Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε στο εξής
και
καλή ζωή στα χρόνια που θα'ρθουν
(όσο δύσκολο κι αν είναι)
ΥΓ.
Παρακαλώ, μη μου στέλνετε άλλες προσκλήσεις για twitter / facebook / φιλολογικές βραδιές
μανταλενομούτς
Mar 19, 2010
Feb 2, 2010
Jan 1, 2010
(My) famous last words
Πέρυσι, τον Μάρτιο τo blog του Ελεύθερου Σκοπευτή συμπλήρωσε αισίως τρία χρόνια στο δίκτυο, στη διάρκεια των οποίων χόρτασα bitchiness και γλέντια, εκτόνωση και επικοινωνία, μουσικές και σιωπές, γνωριμίες αξιόλογων ανθρώπων όσο και αποστροφή, χαρές και λύπες.
Στα τρία αυτά χρόνια, πιστή στο όνομα – εξαγγελία του blog της, η Mantalena τα έβαλε με όλα και με όλους -ειδικά αυτούς που συμπαθούσε πιο πολύ-,
έγινε κομμάτια, πήγε δυο φορές στο νοσοκομείο και επιβίωσε, πήρε στήλη σε εφημερίδα, παραιτήθηκε, χώρισε, ξενοπήδηξε, τα ξανάφτιαξε, τυπώθηκε σε βιβλίο με τα Καπέλα στα Φώτα, της την έπεσαν οι μπάτσοι, της την έπεσε ο Τσαγκαρουσιάνος, της την έπεσαν γκομενικά μέσω δικτύου άνδρες και γυναίκες χωρίς ανταπόκριση («δεν τα φτιάχνω εγώ με blogger αγάπη μου, ούτε κόκα δε σνιφάρω μαζί τους»), στεναχώρησε ανθρώπους πίσω απ’ το blog-προσωπείο τους και στεναχωρήθηκε κι αυτή, έγραψε postάκια για άλλα blogs, επέμεινε να γράφει πάντα αυτό που έβλεπε, χαλώντας την καρδιά της – τουλάχιστον στην αρχή.
Τελευταία όμως, άρχισε να κοιμάται περισσότερο βαθειά απ’ ότι με είχε συνηθίσει.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Θα είναι, σκέφτηκα, επειδή, η ψυχανάλυσή της πάει καλά και βρίσκει σιγά σιγά την εσωτερική της γαλήνη. Ή ίσως πάλι, να ηρέμησε – αλλά όχι, δεν έχανε την ευκαιρία να με διαψεύδει – κάτι σαν "κάνε το λάθος να με ξυπνήσεις και θα δεις τι έχεις να ακούσεις".
Η αλήθεια όμως, είναι ότι η Mantalena είμαι εγώ. Όπως αλήθεια είναι και όλα τα παραπάνω, στην προηγούμενη παράγραφο. Όπως αλήθεια ήταν πάντα οτιδήποτε έγραψα σε αυτό το blog, εκτός ίσως από το πραγματικό μου όνομα. Ποιον όμως μπορεί να ενδιαφέρει αυτό; Μόνο κάποιον Χατζηγάκη και το συζητούμενο σχέδιο νόμου του για το δίκτυο, άντε και κάτι φασισταριά –ένθεν και κείθεν- που ενδιαφέρονταν να μάθουν ποιος είναι τι, γιατί πίστευαν ότι όλοι δίνουμε την ίδια σημασία στο φύλο και στο χρώμα των άλλων.
Μια ακόμη αλήθεια, είναι ότι μπορεί να είμαι "δύσκολος άνθρωπος", αλλά δεν είμαι κανένας σπουδαίος άνθρωπος.
Την εποχή που θα έπρεπε να σπουδάζω, εγώ αλήτευα με συγκροτήματα και όταν θα έπρεπε να εντρυφώ σε αυτά που πίστευα και αποτελούσαν πεποιθήσεις μου στο κάτω κάτω ρε διάολε, ώστε να διαθέτω σήμερα, στοιχειώδη τουλάχιστον επικοινωνιακά πολεμοφόδια επιχειρηματολογίας, εγώ προτιμούσα να τη βρίσκω με παρέα στο κρεβάτι (and don’t worry, I still do).
