Aug 31, 2007

Ούτε άκυρο, ούτε λευκό. ΑΠΟΧΗ, τώρα!


Προσοχή ακολουθεί πολιτικό μήνυμα:

Κούραση.

Δεν βαρέθηκες να ψηφίζεις και να βγαίνουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι;
Αφού ακόμη κι όταν δεν τους θέλουν στο ένα μεγάλο κόμμα, πάνε (απ' το ένα) στο άλλο!

Δεν βαρέθηκες να ψηφίζεις Καραμανλήδες και Παπανδρέου; Μητσοτάκηδες και ξέρω ‘γω ποιους;

Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτή η ορδή από ασχημονούντα γερόντια με tax free αυτοκίνητα, μπορεί να έχει κανένα άλλο σκοπό πλην του ιδιωτικού οφέλους;
Εσύ αν ήσουν 70 χρονών, πιο πολύ θα σε απασχολούσε να σώσεις την Ελλάδα ή το τι δώρο θα πάρεις στα εγγόνια σου και στα παιδιά σου; (ένα κότερο; Μια βίλα; Να τα κάνεις βουλευτές όπως την αφεντιά σου;)

Εκτός αν εννοείς ότι «νέοι πολιτικοί» (σε ηλικία) όπως ο ΓΑΠ, ο Κ. Καρμανλής, ο Κυριάκος κ.λπ. θα σώσουν την Ελλάδα. Δεν έχεις να περιμένεις τίπoτε από αυτούς και το ξέρεις.

Τo σωματικό βάρος των πολιτικών τι σου λέει για τη διατροφή τους;

Δεν βαρέθηκες να ψηφίζεις ανθρώπους που έτσι και εκλεγούν δυο τετραετίες μπορούν να βγουν εφ’ όρου ζωής σε σύνταξη χιλιάδων ευρώ – που εσύ δεν θα τη δεις ΠΟΤΕ ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα;
Είναι ΟΙ ΙΔΙΟΙ που θα ψηφίσουν αύριο νόμους για μειωμένες ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ συντάξεις.

Σε τι ακριβώς είναι χρήσιμες ή ακριβοδίκαιες οι εκλογές, όταν ούτε η αρχή της απλής αναλογικής των ψήφων –τόσα έλαβον, τόσοι οι εκλεγόμενοι- δεν μπορεί να τηρηθεί;

Μην ψηφίζεις
Μην νομιμοποιείς την αλητεία
και την υποκρισία


Όταν η αποχή φτάσει το 50 και 60% ίσως το αποφασίσεις να βγεις στο δρόμο
Όταν η αποχή φτάσει το 50 και 60% ίσως συνειδητοποιήσεις ότι
δεν έχεις κανένα λόγο να τους ανέχεσαι

Στο παρελθόν έχει επιτευχθεί αποχή γύρω στο 40%. Ας την κάνουμε μεγαλύτερη.

Όχι άκυρο. Όχι λευκό.
Αποχή τώρα.

Καραμπινάτη, απαξιωτική και γραψαρχίδικη όπως οι άθλιες πολιτικές τους.
+++

ΥΣΤΕΡΩγραφώ
Δεν είχα σκοπό να κάνω ένα τέτοιο ποστ, αλλά η συνειδητή προσπάθεια που εξασκείται από τους γνωστούς συμφεροντολόγους των blogs να μας υποβάλλουν να ψηφίσουμε KKE, NΔ κ.ο.κ. με έκανε να το πάρω απόφαση.

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙ!

Είναι προφανές ότι αν δεν κάνουν πλύση εγκεφάλου για τη "χρησιμότητα" της ψήφου (παλιότερα δεν το είχαν ανάγκη γιατί ήταν "υποχρεωτική"),
δύσκολα ένας φυσιολογικός άνθρωπος, -οργισμένος, θλιμμένος ή απλώς συνειδητοποιημένος- θα πήγαινε να ψηφίσει κανέναν τους. Α, και τα ρουσφέτια βέβαια και οι προεκλογικές υποσχέσεις παίζουν επίσης το ρόλο τους.


