Feb 24, 2008

Φωτογραφική μνήμη

Χάρη στον ξάδελφο και στο USB stick - card reader του (σωστά το έγραψα, κυρα-35χρονη;), κατάφερα να περισώσω ορισμένες φωτογραφίες που είχα στη μνήμη του κινητού μου πριν το ατύχημα.

Οι ουρανοί απ΄το παράθυρο του γραφείου. Ένα απόγευμα που...


Happy feet. Mε πολύχρωμα Μανταλενονυχάκια.


Ευαγγελισμός. Κοιτώντας ατελείωτες ώρες το ταβάνι.


No-more-Happy-Feet.
Μια από τις πρώτες φωτογραφίες που τράβηξα στο εγχειρισμένο μου πόδι. Η σιδηροκατασκευή που μοιάζει κάτι ανάμεσα στο Μουσείο του Μπιλμπάο και την Όπερα του Σίδνεϋ, αποκαλείται "εξωσκελετική οστεοδομή" και σε κάνει ρόμποκοπ, λέμε. (Βιονική μητέεερα, ρόδο μου ρό-ο-ο-δο αμάραντο - ξέφυγα)
Οι γιατροί μου στον Ευαγγελισμό (sic) μου λένε ότι κάτι αντίστοιχο έχουν βάλει και στον Ζαχόπουλο (σημειωτέον, ότι πονάει φρικτά όσο είσαι στο πρήξιμο).
-Ναι, μόνο που σε αντίθεση με μένα, λέω, εκείνος διασώθηκε επειδή είχε φυσικό αερόσακο.


Ο Γ. κερνάει την τελευταία σειρά σφηνάκια στους τελευταίους θαμώνες που ακούν το τελευταίο κομμάτι στο Dj set μου.
Μια εικόνα που μου έχει λείψει όσο και το να στροφάρω τα dexx.


Job description? Non so.
Tα είχα κολλήσει πάντως στο χώρισμα του γραφείου μου, στην τελευταία μου δουλειά. Αποτελούν πραγματικούς τίτλους εφημερίδων και όχι κολλάζ!
Το "συζώ με Μαοϊκή κ.λπ." είναι ρήση του Τζον Μάλκοβιτς και αυτή που "ζει απλά, με 8000 ευρώ το μήνα" όχι εγώ φυσικά, αλλά η χήρα του Αραφάτ.


Πακέτα τσιγάρων Dunhill που έφερε ένας φίλος από την Ταϋλάνδη.
Σύμφωνα με τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας και προκειμένου να αποτρέψουν τους καπνιστές από την άπληστη αυτή συνήθεια του φουμάρειν, έχουν τυπώσει επάνω τους φρικιαστικές εικόνες από εγχειρίσεις καρκίνοπαθών, πνευμόνων κ.ο.κ.
Κάτι τέτοια βλέπω και μου'ρχεται να ξαναρχίσω το κάπνισμα.



Αραβικός καφές, με τη βροχή να μας χτυπάει το τζάμι να την προσέξουμε.
Σε λίγη ώρα, έφευγε με το πλοίο του χειμώνα αφήνοντάς με στο έλεος του ουρανού και της Αθήνας.


Ο Βασιλάκης φοράει το κράνος της μαμάς του και με επισκέπτεται στο δωμάτιο όπου κείτομαι, τοις κείνων ρήμ
ασι πειθόμενη: "θα το φάς το κεφάλι σου".
Ολράιτ, όλράιτ - γκάτ ιτ. Με το φως της σόμπας απο πίσω μοιάζει με εξωγήινο διαστημανθρωπάκι, έτοιμο για την πρώτη του γήινη σκανταλιά. Ρε!




ΥΓ. Οι φωτογραφίες αυτές είναι θραύσματα, σχολιάζετε ό,τι θέλετε συνεπώς.

.

17 comments:

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.
The Motorcycle boy said...

Ένα Ντάνχιλ θα το κάπνιζα πάντως. Αυτό με τα δοχεία.
Υ.Γ.: Τη σιδεριά στο πόδι ο Καλατράβα τη σχεδίασε;

Χαμένο κορμί said...