Mε λίγα λόγια, «δεν είμαι μορφωμένος», γι’ αυτό τα είχα πάρει τότε στο κρανίο με την άδικη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας στην Καβάλα, όπου ένα μάτσο χάλιες, την κατηγόρησαν ακριβώς με αυτή τη φράση.
Δεν τέλειωσα ποτέ την Πάντειο (ευτυχώς), πάει πολύς καιρός που δεν διαβάζω όσα βιβλία θα ήθελα –ας όψεται η καταραμένη η βιοπάλη, δεν έχω γνώσεις ιδιαίτερες για τίποτα – με την έννοια της εξειδίκευσης, εκτός από το να βάζω μουσική σε μπαράκια κι αυτό όμως, το κάνω μάλλον ιδιοσυγκρασιακά και ελάχιστα επαγγελματικά, θέλω να πω, μπορεί να βγαίνει ένας μισθός απ’ αυτό και να είμαι καθ’ όλα επαγγελματίας, αλλά μην περιμένεις να ακούσεις το τελευταίο κομμάτι της Madonna ας πούμε ή ο,τιδήποτε μπορεί να διαθέτω αλλά τυγχάνει να ΜΗ μ’ αρέσει.
Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου, που συνέβησαν από σπόντα, έτσι ακριβώς βρέθηκα και να γράφω - να σκεφτείς, ήταν η ακριβώς επόμενή μου δουλειά, μετά από εκείνη του πωλητή/φορτοεκφορτωτή σε ένα κατάστημα με ανταλλακτικά μοτοσικλέτας στον Σταθμό Λαρίσης, το οποίο δεν υπάρχει πια.
Έχω μια στοιχειώδη σχέση με τη γραφή – αν και όχι με την έννοια που μπορεί να φαντάζεται κάποιος συνωμοσιολόγος.
Με μεταφράσεις σε manual βιντεοπαιχνιδιών ας πούμε (τα 'χουμε λιώσει γιατρέ), με στιχουργική, με κείμενα για το ραδιόφωνο ή τη lifestyle «δημοσιογραφία του γραφείου» - με μια λέξη «παπάρια», όπως θα έλεγε και η Mantalena δήθεν αδιάφορα, στρώνοντας το παντελόνι της στο γόνατο ύστερα από ένα βαθύ κάθισμα.
Είδατε ποτέ να γράψω κάτι γι' αυτά στο blog;
Όχι - και ευτυχώς να λέτε.
Ποτέ δεν πήρα σοβαρά τον εαυτό μου, ποτέ δεν θέλησα να γράψω για ο,τιδήποτε με απασχολεί προκειμένου να εξασφαλίσω τον επιούσιο.
ΟΚ, μπορεί το MantalenoBlog να έβγαζε μια πολιτική άποψη, αφοριστική τις περισσότερες φορές, μπορεί να άγγιζε τα όρια της εμπάθειας η εμμονή μου με ορισμένους άλλους ιστολόγους, αλλά μη γελιέστε: έτσι κι αλλιώς θα μου τη σπάγατε, ρε σεις. Είστε αυτοί που είστε, φρόντισα λοιπόν να εφοδιάσω το Mantalenoκoρίτσι με κάθε είδους έπαρση που θα χρειαζόταν για να τα βγάλει πέρα απέναντι στην αλαζονική σας ηλιθιότητα.
Εν ολίγοις, ό,τι διαδραματίστηκε εδώ ή αλλού στο δίκτυο με το nickname της Mανταλένας, τα ασπάζομαι, εννοείται.
Λυπάμαι αν βρίσκω τα ιστολόγια των πάλαι ποτέ "αξιόλογων ιστολόγων" των λινκμπλογκς νοσηρά,
λυπάμαι που το free press σας είναι μια σπατάλη χαρτιού και εξορισμού κάλπικο όταν κλέβει τον Guardian ή προσπαθεί να πρωτοστατήσει σε "τάσεις" - δεν υπάρχουν πια τάσεις κυριέ μου,
λυπάμαι που έβρισκα τα linkblogs του VrypanMonitor παθογενή και συνέπειά αυτού, ήταν η άγνοιά μου να με οδηγήσει στο να ζητώ με θράσος και αυθάδεια να εξαιρεθώ από τον aggregator,
λυπάμαι που δεν έκρυψα ποτέ ότι υπάρχουν posts του Pitsirikos με τα οποία εξοργιζόμουν και άλλα με τα οποία γελούσα μέχρι δακρύων,
λυπάμαι που από τους αγαπημένους μου ιστολόγους όταν ξεκινούσα, μόνο η Μαρκησία του Ο. γράφει πια.
