα πιάνουν τα κινητά που πήρατε από το Γερμανό.
Και με το μαλακό, μη γδάρετε τα Καγιέν.
Photo: Mithradir
.
Jul 16, 2008
Κινητοφωτογραφίες (από ό,τι μου έκανε εντύπωση)
ΤΕΙ Αιγάλεω:
ενοικιάζει λέει υπερυψωμένο ισόγειο 31 τ.μ. ΜΟΝΟ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ.
Γιατί ρε μεγάλε; Πώς την είδες έτσι δηλαδή; Και καλά εσύ, γουστάρεις να βλέπεις γκομενάκια στο κλουβί (γιατί 31 τετραγωνικά για δυο άτομα, κλουβί είναι), αλλά θα βρεθούν κορίτσια να έρθουν στο κοτέτσι σου, ρε μάστορα;
Όχι τίποτε άλλο, αλλά του μπήκαν ιδέες του Sum και θέλει τώρα να νοικιάσουμε το πατάρι μας πάνω από το μπάνιο για να έχει εύκαιρα γκομενάκια το βράδυ που σηκώνεται για κατούρημα. Έλεος!
ΤΕΙ Αιγάλεω, part 2:
Οι Κνίτες κάνουν αγώνα ρε, απλώς καμιά φορά, το ρίχνουν έξω στον Βέρτη και στην Ιωαννίδου.
Εμείς πάλι, τη βρίσκουμε ΑΚΟΜΑ με Pink Martini - η στιγμή μάλιστα που ο Τόμας, πριν παίξουν ένα αραβικό κομμάτι, είπε ότι την περιοχή όπου μένουν στο Πόρτλαντ, την έχει χαρακτηρίσει ο Μπους "μικρή Βηρυτό" επειδή εκεί, όλες οι διαδηλώσεις εναντίον του είναι πολυπληθέστατες, πεθάναμε στο γέλιο. Για όσους κατάλαβαν, οι Pink Martini, πήραν ανοιχτά το μέρος του Ομπάμα... ("we got a new candidate now") 
Παρεό παριανό παρεό παρέα πάρε με παρέα σου παρεό μανταλενομούτς
Εϊσοδος στην Εθνικη΄Τράπεζα, στο Νέο Ψύχικο σήμερα.Με έκαναν έξω φρενών! Πρέπει λέει να πατήσεις το κουμπί για να μπεις στο κουτί. Να κλείσεις πίσω σου την πόρτα και μετά να κοιτάξεις την κάμερα (να βγάλεις τα γυαλιά, ηλίου ή άλλα), για να ανοίξει η επόμενη πόρτα και να περάσεις μέσα. Όλα αυτά για τον φόβο των ληστειών.
Το ίδιο κάνεις και για να βγεις - σε δυο κινήσεις.
ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ, πουσταράδες που κάποιο γουρούνι πληρώθηκε ένα σκασμό χρήματα για να σκεφτεί αυτή την αλητεία, έτσι και γίνει διακοπή ρεύματος, παλιομαλάκες, θα μείνετε/μείνουμε όλοι κλεισμένοι στη γαμωτράπεζά σας χωρίς κλιματισμό και χωρίς να ανοίγει πόρτα ή παράθυρο "για το φόβο των ληστειών";
Έτσι και γίνει σεισμός, σκατόμυαλοι, πως θα βγούμε;
Ένας ένας περιμένοντας το ΟΚ από μια ψηφιακή πόρτα που θα έχει χτυπήσει μπιέλες; Τι λέτε ρε;
Να πα να γαμηθείτε.
Αποσύρω τα χρήματά μου - που λόγω ανάγκης γαμώ το ΙΚΑ μου, έπρεπε να ανοίξω για να μου καταθέσει αποζημίωση το ταμείο- και κλείνω το λογαριασμό μου αύριο κιόλας.
Το ίδιο και στην Alpha Bank που απ' ότι έμαθα επίσης έχουν εγκαταστήσει τέτοιο σύστημα.
Άντε και με συγχύσατε, φλουφλογιάπηδες ζώα.
.
