Blog - the sequel

1000 (και άλλος ένας) λόγοι για να μπλογκάρει
ένας Ελεύθερος Σκοπευτής.

***

Τώρα τι να γράψω; Ντρέπομαι τόσο πολύ. Να γράψω πως είχα σκοπό να σταματήσω να γράφω; Πάλι θα το 'χω γράψει. Άσε δηλαδή, που το έγραψα στο προπροηγούμενο post. Να γράψω ότι θα άααρχιζα να γράφω στους τοίχους του δωματίου μου;
Λίγο έλειψε μετά το τελευταίο μου ατύχημα με τη μηχανή, αλλά όχι.
Μπαίνω λοιπόν, αμέσως στο ψητό και το χαρχαλεύω με το περίστροφο.

Κοιτάχτε να δείτε. Είχα όντως σκοπό να σταματήσω να γράφω – και πρέπει να είχα πολύ πειστικά επιχειρήματα, γιατί κατάφερα να το πιστέψω στο τέλος όχι μόνo εγώ, αλλά και ο Αρτουά, που στοιχημάτισε όλη του την περιουσία στο ότι δεν θα ξαναγυρίσω και τώρα που θα τα χάσει όλα, θα πρέπει να ζήσει σαν τα πουλιά του ουρανού, φορώντας μόνο ένα string (ή έστω, φτερά και πούπουλα) και να μου φέρνει το πρωινό στην πισίνα.

Ρεκόρ επισκέψεων τον περασμένο μήνα,
με 194 unique βύζιτορζ σε μία ώρα.
(Ούτε ο Καψαμπέλης τέτοια χαρά).

Τhe thing is: τα mail που έλαβα ήταν τόσα πολλά και τόσο χαρακτηριστικά - «μην τολμήσεις να σταματήσεις, θα σου στείλουμε φαντομάδες στο σπίτι», «θα το πληρώσεις μικρή τσούλα», «θα σε απαγάγω - αλυσοδέσω γυμνή - αναγκάσω να μπλογκάρεις σε λάπτοπ όλη μέρα» (σημ. σιχαίνομαι τα λάπτοπ), ώστε σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δέχθηκα να το κξανασκεφτώ.

Τα «ανοιχτά θέματα» εξάλλου που δεν είχα προλάβει να επιλύσω ήταν πολλά και ακανθώδη:

1) Το «μακεδονικό ζήτημα» αποζητά έναν νέο Παύλο Μελά και μου έχουν πει ότι μου πάνε πολύ τα κολάν και οι κοντές φουστανελίτσες



2) Ένας αρσιβαρίστας και χαμένο κορμί (εντελώς πλέον, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από τη φωτογραφία του) με τον οποίο είχα πρόσφατα μια σύντομη σχέση που με γέμιζε ευτυχία και ecstasy, είναι πολύ σοβαρός λόγος για να αναζητήσω κάποια υπάλληλο ονόματι Τσου Λι στην μακρινή ΑναΤο-Λή και να τη μπολιάσω με αγνή βαλκανική πρεζόφουντα, μέχρι να αλλάξει χρώμα και από κίτρινη να γίνει Ομπαμόχρωμη.



>> Δεξιά, η Τσου σε μια προσπάθεια να μου στείλει mail. Επειδή το Internet απαγορεύεται στην Κίνα, τα γράμματα τα στέλνουν με Σαμουράι μέχρι το ταχυδρομείο και από εκεί τα παίρνει ο υπερσιβηρικός, μια φορά το μήνα.



3) Ο Ζαχόπουλος απολογείται! Το παιντί μίλησε και εγώ θα λείπω από το πάρτι;

4) Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν μπήκαν ακόμη στη Βουλή (I’m working on it)

5) Έρχεται η Συντέλεια του κόσμου (Petefris speaking)

6) Οι Rolling Stones κυκλοφορούν καινούριο album και ο Mick τραγουδάει με την Aguilera (έρχεται η συντέλεια του κόσμου -τόπαμε;- και θα βρέξει καρύδες)

7) Ο ANemos εκδήλωσε συμπάθεια προς τον Ελεύθερο Σκοπευτή (έρχεται η συντέλεια με την υποθαλάσσια, σου λέω)

8) έλαβα εκατοντάδες mail που μου ζητούσαν να μη σταματήσω να γράφω και από το να τους απαντήσω ένα-ένα, αποφάσισα να συνεχίσω να ανεβάζω ποστάκια για να τους ξεφορτωθώ απαντώντας τους μια και καλή.
Πολύ πολύ πολύ σοβαρά, σας ευχαριστώ όλους, ειδικά τους πιο αναπάντεχους από σας, που με ταρακουνήσατε. Δεν περίμενα ή ήθελα συμπαράσταση σε κάτι (δεν συντρέχει λόγος εξάλλου) και εξακολουθώ να μοιράζομαι την απογοήτευση που τόσο γλαφυρά κατέγραψε σε αυτό το post του ο Dark Angel, περισσότερο ως πικρή διαπίστωση παρά ως δυσπιστία προς το "χώρο". Δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να γράφω, αλλά με κάνατε να αλλάξω γνώμη.

Αυτά.
Ε, είναι κι άλλα, αλλά αυτά για την ώρα.

Lust but not least…
…όλα αυτά θα ήταν σχεδόν χωρίς αντίκρυσμα (αντίο Macedoine, αντίο κοντές φουστανελίτσες) αν η πλάστιγγα δεν έγερνε υπέρ του να παραμείνω στις επάλξεις της Μπλογκολάνδης, χάρη σε ένα e-mail από έναν κύριο στην Αγγλία, το οποίο με ξάφνιασε ευχάριστα και με έκανε να σκεφτώ ότι και μόνο για εκείνον και την πολυεθνική του παρέα αν θα έπρεπε να γράφω σε αυτό το blog, θα το έκανα ευχαρίστως.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη –προσεχής- ιστορία.


.