Μετά το "Love" των Beatles, έρχονται και οι Doors remastered (and remixed λέμε). Αφορμή δεν είναι άλλη από την επέτειο για τα 40 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του ιστορικού εκείνου albumάκιου "The Doors" το 1967. Λίαν συντόμως λοιπόν, θα κυκλοφορήσει το διπλό 'The Very Best Of The Doors', το oποίο όπως πληροφορούμαι δεν θα είναι "άλλο ένα best of" αλλά θα περιέχει νέες μίξεις, με ψηφιακά επεξεργασμένο ήχο και πρόσθετα φωνητικά του Jim Morrison που δεν έχουν ακουστεί ποτέ ως τώρα! Και επειδή ξαναείδα τη φωτογραφία του μακαρίτη και κάβλωσα η νεκρόφιλομουσικόφιλη (μα, κακό κι αυτό, οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικοί να ειναι όλοι dead), ποστάρω και ένα κομμάτάκι απο το πρώτο εκείνο του album, που πολλοί γνωρίζετε αλλά λίγοι έχετε ακούσει από αυτή τη διασκευή. Tι διασκευή δηλαδή, διασκευάρα είναι, αφού εκτός από τους Days of the New, κιθάρα και πλήκτρα παίζουν μαζί τους ο Robbie Krieger και ο Ray Manzarek... [αλλιώς, κάτι μου λέει ότι αυτό το κομμάτι ειδικά, θα ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να παιχτεί από άλλους]
Βραβευμένες φωτογραφίες στο διαγωνισμό World Press Photo 2006. Το αρχειάκι της παρουσίασης μου ήρθε με mail και μπορείτε να το δείτε κάνοντας κλικ στο παρακάτω λυνκ.
Διεν ξεύρω τι μο γίνεται, αλλά ακριβώς γι' αυτόι, σι τούτο ‘δω του μπλόγκι γράφουμ’ ιστουρία, πιδάκι μ’.
Mπουζούκι, φουστανέλα, γνέσιμο. Παράδοση. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η παράδοση, αυτή η αμείλικτη συνήθεια από το παρελθόν, επιτάσσει τον εορτασμό της εθνικοαπελευθερωτικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821. Αν έγραφα σε lifestyle περιοδικό, ίσως απαριθμούσα τους «1820 + 1 λόγους για να επανασταστατήσει κανείς» (και σήμερα). Εύκολα. Επειδή όμως, είδα με έκπληξη ότι τα βιβλία της Έκτης Δημοτικού ξαναγράφουν την ιστορία αποφάσισα να γράψω κι εγώ τη δική μου. Που να πάρει. Την Έκτη Δημοτικού την έχω τελειώσει κι εγώ. Ξέρω ιστορία, λέμε. Έτσι, αποφάσισα να σας αφηγηθώ ένα σύντομο ιστοριάκι για τη Μαντώ Μαυρογένους, να μάθετε και το κάτι τις σας καλά μου παιδιά, πριν φορέσετε το αισθησιακό συνολάκι σας και ξεκινήσετε να πάτε στη πασαρέλαση για περαιτέρω δραστηριότητες. Πάμε γερά.
Στο βραχάκι του Αιγαίου απ’ όπου κατάγομαι, την Πάρο, δεν πάτησε το πόδι του Τούρκος. Μας άλλαξαν τον αδόξαστο όμως οι Φράγκοι, οι Ιταλοί, ο Μπαρμπαρόσσα ο πειρατής, καθώς και ο γιός του Μίνωα - αλλά αυτή είναι πολύ παλιά ιστορία και τα ‘χουμε βρει με τους Κρητικούς. Τι γυρεύει λοιπόν, μια προτομή της Μαντώς στην Παροικιά; Έλα μου ντε. Όταν λοιπόν, η Μαντώ Μαγδαληνή Μαυρογένους όπως ήταν το πλήρες ονοματάκι της, κόρη του εγκατεστημένου στην Τεργέστη Έλληνα μεγαλέμπορου Νικόλαου Μαυρογένους, ήρθε να εγκατασταθεί στην Πάρο λίγο πριν την επανάσταση, τα Παριανά παλικάρια έπεσαν πάνω στη νέα, ανύπαντρη πριγκηποπούλα, σαν τη σμέρνα στο χταπόδι: όλοι ήθελαν να την κάμουν νύφη κόβωντας ένα κομμάτι απ’ την περιουσία της (ορίστε, άρχισα να μιλάω σαν τη γιαγιά μου).
[Η Μαντώ ως γκομενάκι, με μικρό βυζί, διάδημα και βοστρύχους. Στο βάθος ο κόλπος της Παρκιάς.]
