Το να ελπίζεις είναι κάτι πολύ μοναχικό

«Το επόμενο βήμα είναι η κληρονομιά σου», σκέφτεσαι τώρα.
Λογικό. Αν το είχες σκεφτεί στα κλάσματα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν ανάμεσα στο άναμμα του πράσινου φαναριού και το άνοιγμα του γκαζιού, τη στιγμή που η πίσω ρόδα της μηχανής αποφάσιζε να ξεκινήσει να γράφει από αριστερά σαν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού, μπορεί και να μην είχες κατεβάσει ποτέ το αριστερό σου πόδι στη γη.

Δεν θα στο είχε πάρει τότε από κάτω και δεν θα είχες βρεθεί με συντριπτικά κατάγματα στα Έκτακτα περιστατικά, να βογγάς δίπλα σε πυροβολημένους ιρακινούς και μπάτσους με πολιτικά που προσπαθούν να τους ανακρίνουν μέσα από πυρακτωμένα μισόλογα.
Δεν θα έκλαιγες τώρα επειδή δεν κατάφερες να ισορροπήσεις τι; Τα 200 τόσα μηχανικά κιλά και τη ζωή σου; Το άδικο και το αναπόφευκτο; Τον θεό που δεν υπάρχει από πάνω και τη θεά που υπήρχε από πίσω (σου);
Με τη δεύτερη τουλάχιστον, πέσατε μαζί.
You Let Love In. Το κορίτσι τουλάχιστον είναι εντάξει.

Από τότε, στον ύπνο σου έχεις ξαναπέσει άπειρες φορές. Στα όνειρά σου έχεις ξαναζήσει την πτώση και κάθε φορά ξυπνάς, μόνο που δεν σηκώνεσαι. Τα κοδεϊνούχα παυσίπονα βοηθούν σ’ αυτό. Τα καβατζώσατε με τον Αλβανό από το διπλανό κρεβάτι, με μεθοδικότητα και επιμέλεια.

Τώρα το ένα σου πόδι βρίσκεται μέσα σε μια «σιδηρά υπερπαραγωγή» όπως λέει η Mantalena. Είναι κάτι που «μοιάζει ανάμεσα στο μουσείο του Μπιλπμπάο και την Όπερα του Σίδνευ», συνεχίζει η σκασμένη που όλα αστεία τα βρίσκει και επωδύνως ανώδυνα, και που επιστημονικά μιλώντας (άκου την πάλι, γελάει) συγκρατεί τις μεταλλικές βέργες που διαπερνούν το πόδι σου και πιάνουν με βίδες άλλεν στον εξωσκελετό.
-Να μην ξεχνάς να κάνεις τακτικό σέρβις, χαζογελάει.
Εσένα πάλι, η λέξη "εξωσκελετός" σου θυμίζει τους Μεταβαρόνους του Ζοντορόφσκι, τα cyborg με τα τεχνητά μέλη και τον άπειρο πόνο.

Έξω η πόλη βογγάει από τις διαδηλώσεις, υπάρχουν δυο άνθρωποι που και πάλι θα σε φροντίσουν τυχερέ μαλάκα, μυρωδιές χριστουγέννων στην άκρη του διαδρόμου.
Ακύρωσες τα εισιτήρια για Βερολίνο, το ξενοδοχείο, τα πιο πρόσφατα όνειρά σου για ένα τρυφερό γαμήσι με εκείνη, την ώρα που στα μάτια της θα άστραφταν τα πυροτεχνήματα της Δρέσδης και το ραδιόφωνο θα έπαιζε όπερα.
Αποχαιρέτησες άδοξα και το dj-ing, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο Πάσχα και μέχρι η φυσικοθεραπεία σε κάνει να σταθείς ξανά στα πόδια σου. «Ευκαιρία να τελειώσεις εκείνο το βιβλίο που έχεις αρχίσει με τις ιστορίες του Summertime», βελάζει η Μανταλενίζ.
-Το επόμενο βήμα θα είναι η κληρονομιά σου, σκέφτεσαι τώρα. Και ελπίζεις. Μόνο που αυτό που ελπίζεις δεν είναι κάτι που μπορείς να μοιραστείς ή να συμμεριστεί κάποιος χωρίς 20 κιλά σίδερο στα πόδια και κοδεϊνη στο αίμα.
Ο νέος χρόνος για σένα έχει ήδη αλλάξει.