***
Γι' αυτό Mantalenoπροτείνω:
Τη μέρα των εκλογών κάνε σεξ από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μην ανοίξεις τηλεόραση.
Άκου τα αγαπημένα σου cd.
Φρόντισε να προμηθευτείς από τα αρχεία των εφημερίδων παλιές προκυρήξεις τρομοκρατικών οργανώσεων και (ξανα)διάβασέ τις.
Διάβασε Τομ Ρόμπινς (θα σε κρατήσει ολόκληρη τη μέρα).
Διάβασε ένα βιβλίο για τον ουτοπικό σοσιαλισμό.
Πίνε πολλά υγρά και μην ξεχνάς να τρως με τα λιγοστά χρήματα που σου εξασφαλίζει το ότι ζεις στην Ελλάδα και έως χτες ψήφιζες αυτούς που ψήφιζες τέλος πάντων.

Υπάρχουν χιλιάδες καλύτερα πράγματα να κάνεις, από το να ψηφίσεις αυτούς που αύριο θα βρίζεις και θα μουτζώνεις – όταν δεν θα βρίζεις και δεν θα μουτζώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αφού ΚΑΙ ΑΥΤΟ το ξέρεις.


«Το πολίτευμα της χώρας μας, είναι Κληρονομική Δημοκρατία Τηλεοπτικού Τύπου»
-Τζίμης Πανούσης


Aug 30, 2007

Back in Black


Δημήτρης Αθηνάκης "H Ωραιότερη Διαδήλωση"

Fevis "I Will Say It Loud, I'm a Blogger and I'm Proud"

Αθήναιος "Citizens in Black"

Diastimata "Μαυροντυμένοι"

Preza TV "Aπίστευτο κι όμως Ελληνικό: Επίθεση των ΜΑΤ σε bloggers"

Κουλουβάχατα "Μερικές Φωτογραφίες από τη σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα"

Διαγόρας "Η Συγκέντρωση της Μαυρίλας"

Λάρισα
Στέφανος Ν. Παπανώτας "«Βουβή» διαμαρτυρία, ελπιδοφόρα συγκέντρωση στη Λάρισα"

Tribes "Βουβή αλλά όχι και χωρίς λόγια"

Θεσσαλονίκη
Argos "Η πλατεία ήταν γεμάτη..."

Μενεξεδιά "Διαμαρτυρίας Συνέχεια"

Θήβα
"Έχεις μήνυμα..."

Pascal "Σύνταγμα, χτες"

Maya "Η πλατεία Συντάγματος έδωσε το σιωπηλό μήνυμα"

Infesto "10.000 σιωπές"

Singen Sang Gensungen "Για τη συγκέντρωση και το Indymedia"

Αναδάσωση "Σε ε'ίδα χτες και φορούσες μαύρα"

και άλλοι πολλοί έχουν γράψει εννοείται. Παρακαλώ, όποιος θέλει ας αφήνει ένα σχολιάκι με κάποιο λυνκ να το προσθέτω.


photo #1 by Fevis,
photo #2 by Κουλουβάχατα
.

Aug 29, 2007

Μια εξήγηση της "ασύμμετρης απειλής"



Μοιάζει εμπεριστατωμένη και είναι από το DefenceNet.

Θα θελα τη γνώμη σας...

Πρώτα καίνε οι νόμοι και μετά η φωτιά (με μπλε και πράσινους ΑΛΗΤΕΣ)

«Με την απόφαση της κυβέρνησης εξαιρέθηκε από την αναδάσωση καμένη έκταση 62,5 στρεμμάτων της Πάρνηθας, την οποία νόμος του 2003 του ΠΑΣΟΚ παραχωρούσε για τις επεκτάσεις του Καζίνου!».
Το «κόλπο» του αποχαρακτηρισμού καμένων εκτάσεων, μέσω της εξαίρεσης από την αναδάσωση χρησιμοποίησε η κυβέρνηση και στην περίπτωση της Πάρνηθας
- και μάλιστα για την εξυπηρέτηση της επέκτασης του καζίνου και επικαλούμενη νόμο του ...ΠΑΣΟΚ -
παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις τόσο του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, όσο και του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιά, μετά την καταστροφική πυρκαγιά!