Καλές οι φώτο...

δε ντρέπεσαι... άρρωστη γυναίκα μας κάνεις foot flirting... καλό πόδι...
ΝΑΙ ΡΕ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑΡΙΑ ΣΟΥ (κι ας είναι και μέσα σε καλατραβάκια)

κουράγιο και καλή ανάρρωσ -τη

πές μου οτι δε φόραγες κράνος στο ατύχυμα να αρχίσω πακτωλό σχολίων με ΚΑΝΤΗΛΙΑ...

και ξαναπεραστικά

Χαμένο κορμί said...

θα σε έστελνα και mail αλλα βαριέμαι... μή σου δώσω και αέρα ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ

AA said...

Ouch!!!
Μακάρι να ήταν μόνο οι φωτογραφίες θραύσματα :-/

Καλή Ανάρρωση...

Mantalena Parianos said...

MOTOSAKE >>
Eγώ δεν θα κάπνιζα από τέτοιο πακέτο με τίποτα φίλε. Να φανταστείς, ο συνάδελφος τα έφερε στο γραφείο και τα μοίρασε και ΚΑΝΕΙΣ δεν κάπνιζε απ' αυτά - ένας είδος σχεδόν στρουθοκαμηλικής πεποίθησης, ασυνειδήτης φυσικά, απωθούσε τους καπνιστές.
Ευτυχώς που το έχω κόψει εδώ και πλέον έναν χρόνο - η διαφορά προς το καλύτερο, που είδα στον εαυτό μου μετά απ' αυτό, δεν συγκρίνεται ούτε με το τσιγάρο μετά το σεξ! (σοβαρολογώ)

Όταν γεράσω όπως εσύ, λέω να το ξαναρχίσω
:D


ΧΑΜΕΝΟ ΚΟΡΜΙΕ >>
Καινούριο κράνος - καινούρια μηχανή, λέμε.

Σνιφ

(η μηχανή σώθηκε, το πόδι όχι)



ΑΑ >>
θενκς ρε συ.

Τα καλά νέα από το νοσοκομείο όπου είχα πάει πάλι σήμερα, είναι ότι παρουσιάζω ταχεία ανάρρωση το θηρίο και αντί για τέσσερις και βάλε μήνες, σε ένα μήνα από σήμερα (28 μέρες) ο γιατρός είπε να πάω να μου βγάλει τα εξαρτήματα!

Βέβαια, δεν θα περπατήσω αμέσως πάλι, θα κάνω φυσιοθεραπεία με μια γλυκήτατη ρωσίδα γειτόνισσα, αλλά πολύ σύντομα, θα στέκομαι στα πόδια μου και θα ξεκινήσω και πάλι τα αγαπημένα μου χόμπυ, όπως λόγου χάρη to DJ ινγκ και η ΑΔ (Απόδοση Δικαιοσύνης).
Για αρχή, λέω να σφαλιαρώσω με δυο τρεις σβουριχτές το γαμημένο emo που ζει στο απο πάνω διαμέρισμα και μου 'χει ζαλίσει τα τύμπανα με το θόρυβο που κάνει τις ώρες κοινής ησυχίας. (Ως κοινή, είναι οι μόνες ώρες που έχω ησυχάζω, όπως φαντάζεστε).
Καθώς δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω για ΑΜΕΣΑ αντίποινα και να ανέβω τη σκάλα για το διαμέρισμά τους (η πολυκατοικία αυτή δεν έχει ασανσέρ), έβαλα τη θεία μου να τους μιλήσει.
-Το παιδί είναι έφηβος , της είπαν. Και πολύ νευρικό.

(ανοίγει παρένθεση)

Τότε θυμήθηκα πως , πριν από δυο χρόνια που είχε ξανατύχει να μείνω στους γονείς μου για ένα διάστημα (εδώ μένω και τώρα), είχα μιλήσει αυτοπροσώπως με τον πατέρα του: τι ότι εργάζομαι στο ραδιόφωνο του είχα πει και ότι ξυπνάω από τις 5 το πρωί για να πάω στο σταθμό, τι ότι ξενυχτάω για να παίζω μουσική ως dj... Ο θόρυβος ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ στα πατώματα.

