Dec 19, 2007

Το να ελπίζεις είναι κάτι πολύ μοναχικό

«Το επόμενο βήμα είναι η κληρονομιά σου», σκέφτεσαι τώρα.
Λογικό. Αν το είχες σκεφτεί στα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν ανάμεσα στο άναμμα του πράσινου φαναριού και το άνοιγμα του γκαζιού, τη στιγμή που η πίσω ρόδα της μηχανής αποφάσιζε να ξεκινήσει να γράφει από αριστερά σαν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού, μπορεί και να μην είχες κατεβάσει ποτέ το αριστερό σου πόδι στη γη.

Δεν θα στο είχε πάρει τότε από κάτω και δεν θα είχες βρεθεί με συντριπτικά κατάγματα στα Έκτακτα περιστατικά, να βογγάς δίπλα σε πυροβολημένους ιρακινούς και μπάτσους με πολιτικά που προσπαθούν να τους ανακρίνουν μέσα από πυρακτωμένα μισόλογα.
Δεν θα έκλαιγες τώρα επειδή δεν κατάφερες να ισορροπήσεις τι; Τα 200 τόσα μηχανικά κιλά και τη ζωή σου; Το άδικο και το αναπόφευκτο; Τον θεό που δεν υπάρχει από πάνω και τη θεά που υπήρχε από πίσω (σου);
Με τη δεύτερη τουλάχιστον, πέσατε μαζί.
You Let Love In. Το κορίτσι τουλάχιστον είναι εντάξει.

Από τότε, στον ύπνο σου έχεις ξαναπέσει άπειρες φορές. Στα όνειρά σου έχεις ξαναζήσει την πτώση και κάθε φορά ξυπνάς, μόνο που δεν σηκώνεσαι. Τα κοδεϊνούχα παυσίπονα βοηθούν σ’ αυτό. Τα καβατζώσατε με τον Αλβανό από το διπλανό κρεβάτι, με μεθοδικότητα και επιμέλεια.

Τώρα το ένα σου πόδι βρίσκεται μέσα σε μια «σιδηρά υπερπαραγωγή» όπως λέει η Mantalena. Είναι κάτι που «μοιάζει ανάμεσα στο μουσείο του Μπιλπμπάο και την Όπερα του Σίδνευ», συνεχίζει η σκασμένη που όλα αστεία τα βρίσκει και επωδύνως ανώδυνα, και που επιστημονικά μιλώντας (άκου την πάλι, γελάει) συγκρατεί τις μεταλλικές βέργες που διαπερνούν το πόδι σου και πιάνουν με βίδες άλλεν στον εξωσκελετό.
-Να μην ξεχνάς να κάνεις τακτικό σέρβις, χαζογελάει.
Εσένα πάλι, η λέξη "εξωσκελετός" σου θυμίζει τους Μεταβαρόνους του Ζοντορόφσκι, τα cyborg με τα τεχνητά μέλη και τον άπειρο πόνο.

Έξω η πόλη βογγάει από τις διαδηλώσεις, υπάρχουν δυο άνθρωποι που και πάλι θα σε φροντίσουν τυχερέ μαλάκα, μυρωδιές χριστουγέννων στην άκρη του διαδρόμου.
Ακύρωσες τα εισιτήρια για Βερολίνο, το ξενοδοχείο, τα πιο πρόσφατα όνειρά σου για ένα τρυφερό γαμήσι με εκείνη, την ώρα που στα μάτια της θα άστραφταν τα πυροτεχνήματα της Δρέσδης και το ραδιόφωνο θα έπαιζε όπερα.
Αποχαιρέτησες άδοξα και το dj-ing, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο Πάσχα και μέχρι η φυσικοθεραπεία σε κάνει να σταθείς ξανά στα πόδια σου. «Ευκαιρία να τελειώσεις εκείνο το βιβλίο που έχεις αρχίσει με τις ιστορίες του Summertime», βελάζει η Μανταλενίζ.
-Το επόμενο βήμα θα είναι η κληρονομιά σου, σκέφτεσαι τώρα. Και ελπίζεις. Μόνο που αυτό που ελπίζεις δεν είναι κάτι που μπορείς να μοιραστείς ή να συμμεριστεί κάποιος χωρίς 20 κιλά σίδερο στα πόδια και κοδεϊνη στο αίμα.
Ο νέος χρόνος για σένα έχει ήδη αλλάξει.

14 comments:

The Motorcycle boy said...

Εγώ πάντα έλεγα πως οι άνθρωποι δεν παθαίνουν τίποτα -τα σίδερα μόνο στραβώνουν. Κι όσοι "ευτύχησαν" να έχουν Honda στη ζωή τους (και, την ώρα που κουτρουβαλούσαν με τη μηχανή, δεν σκέφτονταν μη χτυπήσουν, αλλά "πόσο κάνει το μπροστινό φτερό στον Σαρακάκη) -με κατανοούν πλήρως.

