N/A

Δυο έρωτες για την Πρωτοχρονιά

Paul Weller (για μένα, γιατί μου θυμίζει το Londinium και τα ποτά που ήπιαμε μαζί με τον Paul μετά το gig) και...
μπορώ να βάλω δυο vids κύριε?


...όχι τίποτε άλλο, αλλά μ' αρέσει και η μπασίστρια που είχε τότε... (δυνάμωσέ το)


...και Nori Bucci - o μεγάλος έρωτας του Summertime.

.

My Chemical Romance 2006

Χορτάσαμε αίμα, πόνο, ξυραφιές στο πρόσωπο και τις κόπρους του Αυγεία που αδειάζετε κάθε μέρα μέσα απ' τα blogs σας σε όποιον τύχει να πέσει πάνω τους "από άστοχο κλικ του ποντικιού του" όπως έλεγε και ένας *αξιόλογος* πριν γίνει βοθρατζής.

Καταλάβετε κάτι, ανθρωπάκια χωρίς χιούμορ και αισθητική:
αδιαφορούμε για το αν θα κλείσετε το blog σας ή όχι.
Αυτό απασχολεί μόνο εσάς και τους πέντε φίλους σας.
Μην επιχειρείτε να τα φορτώσετε σε όσους δεν σας κάνουν linkblog ή τυχαίνει να γελάνε με τις σαχλαμαρίτσες σας και τις στιχουργημένες ψιλοκουβεντούλες που σκαρώνετε λόγω αϋπνίας στις 4 το πρωί.

Η Mantalena δεν έχει βρίσει άδικα ποτέ άνθρωπο -εκτός ίσως από τον Βρυώνη, που κι εκείνος ο χαρακτηρισμός όμως, είναι η πλέον συνηθισμένη ΣΑΣ φιλική προσφώνηση), κι επιπλέον, ανάθεμα κι αν μπορείτε να ξεχωρίσετε τι σημαίνει προσβολή, κριτική, βρισιά, συκοφαντία κ.λπ. κ.λπ.
Κουράστηκα ήδη.

Εσείς όπως φαίνεται πάλι όχι. Ca ne fait rien.
Εδώ ο κόσμος χάνεται, παγόβουνα στο μέγεθος της Σαλαμίνας αποκολλώνται από την Αλάσκα, κι εσείς ασχολείστε με το αν κάνετε linkblogs σε ένα blog στο οποίο δεν αφήνετε σχόλια και λοιπές σάχλες. Προσπαθείτε να προσδιορίσετε τον εαυτουλάκο σας πάντα σε σχέση με τους άλλους, είτε αυτοί σας σνομπάρουν επιδεικτικά είτε σας ασκήσουν κριτική.
"Δεν έχεις υποφέρει", "δεν ξέρεις τι είναι πόνος", "δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για θάνατο εσύ", "δεν ξέρεις τι είναι παγωνιά, βραδυά χωρίς φεγγάρι". "με διώξατε επειδή ήμουν αλβανάκι" κ.λπ. λυγμ κ.λπ. κ.λπ.
Βρε κοιτάξτε τα του οίκου σας μουρλοκακομοίρηδες και αφήστε μας εμάς του *υγιείς* στην αρρώστια μας.
Εσείς έχετε ακόμη εκκρεμότητες προσωπικότητας.
Είστε αξιολύπητοι, πράγματι.

Και ναι. Θα ήταν καλύτερα να το κλείσετε το ρημάδι και να κάνετε καμιά δουλειά της προκοπής. Η Αθήνα είναι γεμάτη σκουπίδια και λίγη εθελοντική εργασία, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Άι στο 2007 τώρα.
Συμπλεγματικά βλήματα.
(Αυτό είναι βρισιά. Κι ας μην έχει υπογεγραμμένες).



Καλή χρονιά
*σε όσους την αξίζουν

(μικρόψυχη γενικολογία που μου δίνει πολλή πολλή χαρά, λέμε)

ΥΓ.
Κι αν "αηδιάσατε" εσείς, τι να πούμε εμείς, ρε κουτοπόνηρα βλαχάκια; Πάντως ένα Should I Stay or Should I Go, σαν το παιχνιδάκι που παίζει η γνωστή αξιόλογη Αιγυπτιολόγος και ο κάτωθι υπογεγραμμένος linkblogger (προσοχή: ουδεμία σχέση έχει με την έννοια "blogger") δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Καλή διασκέσδαση - κερνάω τη μουσική.