Εκείνη την εποχή, τα καλόπαιδα τα ατίθασα βέβαια, ήταν συνηθισμένα σε προίκες που θα τις ζήλευε και η Χρίστινούλα Ωνάση. Παντρευόταν π.χ. ο Νικηφόρος τη Ραλλού και έπαιρνε για προίκα του ολόκληρη την Αντίπαρο – και τότε να σκεφτείς δεν υπήρχαν και αυθαίρετα. Οι φήμες, λοιπόν, έλεγαν ότι η Μαντώ εκτός από διαόλου κάλτσα και πολύ πρώτο γκομενάκι, ήταν και πολύ δύστροπο κορίτσι. Γεννημένη το 1796 ή το 7, το 1820 λογικά θα ήταν 23-24 χρονών, εκτός αν έκρυβε χρόνια. Μεγαλωμένη σε άνετο αστικό περιβάλλον στην Τεργέστη, σπουδαγμένη με τις ιδέες του Διαφωτισμού και μορφωμένη βρε αδελφέ, σιγά μη δεχόταν για άντρα της το προπροπάππο μου το Μιχάλη που μύριζε ψαρίλα, κυκλοφορούσε ξυπόλητος και το μόνο που θα είχε να την κεράσει θα ήταν κανένα κρασάκι μπρούσκο και λιαστή γούνα στον Κάτω Γυαλό (ακόμη τα ίδια σερβίρουμε, μη νομίζετε). Χικ. Εδώ λέμε το κορίτσι είχε εκρηκτικό χαρακτήρα. Η Μαντώ ήταν τσαούσα και επαναστάτρια ΠΡΙΝ ξεσπάσει η επανάσταση.
Με την έναρξη του 1821 να φανταστείς, και μια και οι Παριανοί ήταν αρκούντως λαμόγια και όλο κάτι δικαιολογίες του στυλ «γιατί να συνεισφέρουμε στον Αγώνα, εμείς δεν έχουμε Τούρκους», η τρελίδου σηκώνεται και φεύγει, πάει στη Μύκονο και τους αφήνει με την τιμονιέρα στο χέρι. Εκεί ξεσηκώνει τους Μυκονιάτες, που ήδη από εκείνη την εποχή, έδειχναν να εκτιμούν τους stars απ’ όποιο χώρο κι αν προέρχονταν. Και μιλάμε ότι η Μαντώ ήταν αστέρι από μόνη της: με τα καράβια που εξόπλισε κάνοντας την προίκα της στάχτη και μπούρμπερη, όχι μόνο συμμετείχε στο ναυτικό αγώνα εναντίον του τουρκικού στόλου, αλλά ξεκαθάρισε και την ευρύτερη περιοχή από τους πειρατές. Η Μπουμπουλίνα δε λέω, σωστά ξηγήθηκε και εκείνη, αλλά εδώ μιλάμε για τον θηλυκό Τσε Γκεβάρα: για ένα 25χρονο κορίτσι που ήρθε από μια ξένη χώρα και εκτός από τα πλοία και τα πληρώματα, συντηρούσε επιπλέον με δικά της έξοδα και ένα ολόκληρο σώμα πεζικού (!) ενώ πολέμησε κιόλας η ίδια στις μάχες του Πηλίου, της Φθιώτιδας και της Λειβαδιάς. Οέο, Μαντώ rulez.
[Δεν έμεινε ρουθούνι. Που 'ναι ο Ρεχάγκελ να με βάλει σέντερ φορ, το Καραϊσκάκη μου μέσα]
Ορισμένα πράγματα όμως, σε αυτή τη χώρα, δεν αλλάζουν ποτέ: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ωμά και το ίδιο έκανε και με τη Μαντώ. Η γαλλομαθής πιτσιρίκα που είχε γίνει πια σωστή Λάρα Κροφτ (μιλούσε και γαλλικά, ξαναμανταλέμε, και ήταν εκείνη που συνέταξε τη συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον αγώνα), μπορεί να τιμήθηκε με το βαθμό του Αντιστρατήγου από τον Καποδίστρια –μια τιμή μοναδική σε γυναίκα της εποχής- και να της παραχωρήθηκε σπίτι στο Ναύπλιο, αλλά οι πολιτικές ίντριγκες του Κωλέττη της έκαναν το βίο αβίωτο. Η Μαντώ έπεσε σε βαριά μελαγχολία λόγω της άτυχης ερωτικής περιπέτειάς της με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη (μα τί του βρήκε; διερωτώμαι δηλαδή) -------------> είχε και τον Ιωάννη Κωλέττη να τη διώκει για πολιτικούς λόγους.
[UPDATE: Ο Δημήτριος Υψηλάντης ----------> Οι διαφορές με τον αδελφό του είναι ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ νομίζω]
Το 1840, το κορίτσι επέστρεψε στην Πάρο φτωχό και λησμονημένο και μόνο οι Παριανοί της συμπαραστάθηκαν στα τελευταία της. Έκλεισε τα υπέροχα μάτια της που είχαν δει πολλά, σε ηλικία 44 χρονών σε ένα σπιτάκι πάνω από ένα ρεματάκι που τρέχει μέσα στην αγορά της Παροικιάς. Στον έρωτα και στον πόλεμο, ποτέ δεν ησυχάζεις.