Μην σε παίρνει από κάτω -όλα θα στρώσουν γιατί ΟΛΑ ΠΑΝΤΑ στρώνουν. Μόνο να θυμάσαι, όταν σταθείς στα πόδια σου, πως το δύσκολο δεν είναι να περπατήσεις, αλλά να ξεπεράσεις τον φόβο της πτώσης και να ξανακαβαλλήσεις.

Μαρκησία του Ο. said...

Ωχ! :(

πολλά περαστικά!

Σημασία έχει ότι είσαι in one piece (εστω και με προσθήκες ;-) και θα γίνεις σύντομα καλύτερα!
Άφησε τους άλλους να σε φροντίσουν (ευκαιρία να εκμεταλλευτείς και μερικούς ;-)
και όλα θα πάνε καλά

ΧΧΧΧ

TTRabler said...

Ηey δες το σαν μια ευκαιρία να φτιάξεις όνειρα και σχέδια για μετά το πάσχα. Δε με λες ρε σαμερ-ταιμ, εχω ρε γαμώτο ένα καινούργιο μαρκαδόρο κι ήθελα να βρω κάτι άσπρο να ζωγραφίσω, να περάσω ή θα μου βάλει τις φωνές η μανταλένα?

(τώρα αν πω "σιδερένιος" θα με παρεξηγήσεις?)

Agobooks said...

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!!!

Purple Overdose said...

Το να ελπίζεις είναι κάτι πολύ μοναχικό...Ναι...
Την καλησπέρα μου...

weirdo said...

Δεν θα σε κρατήσουν για πολύ 'κάτω' μερικά παλιοσίδερα.. You're stronger than that..!
Μην σταματάς να ελπίζεις..
love u, φιλιά

Summertime said...

Motorcycle Boy,
το νικνέημ σου είναι εκ των ων ουκ άνευ σε ένα τέτοιο ποστ. Ποτέ δεν με ένοιαξαν τα έξοδα, ας κάνει όσο θέλει μια ζημιά. Οι σωματικές απώλειες με εκνευρίζουν μόνο. Γιατί έχουν πολύ πόνο και ξεβόλεμα γαμώτο.


Μαρκησία του Ο.,
thanx για τα περαστικά, sugar sugar. :)
Προσθήκες δεν θα έχω, ο εξωσκελετός θα αφαιρεθεί σε τρεις μήνες και αφού θα έχουν δέσει τα κόκαλά μου και θα είμαι -λένε- ξανά σαν καινούριος. Τώρα πώς γίνεται αυτό ύστερα από τετραπλό κάταγμα μόνο η ιατρική το ξέρει.


Ντιουσντ,
παλιόγερε, αυτά που ήξερεςδεν ισχύουν πλέον μηχανόβιε μου. Δεν υπάρχει πλέον γύψος, βίδες, λάμες κ.ο.κ. Σου μιλάω είμαι σαν βιονικός με εξωσκελετό - όλα είναι εξωτερικά: φαντάσου κάτι σαν το Hell Raiser, με το σχετικό πρήξιμο γύρω από κάθε εισβολή του μετάλλου στο σώμα. Έχω δέκα τέτοια *βελόνια* στο πόδι, που μπαίνουν από τη μια και βγαίνουν από την άλλη και είναι θεόσφιχτα ακινητοποιημένα στη θέση τους με βίδες και κλειδαριές άλλεν πάνω σε μια σιδερένια κατασκευή σαν το εντερπράιζ, από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο.
Heavy metal. Και πρέπει να το καθαρίζω μέρα παρά μέρα με γάζες και μπεταντίν, τρίβοντας τα σίδερα σα να στιλβώνω κάτι, όπως καθαρίζαμε τα πολυβόλα στο στρατό.
Ακούγεται λίγο μακάβριο, αλλά είναι λένε αποτελεσματικό.


Νάγκο,
κοίτα πώς τα φερνει η ζωή - ήμασταν παραπλήσιες μέρες σε νοσοκομείο εσύ κι εγώ (θα μπορούσες να είσαι σε κάποιο διπλανό θάλαμο;) αν και τα δικά μου φιλαράκια από την Αλβανία, τα έλεγαν Ντμίτρι, Ίλιρι και Αλμπέρτο.


Purple Overdose,
Το σκεφτόμουν τα άγρυπνα βράδυα μου και ακόμη το σκέφτομαι. Νομίζω ότι ότι δεν έχει φωτιστεί αρκετά πόσο μοναχικό είναι το να ελπίζει κανείς. Ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι που αγκαλιάζει όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και την οικογένειά του, την χώρα του (!) ή έναν άλλον άνθρωπο, η διεργασία του να ελπίζεις είναι ίδια: προσωπικές αυταπάτες.