Κάρτερ ημών
Κάρτερ ημών, το εν της μηχανής
Αγιασθήτω το βολάν σου
Ελθέτω η μπαταρία σου
Γεμισθήτω το ρεζερβουάρ σου
Ως εν λιπαντικών και επί της μηχανής
Το στροφάλων ημών τον επιούσιον
Σώσε ημίν σήμερον
και άφες ημίν από τα μικροπροβλήματα των ηλεκτρονικών
ως και ημείς αφίωμεν τις βαλβίδες ημών
στων αντιπροσώπων και των μηχανικών
αλλά ρύσαι ημάς από τα ιμιτασιόν
Αγιασθήτω το βολάν σου
Ελθέτω η μπαταρία σου
Γεμισθήτω το ρεζερβουάρ σου
Ως εν λιπαντικών και επί της μηχανής
Το στροφάλων ημών τον επιούσιον
Σώσε ημίν σήμερον
και άφες ημίν από τα μικροπροβλήματα των ηλεκτρονικών
ως και ημείς αφίωμεν τις βαλβίδες ημών
στων αντιπροσώπων και των μηχανικών
αλλά ρύσαι ημάς από τα ιμιτασιόν
Αμήν
Σημείωση:
Το παραπάνω σημείωμα, βρίσκεται αναρτημένο στο γκαράζ της γειτονιάς μου - και μπορεί κάπου να χάνεται η μπάλα στο νόημα, αλλά αυτό συμβαίνει απλούστατα επειδή αποτελεί πηγαίο και αυθεντικό δείγμα λαϊκής τέχνης.
.
Jul 15, 2008
Jul 11, 2008
Kaki King *Air & Kilometers*
Νέο album από το κορίτσι με την ταξιδιάρικη indie κιθάρα: Dreaming of Revenge
Directed by Ingrid K Brooker
www.agastopia.com
.
Jul 8, 2008
Jul 7, 2008
Κίνηση: ΚΑΤΩ Η ΕΠΩΝΥΜΙΑ στο Διαδίκτυο
a·non´y·mousAdj. 1: not named or identified “they wish to remain anonymous” 2: of unknown authorship or origin “an anonymous tip” 3: lacking individuality, distinction, or recognizability “the anonymous faces in the crowd.” [Merriam-Webster Dictionary]
_=_
Ι
Επωνυμία: μια αρρώστια
Οι θλιβεροί επώνυμοι στο δίκτυο είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στέλνουν επιστολάς - ή αργότερα, όταν γίνονται γνωστοί, Δελτία Τύπου- εις τα εφημερίδας, υπογράφοντας με την ιδιότητά των, ωσάν να απευθύνονται σε γραφείο συνοικεσίων - θεωρώντας ότι αυτή τους προσδιορίζει: Πάνος Ανδρεόπουλος,
παιδίατρος, δημοτικός σύμβουλος Πικρής Χολής.
Μετά από τα σχόλιά σας και πολυάριθμες παραινέσεις επ' αυτού, καθώς και από την αμέριστη συμπαράσταση της οποίας έτυχε και μόνο η ανακοίνωση της νέας αυτής κίνησης από έναν εκ των μετρημένων στα δάχτυλα Ελλήνων blogger του οποίου η γνώμη βαρύνει κατά τη γνώμη μου, προχωρούμε και επισήμως στη διαδικτυακή κίνηση για να καταργήσουμε την οπισθοδρομική επωνυμία στο Δϊκτυο.
OXI ΣΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΣΤΟ WEB
(Ανοικτή πρόσκληση)
Τα ψευδώνυμα του καθενός μας *εδώ*, αποκτούν υπόσταση "ταυτότητας" απ' τη στιγμή που διέπονται από συνέπεια σε κάποιου είδους ιστολογείν - καλό ή κακό δεν κρίνω.
Εγώ ας πούμε, είμαι ζοχάδα και προσπαθώ να εκφράζω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Δεν θα μπορούσα να υποκρίνομαι τον Ανώνυμο και να γράφω πράγματα επώδυνα για τους άλλους; Θα μπορούσα - αλλά ούτως ή άλλως τα γράφω με το nickname μου! Θα μπορούσα, αλλά ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Επιπλέον, η πρόσφατη εμπειρία του press-gr έδειξε ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά ανωνυμία - αν ΘΕΛΗΣΟΥΝ να σε βρουν, σε βρίσκουν. Άρα;
Άρα, μήπως όσοι μας τσουβαλιάζουν όλους τους bloggers -δίκαιους και άδικους - με τους νόμους τους, διορθώνω - όσοι "επώνυμοι" ζηλωτές που ιστογραφούν μας τσουβαλιάζουν, ενεργούν τουλάχιστον εκ του πονηρού θέλοντας να επιβάλλουν το ίδιο και σε όλο τον άλλο κόσμο;
Εγώ ούτε πληρώνομαι από κανένα εκδότη για να γράφω στο MantalenoBlog ούτε πληρώνω κανέναν. Το γεγονός μάλιστα ότι γράφω ψευδώνυμα, ΔΡΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ στο να "κάνω όνομα" ως συγραφέας (αν ήθελα), δημοσιογράφος κ.ο.κ. Ούτε πρόσκληση δεν μπορούν να μου στείλουν για ένα event!
