My name is Sum

Γράφεις, γράφεις από τότε που θυμάσαι. Στιχάκια στο Γυμνάσιο, την ώρα των Θρησκευτικών - όταν το αρχίδι που σας δίδασκε στα βούτηξε μέσα απ’ τα χέρια για να σε ρεζιλέψει διαβάζοντάς τα σε όλη την τάξη, στη σχολική εφημερίδα αργότερα, αυτή που έφτιαξες με άλλον ένα φίλο – Ρηγά στη συνέχεια, τραγούδια μετά με το συγκρότημα, οικολογικές καμπάνιες στις οργανώσεις, ανακοινώσεις στο Πάντειο με τους ανένταχτους, άρθρα στα κόμικς, μεταφράσεις στα κόμικς, κι άλλα τραγούδια, καρτ ποστάλ, μετά ιστορίες για μουσικές, σημειώματα, ραβασάκια και ερωτικές επιστολές σε γκόμενες, για να χωρίσεις με την Έλενα, για να τα ξαναφτιάξεις, κείμενα για το ραδιόφωνο, αλληλογραφία με τη Γαλλίδα που πήδηξες, μετά την άλλη Γαλλίδα, τη Σουηδέζα που δεν πήδηξες, τη Βολιώτισσα, άρθρα σε περιοδικά, την παραίτησή σου, άρθρα στο Ίντερνετ, email, πάλι γραπτή παραίτηση, memo για το τμήμα σου στο καινούριο περιοδικό, μετά πάλι παραίτηση – δεν βαρέθηκες; Το οπισθόφυλλο στο δίσκο, βιογραφικά, δικά σου, φίλων, editorial, δεν θέλεις να γράφεις πια, βαριέσαι, σου τρώνε όλη τη δημιουργικότητα λες, και ξεκινάς να γράφεις όχι πια λέξεις, αλλά μουσικές. Μουσικές; Ναι, δεν θέλω να γράφω, δεν θέλω, βαριέμαι, τι να πω, τα λένε καλύτερα οι άλλοι, εξάλλου να διαβάζω μου άρεσε πάντα, ακόμη κι αν ήταν δικό μου αυτό που διάβαζα – ήταν για να ‘χω πάντα κάτι εύκαιρο, μέχρι που έπαψε να έχει νόημα το ποιος το έγραφε και έπαψε να έχει νόημα αν εγώ υπάρχω.
Και τότε, ήρθε μια στιγμή που ήθελα να φύγω.
Να μη διαβάζω, να μην ξεφυλλίζω, να μη μιλάω, να χαρίζω τα παραμυθάκια μου σε όποιον με πλησίαζε και με άντεχε περισσότερο από 15λεπτά, να βλέπω μόνο άλλους να μιλάνε κι ας μην ακούω τι λένε, να μη ζαλίζω κανέναν αλλά να με ζαλίζουν όλα. Ξέρεις...(Ξέρεις;)
Σήμερα χρειάστηκε να συμπληρώσω μια Υπεύθυνη Δήλωση και το στυλό μου κόλλαγε στα κουτάκια, σαν να ‘μουν πρωτάκι που μαθαίνει να γράφει. Ξέμαθα. Βλέπεις, από την εποχή που ξεκίνησα δειλά να γράφω με δυο δάχτυλα σε ένα PC με windows 3.1, μέχρι σήμερα που γράφω αυτιστικές μαλακίες στο δίκτυο, πέρασαν χρόνια. Και το χάος έχει πια μετακομίσει. Από το κεφάλι μου στο web.
[Σου λέει, τώρα, ο άλλος, «μη γράφεις ανώνυμα». Λέω, καθόλου. Καθόλου να μη γράφω. Το να σκοτώνεις τη χαρά του άλλου είναι η υπέρτατη μορφή φασισμού.]
Το χάος όμως είναι σύμπαν. Και κάθε σύμπαν έχει δικούς του νόμους. Και αυτό που δεν κατανοούν όσοι πασχίζουν να ελέγξουν το μέσο, είναι ότι τα blogs δεν είναι κάτι που βρίσκεται «εκεί μέσα» στο Ίντερνετ, αλλά «εκεί έξω». Πολύ εκεί και πολύ έξω.
Και είναι αδύνατο να πεθάνει από σηψαιμία, όσες φορές κι αν αποπειραθούν να το εγχειρίσουν με την αιχμηρή τους άγνοια.

για τον Ελεύθερο Σκοπευτή

.