Weirdo,
είδα την κλήση και θα επικοινωνήσω - εκείνη τη στιγμή ήταν αδύνατο. Και θα σου πω μια ιστορία για το πώς μπορεί να ανατραπούν τα πάντα μέσα στε τρια λεπτά.
;)

Κολοκύθι said...

Όποιος ρισκάρει έχει 50% πιθανότητες να χάσει.
Όποιος χάνει έχει 80 % την επόμενη φορά να κερδίσει.

Όποιος δε βλέπει τον κίνδυνο είναι βλάκας.
Όποιος βλέπει τον κίνδυνο και τον αψηφά παίζει με τα ποσοστά.



90 % πιθανότητες να κερδίσεις.
;-)

mc said...

Να προσέχεις ρε..
Να να να δε ξέρω τι να..και στεναχωριέμαι αλλά να προσέχεις.

Bonnie said...

με όλα αυτά τα εντυπωσιακά αξεσουαρ (εξωσκελετούς, βιδες, μπουλόνια) που διατείνεσαι ότι απέκτησες δεν μπορώ να αποφασίσω αν θα πρέπει να σε παρηγορήσω ή να σε μισήσω γιατί εγώ δεν έεεεεεεχωωωωωωω τεεεεεεετοιοοοοοοοοο.....

Pastaflora said...

Να την πω τη λέξη κι ας με μισήσεις; Υπομονή. Και προσπάθησε το χρόνο που θα βρίσκεσαι σ' αυτή τη στενάχωρη κατάσταση να τον εκμεταλλευτείς θετικά. Κι αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι, να σου φέρω ας πούμε κανένα προφιτερόλ από το Αδριάς ή καμιά πάστα από τον Ασημακόπουλο, πες το κι έγινε μικρέ μου Ρόμποκοπ!

Summertime said...

Κολοκυθένια,
και πώς θα απολαύσω ξανά τον αέρα με τη μηχανή να ρολάρει στους αρχαίους δρόμους της ανατολικής Αττικής, χωρίς μια σταλιά κίνδυνο;

Δεν με απασχόλησαν ποτέ οι πιθανότητες. Και πιστεύω ακράδαντα ότι ο κίνδυνος ελαχιστοποιείται όταν δεν τον σκέφτεσαι. αυτό κάνω μια ζωή εξάλλου και τη βγάζω καθαρή - με ελάχιστες εξαιρέσεις και απώλειες, συμπεριλαμβανόμενης της παρούσης.


Αμποτάκι,
μη στεναχωριέσαι αγαπημένη (μου έλειψε το χαμόγελό σου τρελή) κι εκείνο το βράδυ που τα πίναμε με τον Ντιουσντ / να σκεφτείς ότι πριν λίγο καιρό συζητούσαμε να κάνουμε Καπελοπάρτι. Την άνοιξη λοιπόν! Την άνοιξη when I'll be back on my feet 'n wheels.


Βonnita,
δεν μπορώ να καταλάβω αν ζηλεύεις όπως γράφεις, επειδή αντιλαμβάνεσαι τα *αξεσουάρ* μου σεξουαλικά (για όλα σε έχω ικανή) ή μεταφυσικά (βιονικότητα κ.ο.κ.)
Mais, peu importe. Δίνω και με σένα ραντεβού για του χρόνου. Θα τρέξουμε κάτι καινούρια projects και πιστεύω ότι υπάρχει μια ταιριαστή θέση για σένα εκεί (master of the universe ή κάτι παραπλήσιο)
;)


Πασταφλόρα,
σιγά μη σε μισήσω συγκινητικό μου power girl. Όχι όχι, ούτε γλυκά ούτε καπνιστά επιθυμώ, these days. Το μόνο που μου λείπει είναι και το μόνο πράγμα που είθισται να κάνει κανείς ξαπλωμένος εκτός από τον ύπνο. ;)

Thanx for the support...

φιλιά και χαιρετισμούς ρε αλητάκι όλο ταξίδια μαθαίνω ότι είστε)

LoulouBlu said...

περαστικά κ σιδερένιος.. διασκέδασέ το, ξέρεις πόσα πράγματα θα μπορείς να κάνεις τώρα που είσαι ξάπλα σε ένα κρεβάτι, stranded? ευκαιρία για χαλάρωση κ διάβασμα! ο πόνος να μην υπήρχε, αλλά αυτό είναι packaged deal.. ι να κάνουμε!

χαιρετισμούς από την παγωμένη Αθήνα, μου είχε λείψει αυτή η χαζοπόλη!!!

Ατρεύς said...

Περαστικά σου.

Γράφεις καλά πάντως. Στην αρχή νόμισα πως ήταν διήγημα.
Αν δεν τό 'χεις ήδη κάνει, δοκίμασέ το τώρα που θα έχεις μπόλικο χρόνο διαθέσιμο...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!