Η ζωή υπό βροχή

Περνάω από μέρη που έχουν ήδη ανάψει τζάκια.
Μυρίζει χωριό βγαίνοντας έξω απ’ την πόλη, αν και η πόλη τα τελευταία χρόνια βγαίνει κι αυτή έξω, με ακολουθεί στα Μεσόγεια, στο Λιόπεσι και στην πίσω πλευρά του Υμηττού όπου παίζαμε με τις χελώνες και τις λάσπες, κρύβαμε τα σκατζοχοιράκια και κάναμε ανάβαση στο βουνό με τα ξαδέλφια μου.
Ντύνομαι, ξεντύνομαι στις στάσεις σαν τον Κλαρκ Κεντ, κάθε που πιάνει ξαφνική βροχή. Όπως χτες. Όπως σήμερα.

Και είναι κάτι στάσεις, στη μέση του πουθενά. Έξω απ’ το Κορωπί, λόγου χάρη, μπροστά από αγροκτήματα που δεν είναι πια αγροκτήματα, αλλά που τα σκυλιά μέσα από τους φράχτες γαυγίζουν σα να βλέπουν άνθρωπο πρώτη φορά. Μπορεί να φταίει και το μακιγιάζ μου που όταν βρέχεται γίνεται διωχτικό και πιο τρομαχτικό κι από το χαμόγελο του Βουλγαράκη.

Σήμερα πάντως, φρενάρω στα νερά σε μια στάση όπου δυο
–κομματάκι περισσότερο απελπισμένοι από μένα εικάζω- άνθρωποι, στέκονταν σαν playmobil κολλημένοι ο ένας δίπλας στον άλλον για να μην τους χτυπά η βροχή: μια γιαγιά και ένα παππούδι.

-Ρίχνει ε; λέω και το παίζω άνετα, ανοίγοντας την μπαγκαζιέρα, βρίσκω την ολόσωμη φόρμα, μετά βγάζω το μπουφάν μου που το διπλώνω όπως όπως εκεί μέσα και με τη φόρμα υπό μάλλης μπουκάρω κάτω από το σκέπαστρο. Τα γερόντια μου κάνουν αμέσως χώρο.
-Κρατάς λίγο σε παρακαλώ; λέω στη γιαγιούλα και της δίνω το κατακαίνουριο, μαύρο-ματ κράνος μου, που το παίρνει αμέσως αμήχανη.
Στηρίζομαι στο ένα πόδι και έχοντας μαζέψει το πανταλόνι της φόρμας το περνάω στην μπότα. Τρεκλίζω λίγο, η γιαγιά περιεργάζεται το κράνος, αλλά μόλις με βλέπει το πασάρει αμέσως στον παππού για να με στηρίξει. Δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Της χαμογελάω, λέω: μην ανησυχείτε, μου συμβαίνει συνέχεια ακόμη κι όταν δεν πίνω.
Γελάνε.
-Μπορώ να το δοκιμάσω; Λέει ο παππούς δείχνοντάς μου το κράνος.
-Παρακαλώ.
Εν τω μεταξύ φοράω τη φόρμα, ανεβάζω τα φερμουάρ, κλείνω τα στραπς, σαν το Μίκαελ Σουμάχερ ένα πράγμα. Αλλά με πιο τουρλωτό ποπό.
Ο γέρος φοράει το κράνος μου και μιλάει από μέσα χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει. Ελπίζω να έχει πλύνει τα δόντια του και να έχει λουστεί, σκέφτομαι, διαφορετικά με βλέπω να το πετάω στον κάδο απλύτων με το που θα γυρίσω σπίτι.
-Παπούδι, βιάζομαι, του λέω. Και ρίζνει κατσαβίδια, δεν θα μπορώ να τρέξω.
-Εσείς οι νέοι όλο βιάζεστε, μου απαντάει, βγάζοντας το κρανάκι μου. Που βιάζεσαι να πας; Στην ίδια στάση με μας στέκεσαι.

Επιτόπου σταματάω να γελάω. Και ευτυχώς δεν φαίνεται γιατί συγχρόνως φοράω το full face κράνος.
-Ευχαριστώ, ουρλιάζω για να μ' ακούσουν από μέσα πριν κατεβάσω τη ζελατίνα. Τους σφίγγω τα χέρια με τα σκληρόπετσα γάντια μου.

Το κράνος μυρίζει λεβάντα.

Βγαίνοντας ξανά στο δρόμο, τα αυτοκίνητα μοιάζουν ναυάγια με ρόδες.
Ο μόνος λόγος που δεν βουλιάζουμε είναι επειδή βρισκόμαστε πάνω απ' τη γη.
Ακόμα.

.

Photo by Dave Beckerman