--------------------------------------------------------- Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο της Κυριακής" στις 24/3/2007.
Χτες με πέτυχε η βροχή στη ΒεΪκου - σταμάτησα το μηχανάκι δεξιά, αλλά ήταν πια αργά γιατί είχα βραχεί μέχρι εκεί που δεν πρέπει να πω.
Σήμερα πάλι έριχνε κατσαβίδια. Φόρεσα το φουφουλωτό καφέ παντελόνι με τις τσεπάρες δεξιά και αριστερά και χώθηκα μέσα στο χειμωνιάτικο αδιάβροχο - κοντά είναι, σκέφτηκα και ανέβηκα πάλι στο μηχανάκι, χωρίς να φορέσω την ολόσωμη φόρμα που με κάνει σαν τον Μίκαελ Σουμάχερ. Μαλακία μου. Θα είχα μείνει στα στεγνά και μου έχουν πει κι ότι μου πάει. Είναι ασημομαύρη σαν το μηχανάκιο και με δείχνει πολύ space. ΜantalenoSpace Age.
Τουλάχιστον πληρώθηκα κάποια λεφτά. Θα ξεπληρώσω τον λογιστή μου, θα αγοράσω κι εκείνο το μαύρο παντελόνι με τα κρόσια που κάνει 20 ευρώ γαμώ τη φτώχεια μου μέσα. Α! Και χρειάζομαι και καινούρια γυαλιά ηλίου - στο Χαλάνδρι έχω δει κάτι ωραία, σχετικά φθηνά και στο κατάστημα δουλεύει και ένα πολύ όμορφο κορίτσι που μου αρέσει να μιλάω μαζί του (πήγα τελευταία να μου ισιώσει τα του αστιγματισμού γιατί κοιμήθηκα πάνω τους διαβάζοντας τις κλασικούρες μου - βλ. Χέμινγουεη).
Στα γραφεία στο Άρθρο τράβηξα αυτές τις φωτό με το κινητό μου. Η βροχερή θέα, μου θύμισε κάποιο τοπίο από το Metropolis του Φριτς Λανγκ. Ειδικά η τελευταία. Μπορεί πάλι και να κάνω λάθος.
[Πάρε κι ένα (πρόχειρο) MantalenoΜυξ σαν τον παλιό καλό καιρό. Στο κάτω κάτω, δεν θα βρέχει για πάντα. Πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα;]
Bill Evans - Come Rain or Come Shine Golden Gate Quartet - Didn't It Rain Toots Thielemans with Lizz Wright - Come Rain or Come Shine λέμε Jimi Hendrix - One Rainy Wish Annie Lennox - Here Comes the Rain Again (unplugged) Shawn Mullins - And On A Rainy Night Lop Nor - Rain Ralph Towner - Come Rain or Come Shine ξαναμανταλέμε Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat Gomuband - Blue Rainy Day Jimi Hendrix - Rainy Day, Dream Away BB King - Raining All the Time
Update Για όποιον αντιμετώπισε προβλήματα με τον html κώδικα των λυνξ μας: μπορείτε να πάρετε τον τροποποιημένο κώδικα του συγκεκριμένου ΜantalenoPost (σμικρυμένη εικόνα ΒΠ) κάνοντας κλικ εδώ και στην οθόνη που θα σας εμφανίσει στο πράσινο βελάκι δεξιά που λέει download (τίτλος αρχείου HTML.txt).
Update 22/3 - Σήμερα το πρωί, το άκουσα να το λέει πρωινή ραδιοφωνική στον ΑΝΤ1 Radio. Eυχαριστούμε. - Σήμερα έκλεινα και τη MantalenoΣτήλη μου στο Άρθρο της Κυριακής και δεν παρέλειψα να το αναφέρω. - Aκόμη: την κίνηση της δικτυακής μας διαμαρτυρίας έχει αναφέρει δις το Έθνος στη δικτυακή του έκδοση, εδώ (Δικτυακή Πορεία Κατά Πολύδωρα) και εδώ (Κατακραυγή Βύρωνα στο Διαδίκτυο).
Update 23/3 - Μπορείτε να copy+pastάρετε τον κώδικα και από το forum των Καπέλων εδώ. Εύκολα, γρήγορα και χωρίς download.
Όποιου πέφτει στην αντίληψή του κάτι επιπλέον, ας ενημερώνει στα commentz να το προσθέτουμε, people.
