Μια φανταστική ιστορία

"Θέλω να διοριστώ", του είπε και τύλιξε την κάλτσα της προσεκτικά.
Μετά, την ακούμπησε με επιμέλεια δίπλα στην άλλη, στην καρέκλα στα πόδια του κρεβατιού όπου είχε κρεμάσει και τη φούστα της -μην τσαλακωθεί και δεν μπορεί μετά να βγει στην αίθουσα συνεδριάσεων.

"Καλά, καλά" μούγκρισε εκείνος. "Τσίμπα μου τώρα ένα χαρτοφυλάκιο από τη γωνία και γκελ μπουρντάν".

"Τι το θες το χαρτοφυλάκιο, ρε μισόχοντρε;" του απάντησε εκείνη αμέσως, παίρνοντας το άγριο ύφος της και το μαστίγιο από μια σκούρα τσάντα στο γραφείο. "Εσύ ως γνωστόν είσαι άνευ χαρτοφυλακίου".
Είχε φορέσει ήδη τα μαύρα δερμάτινα, το περιλαίμιο και το σουτιέν με τα καρφιά και έμπαινε σιγά σιγά στο πετσί του ρόλου της, που την έκανε να αισθάνεται bitch του κερατά. Και αδιόριστη - δεν το ξεχνούσε αυτό.

"Για να σου δείξω κάτι" είπε εκείνος. "Να εκεί στο γραφείο μου είναι. Μας έβγαλα μια επιδότηση 7 απιθανικομμυρίων ευρώ με αιτιολογικό την πρωτοβουλία διάσωσης των υδρόβιων σκουληκιών maggina και σαλίγκαρων karamanalis - karamanalis στον κήπο της Ελληνικής Βουλής. Το ξέρεις ότι βρίσκονται εκεί από την εποχή του μεγάλου 'Όχι';"

"Tα γαμημένα" ψέλλισε συγκινημένη και κράτησε τα χαρτιά για λίγο στο τρεμάμενο χέρι της.
"Αγαπημένε μου..." του είπε τρέμοντας σύγκορμη, αφού τα περιεργάστηκε - ειδικά τις διατάξεις με μικρά γράμματα. "...θα πάθω κάνα ίκτερο από τη γενναιοδωρία σου".

"Καλά, καλά" ξαναμούγκρισε εκείνος, σαν θαλάσσιος ελέφαντας που ανακάλυπτε ότι δεν έχει χέρια για να ξύσει τα αρχίδια του. "Πρόσεχε, μόνο μην κουνήσεις την κάμερα. 'Αντε, έλα εδώ".

"Την κάμερα; Ποια κάμερα;" απόρησε η ψευτοδακρυσμένη μετρέσσα και μέλλουσα πολυεκατομμυριούχος.

"Ποια κάμερα; ποια κάμερα;" κορόιδεψε εκείνος, μιμούμενος τη φωνή της. "Ξέρω ότι μόλις τσιμπήσεις το παραδάκι ούτε που θα θες με ξαναδείς κι έτσι αποφάσισα να κρατήσω ένα μικρό αναμνηστικό απ' τη σχέση μας".


.