(κλείνει η παρένθεση)


Οι νουθεσίες της θείας μου, δεν είχαν αποτέλεσμα. Μετά, ένα μεσημέρι, έναλα τις φωνές στον φωταγωγό, σαν τον Βέγγο : "εσε΄ςι οι από πάνω, μην ενοχλείτε εμάς τους από κάτω".
Εισακούστηκα (έτσι πίστευα) όταν οι θόρυβοι κόπασαν για κάνα μισάωρο, για να συνεχίσουν χειρότεροι αργότερα, και φυσικά ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ όπου θα έλεγε κανείς ότι τα γαϊδούρια ήταν σα να έκαναν εκίνη την ώρα μετακόμιση.
(δεν μιλάω για πόρτες που κλείνουν με πάταγο, για ποδοβολητά και για την ηλεκτρική κιθάρα που παίζει ο μοναχογιός τους μπούλης στις 12 το βράδυ).

Την τελευταία φορά όμως, το πήρα απόφαση.
Σαν άνθρωπος και σαν επαγγελματίας, θα μιλούσα μια τρίτη και τελευταία φορά. Φώναξα λοιπόν (αυτολεξεί):
"Εσύ από πάνω, που επιμένεις να κάνεις φασία τις ώρες κοινής ησυχίας, θέλω να ξέρει ότι θα είσαι υπεύθυνος για οτιδήποτε συμβεί στο μέλλον. Συνέχισε λοιπόν. Μόλις γίνω καλά, βρες τρόπο να μπαίνεις στο σπίτι σου, γιατί θα εύχεσαι να μην με συναντήσεις ποτέ".
Και του κοπάνησα το παράθυρο του φωταγωγού.

Στα άμεσα σχέδια μου λοιπόν, είναι να τον αρπάξω από το μαλλί και να τον χορτάσω χαστουκάκια. Έτσι, χωρίς λόγια. Χωρίς γκρίνιες και αντιδικίες. Είναι μια παλιοδουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει - και αφού οι γονείς του δουλεύουν όληγ μέρα για να πληρώνουν το νοίκι στην πλουσιοπάροχη σπιταρωνα τους και τα τρία αυτοκίνητά τους, θα αναλάβω τις ευθύνες μου και θα γίνω Λάρα Κροφτ.

>δεν βλέπω την ώρα

The Motorcycle boy said...

Κοίτα -εγώ κάπνιζα φανατικά και τα Black Death μέχρι που τα απαγόρευσαν. Κι εγώ το μείωσα το τσιγάρο για κάνα δυο βδομάδες και είδα όντως διαφορές. Κόντεψα να καταντήσω πρόωρος στο σεξ και έπαθα δυο Κυριακές κολλητά γαστροραγία -η Tomboy λέει πως είναι κάποια ίωση, αλλά εγώ ξέρω πως είναι η ατσιγαρία. Έμεινε ο οργανισμός χωρίς δηλητήριο και τα΄παιξε.
Λέω λοιπόν να το ξαναρχίσω για λόγους υγείας -όταν φτάσεις στην ηλικία μου θα καταλάβεις χεχε.

Anonymous said...

Eμενα πάντως αυτά τα χρωματιστά νύχια δε μου αρέσουνε και νομίζω ότι δε σου πηγαίνουν καθόλου. δοκίμασε κάτι πιο ματ και ούχι τόσο περλέ.

Anonymous said...

η ταυλάνδη πολύ ωραίο μέρος. φιάχνει και νόστιμο μαλλί της γριάς.

Anonymous said...

και εγω ζω με 15000 το μηνα στη σιγκαπουρη οπου καλλιεργω ινδιάνικες πατατες για να βγάλω τα προςτοζην. ευζην πως γραφετε αυτη η λέξη διάολε.

Anonymous said...

το παιδάκι πολύ ωραίο. θα του κλέψω το κράνος.

Mantalena Parianos said...

