Τι είπαμε ότι θέλεις από μένα;

Πάλι βρέχει Παρασκευιάτικα. Ούτε Σελήνη πρωινή, ούτε εαρινή ευεξία, ούτε κι εκείνο το ραντεβού στις 11, που άρον άρον ακύρωσες.
Καθαρίζω τα παράθυρά μου - μυγοχέσματα φύγετε απ' το οπτικό μου πεδίο: η ανοιξιάτικη βροχή είναι υπέροχη αν έχεις καθαρά παράθυρα. Ή παράθυρα σκέτο.

Βάλε να ακούσουμε Νick Cave και φέρε τα χαρτομάντηλα μαζί με τα βουτήματα για το πρωινό.
Θα στίψω πορτοκάλια και το λαρύγγι σου.
Θα βάλω να βράσω ρύζι και τα κορδόνια από τα αγαπημένα μου μποτάκια. Θα καθαρίσω φακές όπως η γιαγιά μου - κι ας μην έχουν πια πέτρες όπως τότε.
Μπορεί και να τις μετρήσω μια - μια όσο θα περιμένω τα κομπρεσέρ του εγκεφάλου μου να κάνουν διάλλειμα.

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε, έγραφε ο Ελύτης, τι περιμένεις; Δεν χρειάζεται λόγος για να είσαι λυπημένος. Αν πάλι επιμένεις, άσε με να σου χαρίσω εγώ κάποιον. έχω αμέτρητους.
Το κεφάλι μου είναι γεμάτο από φριχτά πράγματα. Ρώτα όποιον θες.