Αφιερωμένο εξαιρετικά
Punk pop της Ανατολικής Ακτής: My Chemical Romance


My Chemical Romance
"The Black Parade" (2006)

1. Mama
2. Teenagers
3. Welcome to the Black Parade

7002 απ' την ανάποδη

Aυτό ήταν.
Την έφαγα πάλι την ήττα.
Στους ίδιους δρόμους που πηγαίναμε μαζί.
Αυτό ήταν.

Όλο λέω ότι δεν θα μου το ξαναεπιτρέψω.
Όλο λέω.
Κι όλο σκουπίζω τα μάτια μου μετά. Οδηγώντας, φρενάρωντας, περπατώντας, σταματώντας μπροστά σε μια βιτρίνα, κοιτώντας τα βιβλία στην Πρωτοπορία, στη Βαβέλ, πάψε πια πάψε, λέω στον εαυτό μου. Κόφτο. Βούλωσέ το. Ξεπέρνα το γαμώτο σου.
Αυτό ήταν.
Τρέχω να κρυφτώ από όλους.


Οδήγησα απ’ την Παιανία μέχρι το Χαλάνδρι σου. Για να σου φέρω τα χρήματά σου, που μας χρώσταγαν. Και δεν ήθελα να σε δω. Δεν θα το άντεχα. Όπως δεν αντέχω και τίποτε άλλο εδώ και καιρό.
Δεν δίνω δυάρα, αν με αντιλαμβάνεσαι. Έχω ξαναγίνει 18 χρονών – θέλω να τα γαμήσω όλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Θυμώνω και τσαμπουκαλεύομαι με όλο τον κόσμο.
Θέλω να τρακάρω και να μη φταίω εγώ. Και να με δεις μετά, για να σου πω: κοίτα τι μου έκανε η αγάπη. Κοίτα.




Δεν απολαμβάνω. Έχω ξεχάσει πώς γίνεται.
Τρώω επειδή πεινάω όχι επειδή το φαγητό είναι ωραίο.
Αλλά το σημερινό, δεν αντέχεται πάλι.
Αυτό ήταν.
Αυτό ήταν;
Αυτό παραήταν, λέμε.
Ώχου.
Θέλω αν τύχει να συναντηθούμε ποτέ, να έχεις ασχημύνει, μπορείς;

1.200 ευρώ. Τα έδωσα στην αδελφή σου. Έμαθα πως είσαι στην Ελλάδα και δεν θα περνούσα ποτέ απ’ το σπίτι, από φόβο μη σε πετύχω.
Καλή χρονιά να έχεις – όλες οι πόλεις του κόσμου είναι όμορφες αυτή την εποχή αν είσαι ερωτευμένος. Rotterdam or anywhere. Liverpool or Rome.

Από σήμερα πάλι, δεν είμαι καλή παρέα για κανέναν.
Ούτε για τον εαυτό μου.


Καλή χρονιά

Θέλω να φύγει το 2006. Τόσο γρήγορα όσο έφυγες κι εσύ.
Και να μην ξανάρθει.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Μ



7002Mix
39.1 MB / 48:52’

“In your little pink house with the blue polkadots,
I learned what I was and what I was not
supposed to be…”
The Czars

1. Cat Power – Satisfaction
2. Wilco – How to fight loneliness
3. Calla – Pulvarised
4. Snowpatrol (feat. Martha Wainwright) – Set the fire to the third bar
5. Led Zepellin – Baby I’m gonna leave You
6. Chris Rea – What kind of love is this
7. The Czars – Little pink house
8. Queen – Sail away sweet sister
9. Madrugada – Strange Colour Blue
10. Porcupine Tree – Lazarus
11. Beautiful South – Rotterdam or anywhere

Blogger o Betaτζής

Εσείς έχετε καταλάβει τι ckata είναι αυτά τα cookies που μου ζητάει να ενεργοποιήσω για να κάνω sign in, ο blogger ο betaτζής?



Αφού δεν άλλαξε τίποτε στο MantalenoBlog.
Διερωτώμαι δηλαδή.

66.666 βύζιτορς

Γιέοουυυ. Ξεπεράσαμε τους 66.666 επισκέπτες Σαμάκο. Ψευτοεπισκέψεις βέβαια, αφού μετράει κάθε reload της σελίδας (ξέρεις σαν κι αυτό που έχει η σιχαμάτζικα για να δείχνει μπόσικη).
Βγάλε τα βουντού από το σαμοβάρι, μπαίνουμε στο Guiness. Όχι το βιβλίο, ρε. Το βαρέλι.

