Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Μωρό μου, σύρε αγόρασε μια βαλίτσα με διπλό πάτο να τη φορτώσουμε ευρώ. Φύγαμε για τον Ψηλορείτη.
Ναι, Κρήτη, ένα νησί στα νότια που οι κάτοικοί του κατατρύχονται από την αστήριχτη κατηγορία ότι όλοι είναι εναντίον τους.

Θέλω να πάμε ‘κει δα κάτου να κοκαλώσουμε από τo stuff.
Να γίνω μούμια χειρότερη κι απ΄την Isis ανβέιλντ απ’ τις φούντες και τις σκόνες και τις μυζηθρούλες (φτιάχνετε ακόμα μυζήθρες έτσι; Δεν τις κόψατε ελπίζω, ένεκα το παρεμπόριο!).
Να κατεβώ τον ομαλο, η ανωμάλω, και να μένω κόκκαλο επιτόπου στις πλατείες και να χαϊδεύω τα κάστανα και να χαζεύω τα σύννεφα η μαστούρω. Αααααχ, οι μυρωδιές της υπαίθρου.

Έχω ανάγκη μια εκδρομή με μεγάλες διαδρομές, να ανοίγεις το γκάζι και να ξεχνάς να το κλείσεις, όχι όπως στην Αθήνα που το κλείνω για να μην εκραγει ο αγωγός του Πούτιν (άσχετο).

Ψιτ ! δώσε κι εμένα μπάρμπα που κοντέυεις να γίνεις σαν τον Μπάμπη τον Σφουγγαράτση (Κρητικός ήρως) από το ρούφηγμα ---------->

Θέλω να τρέχουμε λοιπόν. Να ρολάρουν οι ερπυστριο-ζάντες του κλεμένου GTI με τα 12 καρμπιρατέρ και την αεροτομή του Μπαρικέλο στα στροφιλίκια έξω απ΄' το σπίτι τση Νεκταρίας, να βγαίνει η γόησσα να με θωρεί και να της κολλάει το φαγητό απ' τη φούντωση.
Όφου μωρέ.

Έτσι θέλω. Γρήγορες γραμμές. Σνιιιιφ. Να μη μένει τίποτα. Το έπος του Χιλγραμμές.
Όχι σαν τις μαλακίες εδώ, που έλεγες ότι με ταξίδευες στην Αθήνα, σαν τότε που είχαμε κολλήσει με τα πιαχά και κάναμε κύκλους με το ντεσεβώ σου γύρω απ’ την πλατεία Αγίας Σοφίας νομίζοντας ότι πηγαίνουμε και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε.

Μας παραπληροφορέι η αστυνομία ότι βρήκε λέει πολλά drugs στο Ζωνιανά.
Περισσότερα αγάπη μου έχω στο Mantalenoταρατσάκι μου
και μου βγαίνει και ο κώλος (πειστήριο η φωτό) να τα ποτίσω κάθε μέρα. ---------->


Πάρε και τα πτυοσκάπανα να σκαλίσουμε τα φουντομπόστανα γαμώ την επιχορήγησή μου. Ξεκουβάλα, λέμε.

Στο λέω να το ξέρεις. Αν δεν φύγουμε θα πάθω κανένα cold turkey και θα φταις εσύ, που εχεις κολλήσει στα ντιλέρια των Εxαρχείων, λες και δεν έχει κι αλλούς μπάτσους ο κόσμος να κάνεις τα ψώνια σου.



Πάμε μια βόλτα στα ξένα, σου λέω! Στην Κίνα, στα Ζωνιανά, στην Κολομβία και την Αργεντινή. Κι αν δεν γουστάρεις τον Ψηλορείτη, υπάρχει και η φουντοσκέπαστη Βενεζουέλα. (Αν και στους πρόποδες των βουνών της λεβεντομάνας, μου έχουν πει ότι η χλωρίδα οργιάζει, μαζί με τους λεβέντες και τη μάνα τους).

Μαρή χουάνα!

Θέλω και αλλιώτικο καιρό, μ’ ακούς ορέ κοπέλι;
Να ανεβούμε το βουνό μια βροχερή μέρα, να κατεβούμε τον ομαλό –άντε πάλι, σύνδρομο ντεσεβώ μου μυρίζει- και τη στράτα των ουζούρων όπου έχω φυτέψχει (χικ) ακτινίδια, μια μπανανιά και δυο καναβούρια ίσαμε το Μητσοτάκη έχουνε γίνει σε ύψος (τον μεγάλο και εφιαλτικό εννοώ, όχι τον άλλο, το ευπροσήγορο cry baby).
Να πα να τα κορφολογήσουμε λέω.

Έχω και κάνα δυο αυτοκίνητα βάλει στο μάτι να πα να τα κάψουμε,
ένα ATM που θα ταιριάζει τέλεια στο σαλόνι μου και θέλω βοήθεια γιατί δεν μπορώ να το μεταφέρω μόνη μου, μια σταλιά γκομενάκι.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι και με πιάνει το ποιητικό μου, να γαμήσω.

Αχ, μωρέ. Πάμε να φύγουμε σου λέω, να γίνουμε ταξιδευτές φευγάτοι. Μας περιμένουν δουλειές με φούντες.

Δουλειά τώρα!



ΥΓ.
Όοοοχι, φίλε μου, όοοχι.
(ΕΠΡΕΠΕ να το γράψω αυτό - κλικ)