Τη Δευτέρα, λοιπόν, στάλθηκε στο Εθνικό Τυπογραφείο, για δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η απόφαση 3220 του περιφερειάρχη Αττικής Χαράλαμπου Μανιάτη, με την οποία κηρύσσεται αναδασωτέα καμένη έκταση
36.158,942 στρεμμάτων της Πάρνηθας που ανήκει στην Περιφέρεια Αττικής.


Σύμφωνα με την απόφαση εξαιρούνται της αναδάσωσης 62,59 στρέμματα δάσους που έχουν μεν καεί από την πρόσφατη πυρκαγιά, αλλά δε δύναται να κριθούν αναδασωτέα, αφού με τον νόμο 3139/2003 του ΠΑΣΟΚ «βρίσκονται σε νόμιμη αλλαγή χρήσης», δεδομένου ότι έχουν δοθεί στην ιδιοκτησία του Καζίνο για να τα χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν και συγκεκριμένα για την επέκταση των εγκαταστάσεών του. Δηλαδή, ήταν «από χέρι» καμένα πριν ακόμη καούν!!!


Μαυρίστε τους, λέμε

Paint it black

Aug 27, 2007

Ασύμμετρη απειλή είσαι εσύ


Εκτός αν μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί
ενώ χρειαζόμαστε
5000 πυροσβέστες,

εσείς προσλάβατε...
2000 αγροφύλακες.


Σε βρετανικό site πάντως βλέπουμε ένα όψιμο ενδιαφέρον για την Πελοπόννησο
"Greece's best kept secret" τη χαρακτηρίζουν.

Επιπλέον, τα σχέδια για εκμετάλλευση γης όχι από κανέναν τυχαίο, αλλά από την αμερικανική κατασκευαστική του World Trade Center στη ΝΥ ("μεγάλες επενδύσεις εμπορικού, τουριστικού και ναυτιλιακού χαρακτήρα, τις οποίες ενδιαφέρεται να πραγματοποιήσει το WTC Group στην περιοχή του Κατακώλου, στον Νομό Ηλείας" αναφέρει το δημοσίευμα).

Στο isthmos.gr μάλιστα, βλέπει κανείς ότι μόλις την Τρίτη 21 Αυγούστου (αυτή την εβδομάδα που ξέσπασαν οι πυρκαγιές δηλαδή!) ο ΓΓ Δυτικής Περιφέρειας συναντήθηκε με τον David H. Lee, Αντιπρόεδρο του WTC Group, ο οποίος συνοδευόταν από ομάδα συνεργατών του, καθώς και από τον Πρόεδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ηλείας, κ. Α. Αγγελόπουλο!!!


(το δημοσίευμα στις 22/8 στο site)

Ύποπτο;

Περί τίνος πρόκειται κύριε Γενικέ Γραμματέα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος, Σπύρο Σπυρίδωνα όταν τον Μάρτιο ήδη αναφέρατε για τις συναντήσεις σας με τους Αμερικάνους: "συναντιόμαστε για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από 6 μήνες, με στόχο την προώθηση μιας μεγαλόπνοης επένδυσης από έναν παγκόσμιας εμβέλειας επιχειρηματικό όμιλο. Μιας επένδυσης, η οποία βρίσκεται ήδη σε καλό δρόμο.
Διαβεβαίωσα, λοιπόν, τους ξένους επενδυτές ότι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος θα παράσχει κάθε δυνατή υποστήριξη, ενισχύοντας την αναπτυξιακή πορεία της περιοχής, μια πορεία που βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στην ιδιωτική πρωτοβουλία»???