Απ' την άλλη όμως, that's life. And that’s the fuckin’ truth (Ruth). Αν ψάχνετε για δημοσιοσχετίστικα φιλικά σχολιάκια, ο Ελεύθερος Σκοπευτής δεν ήταν ποτέ το ενδεδειγμένο blog.
Τρία χρόνια και κάτι μέρες μετά, λοιπόν (σιγά μη τις μετρήσω κιόλας Ανδρέα μου), φτάσαμε στο τέλος.
Η Mantalena επιτέλεσε τον σκοπό της και μου στοίχισε και λιγότερα από την ψυχανάλυση, αν πιστέψω τουλάχιστον αυτά που μου μετέφερε για τον δικό της ψυχαναλυτή, ο οποίος λέει, την πηδούσε τακτικά γιατί την είχε κάνει να πιστεύει ότι αυτό θα τη γλύτωνε από την ψυχασθένεια («θεωρεί την κυκλοφορία του αίματος, ζήτημα επείγον», μου επαναλάμβανε συνεχώς). Άσε το οικονομικό!
Επιπλέον, αυτό το blog -χρειάζεται να το πω;- «με έκανε να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους» (έτσι δεν γράφουν όλοι όσοι σταματάνε το blogging;), καθώς και πολλά άλλα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους αστείους, ζεστούς, μικρόψυχους ή γενναιόδωρους, διάφανους στα μάτια ενός παρατηρητή όπως εγώ.
Το τελευταίο μου αυτό post απευθύνεται σε όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν μέχρι αυτό το σημείο - σύμφωνα με το counterάκι μου είναι οι ίδιοι 300 πάνω - κάτω άνθρωποι που με διάβαζαν πάντα, ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ, αγόρια, κορίτσια ή αγορίτσια, από την Άγκυρα ή την Κοπεγχάγη, τη Θεσσαλονίκη η την σιωπηλή ερημιά των αστρικών τοπίων.
Δεν προτίθεμαι να επιστρέψω παρά μόνο αν έρθει η Δευτέρα Παρουσία.
μανταλενομούτς
Update
Έπεσα πάλι πάνω σε αυτό το παλιό post με θέμα τα blogs (οι εφημερίδες μόλις άρχιζαν να μας ανακαλύπτουν) από τις good old days, όταν γινόταν πραγματική φάση στα comments και οι καλησπεράκηδες δεν είχαν φτιάξει ακόμη δικά τους ιστολόγια.
.
Στα τρία αυτά χρόνια, πιστή στο όνομα – εξαγγελία του blog της, η Mantalena τα έβαλε με όλα και με όλους -ειδικά αυτούς που συμπαθούσε πιο πολύ-,
έγινε κομμάτια, πήγε δυο φορές στο νοσοκομείο και επιβίωσε, πήρε στήλη σε εφημερίδα, παραιτήθηκε, χώρισε, ξενοπήδηξε, τα ξανάφτιαξε, τυπώθηκε σε βιβλίο με τα Καπέλα στα Φώτα, της την έπεσαν οι μπάτσοι, της την έπεσε ο Τσαγκαρουσιάνος, της την έπεσαν γκομενικά μέσω δικτύου άνδρες και γυναίκες χωρίς ανταπόκριση («δεν τα φτιάχνω εγώ με blogger αγάπη μου, ούτε κόκα δε σνιφάρω μαζί τους»), στεναχώρησε ανθρώπους πίσω απ’ το blog-προσωπείο τους και στεναχωρήθηκε κι αυτή, έγραψε postάκια για άλλα blogs, επέμεινε να γράφει πάντα αυτό που έβλεπε, χαλώντας την καρδιά της – τουλάχιστον στην αρχή.
Τελευταία όμως, άρχισε να κοιμάται περισσότερο βαθειά απ’ ότι με είχε συνηθίσει.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Θα είναι, σκέφτηκα, επειδή, η ψυχανάλυσή της πάει καλά και βρίσκει σιγά σιγά την εσωτερική της γαλήνη. Ή ίσως πάλι, να ηρέμησε – αλλά όχι, δεν έχανε την ευκαιρία να με διαψεύδει – κάτι σαν "κάνε το λάθος να με ξυπνήσεις και θα δεις τι έχεις να ακούσεις".