Βρε μήπως θα πρέπει ο πρωθυπουργός μας να ανακηρυχθεί τάχιστα «Φαραώ»; Oι πληγές είναι επτά: πάρε χαρτί και μολύβι και σημείωνε, να τις θυμάσαι αύριο που θα πας να ψηφίσεις: 1) Ξηρασία. 2) Ματ. 3) Ζαρντινιέρες. 4) Στρατός από τα 18 σου. 5) Σύνταξη από τα 67 σου. 6) Κουκουλοφόροι. 7) Δικαστόσημο. Super extra bonus: Τούρκοι στο Αιγαίο. Και θα μου πεις: ρε Μανταλένα, μέχρι και για την ξηρασία η κυβέρνηση φταίει; Και θα σου πω: εννοείται πως ναι. Γιατί αν είχαν φροντίσει να φτιάξουν μικρά φράγματα στην κεντρική Ελλάδα ή την Πελοπόννησο, αυτή τη στιγμή θα είχα να κεράσω ένα νεράκι τους τουρίστες μας στην Πάρο το καλοκαίρι. Τώρα όχι νεράκι, ούτε Θοδωράκι δεν θα τολμήσω να τους βάλω - «διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό» (με αφαλάτωση) – μια που τόσα χρόνια ούτε μια εγκατάσταση για αφαλάτωση θαλασσινού νερού δεν φρόντισαν να φτιάξουν οι κυβερνήσεις μας. Η Κύπρος που επίσης πάσχει φέτος από λειψυδρία, γιατί δεν θα αντιμετωπίσει τόσο έντονο πρόβλημα όσο εμείς, ξέρεις;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Γιατί το έργο με τις επτά (+ μία bonus) πληγές μπορεί να το έχεις ξαναδεί κύριέ μου, αλλά 50 χιλιάδες νέους στα συλλαλητήρια και στο κέντρο της Αθήνας, θα πρέπει να έχει να δει αυτή η χώρα από το έπος του ’40, όταν έφευγαν οι παππούδες μας τραγουδώντας για το μέτωπο. Στα προπύργια του λαϊκού ξεσηκωμού, στην μαρτυρική Πάντειο, την ορεινή Πολυτεχνειούπολη, το στρατηγικής σημασίας Πανεπιστήμιο Πειραιά και τα απόρθητα ΤΕΙ, χιλιάδες νέοι δίνουν καθημερινά το «παρών» αναγκασμένοι να κρατούν ομήρους τους καθηγητές τους, να πληρώνουν κοντά 1 ευρώ το λίτρο τη βενζίνη σούπερ για τις μολότωφ τους (χώρια τα μπουκάλια από τις βότκες που αναγκάζονται να καταναλώνουν), και να λύνουν διαφορικές εξισώσεις με πολλούς γνωστούς - αγνώστους.
Εδώ θα πρέπει να σε πληροφορήσω αγαπητέ αναγνώστη, ότι οι γνωστοί – άγνωστοι, έχουν πλέον αντικατασταθεί από μια νέα φατρία της αγωνιστικής δράσης, τους διαβόητους «κουκουλοφόρους», οι οποίοι διαβάζουν Μπακούνιν και κάτι άλλα που ο Λόρδος Βύρων ούτε τα υποψιάζεται όπως Γκρέγκορυ Κόρσο, Ντον Ρόσα και Mantalen Parianos, και καπνίζουν κάτι πολύ χοντρά τσιγάρα με μεγάλη κάφτρα, που προκαλούν παρενέργειες και σε κάνουν να συμπεριφέρεσαι σαν τους 300 του Λεωνίδα στην καινούρια ταινία του Frank Miller, εν ολίγοις να ουρλιάζεις ασταμάτητα και να θέλεις να καθαρίσεις τους κακομούτσουνους.
Οι δυνάμεις των Ματ βέβαια, «αμυνόμενες» (η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση) απέναντι στη νέα λαίλαπα, επιτέθηκαν με τις γνωστές – άγνωστες ζαρντινιέρες τους, σιδηρογροθιές και χημικά που δεν καταστρέφουν το όζον. Από το Σύνταγμα μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων, η χώρα άρχισε να παραπατάει ζαλισμένη από μια δακρυγόνα αιθαλομίχλη.
The Great Pretenderis έλεγε στην TV ότι «αυτή η κατάσταση μας εκθέτει διεθνώς» και ότι φθάνοντας τις προάλλες στο Μεγάλη Βρετάνια, αντίκρυσε τον Πλατινί και τους άλλους ανθρώπους της Ουέφα δακρυσμένους εξαιτίας των χημικών που έριχναν οι κρανοφόροι στους κουκουλοφόρους έξω από τη Βουλή. Ε, κι αν δάκρυσε ο Πλατινί, τι έγινε κύριε μου; Εδώ κοτζάμ Παναγία η Εκατονταπυλιανή δακρύζει χρόνο-παραχρόνο στην Πάρο και κανένας μας δεν συγκινείται. Αφήστε δε, που οι αγρότες και οι απολυμένοι της Βόρειας Ελλάδας δακρύζουν καθημερινά και χωρίς την ανάγκη δακρυγόνων – απλώς κοιτώντας το περιεχόμενο του πορτοφολιού τους.
