Βίβα λα ρεβολουθιόν

Διεν ξεύρω τι μο γίνεται, αλλά ακριβώς γι' αυτόι, σι τούτο ‘δω του μπλόγκι γράφουμ’ ιστουρία, πιδάκι μ’.

Mπουζούκι, φουστανέλα, γνέσιμο. Παράδοση. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η παράδοση, αυτή η αμείλικτη συνήθεια από το παρελθόν, επιτάσσει τον εορτασμό της εθνικοαπελευθερωτικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821. Αν έγραφα σε lifestyle περιοδικό, ίσως απαριθμούσα τους «1820 + 1 λόγους για να επανασταστατήσει κανείς» (και σήμερα). Εύκολα.
Επειδή όμως, είδα με έκπληξη ότι τα βιβλία της Έκτης Δημοτικού ξαναγράφουν την ιστορία αποφάσισα να γράψω κι εγώ τη δική μου. Που να πάρει. Την Έκτη Δημοτικού την έχω τελειώσει κι εγώ. Ξέρω ιστορία, λέμε.
Έτσι, αποφάσισα να σας αφηγηθώ ένα σύντομο ιστοριάκι για τη Μαντώ Μαυρογένους, να μάθετε και το κάτι τις σας καλά μου παιδιά, πριν φορέσετε το αισθησιακό συνολάκι σας και ξεκινήσετε να πάτε στη πασαρέλαση για περαιτέρω δραστηριότητες. Πάμε γερά.


Στο βραχάκι του Αιγαίου απ’ όπου κατάγομαι, την Πάρο, δεν πάτησε το πόδι του Τούρκος. Μας άλλαξαν τον αδόξαστο όμως οι Φράγκοι, οι Ιταλοί, ο Μπαρμπαρόσσα ο πειρατής, καθώς και ο γιός του Μίνωα - αλλά αυτή είναι πολύ παλιά ιστορία και τα ‘χουμε βρει με τους Κρητικούς. Τι γυρεύει λοιπόν, μια προτομή της Μαντώς στην Παροικιά; Έλα μου ντε.
Όταν λοιπόν, η Μαντώ Μαγδαληνή Μαυρογένους όπως ήταν το πλήρες ονοματάκι της, κόρη του εγκατεστημένου στην Τεργέστη Έλληνα μεγαλέμπορου Νικόλαου Μαυρογένους, ήρθε να εγκατασταθεί στην Πάρο λίγο πριν την επανάσταση, τα Παριανά παλικάρια έπεσαν πάνω στη νέα, ανύπαντρη πριγκηποπούλα, σαν τη σμέρνα στο χταπόδι: όλοι ήθελαν να την κάμουν νύφη κόβωντας ένα κομμάτι απ’ την περιουσία της (ορίστε, άρχισα να μιλάω σαν τη γιαγιά μου).

[Η Μαντώ ως γκομενάκι, με μικρό βυζί, διάδημα και βοστρύχους. Στο βάθος ο κόλπος της Παρκιάς.]

Εκείνη την εποχή, τα καλόπαιδα τα ατίθασα βέβαια, ήταν συνηθισμένα σε προίκες που θα τις ζήλευε και η Χρίστινούλα Ωνάση. Παντρευόταν π.χ. ο Νικηφόρος τη Ραλλού και έπαιρνε για προίκα του ολόκληρη την Αντίπαρο – και τότε να σκεφτείς δεν υπήρχαν και αυθαίρετα. Οι φήμες, λοιπόν, έλεγαν ότι η Μαντώ εκτός από διαόλου κάλτσα και πολύ πρώτο γκομενάκι, ήταν και πολύ δύστροπο κορίτσι.
Γεννημένη το 1796 ή το 7, το 1820 λογικά θα ήταν 23-24 χρονών, εκτός αν έκρυβε χρόνια.
Μεγαλωμένη σε άνετο αστικό περιβάλλον στην Τεργέστη, σπουδαγμένη με τις ιδέες του Διαφωτισμού και μορφωμένη βρε αδελφέ, σιγά μη δεχόταν για άντρα της το προπροπάππο μου το Μιχάλη που μύριζε ψαρίλα, κυκλοφορούσε ξυπόλητος και το μόνο που θα είχε να την κεράσει θα ήταν κανένα κρασάκι μπρούσκο και λιαστή γούνα στον Κάτω Γυαλό (ακόμη τα ίδια σερβίρουμε, μη νομίζετε). Χικ.
Εδώ λέμε το κορίτσι είχε εκρηκτικό χαρακτήρα. Η Μαντώ ήταν τσαούσα και επαναστάτρια ΠΡΙΝ ξεσπάσει η επανάσταση.