Η αλήθεια όμως, είναι ότι η Mantalena είμαι εγώ. Όπως αλήθεια είναι και όλα τα παραπάνω, στην προηγούμενη παράγραφο. Όπως αλήθεια ήταν πάντα οτιδήποτε έγραψα σε αυτό το blog, εκτός ίσως από το πραγματικό μου όνομα. Ποιον όμως μπορεί να ενδιαφέρει αυτό; Μόνο κάποιον Χατζηγάκη και το συζητούμενο σχέδιο νόμου του για το δίκτυο, άντε και κάτι φασισταριά –ένθεν και κείθεν- που ενδιαφέρονταν να μάθουν ποιος είναι τι, γιατί πίστευαν ότι όλοι δίνουμε την ίδια σημασία στο φύλο και στο χρώμα των άλλων.
Μια ακόμη αλήθεια, είναι ότι μπορεί να είμαι "δύσκολος άνθρωπος", αλλά δεν είμαι κανένας σπουδαίος άνθρωπος.
Την εποχή που θα έπρεπε να σπουδάζω, εγώ αλήτευα με συγκροτήματα και όταν θα έπρεπε να εντρυφώ σε αυτά που πίστευα και αποτελούσαν πεποιθήσεις μου στο κάτω κάτω ρε διάολε, ώστε να διαθέτω σήμερα, στοιχειώδη τουλάχιστον επικοινωνιακά πολεμοφόδια επιχειρηματολογίας, εγώ προτιμούσα να τη βρίσκω με παρέα στο κρεβάτι (and don’t worry, I still do).
Mε λίγα λόγια, «δεν είμαι μορφωμένος», γι’ αυτό τα είχα πάρει τότε στο κρανίο με την άδικη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας στην Καβάλα, όπου ένα μάτσο χάλιες, την κατηγόρησαν ακριβώς με αυτή τη φράση.
Δεν τέλειωσα ποτέ την Πάντειο (ευτυχώς), πάει πολύς καιρός που δεν διαβάζω όσα βιβλία θα ήθελα –ας όψεται η καταραμένη η βιοπάλη, δεν έχω γνώσεις ιδιαίτερες για τίποτα – με την έννοια της εξειδίκευσης, εκτός από το να βάζω μουσική σε μπαράκια κι αυτό όμως, το κάνω μάλλον ιδιοσυγκρασιακά και ελάχιστα επαγγελματικά, θέλω να πω, μπορεί να βγαίνει ένας μισθός απ’ αυτό και να είμαι καθ’ όλα επαγγελματίας, αλλά μην περιμένεις να ακούσεις το τελευταίο κομμάτι της Madonna ας πούμε ή ο,τιδήποτε μπορεί να διαθέτω αλλά τυγχάνει να ΜΗ μ’ αρέσει.
Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου, που συνέβησαν από σπόντα, έτσι ακριβώς βρέθηκα και να γράφω - να σκεφτείς, ήταν η ακριβώς επόμενή μου δουλειά, μετά από εκείνη του πωλητή/φορτοεκφορτωτή σε ένα κατάστημα με ανταλλακτικά μοτοσικλέτας στον Σταθμό Λαρίσης, το οποίο δεν υπάρχει πια.
Έχω μια στοιχειώδη σχέση με τη γραφή – αν και όχι με την έννοια που μπορεί να φαντάζεται κάποιος συνωμοσιολόγος.
Με μεταφράσεις σε manual βιντεοπαιχνιδιών ας πούμε (τα 'χουμε λιώσει γιατρέ), με στιχουργική, με κείμενα για το ραδιόφωνο ή τη lifestyle «δημοσιογραφία του γραφείου» - με μια λέξη «παπάρια», όπως θα έλεγε και η Mantalena δήθεν αδιάφορα, στρώνοντας το παντελόνι της στο γόνατο ύστερα από ένα βαθύ κάθισμα.
Είδατε ποτέ να γράψω κάτι γι' αυτά στο blog;
Όχι - και ευτυχώς να λέτε.
Ποτέ δεν πήρα σοβαρά τον εαυτό μου, ποτέ δεν θέλησα να γράψω για ο,τιδήποτε με απασχολεί προκειμένου να εξασφαλίσω τον επιούσιο.