Εγώ πάλι δακρύζω κάθε που βλέπω τον Γιακουμάτο στην τηλεόραση. Απ’ τα γέλια. Όλα καλά του φαίνονται αυτού του ανθρώπου και όλα συναινετικά και όλοι έχουν δίκιο – ωραία πολιτική: σεβασμός και αλληλοκατανόηση στην ΤV – το ξύλο της Μαριέτας στις πορείες.
Και όχι μόνο: την τελευταία φορά που δάκρυσα, ήταν που διάβασα ότι μελετάται σχέδιο να πηγαίνουν οι νέοι στρατό (υποχρεωτικά) από τα 18 και οι γέροι να βγαίνουν στη σύνταξη (υποχρεωτικά, too) από τα 67. Από το θρανίο στη σκοπιά, και να πηγαίνουν εθελοντικά και τα κορίτσια. Σωστό μου φαίνεται, με την προϋπόθεση όμως ότι θα πρέπει μετά να εισβάλλουμε κι εμείς σε καμιά Παλαιστίνη. Στο προσωπικό μου σύστημα αξιών πάντως, και με βάση ένα πρωτότυπο ποιοτητόμετρο που έφτιαξα για να μετράω την πχιότητα, πρώτα έρχονται τα μανιτάρια πλευρώτους, τα μαρούλια και οι ντομάτες - που λόγω της φετινής ανομβρίας θα λυπάμαι ακόμη και σάπιες να τις πετάξω στα μούτρα κανενός, παρά οι κυβερνητικές εξαγγελίες. «Αληταριό» τους χαρακτήρισαν τους φοιτητές στην κυβέρνηση και ύστερα συζήτησαν ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ να βάλουν «Δικαστόσημο», φορολογικό χαράτσι ύψους 1,5 δις ευρώ σε όλους μας (μη γκρινιάζεις κύριέ μου, αναλογούν γύρω στα 273 ευρώ έξτρα φόρος για τον καθένα μας), προκειμένου να πληρώσουν τα αναδρομικά των δικαστικών.
Ο φερόμενος και ως πρωθυπουργός πάντως, για την ώρα δεν ασχολείται με αυτά και θα σε γελάσω με τι ασχολείται, μια που οι Τούρκοι, μετά τον Άη Στράτη, χαρακτήρισαν ως γκρίζα ζώνη και το καφενείον «Η Ωραία Ελλάς» στο Παγκράτι. Είμαι βέβαιη όμως, ότι ο Κώστας θα ξέρει ότι το άλλο Σάββατο, στις 24 του μήνα, παίζουμε φιλικό με τους Τούρκους στο Καραϊσκάκη και θα πρέπει να τους κερδίσουμε πάση θυσία αν δεν θέλουμε να ξεφτιλιστούμε εντελώς πια.
___________________________________
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο της Κυριακής", στις 18/3/2007, με τίτλο "Επτά Πληγές". H εικονογράφηση είναι από το indy.gr .
-«Iκ-ντρόου-μή» how you say it?, ψελλίζει ο Stew και σκάει στα γέλια ξαπλωμένος στο γρασίδι. -Not ekdromi, του λέω, αλλά «εκδρομή». It’s like «k», «the», «d» and «r», pronounced together. -That’s impossible, you crazy Greek! Τινάζω τις πευκοβελόνες που έχουν κολλήσει στο παντελόνι μου. Το ανεβάζω και σφίγγω τη ζώνη. Ξαναφοράω το φουτεράκι μου και χώνω τα χέρια στις τσέπες. Ψαχουλεύω το χαρτονόμισμα των 20 λιρών – ναύλο για την επιστροφή με το ταξί στο σπίτι, που ευτυχώς είναι ακόμη εκεί. Σηκώνομαι με ένα πήδημα. Ο Stew είναι ακόμη ξάπλα. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει λαχανιασμένα και το γέλιο του, μοιάζει να έχει εντυπωθεί σαν χάδι αγγέλου σε πρόσωπο μελλοθάνατου. Το τζιν μπουφάν του έχει γίνει χάλια από το παγωτό που τρώγαμε μαζί. Αυτό ήταν κι η αφορμή να μαλώσουμε στα ψέματα -εγώ θα φάω πρώτη, όχι εσύ- και να αρχίσουμε να παλεύουμε για πλάκα πριν καταλήξουμε να κάνουμε έρωτα σε αυτή τη γωνία του Hyde Park πάνω από τη λίμνη Serpentine. -Get up, lover, του λέω. We should be going. It’s getting dark. -Alright, alright, απαντάει. But this time, it’s me who buys the ice cream. And we can eat it in my place, if it’s ok with you… Δεν λέω τίποτα. -Ι have my car parked in Κnightsbridge, συνεχίζει απτόητος. Προχωράμε για λίγο σιωπηλά, προς Κnightsbridge, καθώς το σκοτάδι πυκνώνει στο πάρκο. -I ’d better take a cab, του λέω ξαφνικά, κοιτώντας το χώμα. Πίσω απ' την πλάτη μου, αισθάνομαι τη νύχτα να με καταδιώκει σαν μαύρος πίθηκος που πηδά από κλαδί σε κλαδί, εξαφανίζοντας τα φυλλώματα στη σκοτεινή της αγκαλιά.