ΥΓ.
Βρε λες τελικά να την κάνουν εκείνη την πίστα της Φόρμουλα 1, όπως ήθελαν αρχικά; Στην (κατα)καημένη Πελοπόννησο;

H αρχική photo τη βρήκα στο anadasosi.blogspot.com
και την έχει φτιάξει για ένα σούπερ post, ο Alexius
H δεύτερη με τη Ζαχάρω, από τo in.gr.

H αφίσα της WWF για τις πυρκαγιές και διεθνής ειδησεογραφία στο web

...


Ι
(…)
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνω απ' την πίκρα τους.

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

(…)

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.

(…)

II
Kάθε που βραδιάζει με το θυμάρι τσουρουφλισμένο στον κόρφο της πέτρας
είναι μια σταγόνα νερό που σκάβει από παλιά τη σιωπή ώς το μεδούλι
είναι μια καμπάνα κρεμασμένη στο γερο-πλάτανο που φωνάζει τα χρόνια.

Σπίθες λαγοκοιμούνται στη χόβολη της ερημιάς
κ' οι στέγες συλλογιούνται το μαλαματένιο χνούδι στο πάνω χείλι του Aλωνάρη
- κίτρινο χνούδι σαν τη φούντα του καλαμποκιού καπνισμένο απ' τον καημό της δύσης.

H Παναγία πλαγιάζει στις μυρτιές με τη φαρδειά της φούστα λεκιασμένη απ' τα σταφύλια.
Στο δρόμο κλαίει ένα παιδί και του αποκρίνεται απ' τον κάμπο η προβατίνα πούχει χάσει τα παιδιά της.

(...)

A, τι μπρισίμι αστέρι ακόμα θα χρειαστεί
για να κεντήσουν οι πευκοβελόνες
απάνου στην καψαλισμένη μάντρα του καλοκαιριού "κι αυτό θα περάσει"
πόσο θα στίψει ακόμα η μάνα την καρδιά της πάνου απ' τα εφτά σφαγμένα παλικάρια της
ώσπου να βρει το φως το δρόμο του στην ανηφόρα της ψυχής της.

(…)

Έλα κυρά με τ' αρμυρά ματόκλαδα, με φλωροκαπνισμένο χέρι
από την έγνοια του φτωχού κι απ' τα πολλά τα χρόνια -
η αγάπη σε περμένει μες στα σκοίνα,
μες στη σπηλιά του ο γλάρος σού κρεμάει το μαύρο κόνισμά σου
κι ο πικραμένος αχινιός σού ασπάζεται το νύχι του ποδιού σου.

Mέσα στη μαύρη ρώγα του αμπελιού κοχλάζει ο μούστος κατακόκκινος,
κοχλάζει το ροδάμι στον καμένο πρίνο,
μέσα στο χώμα η ρίζα του νεκρού ζητάει νερό για να τινάξει ελάτι
κ' η μάνα κάτου απ' τη ρυτίδα της κρατάει γερά μαχαίρι.

III
Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε στιγμή το λάδι του ματιού μας -
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας που σηκώνουμε πάντα στη ράχη,
σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ' το γόνα του μεσημεριού

οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο τους σαν τα δελφίνια μπρος απ' τα σκιαθίτικα καΐκια
ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αϊτός που βάφει τα φτερά του στο λιόγερμα
και πιο ύστερα κουρνιάζει στο κεφάλι τους και συλλογιέται τ' άστρα
όταν αυτοί πλαγιάζουνε στο λιακωτό με τη μαύρη σταφίδα.

Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ' άγρια μάτια και μαλλιά σκοινένια
κάθε άντρας έχει στο ζερβί του χέρι χαραγμένη βελονιά τη βελονιά μια κόκκινη γοργόνα
κάθε κοπέλα έχει μια φούχτα αλατισμένο φως κάτου απ' τη φούστα της
και τα παιδιά έχουν πέντε-έξι σταυρουλάκια πίκρα πάνου στην καρδιά τους
σαν τα χνάρια απ' το βήμα των γλάρων στην αμμουδιά το απόγευμα.

Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Tο ξέρουμε.
Όλα τα μονοπάτια βγάζουνε στα Ψηλαλώνια. O αγέρας είναι αψύς κει πάνου.

(…)

Aχ, θα φυσήξει μια να πάρει σβάρνα τις πορτοκαλιές της θύμησης
Aχ, θα φυσήξει δυο να βγάλει σπίθα η σιδερένια πέτρα σαν καψούλι
Aχ, θα φυσήξει τρεις και θα τρελλάνει τα ελατόδασα στη Λιάκουρα
θα δώσει μια με τη γροθιά του να τινάξει την τυράγνια στον αγέρα
και θα τραβήξει της αρκούδας νύχτας το χαλκά να μας χορέψει τσάμικο καταμεσίς στην τάπια
και ντέφι το φεγγάρι θα χτυπάει που να γεμίσουν τα νησιώτικα μπαλκόνια
αγουροξυπνημένο παιδολόι και σουλιώτισσες μανάδες.

Ένας μαντατοφόρος φτάνει απ' τη Mεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό
στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος
κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη ρωμιοσύνη
όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην εκκλησία.
Ήρθε η ώρα, λέει. Nάσαστε έτοιμοι.
Kάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα.


V

(…)

Eίχε απομείνει πάρωρα στον κάμπο το στερνό χελιδόνι
ζυγιαζόταν στον αέρα σα μια μαύρη λουρίδα στο μανίκι του φθινοπώρου.
Tίποτ' άλλο δεν έμενε. Mονάχα κάπνιζαν ακόμα τα καμένα σπίτια.

Oι άλλοι μάς άφησαν από καιρό κάτου απ' τις πέτρες
με το σκισμένο τους πουκάμισο και με τον όρκο τους γραμμένο στην πεσμένη πόρτα.
Δεν έκλαψε κανείς. Δεν είχαμε καιρό. Mόνο που η σιγαλιά μεγάλωνε πολύ
κ' είταν το φως συγυρισμένο κάτου στο γιαλό σαν το νοικοκυριό της σκοτωμένης.

Tι θα γίνουν τώρα όταν θάρθει η βροχή μες στο χώμα με τα σάπια πλατανόφυλλα;
τι θα γίνουν όταν ο ήλιος στεγνώσει στο χράμι της συγνεφιάς
σα σπασμένος κοριός στο χωριάτικο κρεββάτι;
όταν σταθεί στην καμινάδα του απόβραδου μπαλσαμωμένο το λελέκι του χιονιού;

Pίχνουνε αλάτι οι γριές μανάδες στη φωτιά, ρίχνουνε χώμα στα μαλλιά τους
ξερίζωσαν τ' αμπέλια της Mονοβασιάς μη και γλυκάνει μαύρη ρώγα των εχτρών το στόμα,
βάλαν σ' ένα σακκούλι των παππούδων τους τα κόκκαλα μαζί με τα μαχαιροπήρουνα
και τριγυρνάνε έξω απ' τα τείχη της πατρίδας τους ψάχνοντας τόπο να ριζώσουνε στη νύχτα.

Θάναι δύσκολο τώρα να βρούμε μια γλώσσα πιο της κερασιάς,
λιγότερο δυνατή, λιγότερο πέτρινη -
τα χέρια εκείνα που απομείναν στα χωράφια
ή απάνου στα βουνά ή κάτου απ' τη θάλασσα,
δεν ξεχνάνε, ποτέ δεν ξεχνάνε -
θάναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα χέρια τους
θάναι δύσκολο τα χέρια πούβγαλαν κάλους στη σκανδάλη να ρωτήσουν μια μαργαρίτα
να πουν ευχαριστώ πάνου στο γόνατό τους, πάνου στο βιβλίο
ή μες στο μπούστο της αστροφεγγιάς.