Με την έναρξη του 1821 να φανταστείς, και μια και οι Παριανοί ήταν αρκούντως λαμόγια και όλο κάτι δικαιολογίες του στυλ «γιατί να συνεισφέρουμε στον Αγώνα, εμείς δεν έχουμε Τούρκους», η τρελίδου σηκώνεται και φεύγει, πάει στη Μύκονο και τους αφήνει με την τιμονιέρα στο χέρι. Εκεί ξεσηκώνει τους Μυκονιάτες, που ήδη από εκείνη την εποχή, έδειχναν να εκτιμούν τους stars απ’ όποιο χώρο κι αν προέρχονταν.
Και μιλάμε ότι η Μαντώ ήταν αστέρι από μόνη της: με τα καράβια που εξόπλισε κάνοντας την προίκα της στάχτη και μπούρμπερη, όχι μόνο συμμετείχε στο ναυτικό αγώνα εναντίον του τουρκικού στόλου, αλλά ξεκαθάρισε και την ευρύτερη περιοχή από τους πειρατές. Η Μπουμπουλίνα δε λέω, σωστά ξηγήθηκε και εκείνη, αλλά εδώ μιλάμε για τον θηλυκό Τσε Γκεβάρα: για ένα 25χρονο κορίτσι που ήρθε από μια ξένη χώρα και εκτός από τα πλοία και τα πληρώματα, συντηρούσε επιπλέον με δικά της έξοδα και ένα ολόκληρο σώμα πεζικού (!) ενώ πολέμησε κιόλας η ίδια στις μάχες του Πηλίου, της Φθιώτιδας και της Λειβαδιάς.
Οέο, Μαντώ rulez.

[Δεν έμεινε ρουθούνι. Που 'ναι ο Ρεχάγκελ να με βάλει σέντερ φορ, το Καραϊσκάκη μου μέσα]

Ορισμένα πράγματα όμως, σε αυτή τη χώρα, δεν αλλάζουν ποτέ: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ωμά και το ίδιο έκανε και με τη Μαντώ. Η γαλλομαθής πιτσιρίκα που είχε γίνει πια σωστή Λάρα Κροφτ (μιλούσε και γαλλικά, ξαναμανταλέμε, και ήταν εκείνη που συνέταξε τη συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον αγώνα), μπορεί να τιμήθηκε με το βαθμό του Αντιστρατήγου από τον Καποδίστρια –μια τιμή μοναδική σε γυναίκα της εποχής- και να της παραχωρήθηκε σπίτι στο Ναύπλιο, αλλά οι πολιτικές ίντριγκες του Κωλέττη της έκαναν το βίο αβίωτο.
Η Μαντώ έπεσε σε βαριά μελαγχολία λόγω της άτυχης ερωτικής περιπέτειάς της με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη (μα τί του βρήκε; διερωτώμαι δηλαδή) ------------->
είχε και τον Ιωάννη Κωλέττη να τη διώκει για πολιτικούς λόγους.

[UPDATE:
Ο Δημήτριος Υψηλάντης ---------->
Οι διαφορές με τον αδελφό του είναι ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ νομίζω]





Το 1840, το κορίτσι επέστρεψε στην Πάρο φτωχό και λησμονημένο και μόνο οι Παριανοί της συμπαραστάθηκαν στα τελευταία της. Έκλεισε τα υπέροχα μάτια της που είχαν δει πολλά, σε ηλικία 44 χρονών σε ένα σπιτάκι πάνω από ένα ρεματάκι που τρέχει μέσα στην αγορά της Παροικιάς.

Στον έρωτα και στον πόλεμο, ποτέ δεν ησυχάζεις.

---------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο της Κυριακής" στις 24/3/2007.