Το Χαμένο Κορμί, μου ζήτησε τις αγαπημένες μου επτά ταινίες… για να ανακαλύψω ότι πολύ απλά, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι μόνο επτά. Η παρακάτω σειρά λοιπόν, ούτε καθαρά απολογιστική μπορεί να είναι, ούτε φυσικά με αξιολογική σειρά. Είναι όμως όλες τους, ταινίες που έχω δει και λατρέψει όχι μόνο επειδή δεν τις ξέχασα ποτέ, αλλά και επειδή με κάποιο τρόπο, υπήρχα κι εγώ μέσα σε αυτές.
Mulholland Drive
[David Lynch, 2001]
Dead Man
[Jim Jarmusch, 1995]
Blue In The Face
[Paul Auster και Wayne Wang, 1995]
Do the right thing
[Spike Lee, 1989]
Underground…
…ή Arizona Dream;
[Emir Kusturica, 1995, 1993]
The Meaning of Life
[Terry Jones και Terry Gilliam, 1983]
13 απόψεις για την ευτυχία
[Jill Sprecher, 2001]
Fight Club
[David Fincher, 1999]
Κάρμεν από Κάρλος Σάουρα…
[Carlos Saura, 1983]
…ή την Κάρμεν του Godard; (δεν βρήκα πουθενά κάποιο βίδεο της προκοπής)
Μίλα της…
…ή μήπως το Ψηλά Τακούνια;
[Almodovar, 2002, 1991]
Τα φτερά του έρωτα
…ή το Until the End of the World;
[Wim Wenders, 1991, 1987]
Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι
[Bernardo Bertolucci, 1972]
______________________________________________
End credits Καθώς έγραψα στην αρχή, είναι αδύνατο να ξεχωρίσω ταινίες, που τώρα που το σκέφτομαι, μόνο από τον κάθε σκηνοθέτη παραπάνω έχω τουλάχιστον άλλες δυο τρεις αγαπημένες! Που είναι ο Woody Allen; Που είναι ταινίες ζωής που δεν καταφέρνουν ποτέ Έλληνες κινηματογραφιστές (η Πολίτικη Κουζίνα και κάποιες του Νικολαϊδη και του Αγγελόπουλου, εξαιρούνται – αλλά ας μην επεκταθώ), ταινίες όπως Το Σπίτι των Πνευμάτων της Αλιέντε, οι Εραστές του Μεσονυχτίου, τo 12 Monkeys,H Aβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, ο Big Lebowski, το Prova di Orchestra ή το Ε La Nave Va και το 8 1/2 του Φελίνι, Η Θυσία του ANTPέι Ταρκόφσκι και όχι μόνο, κι ακόμη ο Βασιλιάς της Μοναξιάς, το Sliding Doors… οι Fabulous Baker Boys (έχω μια αδυναμία στον Τζεφ Μπρίτζες), το Παιχνίδι των Λυγμών, το Natural Born Killers (του εξαιρετικού Όλιβερ Στόουν – όχι εκείνου του Big Alex), το A Night On Earth, το Life of Brian των Monty Python, ο Birdy (η ζωή του Charlie Parker σε σκηνοθεσία C. Eastwood), ο Θρύλος του 1900, το Naked Tango με τον αγαπημένο μου Vincent D'Onofrio και την υπερκουκλάρα μια φορά, Matilda May… ?
Ελπίζω να σας αρέσουν τα αποσπάσματα ταινιών που διάλεξα. Κι αν δεν έχετε δει κάποιες από αυτές, αναζητήστε τις. Ακόμη και αυτές που είναι πιο -χμ, χμ και χμ- για σινεφίλ.
