Κλειστό λόγω εκλογών (η ζωή είναι αλλού)

Jenny Holzer From the Living Series, Bench #16 1980-2 © ARS, NY and DACS, London 2007

Έκθεση στην Tate Modern. Mέχρι τις 11 Νοεμβρίου.
Στην Αθήνα/Ελλάδα δεν έχουμε ακόμη Μουσείο Μοντέρνας τέχνης, λέμε. Και μη μου πει κανείς για τη Biennale. Γιατί χτες, ούτε απ' αυτήν είχαμε.
Χτες είχαμε ΕΚΛΟΓΕΣ.

1.
Πήγαμε χτες στο Γκάζι να δούμε τη Biennale.
-Είναι κλειστά, μας είπε ο φύλακας.
-Πόσο κλειστά; του χαμογέλασα εγώ.
-Πολύ κλειστά. Περιμένω να κλείσει και το καφέ και να κλειδώσω.

Ήταν μια υπέροχα θερμή μέρα του φθινοπώρου χτες. Οι πεζόδρομοι είχαν κόσμο, τα εστιατόρια γεμάτα, ιδανικά για να περπατήσεις.

2.
Φύγαμε. Ανεβήκαμε προς το Θησείο και σκέφτηκα να πάω τη φίλη μου να δει τον Κεραμεικό, τον οποίο δεν είχε δει ποτέ.
Ξεκίνησα και της έλεγα για τον Ηριδανό, για την Ιερά οδό και για το Δίπυλο όταν...
ένα θλιβερό χειρόγραφο χαρτί έξω από τον αρχαιολογικό χώρο μας προειδοποιούσε ότι είναι "κλειστά λόγω εκλογών".

Παραπάνω, τα Ολυμπιακά preview των αρχαιολογικών χώρων βανδαλισμένα, τα παγκάκια τρισάθλια, βρωμιές και μυρωδιά αποχωρητηρίου πίσω απ' τις πρασιές. Σπασμένα μπουκάλια.
Κατάφερα though να της δείξω πώς περίπου ήταν ο Κεραμεικός - σε ένα διαλυμένο πανοραμικό χάρτη - τραπέζι που είχε απομείνει από τους Ολυμπιακούς.

3.
Περπατήσαμε μέχρι την Αρεοπαγίτου.
Πολύς κόσμος, παιδάκια, ζογκλέρ, όλα καλά. Όλα όπως πάντα σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της πόλης που χαίρεσαι να περπατάς.
Αν μισοκλείσεις τα μάτια ώστε να κάνεις πως δεν βλέπεις τα πολλά σκουπίδια που συσσωρεύονται στις γωνίες των δρόμων, τα μαύρα συνθήματα (όχι graffiti!) με μπογιά στους λίθινους τοίχους και τις γαμημένες μηχανές που κάνουν σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο -κι εγώ μηχανή οδηγώ ρε μαλάκες, αλλά σέβομαι τους πεζόδρομους-
ε, αν τα κάνεις όλα αυτά, μπορεί και να νομίσεις ότι βρίσκεσαι σε ευρωπαϊκη΄πόλη.

Η φίλη μου πάντως ήταν πολύ χαρούμενη. "Πάμε στην ¨Εκθεση βιβλίου στην Αρεοπαγίτου;" μου λέει.
Πάμε.
Φτάσαμε μόνο μέχρι ένα σημείο, γιατί είχαμε ήδη περπατήσει αρκετή ώρα και έπρεπε να γυρίσουμε και στο σπίτι όπου σε λίγο θα άρχιζε το μετεκλογικό πάρτυ - πένθους που είχαμε κανονίσει προκαταβολικά με φίλους.
Ευτυχώς δηλαδή: γιατί όπως μάθαμε μετά, ούτε η έκθεση βιβλίου λειτούργησε χτες. Κι αυτή κλειστή λόγω εκλογών ήταν.

4.
Στη Χαριλάου Τρικούπη, φώτα, κάμερες και συνεργεία της τηλεόρασης, μπάτσοι στις γωνίες.
Μας έλειπαν ένα-δυο σόδες για τα μοχίτο μας.
Σταμάτησα στο σεσημασμένο Mini Market όπου τα ΠασοκοΣτελέχη ψωνίζουν τα ουίσκι τους.
Είχαν μείνει μόλις δυο σόδες μπουκάλι!
- Το τσούζουν σήμερα στο #50; λέω στον μαγαζάτορα.
-Άσε ...
-Τι; Έχουν ξεκινήσει τα αποτελέσματα; ρωτάω (ήμασταν ώρες έξω, δεν είχα ιδέα)
Με πληροφορεί τα περί αυτοδυναμίας της δεξιάς του Κυρίου. Περίλυπος.
-Άντε να κλείσω κι εγώ, μου λέει, πάω για ύπνο.
-Κατάλαβα, του απαντάω κι εγώ. Για τέσσερα χρόνια, ε;
-Έτσι.


Επιστρέφοντας στο σπίτι, πήρα ένα διαφημιστικό του Παπαθεμελή ("για να μην πάει η ψήφος σου χαμένη"), το κόλλησα απ' έξω απ' την πόρτα μου κι από κάτω έναν αναπτήρα, με διάφορα συνθήματα:
"Κωστάκη, κάψτα όλα (αυτοδύναμα)"
"Μετεκλογικό πάρτυ πένθους"
κ.ο.κ.


Θλίψη

Απ' την ίδια έκθεση στην Tate Modern: Alighiero e Boetti Aerei 1978 © DACS, London 2007

Την επόμενη φορά που θα βγω απ' το σπίτι μου
(και δεν θα είναι για δουλειά ή για άλλη υποχρέωση: να πάω στο συνεργείο, στην εφορία, ή σε διαδήλωση, πορεία κ.λπ.) λέω να είναι για να ταξιδέψω μακριά απ' αυτή τη χώρα.

Και εντέλει, εντάξει, μικρή. Πάμε να δούμε τους Manic Street Preachers στο Λονδίνο, όποτε μπορείς (αφού ούτε κι αυτοί δεν άντεξαν να μείνουν εδώ έστω ένα βράδι).
Και όχι μόνο: Διάλεξε όποιο όνομα θέλεις απ' τις τελευταίες σελίδες του Mojo και φύγαμε.
Προσφέρω ταχύρυθμες ακροάσεις από ο,τιδήποτε - από Brian Wilson μέχρι 22-20's κι από Richard Hawley μέχρι Siouxsie.
Η ζωή είναι αλλού.

.