Κάτι τυπάκια όμως που έχουν ξεσπαθώσει εναντίον μας και δεν ντρέπονται κοτζάμ άντρες, σαν τον Άνεμο και τον όψιμα "επώνυμο" Μαύρο Γάτο (χρησιμοποιώ τα ψευδώνυμά τους - σιγά μην τους κάνω και διάσημους μέσω του blog μου), τι λόγο έχουν να θέλουν να επιβάλλουν την υποχρεωτική επωνυμία σε όλους;
Διερωτώμαι σοβαρά μήπως ο στόχος (και η μόνη έγνοια τους) είναι για να μην τους φάει τη δουλειά (είτε ως αρθρογράφοι, συγγραφείς ή όψιμοι ποιητές) καμία γραμματέας - blogger που στον ελεύθερο χρόνο της γράφει πολύ πιο γαμάτα απ' αυτούς.
Βλέπεις με το να την κάνουν "επώνυμη" ίσως πιστεύουν πως θα της στερήσουν τη δυνατότητα να εκφράζεται - αυτό που το πας;
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ (το τονίζω, γιατί θα σπεύσουν πάλι να με κατηγορήσουν ότι τους συκοφαντώ), ΑΝ είναι έτσι, γιατί να μην τρέμουν για την όποια θεσούλα τους οι άνθρωποι των μέσων;
Και μη μου τσιτάρετε πάλι τον Αντώνη Πανούτσο που λέει ότι "σιγά μη χάσει κανείς δημοσιογράφος τη δουλειά του από blogger" - ο άνθρωπος έχει χίλια δίκια, αλλά MH MOY TO ΛETE EMENA AYTO, γιατί εγώ δεν θέλω να πάρω τη δουλειά κανενός.
Να το πείτε στους "επώνυμους" που στρέφονται κατά της ανωνυμίας μας.
Σε κάτι ΕΣΗΕΑ και το κακό συναπάντημα, που σαν κακές πεθερές "θέλουν να ξέρουν ποιος είσαι". Αυτοί τρέμουν για τα κεκτημένα τους.
θα το φωνάζω πάντα ότι δεν είναι οι ανώνυμοι και οι ψευδώνυμοι bloggers που έχουν -ή που "κερδίζουν" αν θέλετε από το blogging, αλλά οι "επώνυμοι".
Είναι τόσο προφανές που δεν το βλέπει κανείς;
Κάτω απ΄τη μύτη μας είναι, μην τους αφήνετε να σας ξεγελούν.
Aυτοί συνήθως αναζητούν μια σταδιοδρομία, να προωθήσουν το βιβλίο τους, τη δουλειά τους ή το blog είναι συνέχεια της πρωθύστερης δραστηριότητάς τους - και όλα αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ - γιατί όμως θέλουν να το επιβάλλουν σε όλους;
Last but not least:
To αν εκβιάστηκε ή όχι κάποιος μέσω του Internet (ούτε καν απευθείας από το blog, αλλά με email!), γιατί θα πρέπει να με αφορά εμένα ως blogger που γράφω ποιήματα, ψάχνω να βρω γκόμενο/α, ασχολούμαι με μουσικές, συνταγές, χαβάγιες, παπάγιες ή αλεξίσφαιρα γιλέκα για την ασχολία μου;
ΒΑΝΝΕR ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΗ
(μόνο από ψευδεπώνυμους bloggers - χορτάσαμε από υποκριτές)
ΥΓ.
Παρακαλείται ο Manifesto GR (καθώς και όποιος άλλος ευαρεστείται) να βοηθήσει να συντάξουμε το Καταστατικό / Manigesto της κίνησης (και όχι μόνο λόγω ονόματος του blog του).
.
Jul 4, 2008
Καλά λέω εγώ ότι όλοι οι προγραμματιστές είστε δολοφονικά άτομα...
Στο κουίζ αυτό καλείσαι να βρεις ποιος είναι serial killer και ποιος προγραμματιστής, so shoot it.Εγώ βρήκα μόλις 6/10, πράγμα που μπορεί και να σημαίνει ότι είμαι έρμαιο των πιθανοτήτων να με εκμεταλλευτεί ο πρώτος τυχόντας (προγραμματιστής - για να μην ξεχνιόμαστε).
σομπ
Subscribe to:
Posts (Atom)