Κρατώντας στα χέρια της τo μπουκαλάκι με το δηλητήριο, πάτησε το κουμπί του ασανσέρ. Παραμάσχαλα είχε την κιθάρα του – με το που έμαθε ότι γύρισε στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να του την επιστρέψει. Δεν θα άντεχε πια να έχει σπίτι της τίποτε δικό του. Χτύπησε το κουδούνι. Περίμενε λίγο. Όταν βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν κανείς εκεί για να της ανοίξει, έβγαλε απ’ την τσέπη της το κλειδί που της είχε δώσει εκείνος πριν χωρίσουν. Ξεκλείδωσε και μπήκε. Ελάχιστα είχαν αλλάξει από την εποχή που εκείνος είχε φύγει. Άφησε την κιθάρα του στον καναπέ και άρχισε να γδύνεται ώσπου έμεινε εντελώς γυμνή. Πήγε στην κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και έσταξε λίγες σταγόνες δηλητήριο στο μπουκάλι με το νερό. Το ξανάκλεισε προσεκτικά και το έβαλε στη θέση του. Μετά κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα. Θα έβρισκε το δρόμο της και με κλειστά μάτια. Στάθηκε μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη κοιτώντας τη γύμνια της. Ήταν ακόμη όμορφη και χάρηκε γι’ αυτό. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και άδειασε το υπόλοιπο από το μπουκαλάκι στο στόμα της. Αισθάνθηκε την επίθεση του δηλητηρίου στο αίμα της. Επιτέλους, σκέφτηκε, ένα αρσενικό που άξιζε το όνομά του πέρα ως πέρα.
Σήμερα πάλι, η Πλάκα έμοιαζε σα να ξύπνησα στο '50.
Με περίμενε στη σοφίτα και όταν με είδε να κοιτάζω τη θέα απ' το παράθυρο, μου είπε: -Αν θέλεις μπορείς να βγεις έξω. -Θέλω να βγάλω φωτογραφία με το κινητό μου, απάντησα.
-Βγάλε, είπε. Και κοίτα ψηλά. -Κοιτάω. -Βάλε και χρώμα. -Θα βάλω. -Θα μου δώσεις το mail σου; -...
Επειδή έγραψα στου Enteka για τον Jimi Hendrix (το είχα γράψει άλλωστε πριν καιρό), δε σημαίνει ότι θα ευκαιρήσω λίαν συντόμως να ανταποκριθώ στις ευγενικές και άκρως ενδιαφέρουσες προσκλήσεις σας guys.
Lexx, σου απάντησα πως θα το κάνω, το πότε δεν το ξέρω όμως.
Χαμένο Κορμί, δεν υπάρχει πιο εύκολο - δύσκολο πράγμα απ' αυτό που ζητάς με τις ταινίες. Θα γίνει κι αυτό όμως γιατί με πωρώνει η ιδέα.
Μotorcycle Boy, τρελός παπάς σε βάφτισε - αν θυμάσαι είχα αρνηθεί και παλιότερα να συμμετάσχω σε ανάλογο εγχείρημα... (προλαβαίνεις να προτείνεις σε κάποιον άλλο τη συνέχεια της ιστορίας όσο είναι ακόμη νωρίς;)
Που να έγραφα και κάτι που ήθελα για το Critical Error της Rentonδηλαδή...
Παιδιά ευχαριστώ, ειλικρινά για την τιμή που μου κάνετε να με συμπεριλαμβάνετε στα σχέδιά σας. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ αυτό για μένα. Δώστε μου χρόνο, pls, να με ξαναβρώ γιατί με έχω χάσει και τελευταία δε με συναντάω πουθενά.
-Να το συζητήσουμε, βρε Ιουλιέτα. Δεν δύναμαι να κατανοήσω διατί αποκλείεις προκαταβολικώς την κρεατοφαγία, τωόντι αύτη καταδείκνυται παντοιοτρόπως ευεργετική δια την υγεία. Αν δοκίμαζες έστω την πεολειχία;
Μεθαύριο είναι τρίτη και 13. Αντιμεθαύριο Τετάρτη και 14: Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας (ΠΗΜΠ).
Η ανθρωπότητα έχει θεσπίσει Παγκόσμιες Ημέρες για κάθε πιθανή και απίθανη τύψη της. Έχεις ενοχές για κάτι; Βρες μια ελεύθερη ημερομηνία και θέσπισε τη δική σου Παγκόσμια Ημέρα. Εγώ π.χ. σκέφτομαι πολύ σοβαρά να θεσπίσω την επέτειο του χωρισμού μου, Παγκόσμια Ημέρα που Δεν Σπάμε το Κεφάλι του Γκόμενου (μια ουσιαστική κοινωνική Mantalenoπροσφορά στην Ανθρωπότητα για την ανεκτικότητα και την αδελφοσύνη). Οι Παγκόσμιες μέρες πάντως έχουν πληθύνει επικίνδυνα και αν δεν βρεις ελεύθερη ημερομηνία, μην εκπλαγείς - δεν τρέχει τίποτα: το πολύ-πολύ να προσθέσεις κι εσύ μια ακόμη, αφού δεν είναι λίγες πια οι περιπτώσεις όπου δυο Παγκόσμιες Ημέρες συνωστίζονται στην ίδια ημερομηνία. Παράδειγμα;
Την Τετάρτη 14 Μαρτίου ας πούμε, είναι η Παγκόσμια Ημέρα του π (=3,14). Απευθύνεται αποκλειστικά σε μαθηματικούς και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Μαρτίου επειδή, λέει, η ημερομηνία 14/3, στο αγγλοσαξωνικό σύστημα γράφεται 3, 14 (χαλάρωσε κύριέ μου, που πάς αμέσως να πηδήξεις αράδες, θα φτάσουμε και σε αυτό που θες).