MOTOSAKE >>
Δεν ξέρω πόσ καπνίζεις, εγώ πάντως επιβάρυνα αφόρητα τον οργανισμό μου με δυο πακέτα τη μέρα. Το ότι το έκοψα, το ότι ΚΑΤΑΦΕΡΑ να το κόψω γιατί είμαι γενικά αδύναμος χαρακτήρας (sic), το θεωρώ επίτευγμα και όταν από ατ δυο πακέτα πέφτεις στο 0, έ όσο να 'ναι μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό, οργανικά.
:]

Είχα βέβαια κι εγώ τρελές παρενέργειες - οι κανπιστές είμαστε σαν τα πρεζάκια, όπως ξέρεις.
Και δεν ξέρω για τη γαστροραγία, αλλά αν ξεπεράσεις το αρχικό cold turkey και προσέξεις να μην παχύνεις, θα γίνεις άλλος άνθρωπος.

:D


ΚΟΛΟΚΥΘOθύελλα >>
Πολλά χρόνια θα ζήσεις. Σήμερα σε σκεφτόμουν.


Τα πολύχρωμα νύχια δεν ήταν art project, αλλά πειραματισμός (χωρ΄ςι ίχνος art). Συμφωνώ για τα ματ χρώματα.


Η ταυλάνδη πάλι (έχεις πάει;) είναι ΌΝΤΩΣ και γαμώ τα μέρη γαμώ το τσουνάμι μου γαμώ. Και φτηνή -δεν ξέρω τώρα πια όμως.


Αν ζεις με 150 χιλιάδες ευρώ στη Σιγκαπούρη "οπου καλλιεργείς ινδιάνικες πατατες", μάθε ότι φέτος ο ΟΗΕ ανακήρυξε το 2008 ως Παγκόσμιο Έτοσ της Πατάτας. Θα είσαι πολύ σικ.
Αν και έχω μια απορία: από πότε τα κολοκύθια τρώνε πατάτες;


Αν τολμάς να βάλεις χέρι στο κράνος του Billy, θα έχεις να κάνεις με











την αδελφή του.

(δεν φαντάζεσαι για τι διάολο μιλάμε)

lucy said...

όταν είχες γράψει για ρόμποκοπ, αν δεν κάνω λάθος, αυτό δεν το φανταζόμουν.
ελπίζω να είσαι καλύτερα τώρα.

Mantalena Parianos said...

¨Ελεν >>
:)

Αυτό είναι μόνο η κατάληξη. Η ευτυχής κατάληξη, γιατί οι γιατροί στα εξωτερικά ιατρεία, εκεί που ο πόνος είναι πάντα άφθονος και μασίφ σαν τείχος που πάνω του σπας τα μούτρα σου χωρίς να υπάρχει διαφυγή, εκεί λοιπόν, οι γιατροί προσπαθούν πάντα για το καλύτερο.
Αν βρω κουράγιο και χρόνο ίσως γράψω -τώρα που ο καιρός φτιάχνει και απομακρύνονται οι εικόνες από εκείνο το βράδι- πώς είναι εκεί κάτω - στα υπόγεια του Ευαγγελισμού, ένα βροχερό Σάββατο βράδι, όταν συνωστίζονται πληγωμένα emo και τραυματισμένοι από σφαίρες Ιρακινοί, για να τους σώσει κάποιος.

:/

the BluElephant said...

χϊούστον γούϊ χάβ α πρόμπλέμ!

mc said...

Ρομποκοπούλα μου, ξανά ξανά ξανά περαστικά κι ουχί σιδερένια πια.
Αυτούς τους ουρανούς να κοιτάς και όλα θα περάσουν πιο γρήγορα γαμώτο σου! (Λέμε τώρα..)
Αμποτοφιλιά αμέτρητα

Mantalena Parianos said...

ΜΠΛΕΛΕΦΑΝΤΑ >>
δεν ξέρω για το Χιούστον, αλλά το ανθρωπάκι αυτό είναι ικανό για ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ σκανταλιές.

:D


ΑΜΠΟΤ >>
Thanx girl. Μου έλειψε μια έξοδος μας με τον άλλο τον μακρυμάλλη, να πίουμε και να σας χαϊδεύω τα μαλλιά.
;)