χικ


Τον Σεπτέμβριο...



Τον Δεκέμβριο...


Έχω λόγους να πιστεύω ότι το counterάκι των online βύζιτορς είναι χαλασμένο, λέμε. Όλο στους 16 κολλάει. Πιο πάνω δεν τις έχω ιδεί ποτέ τις βυζίτ μας.



Ιτσακάρ. Ιτσαμπούκ. Ιτσαπένσιλ. It's a big world out there, λέμε...

Τhe truth is out there?
Διερωτώμαι δηλαδή.



ΥΓ.
Το ποστάκιο αυτό αφιερώνεται στο τρίο της καρπαζιάς που με έχει βάλει λυνκ στο ψευτοcounterάκι του.
Το Μantalenoblog τους ευχαριστεί για το απρόσμενο χριστούγεννιάτικο δωράκιο και ανταποδίδει με αυτό το ποστάκι.

Μουτς είπα;
Ματς!

.

Inspired by

Λοιπόν, δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει, γαμώ το Χριστούγεννό μου μέσα.



Μη βρίζεις βρε τσογλάνω, μη. Μέρες που ‘ναι.



Μου έχεις σπάσει τα νευράκια με αυτά τα soundtracks που ακούμε όλη μέρα σήμερα. Σε λίγο θα νομίζω ότι είμαι η γκόμενα από το Άρωμα Γυναίκας κι εσύ ο Αλ Πατσίνο. Δεν μπορώ άλλη χαρμολύπη, λέμε.

Με κολακεύεις αν με βλέπεις ως Αλ Πατσίνο στο Άρωμα Γυναίκας.



Nαι. Κι αν συνεχίσεις, για να τον υποδυθείς πιο πειστικά είμαι ικανή να σου βγάλω και τα μάτια. Κόφτο πια! Μα, όχι χριστιανούληδες, ακούστε τι μου βάζει κι ακούω.

Ε, τι θες ν’ ακούμε δηλαδή; Τις πορδές που ποστάρισες εσύ;



Ναι. Γιατί αυτές τουλάχιστον είναι αληθινές – δεν είναι fake. Έπεσαν από έναν ανώνυμο που είχε περάσει απ’ της σιχαμάτζικας και τις ξέχασε στα σχολιάκια μας. Είναι αγνές, ανόθευτες δηλητηριασμένες πορδές από σιχαμένους ανθρώπους.

Άσε μας κάτω ρε Μανταλένα. Αν δεν σ’ αρέσει ο John Debney, να βάλουμε τίποτε άλλο.


Ναι.



Τι «ναι»;





Παρακολούθα το κραγιονάτο στοματάκι μου: «Ναι-ας-βάλουμε-τίποτε-άλλο».


Τι θα γούσταρες να ακούσεις; Λέγε τώρα που γυρίζει.



Αααα! Γυρίζει κι εσένα το κεφάλι σου; Κι εμένα, ρε Σαμάκο. Από χτες. Και σταματημό δεν έχει. Αν βάλουμε τα κεφάλια μας το ένα κόντρα στο άλλο δεν θα φρενάρουν;

Ωωωχ… Πες μωρέ τι θες ν’ ακούσουμε που εκτροχιάστηκες πάλι.





Και χτες, Σαμάκο. Και χτες εκτροχιάστηκα. Αλλά δεν έφταιγα εγώ, πρέπει να με πιστέψεις. Ήμουν inspired by.


Τι είναι πάλι αυτό;
Άκου… λέω να βάλω λίγο Μozart.


Inspired by, βρε παιδί μου, πώς το λένε… Ήμουν σε trance με την έμπνευση, χόρευα με το διάβολο, τσούγκριζα με τον Βελζεβούλ και μέθαγα με τον Βάαλ.

Τώρα με κούφανες. Και που ήταν όλοι αυτοί και δεν τους είδα; Αφού μαζί ήμασταν.




Δεν τους είδες γιατί ήταν όλοι μες το κεφάλι μου. Απορώ όμως πώς δεν τους άκουσες, έκαναν πολύ φασαρία, λέμε. Ααααχχχ… πονάω, ξαναμανταλέμε. Τι είναι αυτό που ακούμε;

Κουιντέτο του Mozart.



