34 άλογα

Τελευταία δεν γράφω. Δεν κόβω βόλτες ούτε στα blogz –κι αν αφήσω σχόλιο είναι για πολύ σπουδαίο εσωτερικό μου λόγο.
Ούτε στα δάση και τις θάλασσες κόβω βόλτες πια. Τα άλογα έρχεται και τα φροντίζει ο Δ. μια φορά τη βδομάδα.
Ξυπνάω σχεδόν κάθε βράδυ κατά τις 4:50 με 5:00, από τους πόνους και το πιάσιμο. Μη ρωτήσεις τι κάνω τότε. Διαβάζω το τελευταίο της Τόνι Μόρισον αλλά σύντομα θα τελειώσει.

Έχω πάψει να ονειρεύομαι, ούτε εφιάλτες δεν έχω πια. Έχω πάψει ακόμη και να μετρώ τις εκθέσεις και τα πάρτι που θα ήθελα να πηγαίναμε. Τα ταξίδια δεν με προκαλούν ούτε για να σερφάρω στο web. Ακούω καινούρια δισκάκια με μισή καρδιά. Τα live και τα dvd των REM, Cowboy Junkies, Amy Winehouse βρίσκονται στο ράφι απέναντι από το κρεβάτι μου μαζί με τις θήκες και τα βαλιτσάκια του dj-ing. Στη δουλειά θα με απολύσουν (λογικά) μέχρι το τέλος του Γενάρη. Σούπερ;


Το blog των Καπέλων τέλειωσε για μένα και για αρκετό ακόμη κόσμο που ξέρω και χαιρόμουν τη συστέγαση μαζί του. Για όλα φταίνε κάτι θλιβερά τυπάκια σαν τον μπλόγκερ γκοντό. Οι λόγοι βέβαια δεν αφορούν κανέναν άλλον, αλλά είναι εσωτερική υπόθεση αφού στο γκοντοσύμπαν όλα γίνονται κρυφά και κάτω απ’ το τραπέζι.
Στο ξενέρωμα αυτό που οδήγησε κόσμο να αυτοδιαγραφεί απ’ τα Καπέλα – και μαζί και τον υπαίτιο σαχλόμαγκα, ήρθαν να προστεθούν και τα προσωπικά μου.
Διάθεση να γράψω δεν υπάρχει. Τις λιγοστές μέρες που αισθάνομαι λίγο πιο ανεβαστικά όπως σήμερα, αφοσιώνομαι σε ένα δυο πράγματα που μου εξασφαλίζουν ακόμη το νοίκι. Πάλι καλά.

Δεν ανησυχώ όμως. Γιατί ο γιατρός μου έδωσε ισχυρή αντιβίωση και
το πρήξιμο (μας έπρηξες, ρε βλαμένε) υποχωρεί με ταχείς ρυθμούς, κύριέ μου. Τη Δευτέρα που είχα βγει στον κήπο τα άλογα ήταν εκεί. Και τα είδα. Και τα 34. Ήταν ήσυχα και έλαμπαν κατάμαυρα σα να μου έλεγαν ότι την άνοιξη που θα μπορώ να ξανακαβαλικέψω, θα κάνουμε μαζί ένα μεγάλο ινδιάνικο ταξίδι.

Τους έριξα λίγο νερό και τους σκέπασα τη σέλα. Ξεκουραστείτε, είπα. Θα σας ζητηθούν τα πάντα.