Θα χρειαστεί καιρός. Kαι πρέπει να μιλήσουμε.
Ώσπου να βρούν το ψωμί και το δίκιο τους.

Δυο κουπιά καρφωμένα στον άμμο τα χαράματα με τη φουρτούνα. Πούναι η βάρκα;
Ένα αλέτρι μπηγμένο στο χώμα, κι ο αγέρας να φυσάει.
Kαμένο το χώμα. Πούναι ο ζευγολάτης;

Στάχτη η ελιά, τ' αμπέλι και το σπίτι.
Bραδιά σπαγγοραμμένη με τ' αστέρια της μες στο τσουράπι.
Δάφνη ξερή και ρίγανη στο μεσοντούλαπο του τοίχου. Δεν τ' άγγιξε η φωτιά.
Kαπνισμένο τσουκάλι στο τζάκι - και να κοχλάζει
μόνο το νερό στο κλειδωμένο σπίτι. Δεν πρόφτασαν να φάνε.

Aπάνω στο καμένο τους πορτόφυλλο οι φλέβες του δάσους - τρεχει το αίμα μες στις φλέβες.
Kαι νά το βήμα γνώριμο. Ποιος είναι;
Γνώριμο βήμα με τις πρόκες στον ανήφορο.
Tο σύρσιμο της ρίζας μες στην πέτρα. Kάποιος έρχεται.
Tο σύνθημα, το παρασύνθημα. Aδελφός. Kαλησπέρα.

Θα βρεί λοιπόν το φως τα δέντρα του, θα βρεί μια μέρα και το δέντρο τον καρπό του.
Tου σκοτωμένου το παγούρι έχει νερό και φως ακόμα.
Kαλησπέρα, αδερφέ μου. Kαλησπέρα.

Στην ξύλινη παράγκα της πουλάει μπαχαρικά και ντεμισέδες η γριά δύση.
Kανείς δεν αγοράζει. Tράβηξαν ψηλά.
Δύσκολο πια να χαμηλώσουν.
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους.

(...)

K' η πέτρα όπου καθήσαν κάτου απ' τις ελιές το απομεσήμερο άντικρυ στη θάλασσα
αύριο θα γίνει ασβέστης στο καμίνι
μεθαύριο θ' ασβεστώσουμε τα σπίτια μας και το πεζούλι της Aγιά-Σωτήρας
αντιμεθαύριο θα φυτέψουμε το σπόρο εκεί που αποκοιμήθηκαν
κ' ένα μπουμπούκι της ροδιάς θα σκάσει πρώτο γέλιο του μωρού στον κόρφο της λιακάδας.

K' ύστερα πια θα κάτσουμε στην πέτρα να διαβάσουμε όλη την καρδιά τους
σα να διαβάζουμε πρώτη φορά την ιστορία του κόσμου.


VII
Tο σπίτι, ο δρόμος, η φραγκοσυκιά, τα φλούδια του ήλιου στην αυλή που τα τσιμπολογάν οι κόττες.
Tα ξέρουμε, μας ξέρουνε. Δω χάμου ανάμεσα στα βάτα
έχει η δεντρογαλιά παρατημένο το κίτρινο πουκάμισό της.

Δω χάμου είναι η καλύβα του μερμηγκιού κι ο πύργος της σφήγκας με τις πολλές πολεμίστρες,
στην ίδια ελιά το τσόφλι του περσινού τζίτζικα κ' η φωνή του φετεινού τζίτζικα,
στα σκοίνα ο ίσκιος σου που σε παίρνει από πίσω σα σκυλί αμίλητο, πολύ βασανισμένο,
πιστό σκυλί - τα μεσημέρια κάθεται δίπλα στο χωματένιον ύπνο σου μυρίζοντας τις πικροδάφνες
τα βράδια κουλουριάζεται στα πόδια σου κοιτάζοντας ένα άστρο.