Αχά. Και ποιο έργο; Ποιος αριθμός; Διερωτώμαι, δηλαδή.



Nαι, σιγά και το πίστεψα ότι σε ενδιαφέρει.



Λέγε αριθμό μην τα πάρω στο κρανίο και δεν αντέχει άλλο φόρτο το καημένο.


Καλά. Περίμενε. Κάπου εδώ το ‘χω… είναι… το Κουιντέτο σε E Flat για γαλλικό κόρνο, K. 407.


Sam, τι είναι κόρνο;



Μουσικό όργανο είναι, χαζοβιόλα. Τι νόμισες;




Νόμισα προς στιγμή ότι είναι τίποτις πρωτοποριακό – ξέρεις σαν εκείνες τις μουσικές στα θεατρικά που ανεβάζουν οι φίλοι μας, όπου η Κ. παίζει βιολί με πεταλιέρα κιθάρας και ο Νικ ρόδα ποδηλάτου με flanger. Και απόρησα: τόσο προχώ ήταν ο ο Βόλφανγκ; Αααχχχ… πονάω, λέμε.

Έπρεπε να το καταλάβω. Με τις βλακείες που σκέφτεσαι, το κεφάλι σου έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται.


Μα όχι σου λέω. Φταίει η μουσική που μου βαλες. Το κόρνο αυτό μες το κεφάλι μου ακούγεται σαν κόρνα από Zastava. Δεν το βγάζεις, πληηηηζ; Και μην το πετάξεις, μπορεί να το χρειαστούμε καμιά μέρα, αν τύχει να πλημμυρίσουμε και πρέπει να ειδοποιήσουμε την πυροσβεστική με ήχους οξείς και παρατεταμένους, όπως στα πλοία. Αϊιιι, το κεφαλάκι μου… Άι αμ ινσπάιρεντ μπάι, επιμένω.

Ορίστε το έβγαλα. Και τι θα ακούσουμε τώρα;



Τον αέρα έξω. Άκου τι καθαρά μελωδικός που είναι. Φφφφ… φφφ…



Δεν ακούω τίποτα...



Σοβαρολογείς; Πόσον καιρό σου συμβαίνει αυτό; Να πάμε σε ένα γιατρό!



Εννοώ τώρα, γυναίκα. Τώρα δεν ακούω τον αέρα που λες, όχι γενικώς.



Κακώς, Σαμάκο. Πρέπει να αρχίσεις να ακούς. Δοκίμασε για αρχή να ακούς τι σου λέω. Θα δεις ότι σιγά σιγά, θα αρχίσεις να ακούς και τι λένε οι άλλοι, δεν θα είσαι τόσο απόλυτος, θα αναπτύξεις την ικανότητά σου για αποδοχή, θα γίνεις ένας συνεργάσιμος, φιλικός άνθρωπος, καλός ακροατής…

Γκρρρ.



…καταδεκτικός και πρόσχαρος στις παρέες…



Γκρρρρ…



Χμ, χμ και χμ. Το να μουγκρίζεις δεν είναι αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. Μπορείς να ακούς και χωρίς να μουγκρίζεις. Συμβαίνει κάτι; Γιατί βοάς;


Μου σπας τα νεύρα.



Μα, γιατί; Διερωτώμαι, δηλαδή.







Γιατί δεν είσαι ικανή να κάνεις μια συζήτηση της προκοπής.



Χμ.



Χμ και ξερός.





Είναι που με πονάει το κεφαλάκι μου. Ομορφαίνει κάθε Χριστούγεννα και δεν αντέχεται λέμε το να ομορφαίνεις απότομα. Έχουν μεγαλώσει πάλι και τα μαλλιά μου και τα πιάνω κότσο ψηλά με εκείνο το λαστιχάκι που σου περίσσεψε όταν έφτιαξες το καζανάκι - μεγάλωσαν βλέπεις αλλά είναι αρκετά κοντά ακόμη για να τα κοτσιδιάζω με στυλό και πινέλα όπως παλιότερα.

Γιατί όποτε δοκιμάσω να συζητήσω μαζί σου, με πιάνει πονοκέφαλος;



Let me guess.



Α, όχι. Όχι! Δεν θέλω κουβέντα. Θα αρχίσεις να σολάρεις πάλι.



Καλά ντε. Μη φωνάζεις.



Φώναξα εγώ; Με συγχωρείς. Είναι που μου σπας τα νεύρα.