ΟΚ, μπορεί το MantalenoBlog να έβγαζε μια πολιτική άποψη, αφοριστική τις περισσότερες φορές, μπορεί να άγγιζε τα όρια της εμπάθειας η εμμονή μου με ορισμένους άλλους ιστολόγους, αλλά μη γελιέστε: έτσι κι αλλιώς θα μου τη σπάγατε, ρε σεις. Είστε αυτοί που είστε, φρόντισα λοιπόν να εφοδιάσω το Mantalenoκoρίτσι με κάθε είδους έπαρση που θα χρειαζόταν για να τα βγάλει πέρα απέναντι στην αλαζονική σας ηλιθιότητα.
Εν ολίγοις, ό,τι διαδραματίστηκε εδώ ή αλλού στο δίκτυο με το nickname της Mανταλένας, τα ασπάζομαι, εννοείται.
Λυπάμαι αν βρίσκω τα ιστολόγια των πάλαι ποτέ "αξιόλογων ιστολόγων" των λινκμπλογκς νοσηρά,
λυπάμαι που το free press σας είναι μια σπατάλη χαρτιού και εξορισμού κάλπικο όταν κλέβει τον Guardian ή προσπαθεί να πρωτοστατήσει σε "τάσεις" - δεν υπάρχουν πια τάσεις κυριέ μου,
λυπάμαι που έβρισκα τα linkblogs του VrypanMonitor παθογενή και συνέπειά αυτού, ήταν η άγνοιά μου να με οδηγήσει στο να ζητώ με θράσος και αυθάδεια να εξαιρεθώ από τον aggregator,
λυπάμαι που δεν έκρυψα ποτέ ότι υπάρχουν posts του Pitsirikos με τα οποία εξοργιζόμουν και άλλα με τα οποία γελούσα μέχρι δακρύων,
λυπάμαι που από τους αγαπημένους μου ιστολόγους όταν ξεκινούσα, μόνο η Μαρκησία του Ο. γράφει πια.
Απ' την άλλη όμως, that's life. And that’s the fuckin’ truth (Ruth). Αν ψάχνετε για δημοσιοσχετίστικα φιλικά σχολιάκια, ο Ελεύθερος Σκοπευτής δεν ήταν ποτέ το ενδεδειγμένο blog.
Τρία χρόνια και κάτι μέρες μετά, λοιπόν (σιγά μη τις μετρήσω κιόλας Ανδρέα μου), φτάσαμε στο τέλος.
Η Mantalena επιτέλεσε τον σκοπό της και μου στοίχισε και λιγότερα από την ψυχανάλυση, αν πιστέψω τουλάχιστον αυτά που μου μετέφερε για τον δικό της ψυχαναλυτή, ο οποίος λέει, την πηδούσε τακτικά γιατί την είχε κάνει να πιστεύει ότι αυτό θα τη γλύτωνε από την ψυχασθένεια («θεωρεί την κυκλοφορία του αίματος, ζήτημα επείγον», μου επαναλάμβανε συνεχώς). Άσε το οικονομικό!
Επιπλέον, αυτό το blog -χρειάζεται να το πω;- «με έκανε να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους» (έτσι δεν γράφουν όλοι όσοι σταματάνε το blogging;), καθώς και πολλά άλλα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους αστείους, ζεστούς, μικρόψυχους ή γενναιόδωρους, διάφανους στα μάτια ενός παρατηρητή όπως εγώ.
Το τελευταίο μου αυτό post απευθύνεται σε όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν μέχρι αυτό το σημείο - σύμφωνα με το counterάκι μου είναι οι ίδιοι 300 πάνω - κάτω άνθρωποι που με διάβαζαν πάντα, ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ, αγόρια, κορίτσια ή αγορίτσια, από την Άγκυρα ή την Κοπεγχάγη, τη Θεσσαλονίκη η την σιωπηλή ερημιά των αστρικών τοπίων.
Δεν προτίθεμαι να επιστρέψω παρά μόνο αν έρθει η Δευτέρα Παρουσία.
μανταλενομούτς
Update
Έπεσα πάλι πάνω σε αυτό το παλιό post με θέμα τα blogs (οι εφημερίδες μόλις άρχιζαν να μας ανακαλύπτουν) από τις good old days, όταν γινόταν πραγματική φάση στα comments και οι καλησπεράκηδες δεν είχαν φτιάξει ακόμη δικά τους ιστολόγια.
.
Subscribe to:
Posts (Atom)