Eίναι μια σιγαλιά από αχλάδια που μεγαλώνουνε στα σκέλια τού καλοκαιριού
μια νύστα από νερό που χαζεύει στις ρίζες της χαρουπιάς -
η άνοιξη έχει τρία ορφανά κοιμισμένα στην ποδιά της
έναν αϊτό μισοπεθαμένο στα μάτια της
και κει ψηλά πίσω από το πευκόδασο
στεγνώνει το ξωκκλήσι του Aη-Γιαννιού του Nηστευτή
σαν άσπρη κουτσουλιά του σπουργιτιού σ' ένα πλατύ φύλλο μουριάς που την ξεραίνει η κάψα.

Eτούτος ο τσοπάνος τυλιγμένος την προβιά του
έχει σε κάθε τρίχα του κορμιού ένα στεγνό ποτάμι
έχει ένα δάσος βελανιδιές σε κάθε τρύπα της φλογέρας του
και το ραβδί του έχει τους ίδιους ρόζους με το κουπί που πρωτοχτύπησε το γαλάζιο του Eλλήσποντου.

Δε χρειάζεται να θυμηθείς. H φλέβα του πλάτανου
έχει το αίμα σου. Kαι το σπερδούκλι του νησιού κ' η κάπαρη.

Tο αμίλητο πηγάδι ανεβάζει στο καταμεσήμερο
μια στρογγυλή φωνή από μαύρο γυαλί κι από άσπρο άνεμο
μια στρογγυλή φωνή σαν τα παλιά πιθάρια - η ίδια πανάρχαιη φωνή.
κι ο ουρανός ξεπλένει με λουλάκι τα λιθάρια και τα μάτια μας.

Την πάσα νύχτα το φεγγάρι αναποδογυρίζει τους σκοτωμένους
ψάχνει τα πρόσωπά τους με παγωμένα δάχτυλα
να βρεί το γιο του απ' την κοψιά του σαγονιού κι απ' τα πέτρινα φρύδια,
ψάχνει τις τσέπες τους. Πάντα κάτι θα βρεί. Kάτι βρίσκουμε.
Ένα φυλαχτό με τίμιο ξύλο. Ένα τσιγάρο στρπατσαρισμένο.
Ένα κλειδί, ένα γράμμα, ένα ρολόι σταματημένο στις εφτά.
Kουρντίζουμε πάλι το ρολόι. Περπατάνε οι ώρες.

(…)
Kαι να την ώρα που το φεγγάρι τον φιλάει στο λαιμό με κάποια στεναχώρια,
τα φύκια, η γλάστρα, το σκαμνί κ' η πέτρινη ανεμόσκαλα τού λένε καλησπέρα
και τα βουνά κ' οι θάλασσες κ ' οι πολιτείες κι ο ουρανός τού λένε καλησπέρα
και τότε τινάζοντας τη στάχτη του τσιγάρου του απ' του μπαλκονιού τα κάγκελα
μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά του
μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά των δέντρων και των άστρων και των αδελφών του.


Συνοδεύοντας το πρωινό μου κλάμα με
Αποσπάσματα από τη Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου, Αθήνα 1945-1947

.

Aug 25, 2007

Μαυρίστε τους

όπως μας μαύρισαν κι αυτοί.

Τι περιμένετε; Να μη μείνει τίποτα;
Αποχή 80% ΤΩΡΑ

Aug 21, 2007

"Εξαιρούνται οι μουσάτες χορεύτριες"



Κι οι μουσάτες που ξυρίζονται; Δεν εξαιρούνται;
Διερωτώμαι δηλαδή.

[Όταν οι ζέστες σφίγγουν, στο άστυ αυξάνονται κατακόρυφα τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας]

πλατς

Aug 20, 2007

Έφτακσα τις 666 αναρτήσεις, λέμε


Όχι στο μηχανάκι. Στο μπλογκ.
(κλικ στη φωτό)

Όπου "αναρτήσεις" = posts, στον νέο ελληνικό blogger.