Συνεχίζω λοιπόν: η μέρα αυτή γιορτάζεται με πάρτι σε πολλές μαθηματικές σχολές του κόσμου και τα πάρτι ξεκινούν ακριβώς στη 1:59’ γιατί οι αριθμοί 1, 5 και 9 είναι αυτοί που ακολουθούν τα ψηφία του δεκαδικού 3,14159… (Με παρακολουθείς, θείε Πέτρο ή ακόμη πασχίζεις με την εικασία του Γκόλντμπαχ;)
Aφού, λοιπόν, ξεμπερδέψεις με το πάρτι στο Μαθηματικό Αθηνών (αυτή την εποχή έχει κατάληψη, πορεία, διαδήλωση, πόλεμο, συναυλία διαμαρτυρίας και τουρνουά Go και γκιούλ στο αμφιθέατρο), μπορείς να συνεχίσεις με τη δεύτερη αλλά εξόχως ουσιαστικότερη διάσταση της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Την Παγκόσμια Μέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας. Πρόκειται για την ανδρική εκδοχή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου και γιορτάζεται ακριβώς ένα μήνα μετά τη γιορτή του κατάπτυστου αυτού Αγίου των ερωτευμένων που μας κάνει να ανταλάσσουμε λουλουδάκια, χαντρούλες και κουκλάκια, ενώ το μόνο που θέλουμε είναι να τη βρούμε στο κρεβάτι με κανένα όμορφο κουκλί.
Η Παγκόσμια Μέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας λοιπόν απευθύνεται σε όλους τους άντρες που ως φαλλοκρατικά γουρούνια, το μόνο που θέλουν είναι ένα πιάτο φαΐ, σεξ στα γρήγορα και να πουν κανένα σύντομο, βλακώδες ανέκδοτο με τους φίλους τους. Η πρωτοβουλία για την εξαίσια αυτή ημέρα θα πρέπει να αποδοθεί σε έναν άντρα, φυσικά. Κάποιον Αμερικανό ραδιοφωνικό παραγωγό ονόματι Τom Bertchie του σταθμού 103,7 FNX που κατοικοεδρεύει στο εξωτικό Rhode Island των ΗΠΑ και που καλύτερα να μην τον δεις πώς είναι στη φάτσα, γιατί δεν θα θέλεις να ξαναφάς μπριζόλα μετά απ’ αυτό.
To ζήτημα που ενσκήπτει βέβαια, και ευλόγως κατά τη γνώμη μου, είναι τι γίνεται αν δεν ξέρεις να ψήσεις σωστά μια μπριζόλα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να την πετύχω στο ψήσιμο και στο αλάτισμα τη ρουφιάνα! Απ’ το άλλο δεν έχω πρόβλημα, δόξα τω θεώ, είναι σαν το ποδήλατο και το κολύμπι: αν το μάθεις μια φορά καλά, δεν το ξεχνάς. Με το μπριζολίκιο όμως τι γίνεται; Και αυτή η μαρινάτα με λευκό κρασί, ρίγανη και αλάτι μου φαίνεται πιο δύσκολη από το δεύτερο σκέλος αυτής της Παγκόσμιας μέρας. Γιατί άντε και πες πως την έφτιαξα τη μαρινάτα μου και του τη βούτηξα εκεί μέσα (τη μπριζόλα, ντε). Πόση ώρα θα την αφήξω να μουλιάζει; Και πριν τη βάλω στο γκριλ θα πρέπει να την τινάξω;
Και αν ο γκόμενος μου το θέλει το T-Bone του σενιάν; Πόσην ώρα θα πρέπει να το αφήσω να ψήνεται πριν του δώσω να βάλει κι αυτός κάτι στο στόμα του; Κάνα τεταρτάκι ή κάνα μισάωρο; Α, όλα κι όλα. Εγώ σε ένα τεταρτάκι θέλω να ‘χω τελειώσει και σε κάνα μισάωρο να τον έχω βάλει να κοιμάται. Δεν θα γίνουμε και τοιχογραφία στην Πομπηία.
All music and video posted on this blog is meant for sampling purposes only. If you really like what you hear, support the artist by buying his album or related merch. In any case, if you represent or own any media that happen to appear on this blog and would like something taken down, pls email us and we will remove the file(s).
Μετά το "Love"
