So melt! My lover, melt...

Το εξώφυλλο του καινούριου της album θυμίζει τις παλιές goth εποχές,
τότε που έπαιζε στο Albert Hall με τον Robert Smith των Cure στην κιθάρα, τον Budgie και τα ξωτικά να προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο Robert που τόσο τους έμοιαζε, δεν θέλησε να συνεχίσει μαζί τους την περιοδεία μόλις είπαν ότι θα συμμετάσχουν σε συναυλία κατά της χρήσης ναρκωτικών...

Και οι πάνκηδες με τα μαλλιά καρφί, σε εποχές που δεν είχαν γίνει ακόμη τουριστική ατραξιόν στην Oxford Street, κοιτούσαν απορημένοι τις ξυλεπενδύσεις του θεάτρου να αντηχούν από την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Stravinsky που έπαιζε στα ηχέία πριν ακουστούν οι πρώτες νότες από το μπάσο του Israel...

Θυμίζει ακόμη ηρωίδα του Tim Burton. Πνιγμένη στα λουλούδια και τις πεταλούδες. Και τις αναμνήσεις.
Από την εποχή που έπαιζε τύμπανα γυμνή, πάω στοίχημα ότι ακόμη θα το κάνει.
Και μπουκάλια μπίρας έπαιζε. Και έκανε σεξ μέσα σε εκείνη τη νεκροφόρα που έλεγε ο Sum, αυτό όμως ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ.

Την τελευταία φορά στην Αθήνα, η αδελφή μου είπε "θα πάμε να δούμε τη γιαγιούλα που δίνει συναυλία;"
[Έχω δει κι άλλα Photoshoped Βιργινία. Δεν μου μοιάζει και πολύ γιαγιούλα - δες αυτές τις φωτό].

Άσε που άκουσα το album (χτες έπαιξα κιόλας ένα κομμάτι στο μπαράκι) και είναι μαγευτικό,
ρεμβώδες, σκοτεινά λαμπερό και τόσο "δικό της" - μέχρι και η βαριά, λυγμική γυναικεία φωνή της που ποτέ δεν πάταγε σωστά (sto Sin In My Heart) - είναι και πάλι σα να φωνάζει στους δαίμονες.

Την πρότιμώ άβαφη πάντως, χωρίς την αγαπημένη της παχιά goth σκιά στα μάτια - σχεδόν όπως είναι στη δεύτερη φωτό. Όπως δεν την είδαμε ποτέ.


Και ναι. Θέλω πάντα να τη γαμήσω.