Το ξανάπες αυτό. Αν συνεχίσεις να το λες, θα είσαι κι εσύ inspired by. Και τότε μπορεί, ΜΠΟΡΕΙ λέμε, να σε πιστέψω ότι σου σπάω τα νεύρα.


Εε! Τι είναι αυτό το φχχχ φφφφ που ακούγεται; Άφησες ανοιχτά το γκάζι;



Χιιι



Τι είναι μωρή, λέγε γιατί θα σε σκοτώσω και θα αυτοκτονήσω μετά.



Ο αέρας είναι Σαμ. Ο αέρας που λέγαμε. Τώρα είσαι κι εσύ inspired by.



Inspired by who, βρε καβλοράπανο; Ε;



Inspired by Christmas, Σαμάκο.



Να γαμήσω…





Ε, όχι κακές κουβέντες. Έλα δώσε μου ένα φιλί.



Μμμμ… και μετά θα μπορώ να βάλω ότι μουσική θέλω;



Ναι.




Ακόμη και soundtracks;





Ναι. Τα πάντα εκτός από τον Πόλεμο των Άστρων και τα Σαγόνια του Καρχαρία.


Όχι, τα Σαγόνια του Καρχαρία; Γιατί; Θα μου πάρεις πίπα;
Χααααχα χα...


Επ’ ουδενί, ξεπεσμένε playboy. Απλώς είναι τρομαχτικό. Και πριν με ρωτήσεις και για τον Πόλεμο των Άστρων, μάθε ότι αν συνεχίσεις θα σου σκάσω μια κουτουλιά με το πονεμένο μου κεφάλι, που θα δεις τον ουρανό με τ’ άστρα και τον νεογέννητο Χριστούλη με στολή παραλλαγής.

Καλά, μωρέ γκρινιάρα. Είχα μια γκόμενα που της άρεσε να το κάνουμε ακούγοντας τα Σαγόνια του Καρχαρία.


Χμ. Δεν θέλω να ξέρω. Τι θα γίνει με εκείνο το Χριστουγεννιάτικο φιλάκι; Διερωτώμαι, δηλαδή.


Ουφ…



Όχι "ούφ". Μουτς, λέμε.






InspiredMix
43.5 MB / 63:21’

1. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – An Argument (2:14’)
2. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Prelude (0:58’)
3. Stephen Warbeck – Hope (2:32’)
4. Bruce Cockburn – Jerusalem Poker (5:34’)
5. John Debney – Manny’s Story (3:39’)
6. Stephen Warbeck – Line by Line (7:51’)
7. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – La Lambarita (4:08’)
8. John Debney – Popsicles (2:59’)
9. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Lola and the whale (1:54’)
10. John Debney – Dreamer Theme (2:19’)
11. Stephen Warbeck – Proof Theme (4:11’)
12. John Debney – Sporador In Harness (1:54’)
13. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – Main Title Theme (3:02’)
14. Jason Mraz – Song for A Friend (8:12’)
15. Andres Goldstein, Daniel Tarrab – La Lambarita 1934 (2 :15’)
16. Sexteto Mayor – Celos (3:59’)
17. Bruce Cockburn – Nude Descending a Staircase (4:25’)
18. Bruce Cockburn – Slow Down Fast (3:41’)

Σημειώσης τοις μυξαδόρου:
Κατ’ αρχάς, κατάφερα να εισχωρύσω εις τω μυξ κε μερικά απολυτίκια που δεν είναι καινεματογραφικά: ένα ωκτάλεπτο του Jason Mraz, ένα των Sexteto Mayor που πολύ αρέζουν εις την Χνουδένια ύπαρξις και δυώ-τροία απώ τον τελεφταίω δίσκω του αγαπημένιου μου Bruce Cockburn. Όχι τίποτις άλλω, αλλά για να οιδεί και ο κάθε Σαμερτάιντ ότι ακούμε και άλλα εκτός από σάουντ τραξ, λέμε.

Summertime says...
Τα κομμάτια των Andres Goldstein και Daniel Tarrab είναι για την ταινία "La Puta y La Ballena", του John Debney από το "Dreamer" και του Stephen Warbeck aπό το "Proof".

Όποιος επιθυμεί το link του MantalenoΜίξ, ας στείλει mail στην τρελή.


Λοιπόν, δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει, γαμώ το Χριστούγεννό μου μέσα, αλλά σε αυτό εδώ το blog, η λέξη μύξ, γράφεται με ύπσηλον.