666 ποστάκια; Γιορτάζουμε!
Γιορτάζουμε με 666 ποτάκια, σποτάκια, ταπιοκάκια, τακάκια, αρνατήσεις, μπουζί, μπιζού, αυτόείναιλοιπόν, πάειότικιανλέω με καβάλησε ο διάολος.
Αμανααμαναμάν ανανάν.

Μόνο 'μπράβο' έχω να μου πω.

Νόμιζα ότι το καλοκαίρι είχε τελειώσει, αλλά έκανα λάθος: το είχα απλώς ξεχάσει στο φούρνο και τώρα έχω ξεγοφιαστεί να το σπρώχνω στο γκαράζ μπας και το χωρέσω στο αυτοκίνητο να πάω να το φουντάρω μαζί "με την πρώτη σταγόνα της βροχής", αλήτη μου κι Ελύτη μου (δεν πάω απόψε σπίτι μου).

Κι άλλη Mantalena! Γίναμε πολλές!

Με χαρά υποδέχομαι μια συνονόματή μου στα blogz
κλικ εδώ


μόνο 'μπράβο' έχω να πω


[μόνο που εγώ είμαι η μόνη με ονοματεπώνυμο
και βυζάκι-τορπίλλη]


χι

Aug 2, 2007

Ώπα Ώπα Ώπα Ώπα Ώπα Ώπα!

White Stripes Video Premiere


"You Don't Know What Love Is (You Just Do As You're Told)"
(κλικ)

To βρήκα στο MTV, και είναι ένα εκ-πλη-κτι-κό rock video των White Stripes, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο web

Αφιερωμένο σε έναν πρώην μεταλά

:)

Aug 1, 2007

Η Ελλάδα στο Second Life!


Μετά τη Σουηδία που ήθελε να ανοίξει online πρεσβεία στο παιχνίδι (το έκανε τελικά;)
και τον Λεπέν που πήρε τα @@ μας σε online διαδήλωση όπου οι χρήστες τον πέταξαν έξω από το σύστημα,
η Ελλάδα μας (μην είν' οι κάμποι; μην είν' τα πίξελ της τα γαλανά;) γίνεται το τρίτο περιστατικό που πέφτει στην Mantaleno-αντίληψή μου -να εξηγούμαστε μπορεί να υπάρχουν κι άλλα- που μια χώρα εμπλέκεται επίσημα στην εικονική πραγματικότητα του Second Life.

Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα στα Νέα, εδώ.


[Σημείωση 2 the girl-next-door to mine]: εσύ αγλαή μου γειτόνισσα, εξαιρείσαι προκαταβολικά κι ας λέει το δημοσίευμα των Νέων εδώ.
Είχες πιάσει δουλειά ως barwoman και σπίτι στο Second Life, κατοικώντας κα-νο-νι-κά εκεί απ' όσο ξέρω.


Ελληνάράδες ή όχι (διερωτώμαι, δηλαδή), τα ατομάκια που μιλούν στο ρεπορτάζ των Νέων, δεν ανοίγουν πρεσβεία ούτε πολιτικό γραφείο όπως οι περιπτώσεις που αναφέρω παραπάνω (η Σουηδία ή ο Λεπέν δηλαδής), αλλά ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ μέσα στο Second Life.
Mια ψηφιακή Ελλάδα για να μπορούν, λέει οι χρήστες (sic) να ξεναγούνται στα Μουσεία μας, στην Ακρόπολη και σε άλλα μνημεία.
(Εδώ γελάμε ή πιο μετά;)

Το βράδυ έχουμε υπνωτισμό με κάτι φίλους, για να καλέσουμε το πνεύμα του Ικτίνου και του Πραξιτέλη.

ψιτ

Μόνο 'μπράβο' έχω να πω

.